Γιάννης Ποδιναράς, Ταξίδια...
[Μέρος Α' της συλλογής]
Περάσαμε τη ζωή μας ταξιδεύοντας
στους λερούς δρόμους του Μπρούκλιν.
Παίξαμε, εκ του ασφαλούς,
διασχίζοντας το Σέντραλ Παρκ,
ανατριχιάζοντας σε κάθε κίνηση σκιών των απεγνωσμένων.
Χαζέψαμε την αγωνία
των βετεράνων του Βιετνάμ
που έκοβαν στα δυο,
με ειδικά μαχαίρια,
την ψυχή τους.
Κρατήσαμε συντροφιά
στους μοναχικούς καβαλάρηδες
και ψάλλαμε δυνατά
στις εκκλησίες των νέγρων.
...
Όταν άναβαν τα φώτα,
αναγνωρίζαμε τους ίδιους ίσκιους
στα πρόσωπα των ανθρώπων
που κάθε βράδυ παίρναν το ίδιο τραίνο,
την ίδια ώρα, κι από τον ίδιο πάντα σταθμό.
Το τραίνο που δεν ακολουθούσε
ποτέ το ίδιο δρομολόγιο
και δεν γνώριζες
τους ενδιάμεσους σταθμούς,
ούτε το τέρμα.
Κι όταν ξανάσβηναν τα φώτα,
πάλι ταξίδια.
Ταξίδια που δεν έγιναν,
κι όμως υπήρξαν.
Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)
Με πολλή χαρά υποδέχομαι τον Κύπριο ποιητή Γιάννη Ποδιναρά στην ανθολογία των ποιητών της Θεσσαλονίκης. Έζησε στην πόλη μας 8 συναπτά χρόνια και, όπως μου είπε, η πνευματική του καρδιά πάντα θα χτυπά στη Θεσσαλονίκη. Επομένως, τιμής ένεκεν δικαιούται μια θέση δίπλα μας και θα την έχει.
Επιλέγω το σημερινό ποίημα από την πρώτη συλλογή του Γιάννη γιατί ξέρω πως έχει ιδιαίτερη σημασία για κείνον και τον παρακαλώ να μας εξηγήσει γιατί.
Γιάννη Ποδιναρά, καλώς ήρθες στο Translatum και στα Θεσσαλονικιώτικα ποιητικά «φαράγγια των Αγγέλων»!