"Ένας ρήτορας, για παράδειγμα, που δεν προετοιμάστηκε μ' αυτό το πνεύμα, δεν τοποθέτησε δηλαδή τα γεγονότα στη λογική τους σειρά, είναι ανίκανος να υπερασπιστεί τη γνώμη του συζητώντας μ' έναν που θά 'χει αντιρρήσεις, ακόμα κι αν ο πρώτος έχει χίλιες φορές δίκιο. Σε όλη τη συζήτηση η μνήμη του θα τον εγκαταλείπει και θα τον ντροπιάζει. Δεν θα βρίσκει επιχειρήματα ούτε για να στηρίξει τις απόψεις ούτε για να ανατρέψει τις απόψεις του αντιπάλου του. Κι όταν πρόκειται για έναν απλό συζητητή, τα πράγματα είναι απλά: τον εαυτό του θα ζημιώσει μόνο. Όμως πολλές φορές η μοίρα θέλει και κάτι τέτοιοι ακατάρτιστοι κι ανίκανοι άνθρωποι γίνονται ηγέτες εθνών, και τότε τα πράγματα σοβαρεύουν".
"Με μια τεράστια σπατάλη λέξεων, σκοτεινών στο περιεχόμενό τους και ακατανόητων στη σημασία τους, ψελλίζουν ένα ατέλειωτο συνονθύλευμα φράσεων έξυπνων αλλά και δίχως νόημα. Πρέπει να είσαι ένας απ' αυτούς τους αποτυχημένους μποέμ των μεγαλουπόλεων για να αισθανθείς άνετα μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο του συλλογισμού και να αποκομίσεις μια "εσωτερική εμπειρία" από αυτή τη σαβούρα του φιλολογικού ντανταϊσμού, η οποία υποστηριζόταν από παροιμιώδη ηλιθιότητα ενός μέρους του λαού μας που νομίζει σπουδαίο καθετί που δεν καταλαβαίνει".
"Στην αρχή βασίζονταν στην ανοησία του αντιπάλου και, όταν δεν έβρισκαν τρόπο να ξεφύγουν, έκαναν πια αυτοί τους κουτούς. Αν όλο αυτό δεν βοηθούσε, υποκρίνονταν ότι δεν καταλάβαιναν ή, αν προκαλούνταν, άλλαζαν βιαστικά θέμα, παρέθεταν κοινοτοπίες, που αν τις αποδεχόσουν, αμέσως αναφέρονταν σε εντελώς διαφορετικά θέματα, και μετά, αν και πάλι δέχονταν επίθεση, υποχωρούσαν και ισχυρίζονταν ότι δεν ήξεραν ακριβώς για τι πράγμα μιλούσες. Αν επιχειρούσες να πιάσεις έναν από αυτούς τους αποστόλους, το χέρι σου θα συναντούσε ένα γλοιώδες αντικείμενο που ξέφευγε μέσα απ' τα δάχτυλά σου, για να πάρει αμέσως ένα άλλο σχήμα".
"Ένας αρχηγός που αναγκάζεται να εγκαταλείψει τις βασικές του θεωρίες, γιατί τις αναγνωρίζει ως λανθασμένες, συμπεριφέρεται με εντιμότητα μόνο αν, αναγνωρίζοντας το σφάλμα της προηγούμενης αντίληψής του, είναι προετοιμασμένος να υποστεί την έσχατη συνέπεια. Σε μια τέτοια περίπτωση πρέπει να σταματήσει την πολιτική δράση. Γιατί από τη στιγμή που μια φορά υπέπεσε σε σφάλμα στα θέματα των βασικών θεωριών, υπάρχει η πιθανότητα να το πάθει και δεύτερη φορά. Σε καμιά περίπτωση δεν έχει το δικαίωμα να ζητήσει, και πολύ περισσότερο να απαιτήσει, την εμπιστοσύνη των συμπολιτών του".
"Ρίξε μια ματιά σε αυτούς τους λωποδύτες της πολιτικής. Με πόση αγωνία εκλιπαρούν για την έγκριση της πλειοψηφίας, κάθε φορά που θα πάρουν μια απόφαση, ώστε ν' αποκτήσουν έτσι τους αναγκαίους "συνενόχους" και να μπορέσουν μετά, ανά πάσα στιγμή, να αποποιηθούν κάθε ευθύνη. Τούτος είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο αυτή η μορφή πολιτικής δράσης είναι πάντα αποκρουστική και μισητή σε κάθε άνθρωπο που είναι τίμιος στην ψυχή και ως εκ τούτου τολμηρός. αντιθέτως, προσελκύει όλους τους ταπεινούς χαρακτήρες, αφού όποιος είναι απρόθυμος να πάρε ιεπάνω του την ευθύνη για τις πράξεις του, αλλά αναζητεί ασπίδα, είναι ένας δειλός παλιάνθρωπος. Όταν οι ηγέτες ενός έθνους είναι τέτοια ταπεινά πλάσματα, τα αποτελέσματα σύντομα θα είναι αξιοθρήνητα".
"Μια κυβέρνηση μετριοτήτων φροντίζει πάντα να έχει σαν ηγέτη κάποιον που η πνευματική του στάθμη δεν είναι ανώτερη απ' τη δική τους. Καθένας τους έχει έτσι την ικανοποίηση ότι μπορεί από καιρό σε καιρό να δείχνει τη λάμψη του εγκεφάλου του και προπάντων να πει: αφού η κουτσή Μαρία μπορεί να είναι αφεντικό, γιατί να μη γίνω κι εγώ μια μέρα;"
Δεν έχει σημασία ποιος και πότε τα είπε. Σημασία έχει αν ισχύουν ως ρήσεις. Τροφή για σκέψη απ' όπου και απ' όποιον προέρχεται, αρκεί να ευσταθεί και να προβληματίζει.