Γιώργος Λ. Οικονόμου

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Μέσα στις λέξεις

Δεν είναι
σκοποβολή το ποίημα
δεν είναι κολύμβηση
ούτε άσκηση με κρίκους

μην περιμένεις να σε χειροκροτήσουν
επειδή έμαθες –αν έμαθες– να αναπνέεις
μέσα στις λέξεις.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Στην Αμοργό

Ξημερώνει Δευτέρα
σάλπισε ο πετεινός
ανοιχτό το καφενείο του Πάρβα
στην Αμοργό

ψήνει τους πρώτους καφέδες
ανάμεσα στη σιωπή
και το πρωινό τσιγάρο.

Άπαντες οι καθημερινοί, παρόντες
κοροϊδεύουν τον χρόνο
γλυκός ο ουρανός
σαν δίκαιη απόφαση
για όσους τον πιστεύουν.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Οι πληγές

Με τον καιρό
ανθίζουν οι πληγές
γίνονται δέντρα καρπερά
ολόδροσα ρυάκια χαράς
τραγούδια «τσι καρδίας»

με τον καιρό
αγιάζουν οι πληγές
και τυχερός
όποιος τις προσκυνάει.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Ωδή στις παλιές κασέτες

Σε μικρά γιαπωνέζικα κουτάκια
των εξήντα λεπτών
προσεκτικά εναποθέτω
μουσικές εξαίσιες

κι ονειρεύομαι βραδιές
μ’ αργεντίνικα tango
κι ανδαλουσιανές κιθάρες
έγχορδα ανατολίτικα
κι αφρικάνικα κρουστά.

Σε μικρά γιαπωνέζικα κουτάκια
κλείνω την ψυχή μου
ξέροντας καλά
πως οι βραδιές δε θα ’ρθουν
έχοντας γνώση
πως η γιορτή ματαιώθηκε.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Τα συντρίμμια

Πέταξα ψηλά Θεέ μου!
Πολύ ψηλά.

Τώρα θέλω τη βοήθειά Σου
τα συντρίμμια μου να μαζέψω.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Ψυχή μου εκκρεμές

Απ’ το φτηνό στο ακριβό
ψυχή μου εκκρεμές

πότε επιτέλους
θα καταλήξεις;

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Ήμασταν πλούσιοι

Ήμασταν πλούσιοι εμείς
δυο ντιβάνια τρεις καρέκλες
κι ένα τραπέζι στο σαλόνι μας

μεγάλη η σαλοτραπεζαρία
γίνονταν γήπεδο
όταν ερχόταν ο Δημήτρης
κι οι κάλτσες μπάλα.

Ήμασταν πλούσιοι εμείς
είχαμε ψηστιέρα, ραδιόφωνο
κι ολοκαίνουριο ψυγείο
μια σκάφη να πλένουμε τα ρούχα μας
και τα κορμιά μας απόγευμα Σαββάτου
κι ένα καλαθάκι με μακρύ σκοινί
ν’ ανεβαίνουν τα ψώνια στον τρίτο.

Το καλοκαίρι φορούσα πέδιλα
δεν κόβαμε τις μύτες των παπουτσιών
για να χωράν τα δάχτυλα
μα κι αυτοί που το ’καναν
φίλοι μας ήταν.

Ένα ποτήρι νερό
μια φέτα ψωμί
με λίγη ζάχαρη επάνω
έφταναν αυτά
να συνεχίσουμε
το παιχνίδι μας.

Ήμασταν πλούσιοι εμείς
είχα τετράδια καπλαντισμένα
με μπλε κόλλα ατσαλάκωτη
ωραία ξυσμένα μολύβια Faber

και μια πεντάτομη εγκυκλοπαίδεια
«Ο σύμβουλος των νέων»
«Τα άπαντα» του Παπαδιαμάντη
κι έναν Άτλαντα Γεωγραφίας
όλο τον κόσμο γύρισα με τον Ρούσσο
στο παιχνίδι με τις πρωτεύουσες.

Ήμασταν πλούσιοι εμείς
μαμά δασκάλα με σταθερό μισθό
κι ήμουν περήφανος γι’ αυτό
χαρούμενο παιδί, τραγουδούσαμε όλη μέρα
«τα τρένα που φύγαν»
«Τη Υπερμάχω»

δεν έλεγα ψέματα ποτέ
μόνο την ανεργία του πατέρα μου
έκρυβα κάτω απ’ το μαξιλάρι.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Όλα τα θυμάμαι

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
Τίποτα δεν προμηνούσε το κακό που θα μας βρει.
Τράβηξε ο καθένας μας δρόμο χωριστό.
Έμεινε το σπίτι έρημο, σε χέρια ξένων.
Όλα τα θυμάμαι, μόνο πες μου:
Τα μάτια μας,
πότε συναντήθηκαν
για τελευταία φορά τα μάτια μας;

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Εμείς του δρόμου

Ένα ακόμα διαφημιστικό φυλλάδιο είμαι
που περιμένω στον δρόμο να σας βρω
με ανοιχτά παράθυρα και τσουπ!
πηδάω μέσα, στη θέση του συνοδηγού.
Στην καλύτερη περίπτωση θα με διαβάσετε
στη χειρότερη θα μ’ αγνοήσετε
μα λίγο με νοιάζουν οι προθέσεις σας.
Μου αρκεί που χάρη σ’ εμένα
ένας πιτσιρικάς βγάζει το χαρτζιλίκι του.
Βλέπετε, εμείς του δρόμου
έχουμε την ίδια μάνα.

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Παλιές αγάπες

Απ’ τις παλιές μου αγάπες
κυνηγημένος
το βάζω στα πόδια
κι όλο σ’ αυτές επιστρέφω...

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: Πρόσεχε!

Σε σημαδεύουν τα μάτια μου.
Θα ’ναι αργά
όταν βάλω τα κλάματα.

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Διανυκτερεύον ποίημα

Τις νύχτες που η μοναξιά γίνεται στενός κορσές,
παίρνω σβάρνα τα διανυκτευρεύοντα νοσοκομεία.
Κάθε βράδυ, προφασίζομαι καινούριο πόνο,
κάθε βράδυ κερδίζω καινούρια διάγνωση
από νεαρούς όμορφους ειδικευόμενους.
Οι καθηγητές κοιμούνται παρέα με τη δόξα τους,
οι διευθυντές με τα λεφτά τους.
Μόνο κάτι κουρασμένες νοσηλεύτριες ασχολούνται μαζί μου.
Μόνο κάτι ξέμπαρκες ψυχές
καταλαβαίνουν πως ψάχνω την αγάπη που μου κλέψανε.

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Ένας γάτος που τον έλεγαν Μπάμπη

Εκείνο το βράδυ
Οι φίλοι ανησυχούσαν
Με τη συμπεριφορά μου
Μ’ έπνιγαν
Ανείπωτοι καημοί
Ποιος ξέρει πώς ήμουν
Μόνο ο Μπάμπης
Που τόσα χρόνια τον φοβόμουνα
με κατάλαβε
Κάθισε ήσυχα κοντά μου
Μ’ άφησε να του χαϊδέψω τη ράχη
Κόψαμε το παράπονο στη μέση
Κι ήσυχος πια
Έκανα το δρομολόγιο
Σχολή Τυφλών-Σταυρούπολη

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, δρομολόγιο

Όλη τη νύχτα στον δρόμο
οι φίλοι μου
25ης Μαρτίου-Σταυρούπολη
Σχολή Τυφλών-Σταυρούπολη

μπαίνουν στα μπλε ταξί

της συμπρωτεύουσας
και κάνουν την ίδια διαδρομή
μέχρι να τους σωθεί
η σύνταξη της μάνας τους

μέσα δεν τολμούν να βρεθούν
απέξω κάθονται και κλαίνε

4.10.2019, 6:03

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Στο κομμωτήριο

Δεν βάφω τα μαλλιά μου
ούτε τα νύχια μου
ένα κούρεμα μόνο 8 ευρώ
να ζήσουν κι αυτοί

έτσι
χωρίς ραντεβού
περιμένω τη σειρά μου
και κρυφακούω
τις υπέροχες ιστορίες
των κοριτσιών
με τα κουρασμένα βλέφαρα.

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)