Μου είπε ένα φιλαράκι στο ΦΒ, πως, αν και δεν διαβάζει ποίηση και μάλιστα βρίσκει την ερωτική ποίηση γλυκερή, το παρόν ποίημα του άρεσε, χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο.
Ο λόγος που αυτό το ποίημα είναι καλό, είναι πως απευθύνεται κάπου και δη σε όλους εμάς.
Τι θέλω να πω; Μπορώ να γράψω το εξής:
Ελένη, ατέλειωτα βράδια με στοιχειώνεις, αγαπημένη.
Η εικόνα, η θύμησή σου, η σκιά που φεύγοντας, ως ανάμνηση άφησες.
Τρέμω, λυγίζω στην απουσία σου.
Φθίνουν οι μέρες κι οι νύχτες πίσω απ' τα κλειστά παράθυρα του χωρισμού. κλπ...
Τι είναι αυτό το πράμα; Φυσικά μοιάζει με ποίηση. Αλλά ΔΕΝ είναι. Αυτό λέγεται και είναι παραλήρημα. Ποιον ενδιαφέρει αν εγώ είμαι καψούρης με την Ελένη; Ποιον ενδιαφέρει, αν εγώ μπορώ να κοιμηθώ, αν έχω όρεξη να φάω, ή να πάω στον καμπινέ; Τα όσα γράφω, αφορούν εμένα και κανέναν άλλο. Η ποίηση, όμως, είναι τέχνη και κάπου ΠΡΕΠΕΙ να απευθύνεται. Όταν δεν απευθύνεται δεν είναι τέχνη, άρα και ποίηση. Τόσο απλά.
Αν τώρα καταφέρω, το αίσθημα που έχω για την Ελένη, να το γενικεύσω, να το ντύσω με με λέξεις και νοήματα που δεν κοιτούν τον μικρόκοσμό μου αλλά τον πραγματικό έξω κόσμο, υπάρχει πιθανότητα το παραλήρημα να γίνει ποίημα. (πιθανότητα, γιατί η ποίηση θέλει εκτός από γνώση και ταλέντο)
Τώρα θα με ρωτήσετε το πώς καταφέραμε, στην χώρα του Καβάφη, του Κάλβου, του Βαφόπουλου του Ελύτη, του Βάρναλη και άλλων μεγάλων και σπουδαίων ποιητών, να γράφουμε πλέον μόνο για καψούρες και παιδικά βιώματα. Με τον ίδιο τρόπο που επιτύχαμε να πιάσουμε πάτο παντού, θα σας απαντήσω. Τουλάχιστον ας προσέχουμε τι διαβάζουμε - αυτό είναι στο χέρι μας - για να προστετεύουμε το μυαλό μας, το μόνο που μας έχει απομείνει...
« Last Edit: 13 Apr, 2014, 14:08:55 by dimace »
South Africa (1961-1994) presidents: Charles Swat, Jozua Naude, Jacobus Fouche, Johannes de Klerk, Nicolaas Diederichs, Marais Viljoen, Balthazar Vorster, Pieter Botha, Chris Heunis, Frederik de Klerk.