Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες με αγάλματα
3. Αφήστε ήσυχα τα αγάλματα
Αφήστε ήσυχα τα αγάλματα στους τοίχους
άρχισαν πάλι ένα-ένα να ξυπνούν.
Χειρονομούν, συμπλέκονται, παλεύουν,
απ’ τον ασβέστη ξεπροβάλλει ένα χέρι
ένα μισοθαμένο πρόσωπο αναδύεται
κι άλλα κορμιά χωνεμένα ξεχωρίζουν
θέλουν να βγουν, μα δεν μπορούν
αλλού είναι το πέρασμα, βαθύτερα,
εκεί, στο τραύμα που άφησεν ο χρόνος
στο ρήγμα που άνοιξε κάποτε η αγάπη.
Αφήστε ήσυχα τα αγάλματα στους τοίχους
και μην ταράζετε τον μαγεμένο ύπνο τους
σκοτώνουν άμα τα ξυπνήσεις, έλεγες,
δεν ξέρουν άλλο τρόπο να υπάρχουν.
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)
Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)