Κατερίνα Καριζώνη

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες για τσάι
 
«Το τσάι είναι έτοιμο κι ίσως να κρυώσει
Γιατί το τσάι πάντα έτσι κάνει
Κι όμως τότε δεν κρύωνε το τσάι.»
Άρης Αλεξάνδρου

2. Γιατί δεν κρύωνε το τσάι

Εκείνο το βράδυ
φύσηξε ο αέρας στα σημάδια
φύσηξε στα απλωμένα ρούχα
κι έγιναν μέρες του καλοκαιριού
και τα κεριά στα κηροπήγια σβηστήκαν
την ώρα που ο υπηρέτης ανύποπτος κοιμόταν
μέσα στις αλλοιωμένες βραδινές προθέσεις του.

Μόνο το τσάι στο τραπέζι
δεν έλεγε να κρυώσει
κι ας έκανε προσπάθειες
η τραυλή θεία Αλεξάνδρα
εκείνη που μας τρόμαζε στα εφτά μας χρόνια
μύριζε ακόμη το άρωμά της
σ’ όλα μας τα ένστικτα.

Για μας είναι πάντα ώρα για τσάι,
έλεγε.
Ίσως γι’ αυτό να φύσαγε ο αέρας.
Ίσως γι’ αυτό δεν κρύωνε το τσάι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες για τσάι
 
«Το τσάι είναι έτοιμο κι ίσως να κρυώσει
Γιατί το τσάι πάντα έτσι κάνει
Κι όμως τότε δεν κρύωνε το τσάι.»
Άρης Αλεξάνδρου

3. Η λυπητερή ιστορία του αγγειοπλάστη

Σαν κάποια μνήμη μακρινή κι ανεξιχνίαστη
ή σαν εκείνη την παλιά φωτογραφία
που τη βρίσκεις στον βυθό
όταν τραβούν τις βάρκες στο ακρογιάλι
έτσι κάποτε πίνοντας ανύποπτη το τσάι μου
διακρίνω στον πάτο του φλιτζανιού
να ιριδίζει
το πρόσωπό σου.
Και τότε
μου ξεφεύγει το φλιτζάνι από τα χέρια
μα αντί να πέσει στο πάτωμα
ανεβαίνει στον ουρανό.

Κι όλα αυτά γίνονται
εξαιτίας ενός αγγειοπλάστη
που έφτιαξε το φλιτζάνι πάνω στην απελπισία του
τη νύχτα που έχασε εκείνη που αγαπούσε.

Από τότε αποφεύγω το τσάι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ο νέγρος ναυτικός με το λυπημένο βλέμμα
 
Απόγευμα στην παραλία
είχαμε βγάλει από τα δίχτυα
ένα μπουκάλι υδροκυάνιο
πιο πέρα καίγανε σκουπίδια
και ο καπνός γινόταν ένας νέγρος ναυτικός
με βλέμμα μελαγχολικό
εμείς πήραμε αόριστες καρέκλες
και καθίσαμε γύρω του
μας έδινε συντεταγμένες ενός ναυάγιου μακρινού
ώσπου ξανάγινε καπνός
και σκόρπισε.

Απόγευμα στην παραλία
είχα τολμήσει να κοιτάξω μες στα μάτια σου
τους κύκλους του νερού
κι είδα στο βάθος τον καπνό
να βγαίνει από τη θάλασσα.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τι είδα ανοίγοντας μια παλιά ντουλάπα
 
Ανοίγοντας την παλιά ντουλάπα
είδα στο βάθος το σπίτι με τις λυγαριές
στην πόρτα είδα τον νοικοκύρη του σπιτιού
έπαιζε τάβλι με ένα νεκρό ταξιδιώτη
μιλούσαν για ταξίδια –τους άκουγα–
ο ένας ήταν ξέμπαρκος από καιρό
είχε παντρευτεί
είχε ανοίξει κατάστημα
μα νοσταλγούσε τη θάλασσα
ο άλλος ήταν ξενοδόχος
δεν είχε ταξιδέψει
μόνο καμιά φορά στα νιάτα του
διάβαζε τα δρομολόγια των πλοίων
τις άγονες γραμμές, όπως έλεγε.

Τους φώναξα και χάθηκαν.

Έκλεισα τότε την ντουλάπα απορημένη
κι εκείνη τη νύχτα ξαγρύπνησα
ακούγοντας ως το πρωί
τα πούλια να χτυπούν στον αέρα.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ένας μικρός Άραβας
 
Στα ποιήματα διαβάζαμε τα νέα σου
πώς θα ’μενες για πάντα ρομαντικός
κι αν πέθαινες
θα ’ταν σε μια μεγάλη πυρκαγιά ξενοδοχείου
στο Κάιρο.

Θα ταξιδεύω πάντα στις γραμμές
των είκοσί μας χρόνων
κι αν σε ξεχάσω
δεν θα είναι απ’ το ταξίδι
ούτε απ’ τον γέρο θερμαστή
που ζούσε χρόνια μες στην καρβουνόσκονη
και πήρε πρόωρα σύνταξη αναπηρίας
παρά μονάχα απ’ τα σφυρίγματα
και τον συνωστισμό
και τα ύπουλα χρόνια των σταθμών
όπου γυρίζει ένας μικρός Άραβας
ο Μωχάμετ
πουλώντας αρώματα χαμένα
και παράλογα νερά.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Αντίο
 
Η πολιτεία, η πολιτεία,
οι μικροί έρημοι όρμοι των ματιών σου
μ’ ένα ολόγιομο φεγγάρι να πλανιέται
κοιταγμένο από αγάλματα άλλων πολιτισμών
τα μάτια σου, τα νοικιασμένα
από έναν έντρομο ουρανό.

Έλα, λοιπόν, να καθίσουμε
πλάι στη θάλασσα
θα δεις, το νερό θα φέρει
ένα παλιό δαχτυλίδι
τόσο παλιό όσο
η πιο καλή σου ανάμνηση.

Ο μύθος της αγάπης που χάθηκε
και μας ενώνει, έλεγες
η αίσθηση του αλμυρού νερού
πάνω στην πληγή
εκείνα τα άλλα χρόνια που περιμέναμε
με τη βραχνή κυρία Ελισάβετ
και τη μικρή μαύρη υπηρέτριά της, τη Ρουθ
από το Τσαντ.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Δίχως ιστορία
 
Όμως κάποτε από άγνωστη αιτία
θα δικαστείς
απ’ όλα τα πρόσωπα και τους θεατές
του παιχνιδιού σου
στη δίκη θα ομολογήσεις
πως ήσουν κι εσύ ένας συνηθισμένος άνθρωπος
μα δεν θα αθωωθείς
θα καταδικαστείς
να ζεις ανάμεσά μας
δίχως ιστορία.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Μπάντες περνούν τα σύνορα
 
Μπάντες περνούν τα σύνορα
άσπρες στολές
και το πρόσωπο στραμμένο στο κενό
ανάμεσά τους ο φωτογράφος της νεκρής βασίλισσας
και ο κολυμβητής του Δούναβη
με τα μαλλιά να στάζουν άγρια νερά.

Χρειάζεται υπομονή και σύνεση, έλεγες
και φωτογραφιζόσουν με μια άδεια βαλίτσα
πίσω απ’ τα γεγονότα
μόνον ένας περνώντας σ’ αναγνώρισε,
– τούτος ο άνθρωπος ήταν καλεσμένος
στον γάμο εν Κανά
ήπιε αλμυρό νερό
κι έφυγε νύχτα
για να βρει ουράνιο
με το πρακτορείο Κομοτηνής.

Μπάντες περνούν τα σύνορα
όμως τη μουσική δεν την ακούτε.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η τριλογία και ο θάνατος του μολυβένιου στρατιώτη
 
«Η ιστορία μου δεν θα ’χει Happy End»
Βαγγέλης Χεκίμογλου

1.

Τα όνειρά μου είναι φτιαγμένα από μολύβι
για να αντέχουν στον πόλεμο, μας έλεγε
ο μολυβένιος στρατιώτης
μα η καρδιά μου είναι από στάχτη.

Ευρύχωρο φως
παράθυρο που έχασε τις τέσσερις άκρες του
σπαθί στον αέρα.
Αν σημαδέψεις το σύννεφο
θα ακούσω και θα ’ρθω
μ’ ένα άλογο πιο ανάλαφρο απ’ τον θάνατο
πιο δυνατό απ’ την ελπίδα
θα σταθούμε αγκαλιασμένοι μπροστά στην αυγή
δυο μολυβένια αγάλματα
όρθια μέσα στο πλήθος που αλαλάζει.

Η ιστορία μου δεν θα ’χει τέλος ηρωικό,
μας έλεγε ο μολυβένιος στρατιώτης.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η τριλογία και ο θάνατος του μολυβένιου στρατιώτη
 
«Η ιστορία μου δεν θα ’χει Happy End»
Βαγγέλης Χεκίμογλου

2.

Κάπου-κάπου ξυπνώ μες στο σκοτάδι
και συλλογιέμαι
τον μολυβένιο στρατιώτη.

Το μόνο που φοβάμαι, μου έλεγε
είναι η σκουριά του σπαθιού μου
και η σκόνη των παραμυθιών.

Κι εγώ το μόνο που φοβάμαι
είναι αυτό το φως
που ανάβει μέσα μου τις νύχτες
και τότε βλέπω
την άλλη γυναίκα, την ενδόμυχη, να περνάει
ανάμεσα από σπασμένα αγάλματα
και χλωμούς διαδηλωτές
τα κλειστά καλοκαίρια
τα κλειστά βλέφαρα
αυτούς που χάνονται γυρεύοντας προσανατολισμό
στην ενδοχώρα.

Η μόνη υποχώρηση που θα δεχτώ
είναι αυτή που μυρίζει λιωμένο μολύβι,
με ειδοποιούσε ο μολυβένιος στρατιώτης.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η τριλογία και ο θάνατος του μολυβένιου στρατιώτη
 
«Η ιστορία μου δεν θα ’χει Happy End»
Βαγγέλης Χεκίμογλου

3.

Χτες βράδυ
μ’ επισκέφτηκε ο μολυβένιος στρατιώτης
επιμένοντας να τον αποζημιώσω
για όσα τράβηξε εξαιτίας μου
όταν ήμουν παιδί.

Το μόνο σου άλλοθι
είναι ο χρόνος, έλεγε
ο μόνος τρόπος να διασωθείς
χωρίς προσχήματα
η παραδοχή.

Αργά το βράδυ
μας ξυπνούνε πυροβολισμοί
και τα χέρια μας γεμίζουν
αίμα και μολύβι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ο θάνατος του μολυβένιου στρατιώτη
 
Χτες τα μεσάνυχτα μας τηλεφώνησαν
πως ο μολυβένιος στρατιώτης πέθανε
και πως τον κηδεύαν βιαστικά στην ομίχλη.

Να σου θυμίσω το ραντεβού μας στα όνειρα
είπες πως θα ερχόσουν
μια μέρα ηλιόλουστη θα ανέτελλε
σ’ όλους τους καθρέφτες
που πια δεν έδειχναν τα πρόσωπά μας
παρά μονάχα εκείνο το ίδιο χλωμό
πρόσωπο της Σύνθια
το άλλο χλωμό πρόσωπο του εαυτού σου.

Δεν είναι τα χέρια σου
που έχουν ένα βάρος σαν μολύβι
όταν μ’ αγγίζουν
εκείνο το άρωμα των παιδικών βιβλίων
στα λόγια και στα γέλια σου
που αόριστα συγκατανεύουν στη σιωπή.

Σύνθια, μου έλεγε ο μολυβένιος στρατιώτης
το μολύβι που κυλάει στις φλέβες μου
κάποτε θα παγώσει
και χαμογελούσε συγκαταβατικά
πίσω απ’ το κλειστό ζωγραφισμένο στόμα του.

Για τον θάνατο του μολυβένιου στρατιώτη
γράψαν ακόμα κι οι κομματικές εφημερίδες.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ο δύσκολος θάνατος του Ιβάν
 
Το υποψιαζόμασταν από καιρό
ίσως και να το ξέραμε
ότι ο θάνατος του Ιβάν θα ’ναι ατέλειωτος
θα μας κρατούσε ξάγρυπνους τις νύχτες ξεψυχώντας
σχολιάζοντας το αυριανό δελτίο καιρού
υπαγορεύοντας διαθήκες και τρελές επιθυμίες
χωρίς να πεθαίνει.

Με τον καιρό θα συνηθίζαμε
στους σωρούς των χαρτιών
που φυσούσαν απ’ το χτες και τον σκέπαζαν
στην ύποπτη σκόνη παλιών μύθων
που μας εξαντλούσε
σ’ αυτόν τον αόριστο φόβο
πως θα συνέχιζε να ξεψυχά
μα δεν θα πεθάνει.

Ο μόνος μύθος που θ’ αντέξει στον χρόνο
θα είναι το πόρισμα του ψυχαναλυτή
μας έλεγε ο παλιός μας φίλος ο Ιβάν
με τη βραχνή κι αχρηστευμένη φωνή του
μετά γκρεμιζότανε στο βάθος των αστείων του.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ιγκόρ
 
Όπως τόσες ιστορίες ξεχαστήκαν
πιο σημαντικές και πιο γενναίες απ’ τη δική μας
τόσα σχέδια απλωμένα ανάμεσά μας
σαν χάρτες χαμένων ηπείρων
τόσες πολιτείες πνιγμένες στην ομίχλη
που κάποτε ακούμε να μιλούν γι’ αυτές.

Ιγκόρ, σου έλεγα
τα όνειρα βαραίνουν πιο πολύ απ’ τις προθέσεις μας
πιο πολύ απ’ το φως και το σκοτάδι
κι αν είχα να διαλέξω ανάμεσα σ’ όλες τις εποχές
θα διάλεγα τους δυο σιωπηλούς μήνες των ματιών σου
θα σου ’λεγα να με περιμένεις
αν ήξερα πως δεν έχω χαθεί

όπως τόσοι και τόσοι χάνονται μέσα στα χρόνια...

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Χάμπτυ-Ντάμπτυ
 
Δεν είμαι παρά ένα τραπουλόχαρτο
που πάλιωσε, είπε ο Χάμπτυ-Ντάμπτυ
κι έδειξε τη χάρτινη ξεθωριασμένη πλάτη του,
όμως αντέχω ακόμα ένα παιχνίδι.

Έτσι καθίσαμε σε κύκλο και παίζαμε
παίζαμε ανυποψίαστοι τις μέρες που θα ’ρθουν
και θα σκορπίσουμε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
κι εκείνες τις άλλες μέρες
του δύσκολου γυρισμού.

Το μόνο κέρδος σας θα είναι το δίδαγμα
του χαμένου παιχνιδιού, φώναξε ο Χάμπτυ-Ντάμπτυ
και τραβώντας το τελευταίο χαρτί αποχώρησε
από μία σχισμή στην ασπρόμαυρη σιωπή του.

Δεν ξανακούσαμε γι’ αυτόν.

Εμείς συνεχίσαμε να παίζουμε
με μια γυαλιστερή τράπουλα
από συμπεράσματα.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)