Οι νότες που έβγαιναν από το στόμα της
Ana Moura, ήταν πυκνές, πλούσιες, έμπλεες συναισθημάτων, σαν τσέλο στα δάχτυλα του
Pablo Casals. Η κίνησή της ήταν λιτή, ρυθμική, αισθησιακή σε μια μίνιμαλ χορογραφία που λειτουργούσε ως συναισθηματική αντίστιξη στις νότες. Αρχετυπική μεσογειακή καλλονή, μελαχρινή, λυγερή, με σγουρά μαλλιά, ευγενική και τρυφερή με το κοινό.
Δεν σας κρύβω ότι δεν ήταν μόνο ένα το δάκρυ που κύλισε στα μάγουλά μου.
«Beauty without the belovèd is a sword through the heart» είχε πει ο G.D. Rossetti. Ταίριαζε σε εκείνες τις στιγμές θαρρώ (αν και θα πρόσθετα:
as long as the belovèd can connect to this kind of beauty).
Στα μέσα του τελευταίου κομματιού άρχισε να βρέχει·
«even God is with us» αναφώνησε η Ana, καθώς άνοιγαν οι ομπρέλες του κοινού. Λίγο πιο πριν είχαν παίξει ένα κομμάτι
«without sound» (εννοώντας χωρίς μικρόφωνα) για να νοιώσει το κοινό πώς παίζουν κανονικά τα
fados οι
fadistas στα
fado houses της Πορτογαλίας.
Φεύγοντας ένιωθα σαν να ήμουν μεθυσμένος.
Ήταν, άραγε, η ίδια μέθη με εκείνη που νοιώθει κανείς όταν είναι ερωτευμένος; Ana – muito obrigado!