Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, πανδημία

στη μοναξιά
αναγνωρίζεις τον αδερφό

στον εγκλεισμό
νιώθεις τον ισοβίτη

στον φόβο
μοιάζει εξαίσιο άνθος το χαμόγελο

στην απώλεια
στα μάτια σου αναδύεται η αξία

πρώτη φορά οι κάκτοι της ερήμου
γίνονται όλοι μια απρόσιτη αγκαλιά

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το θέατρο του παραλόγου

οι απόκληροι
που γεννιούνται καταδικασμένοι
και χάνονται νωρίς
χωρίς καμία ευκαιρία στη ζωή

οροσειρές αδικίας
ωκεανοί δακρύων
 
οι ευτραφείς πομπώδεις ιερείς
που υμνούν έναν πανάγαθο
έναν παντοδύναμο θεό
σε μεγαλοπρεπείς ναούς

το αιχμάλωτο πλήθος που καταπίνει
το τεράστιο ψεύδος
ως καταφύγιο από χιλιάδες φόβους
και κυρίως τον φόβο του θανάτου

κι όσοι στην ερημιά απελπισμένοι
από το θέατρο αυτό του παραλόγου
γράφουν μάταιες λέξεις και δακρύζουν

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, η τάξη αυτού του κόσμου

όπως το πρώτο χάραμα την άνοιξη
παράφορη κάποτε θα ξαναζήσουμε μια νιότη
και θα πιστέψουμε ολόψυχα στην ουτοπία
σε κάθε όνειρο ιδανικό κι απρόσιτο

οι τυχεροί από μας θα πέσουν
στο πρώτο βήμα της πορείας
απελπιστικά περήφανοι και αθώοι
χωρίς ποτέ να υποπτευθούν
τι ψέμα δολοφονικό
κρύβεται στο βάθος του ορίζοντα

όσοι δεν καταδεχθούν την αυταπάτη
στην ερημιά θα επιβιώσουν
μ’ ένα αγιάτρευτο τραύμα στο στήθος
όπως είναι η τάξη αυτού του κόσμου
και το δικό τους πεπρωμένο

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το νόημα του έργου

κάπου εδώ τελειώνει η παράσταση
και δεν έχουν καταλάβει ακόμα
αν το έργο ήταν κωμωδία ή τραγωδία
ποιος ήταν ο σκοπός και το νόημά του

στη μακρά διάρκειά του βέβαια
περισσότερο έκλαψαν παρά γέλασαν
και τώρα ακόμη προς το τέλος
όταν κάπου πάνε να γελάσουν
τα δάκρυά τους πνίγουν

ενώ ούτε καν είχαν ζητήσει να παίξουν
τους ανέβασαν με το ζόρι στη σκηνή
να μάθουν τον ρόλο τους στην πράξη
σ’ ένα εντελώς άγνωστο έργο

σύντομα λοιπόν φτάνει το τέλος
χωρίς να έχει ποτέ δοθεί
μια στοιχειωδώς πειστική απάντηση
με την απορία βαριά ως αυλαία

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, χαμογελάνε μελαγχολικά οι θεοί

προσφέρουμε τα πάντα χρόνια τώρα
για μια μικρή επιστροφή
να μας επιτραπεί να βάλουμε και πάλι
τα μαγικά γυαλιά μιας πρώτης νιότης
σε χρώμα πράσινο ή βαθύ γαλάζιο

αν και το ξέρουμε καλά
πως δεν υπάρχει αντάλλαγμα
κι από την αθωότητα
είμαστε εξόριστοι για πάντα

ίσως γι’ αυτό στον Όλυμπο απέναντι
τις μέρες που σε εκπληκτική διαφάνεια
οι χιονισμένες κορυφές του
σχεδόν αγγίζουν τον ουρανό
βλέπουμε τους δώδεκα θεούς
να χαμογελάνε μελαγχολικά

σαν να ζητάνε εκείνοι
τη δική μας επιείκεια

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, συστατική επιστολή

κοίταξέ με ίσια στα μάτια
σφίξε μου ζεστά το χέρι
με όλη την παλάμη σου
και μίλησέ μου στον ενικό
με το μικρό μου όνομα
καθαρά και ειλικρινά

μια θέση αν θέλεις στην καρδιά μου

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, πατρίδα

να είμαι πάντα με καλή παρέα
και να μιλάμε για τα χίλια δυο
να είμαστε χαρούμενοι να γελάμε
γιατί σαν το παλιό σκαρί βυθίζομαι
όταν είμαι μόνος στο σπίτι
βγαίνουν απ’ τους τοίχους διψασμένα
φαντάσματα εκείνων που αγάπησα
σαν να μην πέρασε ούτε μέρα
κάθονται δίπλα και μου μιλάνε
πίνουν το φως στα μάτια μου

ανήκω στα φαντάσματα
σκιές είναι που γράφουν στ’ όνομά μου
κι ας μην έχουν διαβάσει ούτε στίχο
στη μάταιη επίγεια διαδρομή τους

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ποιήματα του χειμώνα

ο άνεμος έδιωξε τα σύννεφα
κι έλαμψε ο ήλιος εκθαμβωτικά
τιμώντας το γαλάζιο τ’ ουρανού

συνεσταλμένα ένα-ένα τότε
χαμογέλασαν μαγικά τα ποιήματα
στο πρόσωπο ενός μικρού παιδιού
σ’ ένα γατάκι που απλώθηκε νωχελικά
στα μάρμαρα του κήπου
και στην ελιά που κρύβει τα σπουργίτια
μες στο απαλό της πράσινο

με το σύνθημα του ήλιου
αναδύονται στη γειτονιά
όλα τα μυστικά ποιήματα
κι αρχίζουν να λούζονται στο φως

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ένα ποίημα του δρόμου

έγραψα ένα ποίημα του δρόμου
χωρίς μολύβι και χαρτί
μέσα στην κίνηση της πόλης
λες κι έπεσαν στη θέση τους οι λέξεις
κι ήταν αρμονική η μουσική
τα δάκρυα και το φως

μα την επόμενη στιγμή
το ποίημα βυθίστηκε και χάθηκε
σε κάποια σκοτεινή γωνιά της μνήμης

κάπως έτσι ίσως να είμαστε όλοι
εσύ κι εγώ το κάθε τι στον κόσμο
ένα ποίημα στο βλέμμα του θεού
που στη στιγμή εξατμίζεται για πάντα

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ανίσχυρος γραφιάς

σ’ αυτόν τον κόσμο της οδύνης
ας ήμουν ένα άγριο βότανο
που ανακουφίζει κάθε πόνο
και σύννεφο που σκορπίζει τη χαρά
σαν καλοκαιρινή βροχή
σε διψασμένο χώμα

είμαι όμως μόνο ένας γραφιάς
που θαύματα ονειρεύεται
με λέξεις στο χαρτί ανίσχυρες
μπροστά στα δακρυσμένα μάτια

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, τα αληθινά ποιήματα

όχι οι αρμονικές ωραίες λέξεις
σε σελίδες έντυπων ή ηλεκτρονικών βιβλίων
ποίημα είσαι εσύ γλυκό κορίτσι
που σκύβεις το κεφάλι και διαβάζεις
ποίημα είναι η φωνή και το χαμόγελό σου
στον δρόμο το ανάλαφρο περπάτημά σου
και οι απαλές καμπύλες στο κορμί σου

ο κόσμος όλος είναι πλημμυρισμένος
ποιήματα ζωντανά αληθινά
κι εμείς αποτυπώνουμε με λέξεις
μία ισχνή περιγραφή του

βγείτε στον δρόμο και διαβάστε
πραγματικά απολαύστε
τα καθημερινά αυτά θαύματα
από το φως στα μάτια της
ως το ανθισμένο δέντρο στην αυλή
κι ένα πουλί που φτερουγίζει στον ουρανό

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το τυχαίο και το πεπρωμένο

τυχαία συναντηθήκαμε
τυχαία γνωριστήκαμε
κι όταν τυχαία καθίσαμε ένα βράδυ
σε απόμερη γωνιά του πάρκου
όταν σε κοίταξα και με κοίταξες
σε άγγιξα και με άγγιξες
όταν τα είπαμε όλα το βράδυ εκείνο
τότε ήξερα μέσα μου βαθιά
ότι θα ζήσουμε όλη μας τη ζωή μαζί

πενήντα πέντε χρόνια αργότερα
αναλογίζομαι πόσο αρμονικά
συνεργάζονται καμιά φορά
το τυχαίο με το πεπρωμένο

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, φωτεινό αίνιγμα

τα μάτια σου
και το μοναδικό χαμόγελο
δάχτυλα που εκπέμπουν φως

ζούσα στο μισοσκόταδο
όταν ξάφνου έγειρες μπροστά μου
μου κράτησες ζεστά τα χέρια
κι άναψαν όλα τα φώτα

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το δικό της φως

θα περιπλανηθώ σε μητροπόλεις
στην έρημο και σε εξωτικά νησιά
θ’ αναζητήσω
σε κάθε τόπο και σε κάθε χρόνο
φωτεινό, ακτινοβόλο, σαγηνευτικό
το μαγικό χαμόγελό της

ένα χαμόγελο για μέρα και για νύχτα
για κάθε χώρα και εποχή
χάδι, ελιξίριο, μουσική
λάμψη απ’ το δικό της φως

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το μακρινό χαμόγελό σου

θέλησα να το υμνήσω
με ωραίες λέξεις και εκφράσεις
που αναζήτησα ακόμη και σε ξένες γλώσσες
και άλλες που εγώ ο ίδιος επινόησα
με την ανεξάντλητη φαντασία του έρωτα

καμία όμως και τίποτα
δεν μπόρεσε να προσθέσει κάτι ελάχιστο
στο μαγικό του φως
και στη δική του εξαίσια μουσική

κι έμεινε να τα λέει όλα
έτσι απλό κι έτσι γλυκό
όπως με μια ματιά το αγάπησα
το μακρινό χαμόγελό σου

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)