Ζωή Καρέλλη

wings · 203 · 302370

wings

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 73898
    • Gender:Female
  • Vicky Papaprodromou


Leonardo da Vinci, Adoration of the Magi, 1481-1482
Oil on wood. Uffizi Gallery, Florence, Italy.


Ζωή Καρέλλη, Το ταξίδι των μάγων

Έπρεπε να ’μαστε τρεις.
Αν δεν ήταν τόσο σκοτάδι,
θα καταλάβαινα ίσως, γιατί
έχω μείνει τόσο μονάχος.

Πόσο έχω ξεχάσει.
Πρέπει απ’ αρχής πάλι το ταξίδι
ν’ αρχίσει.
Πότε ξεκινήσαμε, τότε, οι τρεις;
Ή μήπως, κάποτε, είχαμε ανταμώσει...
Μαζί πορευτήκαμε ένα διάστημα,
όσο μας οδηγούσε άστρο λαμπρό.
Αυτό άλλαξε την οδό ή εγώ
τίποτα πια να δω δεν μπορώ;
Πού βρίσκομαι τώρα, σε τέτοιον καιρό,
σκληρό, ανένδοτο, δύσκολο,
εγώ, ανήσυχος, βιαστικός.
Μήπως κι η ώρα πλησίασε;
Πού να το ξέρω!

Πού είναι τα δώρα;
είχαμε τότε τοιμάσει δώρα
ήμερα, ήσυχα
δώρα ημών των ταπεινών, χρυσόν
λίβανον και σμύρναν άλλοτε
με θαυμασμό κι ευλάβεια του φέρναμε.

Τώρα σ’ αυτόν τον καιρό
σίδερο, κεραυνό και φωτιά.

Ήμασταν τρεις,
τώρα κανέναν άλλον δε βλέπω
κι αισθάνομαι τα χέρια μου
πότε άδεια, πότε βαριά.
Βασιλείς τότε προς τον βασιλέα
του κόσμου, τώρα κανείς
δε βασιλεύει με βεβαιότητα.
Σκοτάδι βαρύ. Ποιος μ’ οδηγεί;
Δίχως συντροφιά,
δίχως άστρο κανένα πηγαίνω.
Μόνη προσφορά, η μεγάλη που γνωρίζω,
συμφορά της στέρησής Του.
Τι να προσφέρω σημάδι ευλάβειας
κι υποταγής; Εμείς, άνθρωποι
της παράφορης τούτης εποχής,
τι μπορούμε, δικό μας, ευτυχείς
να Του δώσουμε; Είναι ανάγκη
να βρούμε την προσφορά.
Τίποτα δεν προσφέρει της ψυχής μας
ο τόσος αγώνας.
Χρυσόν, λίβανον και σμύρναν
άλλοτε, δώρα απλά.
Μας παιδεύει η ασυμπλήρωτη προσφορά.
Τώρα που πορεύομαι στο σκοτάδι,
χωρίς τη χαρά των δώρων, μονάχος,
δεν έχω παρά τον εαυτό μου να δώσω.

Εν συντριβή βαδίζοντα.

Από τη συλλογή Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα (1955)
« Last Edit: 30 Jun, 2017, 18:39:37 by wings »
Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής. (Γιώργος Ιωάννου)


wings

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 73898
    • Gender:Female
  • Vicky Papaprodromou
Ζωή Καρέλλη, Το πορτοκάλι ή χρυσόμηλον

[Ενότητα Ημερολόγιο (1955-1973)]

44

το πορτοκάλι ή χρυσόμηλον

Όταν μένεις βαρύθυμος:

σκέψου ένα πορτοκάλι.
Το βέβαιο, καθαρό του σχήμα,
τον πυκνό φλοιό, μα πιο πολύ
το ζωντανό του χρώμα, απερίσπαστο.

Ίσως μπορέσεις τότε να συλλογιστείς,
ίσως και να πιστέψεις
πως ο καρπός αυτός, αληθινά
είναι του ήλιου προσφορά.

Κι όταν τ’ ανοίξεις, την γεωμετρική του τάξη
θ’ αντιληφθείς, χυμώδη, κρυσταλλώδη.

Θυμούμαι ένα πρωινό του φθινοπώρου
και μια μαούνα μαύρη
απ’ την πολυκαιρία στα νερά∙
στο μώλο ήταν δεμένη,
με πορτοκάλια φορτωμένη χαρωπά,
ανάκατα ριγμένα, άφθονα,
φερμένα από ηλιόλουστα ακρογιάλια και νησιά.

Στον κόλπο της Θεσσαλονίκης,
η θάλασσά μας ήταν τη μέρα εκείνη,
πράσινη και σταχτιά, ακίνητη βαριά,
όμως τα πορτοκάλια μέναν νικηφόρα
και νεανικά.
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα, τόμος Β' (1973)
« Last Edit: 30 Jun, 2017, 18:44:21 by wings »
Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής. (Γιώργος Ιωάννου)



wings

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 73898
    • Gender:Female
  • Vicky Papaprodromou
Ζωή Καρέλλη: Μνήμη απίθανη...

... σαν όνειρο,
ή κάποια φαντασία ωραίου χρόνου
της ζωής.
Ιδανικής νεότητας χαρά,
άσπιλη καθαρότητα,
προτού αρχίσει η πάλη,
ακάθαρτη.

Από τη συλλογή Αντιθέσεις (1957)
« Last Edit: 30 Jun, 2017, 18:44:56 by wings »
Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής. (Γιώργος Ιωάννου)


wings

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 73898
    • Gender:Female
  • Vicky Papaprodromou


Marc Chagall, Self-portrait with Seven Fingers, 1913


Ζωή Καρέλλη, Εντυπώσεις

[Ενότητα Αίσθημα]

Οι εντυπώσεις είναι δάχτυλα,
πότε φιλντισένια, πότε πιο ρόδινα
ελαφριά πάνω στο μέτωπο,
στους κρόταφους, εκεί,
στις ρίζες των μαλλιών ηδονή
στα ευαίσθητα βλέφαρα.
Κι είναι βάρβαρα χέρια,
πλατιά ή μυτερά
που σκεπάζουν το πρόσωπο
απότομα ή το ξεσκίζουν.
Όμως για να εισχωρήσουν στο κλειστό μυστικό του σώματος,
εκεί ν’ αποτεθούν και να χωρέσουν
στη γυμνή ψυχή, πρέπει να περιμένουμε
ίσως πολύ για την ανάμνηση.
Τότε, το αποτέλεσμα φαίνεται
κι ας έχουμε εμείς ξεχάσει
την εντύπωση, γίνεται διαφορετική
αποδίνεται απ’ την ψυχή μας
απροσδόκητο, το σχέδιο,
της φυλαγμένης απάντησης.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)


Στην ίδια συλλογή ακολουθεί το ποίημα Αναμνήσεις. Αυτά τα δύο μοιάζουν να είναι «δίδυμα» ποιήματα.
« Last Edit: 28 Jun, 2019, 18:39:36 by wings »
Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής. (Γιώργος Ιωάννου)



wings

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 73898
    • Gender:Female
  • Vicky Papaprodromou


Wilhelm Kempff plays Beethoven's Moonlight Sonata (1st movement)

Ζωή Καρέλλη, Της σελήνης (I)

[Ενότητα Της σελήνης]

I

Με ξύπνησαν τα δάχτυλα από το σεληνόφως.
Άυλο χάδι, ψυχρό.
Αισθανόμουν ρίγη.
Τούτη η απροσδιόριστη, αόριστη θωπεία
μετέδινε στην παρουσία μου
την αργυρόηχη δύναμή της,
ελαφρότατη σαν σκιά,
επίμονη, άγνωστη ομιλία.
Ω, η αδυσώπητη αφή, αίσθηση δεινή,
όπως ν’ αγγίξει μπορεί
ήχος μακρινός, εξαίσια λυπητερός.
Έτρεμα απ’ την πιο ακίνητην ηδονή
και το φως ήθελε να μ’ ανησυχεί
σιωπηλό, άλλου κόσμου φωνή ερωτική.

Τούτ’ η ανησυχία,
μέσ' στην πλήρη νυχτερινήν ησυχία,
με περιτρέχει. Ήμουν ακίνητος σαν κοιμισμένος
κι όμως, μαζί φοβερά ξυπνητός,
όπως στα όνειρα.
Στην τέλεια σιγή μέσα,
έξαφνα, αισθάνθηκα τότε,
όλη την ψυχρήν ειρωνεία απ’ το φως αυτό,
εκείνην που έχουν τα σκιώδη, τα φευγαλέα,
εκείνα που γλιστράν απ’ τα χέρια μας,
τα ονειρώδη εκείνα, που η αφή μας αποζητά
και χάνονται,
αφήνοντας τα χέρια μας ανοιχτά,
πεινασμένα, πυρετώδη να περιμένουν.

Από τη συλλογή Το πλοίο (1955)
« Last Edit: 30 Jun, 2017, 18:50:04 by wings »
Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής. (Γιώργος Ιωάννου)


wings

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 73898
    • Gender:Female
  • Vicky Papaprodromou


Wilhelm Kempff plays Beethoven's Moonlight Sonata (3rd movement)

Ζωή Καρέλλη, Της σελήνης (II)

[Από την ενότητα Της σελήνης]

II

Αργυρόηχη, μελίχροη, χρυσορόδινη,
μειλιχόμειδη ερωμένη, ασύλληπτη.
Ηδονή ομιχλώδης η χάρη σου, η καλλονή
πάρα πολύ σιωπηλή,
βασίλισσα
στο μαβί, στιλπνό στερέωμα,
του σκοταδιού αργυρή αρχόντισσα, μακρινή.

Είναι το φως σου παράξενα οδυνηρό
και μαγικό, σαν τη σκιά
εκείνων που αγαπήσαμε τρυφερά
και ξανάρχονται να μας ψιθυρίσουν,
να πουν για τ’ ανύπαρχτα, για τα φανταστικά,
για κείνα τα μυστικά,
που μόνο οι ανήσυχες ψυχές
έχουν μέσα τους.
Παρηγοριά εκείνων που γνωρίζουν τη μοναξιά,
την πλήρη ονείρων κατάσταση
που το φως σου ξυπνά,
καθώς τις σκιές διαπερνά,
δίχως να τις κυνηγά να φύγουν.

Τόσο υπερήφανη, ασυγκίνητη στην εμορφιά σου
λάμψη διαβρωτική, ύπουλα διαπεραστική
εντός μου σταλάζεις
τα μυστικά της νύχτας.

Από τη συλλογή Το πλοίο (1955)


Συνηθίζω να λέω έστω ένα «μπράβο» στους ποιητές που τα ποιήματά τους με συναρπάζουν. Τι κρίμα που δεν μπορώ να το πω σε όσους δεν ζουν πια και δεν κυκλοφορούν ανάμεσά μας και, κυρίως, σ’ αυτούς τους σπουδαίους προπολεμικούς ποιητές της πόλης μας που άνοιξαν νέους δρόμους για την πνευματική της ζωή. Ίσως αυτό το γεγονός που επισημαίνω τώρα να είναι μια αφορμή για να πάψουμε να είμαστε τόσο φειδωλοί στα σχόλια και τις κρίσεις μας για τα ποιήματα όσων δημιουργών αυτής της πόλης συνεχίζουν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Κανένα σχόλιο στην ποίηση, ίσως και γενικά στη λογοτεχνία, δεν είναι υπερβολικό όταν εκφράζει τα συναισθήματα και τις άμεσες αντιδράσεις του αναγνώστη σαν πρωτοδιαβάζει ένα στίχο, μια στροφή, ένα ποίημα. Γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πει ότι τάχα υπερβάλλει η ψυχή μας.

Αφού, λοιπόν, η Ζωή Καρέλλη δεν είναι πια κοντά μας, θα αρκεστώ να πω ότι βρίσκω αυτό το δεύτερο σκέλος του ποιήματός της για τη σελήνη εξαιρετικό. Γιατί; Ακόμα και για μένα που λατρεύω τον ήλιο και λίγη σημασία έχω δώσει στο φεγγάρι όλα μου τα χρόνια, κάλυψε με τρόπο αριστοτεχνικό τις μύχιες σκέψεις μου, τις πιο κρυφές μου επιθυμίες, τις πιο τρυφερές μου σκιές. Και όσα χρόνια κι αν περάσουν από τότε που πρωτοδιάβασα ποιήματά της, δεν θα παύω να νιώθω περήφανη που η πόλη μου γέννησε σε περίεργες (ιστορικά και κοινωνικά) εποχές μια από τις κορυφαίες Ελληνίδες ποιήτριες όλων των εποχών – τη Ζωή Καρέλλη. Η σειρά κατάταξής της στο πάνθεον της ποίησης καμιά σημασία δεν έχει.

Για να συνοψίσω, πιστεύω ότι το συγκεκριμένο δεύτερο σκέλος είναι το καλύτερο ποίημα της Ζωής Καρέλλη που έχω δημοσιεύσει μέχρι στιγμής στην ανθολογία μας. Μη με ρωτήσετε γιατί. Έτσι το νιώθω (ως δείγμα ποίησης υψηλού επιπέδου για τα δικά μου δεδομένα) και δεν έχω λόγο να σας το κρύψω.
 
« Last Edit: 30 Jun, 2017, 18:49:48 by wings »
Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής. (Γιώργος Ιωάννου)



sassa

  • Sr. Member
  • ****
    • Posts: 818
    • Gender:Female
  • natural flair for languages
Όμορφο. Ό,τι πρέπει γι' αυτές τις μικρές κι ατέλειωτες ώρες...
« Last Edit: 31 Jul, 2008, 05:34:15 by wings »
"Todo es cuestión de mantener la mente quieta, la columna recta y el corazón tranquilo."


wings

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 73898
    • Gender:Female
  • Vicky Papaprodromou


Antonio Lucio Vivaldi, Le quattro stagioni / La primavera (1723)

Ζωή Καρέλλη, Άνθηση

Έμορφα της ζωής ξεσπάσματα
των δέντρων άνθη, ανθίσματα
της ορμής που ανεβαίνει
στο σιωπηλό, κλειστό κορμό.
Ανοίγουν οι εύχρωμες λαλιές τους,
εύηχες
γίνονται προσφορές.
Ευαίσθητες, λεπτές εκφράσεις
του έρωτα λέξεις ερωτικές,
πάνω στο σκληρό σώμα των δέντρων
της άνοιξης.

Από τη συλλογή Παραμύθια του κήπου (1955)
« Last Edit: 30 Jun, 2017, 18:50:34 by wings »
Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής. (Γιώργος Ιωάννου)


wings

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 73898
    • Gender:Female
  • Vicky Papaprodromou


Wassily Kandinsky, Yellow-Red-Blue, 1925

Ζωή Καρέλλη, Διονυσιασμός

Τι μπορούν να γνωρίζουν οι μέτρια ζώντες
απ’ το μαρτύριο το υπέροχο, της ζωής
μαρτυρίαν ηδονικήν έκφραση ολόκληρη
παραφορά της ύπαρξης προσφορά,
χαρά της έξοχης είδησης
αστραφτερή ώρα ένταση, αίσθηση
ακόρεστη, μοναδική, ακόρεστα μοναχική.

Τι μπορούν να ξέρουν αυτοί
που περπατούν πάνω στη γη
και δεν αισθάνονταί την
που αποπνέει ανάσα, μέθη,
όταν ο ήλιος την ανάβει ερωμένη
ευτυχισμένη κι υπάκουη.

Απάντηση του προσφέρει εκείνη
στους πύρινους πόθους την έκσταση
της καλοκαιρινής καλλονής.

Μεσημεριάτικα, όταν το φως
είναι αλαλαγμός κρυστάλλινος,
γίνονται οι γάμοι με το φως,
που δέχονται τα έγκατα της γόνιμης μητέρας.

Τι απ’ το φως αυτό μπορούν
να αισθανθούν, να πάρουν, να δεχτούν
εκείνοι που τόσο λίγο ζουν
και τη λαχτάρα πόνο βαθύ την αγνοούν.

Τι βλέπουν οι ολίγον ζώντες
από τη μέθη τής ζωής;
Γι’ αυτούς ο πόνος την ηδονή δεν ανταμώνει.

Δεν βλέπουν τον πόνο και την ηδονή
σ’ αγκάλιασμα σφοδρό και βίαιο
να υπάρχουν σ’ ακέριες, ακατάλυτες στιγμές.

Όσοι μονάχα ζουν χωρίς το πάθος
της ζωής, δίχως παραφορά και μέθη,
δεν ακούν και του θανάτου πίσω τους τα βήματα.
Δεν τον αισθάνονται να υπάρχει δυνατός
και να ζητάει απ’ τ’ αγκάλιασμά του
στη ζωή, το πνεύμα της να γεννηθεί,
να λάμψει όνειρο ακατάλυτο,
ήλιος που βασιλεύει,
δίχως να νικηθεί απ’ τη νύχτα.

Από τη συλλογή Το πλοίο (1955)
« Last Edit: 30 Jun, 2017, 18:56:10 by wings »
Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής. (Γιώργος Ιωάννου)


wings

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 73898
    • Gender:Female
  • Vicky Papaprodromou


Marc Chagall, The Lovers, 1913-1914


Ζωή Καρέλλη, Αισθηματικό

... Η μελωδία φτηνή
κι ευχάριστη όμως η νοσταλγία
κάποιο άγχος φέρνει. Απ’ το σκοτάδι
ελαφριά φτάν’ η φωνή.
Όχι δα και τίποτε σπουδαία,
κάπως βραχνή, εφηβική.

Ο πόθος παιχνίδι, ευχάριστος
ο ήχος στο χόρευμα οδηγεί.

Ο άνθρωπος είναι περίεργος
με τα κομμάτια συμπτώσεων μέσα του.
Παρατηρώ την ανοιχτή μπαλκονόπορτα,
το ελαφρύ σαλεύει παραπέτασμα.
Έξω στο στιλπνό στερέωμα φέγγουν
με φως γλυκύ, τ’ άστρα.

Απ’ το φιλμ είναι το τραγούδι γνωστό,
αισθηματικό. Η κόρη κι ο νέος
προβάλλονται σ’ επιτήδειο φίλημα.
Πόσο άλλαξαν οι γυναίκες... λησμόνησαν
ή ποτέ δεν έμαθαν το δισυπόστατο της ηδονής;

Υπάρχουν όμως αισθήματα στο βραχνό αχό,
στα χείλη του εφήβου;
Τραγουδά ίσως αμέριμνα. Μόνον εγώ
βρήκα τον πονεμένο ήχο, νοσταλγικό,
για ό,τι μένει ανεκπλήρωτο;

Από τη συλλογή Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951)
« Last Edit: 30 Jun, 2017, 18:55:53 by wings »
Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής. (Γιώργος Ιωάννου)


wings

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 73898
    • Gender:Female
  • Vicky Papaprodromou


John Lennon, Woman (album: Double fantasy (1980))

Ζωή Καρέλλη, Η άνθρωπος

Εγώ γυναίκα, η άνθρωπος,
ζητούσα το πρόσωπό Σου πάντοτε,
ήταν ως τώρα του ανδρός
και δεν μπορώ αλλιώς να το γνωρίσω.

Ποιος είναι και πώς
πιο πολύ μονάχος,
παράφορα, απελπισμένα μονάχος,
τώρα, εγώ ή εκείνος;
Πίστεψα πως υπάρχω, θα υπάρχω,
όμως πότε υπήρχα δίχως του
και τώρα,
πώς στέκομαι, σε ποιο φως,
ποιος είναι ο δικός μου ακόμα καημός;
Ω, πόσο διπλά υποφέρω,
χάνομαι διαρκώς,
όταν Εσύ οδηγός μου δεν είσαι.

Πώς θα ιδώ το πρόσωπό μου,
την ψυχή μου πώς θα παραδεχτώ,
όταν τόσο παλεύω
και δεν μπορώ ν’ αρμοστώ.

«Ότι δια σου αρμόζεται
γυνί τω ανδρί.»

Δεν φαίνεται ακόμα το τραγικό
του απρόσωπου, ούτε κι εγώ
δεν μπορώ να το φανταστώ ακόμα, ακόμα.
Τι θα γίνει που τόσο καλά,
τόσο πολλά ξέρω και γνωρίζω καλύτερα,
πως απ’ το πλευρό του δεν μ’ έβγαλες.

Και λέω πως είμαι ακέριος άνθρωπος
και μόνος. Δίχως του δεν εγινόμουν
και τώρα είμαι και μπορώ
κι είμαστε ζεύγος χωρισμένο, εκείνος
κι εγώ, έχω το δικό μου φως,
εγώ ποτέ, σελήνη,
είπα πως δεν θα βαστώ απ’ τον ήλιο
κι έχω τόσην υπερηφάνεια
που πάω τη δική του να φτάσω
και να ξεπεραστώ, εγώ,
που τώρα μαθαίνομαι και πλήρως
μαθαίνω πως θέλω σ’ εκείνον ν’ αντισταθώ
και δεν θέλω από κείνον τίποτα
να δεχτώ και δεν θέλω να περιμένω.

Δεν κλαίω, ούτε τραγούδι ψάλλω.
Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μου
ξέσκισμα που τοιμάζω,
για να γνωρίσω τον κόσμο δι’ εμού,
για να πω το λόγο δικό μου,
εγώ που ως τώρα υπήρξα
για να θαυμάζω, να σέβομαι και ν’ αγαπώ,

εγώ πια δεν του ανήκω
και πρέπει μονάχη να είμαι,
εγώ, η άνθρωπος.

Από τη συλλογή Αντιθέσεις (1957)
« Last Edit: 30 Jun, 2017, 18:57:55 by wings »
Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής. (Γιώργος Ιωάννου)


lionpsyche

  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 1848
    • Gender:Female
Καταπληκτικό, Βικούλα! Με βαθιά νοήματα...
« Last Edit: 11 May, 2008, 13:35:57 by wings »


wings

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 73898
    • Gender:Female
  • Vicky Papaprodromou
Αυτό, Μαρινάκι, είναι ένα πολύ ωραίο ποίημα της Ζωής Καρέλλη. Δεν μπορώ να πω αν είναι το σπουδαιότερό της (δεν ξέρω πώς να το συγκρίνω με άλλα ποιήματά της κι ούτε καν θέλω να το κάνω). Είναι όμως σίγουρα το γνωστότερο της ποιήτριας.

Είναι ένα αναμφίβολα πολύ δυνατό ποίημα τόσο νοηματικά όσο και φραστικά, αλλά και αντιπροσωπευτικό της χαρακτηριστικής ποιητικής της γραφής και σκέψης.

Ίσως είναι και ένα από τα ελάχιστα τόσο έντονα «γυναικεία» ποιήματά της, όπου μάλιστα μιλά εμμέσως πλην σαφώς για τον εαυτό της. Δεν το συνηθίζει αυτό η Ζωή Καρέλλη. Βέβαια, όπως πάντα, ξεφεύγει από την απλή παράθεση απολύτως προσωπικών της σκέψεων και το ποίημα αποκτά μια «οικουμενικότητα» και φτάνει τελικά να αφορά όλους τους αναγνώστες, ανεξαρτήτως φύλου.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό το ποίημα το πρωτοδιάβασα πριν από 25 χρόνια και από τότε κάθε φορά που το διαβάζω ξανά νιώθω να ανακαλύπτω όλο και περισσότερο την ποιήτρια. Θα σου συνιστούσα να κάνεις το ίδιο. Να το διαβάσεις πολλές φορές. Όχι τώρα, αλλά μετά από μήνες ή χρόνια, ξανά και ξανά.
« Last Edit: 30 Jun, 2017, 18:59:56 by wings »
Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής. (Γιώργος Ιωάννου)


wings

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 73898
    • Gender:Female
  • Vicky Papaprodromou


Marc Chagall, Flying Carriage, 1913

Ζωή Καρέλλη: [Ψυχή, μη λησμονείς...]

Ψυχή, μη λησμονείς την έπαρση.
Το άσπονδο που τρέφεις,
σαν έρωτας σκληρότατος υπάρχει
και εισχωρεί ως το μεδούλι του σκελετού,
που συγκρατεί του σώματος την ύψωση.

Μη λησμονείς την έπαρση,
φαρμάκι αδυσώπητο, φάρμακο δυνατό
κρατάει την έκφραση άκαμπτη
και δυναμώνει η γνώση του χωρισμού.

Ποιος χωρισμός θα σε βαστάξει ανένδοτη
κι ακέρια; Πώς ημπορεί
μια τέτοια να συγχωρήσει προσφορά;
Ω συμφορά, τα χέρια της αγάπης παραλύουν
και προχωρεί στο δρόμο της πορείας,
εξόριστος ο άνθρωπος.

Δίχως της συγκατάβασης τη χάρη,
στεγνών’ η δύναμη την ευφορία του σώματος.
Σα θάνατος αδιέξοδος η δύναμη της έπαρσης,
σπάνιο, απαίσιο χάρισμα της μοναξιάς αγέρωχης.

Μη λησμονείς την έπαρση.
Μονάχα, όταν σου γίνει δοκιμασία, ψυχή,
θα μάθεις τη σημασία
της άκρατης, σφοδρής υπερηφάνειας
το ακόρεστο μυστικό.

Από τη συλλογή Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951)
« Last Edit: 06 Dec, 2019, 19:57:36 by wings »
Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής. (Γιώργος Ιωάννου)


 

Search Tools