Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Fiction => Favourite Music and Lyrics => Fiction of Thessaloniki => Topic started by: spiros on 30 Mar, 2010, 13:54:16

Title: Κατερίνα Καριζώνη, Μεγάλο Αλγέρι
Post by: spiros on 30 Mar, 2010, 13:54:16
Κατερίνα Καριζώνη, Μεγάλο Αλγέρι

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.kastaniotis.com%2Fphotos%2Fbooks%2F960-03-4254-7b.jpg&hash=65400a8e4139404231e71d80e310cfdfec1d0f00)

Περισσότερα για την Κατερίνα Καριζώνη (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11496.0).

Περίληψη

Η Μάνη στα χρόνια της βεντέτας. Το «Μεγάλο Αλγέρι» στην εποχή της πειρατείας. Ο πόλεμος μεταξύ δύο οικογενειών. Μια νεαρή γυναίκα έχει ορκιστεί να πάρει εκδίκηση, αλλά ερωτεύεται τον άντρα που πρέπει να σκοτώσει. Το άγος της κλειστής κοινωνίας και το άχθος του ανθρώπινου πόνου. Η αμφιταλάντευση ανάμεσα στον έρωτα και στο μίσος, ανάμεσα στην αγάπη και στο χρέος. Η στιγμή του αποχαιρετισμού και η ώρα των αποφάσεων. Ο «γδικιωμός». Το συμβόλαιο αίματος.
Στο Μεγάλο Αλγέρι ο αναγνώστης ταξιδεύει στη Μάνη μιας άλλης εποχής. Μεταφέρεται στο λυκόφως του δέκατου ένατου αιώνα και στην αυγή του εικοστού. Περιηγείται στους δρόμους και στα μονοπάτια των θρύλων της και μυείται στους σκληρούς κανόνες του άγραφου εθιμικού δικαίου και στην έννοια της εκδίκησης, σ' ένα μυθιστόρημα που εμπνεύστηκε η συγγραφέας από αληθινά περιστατικά. Σ' ένα βιβλίο που διεισδύει στους κώδικες και στις δομές των παλαιών κοινωνιών, για να αποκαλύψει εντέλει τους διαχρονικούς νόμους που διέπουν τα ανθρώπινα πάθη.

Απόσπασμα

Χώρα Αποσκιαδερή. Μεγάλο Αλγέρι. Έτσι ονόμαζαν τη Μάνη τότε. Εξαιτίας του κούρσου. Τότε που κούρσευαν τα πλοία. Άντρες, γυναίκες, γέροι, παιδιά έπεφταν όλοι μαζί στα νερά, άλλοτε με σκαριά κι άλλοτε κολυμπώντας ύπουλα μες στο σκοτάδι κι άρπαζαν πλήρωμα κι εμπόρευμα. Οι Κακαβούληδες. Οι πειρατές με τα σιδερένια σκουφιά. Έστηναν ενέδρες στα πλοία που πλησίαζαν στις ακτές, κουκουλώνοντας τους φάρους με πανιά, και τα ‘ριχναν στα βράχια. Δεν είχαν τίποτε καλύτερο να κάνουν. Η γη γεννούσε μόνο πέτρες. Και λίγο λάδι – όσο για τα καντήλια και τις πληγές. Ακόμα και οι καλόγεροι κούρσευαν. Ακόμη και οι νεκροί. Πάντα κούρσευαν άλλωστε οι νεκροί. Τρυπώνουν στις ψυχές μας και μας κλέβουν τη γαλήνη.

Μεγάλο Αλγέρι, εκδόσεις Καστανιώτης, 2006, σ. 13

http://www.kastaniotis.com/book/960-03-4254-7