Πιστεύω ότι όλοι έχουν το δίκιο τους.
Είναι γεγονός ότι, σε αυτή τη χώρα, απουσιάζει η επιβολή πιστοποίησης αρκετών επαγγελμάτων.
Ο ελαιοχρωματιστής, ο «τζακάς», ο «πλακάς» και ο υδραυλικός δε σου παρουσιάζουν πιστοποιητικό που να αποδεικνύει ότι έχουν σπουδάσει το αντικείμενο της εργασίας τους για να κάνουν επεμβάσεις στο σπίτι σου. Έτσι προσλαμβάνεις έναν τέτοιο «επαγγελματία» βασιζόμενος σε θετικά σχόλια προηγούμενων (θυμάτων) ή κάνοντας το σταυρό σου ότι όλα θα πάνε καλά. Αν έχεις την οικονομική ευχέρεια, απευθύνεσαι σε κατασκευαστικές εταιρείες, οι οποίες σε γλυτώνουν από τον κόπο του να αναρωτιέσαι αν προσέλαβες κάποιον «που ξέρει τι κάνει» και προσλαμβάνουν οι ίδιοι τους παραπάνω «μη κατέχοντες πιστοποιητικό» για σένα... με τη διαφορά ότι εκείνες δεσμεύονται να αποκαταστήσουν οποιαδήποτε εργασία κακής ποιότητας.
Πόσο μάλλον συμβαίνει αυτό στο χώρο της «πνευματικής εργασίας». Ο καθένας που γνωρίζει μια ξένη γλώσσα μπορεί να κάνει μια έναρξη επαγγέλματος μεταφραστή χωρίς την υποχρέωση να προσκομίσει οποιαδήποτε απόδειξη ότι ξέρει να μεταφράζει. Εγώ δε θυμάμαι να μου ζήτησε κανείς από την Εφορία να αποδείξω ότι ξέρω να μεταφράζω.
Ο δάσκαλος Αγγλικών για ιδιαίτερα μαθήματα αποκτά ένα πιστοποιητικό γνώσης Αγγλικών, κάνει μια αίτηση στο υπουργείο και αποκτά την επάρκεια και κατόπιν την άδεια διδασκαλίας χωρίς την υποχρέωση να περνά τουλάχιστον από σεμινάρια μεθοδολογίας διδασκαλίας... και ο Θεός βοηθός...
Θύματα οι γονείς και τα παιδιά που τον εμπιστεύονται.
Όχι ότι οι απόφοιτοι της Αγγλικής Φιλολογίας που διδάσκουν στα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία μπορούν αποδεδειγμένα να κάνουν καλύτερη δουλειά... αν κρίνω από τη φρικτή προφορά που αποκτά σταδιακά ο γιος μου, παρόλο που τα Αγγλικά είναι η μητρική μου γλώσσα και επιμένω να προφέρει σωστά τις λέξεις (γιού άρεντ = you aren't... «μα έτσι μας λέει η δασκάλα να λέμε!»... )... αλλά τέλος πάντων, τουλάχιστον για να διδάξεις, πρέπει να έχεις μάθει και μια μεθοδολογία, όχι απλά να ξέρεις μια ξένη γλώσσα.
Αν και ανήκω στην κατηγορία των «μη εχόντων πιστοποιητικό μετάφρασης» και βασίζομαι στην πρακτική εμπειρία που έχω αποκτήσει σε ορισμένους τομείς και στη μητρική μου γλώσσα, θα συμφωνήσω ότι το σωστό είναι να μην μπορούν, βάσει νόμου, να ασκούν το επάγγελμα του μεταφραστή άτομα που δεν έχουν περάσει από την κατάλληλη εκπαίδευση και χωρίς να έχουν αποκτήσει τη σχετική πιστοποίηση.
Και η πιστοποίηση δεν αρκεί. Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε, όσοι πρόκειται να αποκτήσουν Πανεπιστημιακό πτυχίο σχετικό με τη μετάφραση, να υποχρεούνται σε επιλογή τομέων και σε πρακτική άσκηση 2 ετών για να εργαστούν πάνω στην ορολογία των τομέων που έχουν επιλέξει και να δουν πώς χρησιμοποιείται στον πραγματικό κόσμο... στον κόσμο όπου η ορολογία εξυπηρετεί τους επαγγελματίες που έχουν ανάγκη από τη μετάφρασή μας.... διότι αυτούς υποτίθεται ότι εξυπηρετούμε... και το πτυχίο που θα πάρουν να ορίζει τους τομείς στους οποίους έχουν εκπαιδευτεί πρακτικά.
Αλήθεια, μήπως αυτό ήδη συμβαίνει και δεν είμαι πλήρως ενημερωμένη;
Μου έχει τύχει να προσλάβω μεταφραστή πτυχιούχο του Ιονίου Πανεπιστημίου στην πολυεθνική όπου εργαζόμουν και, κατά τη διάρκεια διαπραγματεύσεων μεταξύ σωματείου εργαζομένων και διοίκησης, να προκύψει σοβαρότατη παρεξήγηση από την κακή διερμηνεία του!
Όπως σωστό είναι οι εκπαιδευτικοί στα δημόσια σχολεία να αξιολογούνται για την απόδοσή τους για να διατηρείται το επίπεδο διδασκαλίας σε ένα κατάλληλο επίπεδο (και όχι σε αυτό που παρατηρώ στα ανεξέλεγκτα δημόσια σχολεία). Όπως σωστό είναι να αξιολογούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι που (δεν) εξυπηρετούν το κοινό.
Αλλά, είναι γνωστό, ότι δεν υπάρχει έλεγχος των υπηρεσιών «πνευματικών εργασιών» σε αυτή τη χώρα.
Κι έτσι, όπως σε όλα τα επαγγέλματα, υπάρχουν οι «συνειδητοί» πτυχιούχοι και μη-πτυχιούχοι μεταφραστές που παραδίδουν ποιοτική υπηρεσία στους πελάτες και υπάρχουν οι «ασυνείδητοι» «αρπακολλατζήδες» πτυχιούχοι και μη πτυχιούχοι μεταφραστές που ρεζιλεύουν τη χώρα μας μεταφράζοντας κείμενα με εμφανής ανεπάρκεια.
Από τη στιγμή που δεν μου ζητείται από το κράτος να έχω αποκτήσει πτυχίο για να ασκήσω το επάγγελμα του μεταφραστή και κάνω σωστή δουλειά (τουλάχιστον δεν έχω ακούσει ακόμα το αντίθετο), εσείς οι πτυχιούχοι και φοιτητές μου επιτρέπετε να εργάζομαι ως μεταφραστής.
Ενωθείτε, λοιπόν, όλοι οι πτυχιούχοι μεταφραστές και φοιτητές και διαμαρτυρηθείτε εκεί που πρέπει για να μπει επιτέλους μια νομοθεσία, όσο καιρό και να σας πάρει.
Αν το καταφέρετε, θα είμαι από τους πρώτους μη πτυχιούχους που θα προσπαθήσουν να περάσουν από τη «σωστή» διαδικασία να αποδείξω τις ικανότητές μου και, αν δεν τα καταφέρω, η εργασιακή αγορά των μεταφραστών θα είναι τουλάχιστον μείον έναν μη πτυχιούχο μεταφραστή.
Αλλά, όπως βλέπω να συμβαίνει στη χώρα μας για πολλά άλλα θέματα (ειδικά για το επίπεδο της δημόσιας εκπαίδευσης), αυτό δεν πρόκειται να γίνει...
Εδώ δεν ενώνονται οι γονείς να διαμαρτυρηθούν για την άθλια σήμερα δημόσια εκπαίδευση των ίδιων των παιδιών τους....
Μακάρι να αποδειχθεί ότι κάνω λάθος...
Αυτή είναι η δική μου ταπεινή γνώμη πάνω στο ερώτημα «μεταφραστής δίχως πτυχίο πανεπιστημίου».