Γιώργος Λ. Οικονόμου, Διανυκτερεύον ποίημα
Τις νύχτες που η μοναξιά γίνεται στενός κορσές,
παίρνω σβάρνα τα διανυκτευρεύοντα νοσοκομεία.
Κάθε βράδυ, προφασίζομαι καινούριο πόνο,
κάθε βράδυ κερδίζω καινούρια διάγνωση
από νεαρούς όμορφους ειδικευόμενους.
Οι καθηγητές κοιμούνται παρέα με τη δόξα τους,
οι διευθυντές με τα λεφτά τους.
Μόνο κάτι κουρασμένες νοσηλεύτριες ασχολούνται μαζί μου.
Μόνο κάτι ξέμπαρκες ψυχές
καταλαβαίνουν πως ψάχνω την αγάπη που μου κλέψανε.
Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)