Θ' απαντήσω, όμως, εγώ μ' ένα ποίημα που δεν έχω ανθολογήσει ακόμα:
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ars Poetica
Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες
όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι
αγώνας, όχι μια μουσική που λύνεται
μα πάθος για την μέσα έκφραση μιας ασυναρτησίας
μιας αταξίας που θα γίνει παρανάλωμα
αν δεν τα παίξουμε όλα για όλα.
Όταν οι άλλοι, αδιάφοροι, με σιγουριά
ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδυ
να πεθάνουν, όλη τη νύχτα ψάχνω για ψηφίδες
αδιάφθορες μες στον μονόλογο τον καθημερινό
κι ας είναι οι πιο φθαρμένες. Να φεγγρίζουν
μες στο πυκνό σκοτάδι τους σαν τ' αχαμνά ζωύφια
τυχαίες, σκοτωμένες απ' το νόημα
με αίσθημα ποτισμένες.
Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)
Τόλη Νικηφόρου, θαρρώ πως το ποίημα αυτό καλύπτει και τους δυο μας - όσα νιώθουμε, όσα πιστεύουμε, όσα αγαπάμε, όσα μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους, αλλά όσα μας κάνουν να διαφωνούμε κάθε τρεις και λίγο. Γιατί το ποίημα είναι πάντα παρόν εκεί όπου η ζωή χορεύει - και η ζωή είναι ψηφίδες αδιάφθορες... με αίσθημα ποτισμένες.
Η συλλογή ποιημάτων των δημιουργών της Θεσσαλονίκης (είτε γηγενών είτε περαστικών από την πόλη μας) που φιλοξενεί το Translatum ίσως είναι ήδη μοναδική όσον αφορά τον όγκο της και την αναλυτική παρουσίαση του έργου ορισμένων ποιητών. Η ποιότητα και η πληρότητα που ανέφερες θα επιτευχθούν συν τω χρόνω. Ένας αιώνας ποίησης σε μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη δεν καλύπτεται εύκολα. Χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά ακόμα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να υποσχεθώ σε όλους εσάς τους ποιητές «μου» (97 μέχρι στιγμής) ότι θα συνεχίσω ωσότου ολοκληρωθεί - έστω στοιχειωδώς - ή ωσότου στερέψουν όλες οι δυνατές πηγές. Το έργο είναι πράγματι μεγάλο και πάντα θα παρουσιάζει αδυναμίες και ελλείψεις, πάντα κάτι θα μου έχει διαφύγει, και δεν θα πάψω να ψάχνω ώσπου να καλυφτούν τα περισσότερα κενά. Αλλά έχει κι ένα πολύ δυνατό σημείο αυτό το αφιέρωμα. Υπάρχει κάτι που δεν του λείπει από την πρώτη μέρα που άρχισα να του δίνω ένα σχήμα και μορφή με τα πρώτα 100 ποιήματα μέχρι σήμερα που έχουμε ξεπεράσει τα 2.100: την απόλυτη και ειλικρινή αγάπη μου για την πόλη μας και τους λογοτέχνες της.
Δεν μ' απασχολεί ο τίτλος αυτής της ενότητας ούτε τα στατιστικά της. Πείτε την αφιέρωμα, ανθολογία, συλλογή ή όπως αλλιώς θέλετε. Δεν μ' απασχολεί το πόσοι θα είναι οι ποιητές και πόσα τα ποιήματα. Θα είναι όσοι και όσα χρειαστούν για να έχουμε μια κατά δυνατόν πλήρη εικόνα της σύγχρονης ποιητικής ανάσας της πόλης μας. Όπως είπες εσύ, όπως λέει ο μακαρίτης ο Αλέξης Ασλάνογλου, όπως λέτε όλοι σας πρωτίστως μέσα από το έργο σας, η ποίηση είναι ζωή, η ποίηση είναι αγάπη, η ποίηση είναι ελπίδα και στις έννοιες αυτές οι αριθμοί ίσως παίζουν ρόλο (υπο)βοηθητικό, αλλά τελικά και επί της ουσίας δεν φτουράνε ούτε μετράνε. Αυτό που πραγματικά μετράει είναι να γνωρίσουν μέσα από τα δικά σας μάτια και τη δική σας ψυχή την πόλη μας οι τόσοι και τόσοι αναγνώστες και επισκέπτες του Translatum από κάθε γωνιά της γης.
Το μεγάλο μου όνειρο και η μεγαλύτερη φιλοδοξία μου είναι να αξιωθώ να δω και να ακούσω να λένε όλο και περισσότεροι αναγνώστες μας ότι οι ποιητές της πατρίδας μου είναι πια «δικοί τους άνθρωποι». Γιατί η υπόθεση της ποίησης είναι υπόθεση όλων μας. Γιατί η ποίηση είναι η πιο αναγκαία «πολυτέλεια» της ζωής μας και όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε τόσο περισσότερη ομορφιά θα μπορέσουμε να προσθέσουμε στη ζωή μας. Αλλά ακόμα κι αν την ανακαλύψουμε αργότερα, δεν πειράζει - η ποίηση είναι ανά πάσα στιγμή σε θέση να γεμίσει με φως, χρώμα, άρωμα και μελωδία την ψυχή μας.
Τόλη, σ' ευχαριστώ και για τις πιο προσωπικές ευχές. Απ' το στόμα σου και στου θεού τ' αφτί ας φτάσει το θέμα της εκπλήρωσής τους.:-)
Και, πίστεψέ με, δεν μου χρωστάτε τίποτα, μα τίποτα, εσείς. Εγώ σας οφείλω ένα πολύ μεγάλο «ευχαριστώ» (πόσο φτωχή ηχεί ώρες-ώρες αυτή η λέξη) για όλα αυτά τα γραπτά σας που έχω την περηφάνια, την τιμή και την τύχη να παρουσιάζω καθημερινά.