Σας παρακαλώ, λοιπόν, να επικεντρωθούμε στην «Παρέα του Τσιτσάνη» και να την αγκαλιάσουμε με την αγάπη που αξίζει σε καθετί πολύτιμο. Θα σας ενημερώνω για τις εμφανίσεις τους στο μέλλον γιατί είμαι σίγουρη ότι αυτό το νήμα θα μείνει ανοιχτό για αρκετά χρόνια ακόμα - αρκεί να είμαστε όλοι καλά και να έχουμε τα μυαλά μας στη θέση τους για να ακούμε όσα αξίζει τον κόπο ν' ακούσουμε και να νιώθουμε όσα τελικά αξίζουμε να νιώσουμε.
«Παύσατε πυρ!». Σας επαναφέρω στην τάξη, θυμίζοντάς σας αυτό που έγραψα πριν μια βδομάδα περίπου. Σημασία δεν έχουν οι γνώσεις που ήδη διαθέτει ο καθένας μας σε κάποιον τομέα - εξάλλου κανείς δεν γεννιέται πάνσοφος. Σημασία έχουν όσα μπορούμε να μάθουμε καθημερινά όταν «εκτιθέμεθα» σε ερεθίσματα διαφορετικά απ' αυτά του κοντινού ή μακρινού παρελθόντος μας και, πρωτίστως, η διάθεσή μας να μην τ' αφήνουμε να πέφτουν στις «χαραμάδες» αλλά να τα φυλάμε καλά σε μια μικρή κόχη στο σεντούκι του νου και της καρδιάς μας γιατί είναι μέρος του ψυχικού μας πλούτου. Με την έννοια αυτή, αξιοσημείωτες είναι και οι αρνητικές απόψεις για όσα ακούμε - είτε γιατί δεν μας αρέσει κάτι ενώ ή επειδή το κατέχουμε αρκετά καλά, είτε γιατί αφενός δεν το ξέρουμε κι αφετέρου δεν καταφέρνει να μιλήσει στην ψυχή μας, είτε γιατί δεν θέλουμε ή δεν προλαβαίνουμε να ασχοληθούμε με κάτι που επί του παρόντος δεν μας εκφράζει αλλά ίσως επανέλθουμε στο μέλλον από άλλη οπτική γωνία και με άλλη ωριμότητα και «ετοιμότητα».
Και στην προκείμενη περίπτωση, αφού η «Παρέα του Τσιτσάνη» δεν ποντάρει στη δισκογραφία αλλά στα ζωντανά ακούσματα για να μας θυμίσει σπουδαίες εποχές του ελληνικού τραγουδιού, ξεχνάμε ό,τι ξέραμε ίσαμε χθες κι απλώς ακούμε, είμαστε
παρόντες στο χώρο τους και μαθαίνουμε κάθε λεπτό - ανακαλύπτουμε τον Βασίλη Τσιτσάνη, μας παίρνουν απ' το χέρι και μας τον συστήνουν για το πρώτο «χαίρω πολύ». Μονάχα που μαζί τους δεν χρειάζεται να «ακονίσουμε» το μυαλό μας, ούτε καλούμαστε να περάσουμε κουίζ γνώσεων όταν τελειώνει η βραδιά και ξημερώνει η επόμενη μέρα. Αυτό που ζητούν είναι η ενεργή συμμετοχή μας - ακόμα κι αν τους πούμε ότι εκεί ήμασταν αλλά δεν μας άρεσε κάτι απ' όλα ή και όλα όσα μας δίνουν.
Το ρεμπέτικο είναι κυρίως μεράκι, φιλότιμο και ψυχή. Για αρκετές δεκαετίες του περασμένου αιώνα, μέσα απ' το χώρο του ξεπήδησαν σπουδαίοι μουσικοί και τραγουδιστές. Κοινός παρονομαστής όλων τους ήταν το τραγούδι - γιατί το τραγούδι ήταν η φωνή τους, ο λόγος τους, κι αποτελούσε τη μοναδική τους διέξοδο σε καιρούς χαλεπούς που μακάρι να μη ζήσουμε ποτέ εμείς οι νεότεροι. Και, όπως καλά γνωρίζετε σε τούτο το φόρουμ μέσω του Γιώργου Ιωάννου,
ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής.
Στόχος του συγκεκριμένου νήματος δεν είναι να πλέξουμε εγκώμια σε μεμονωμένα άτομα. Δεν τα χρειάζονται. Αυτή η παρέα αποτελείται από 3 εξαιρετικούς μουσικούς και 1 κορυφαίο άνθρωπο των γραμμάτων της χώρας - θαρρείτε πως έχουν ανάγκη ή αποζητούν τους επαίνους; Αυτό που προέχει στη δική μας συζήτηση είναι πώς θα γνωρίσουμε εκ του σύνεγγυς μια σημαντική προσπάθεια μιας εξίσου σημαντικής
παρέας ανθρώπων που συνεχίζεται εδώ και μια δεκαετία παρόλο που τα φώτα της δημοσιότητας μάλλον έπεσαν σε παρατεταμένη φάση μπλακάουτ και την αδίκησαν ή έστω δεν τη κάλυψαν επαρκώς. Όσοι έχουν βάθος και ποιότητα ψυχής ήδη τους ξέρουν - είναι ώρα να τους γνωρίσουμε κι εμείς οι υπόλοιποι. Και, παράλληλα, επειδή κι εμείς στο Translatum μια παρέα είμαστε, ας βρούμε την αφορμή ή την αιτία (διαλέγετε και παίρνετε) ν' αναλογιστούμε και να εκτιμήσουμε τη δύναμη μιας παρέας εν Ελλάδι και το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει αρκεί να 'χει φιλότιμο, λεβεντιά και «μαγκιά».
Να σημειώσω, για να νιώσουμε καλύτερα όλοι μας, ότι έτσι κι αλλιώς η μουσική είναι άβυσσος (ανεξαρτήτως των προσωπικών προτιμήσεων του καθενός από εμάς) και ότι ούτε ο Μπαχ, ούτε ο Σοπέν, ούτε ο Χατζιδάκις, ούτε ο Τσιτσάνης, δήλωσαν ποτέ ότι ξέρουν τα πάντα για το αντικείμενό τους. Όσο ζούσαν μάθαιναν και προχωρούσαν. Απλώς πέσανε στα βαθιά νερά της μουσικής και κολύμπησαν ως πρωταθλητές. Ωστόσο, η καλή μουσική δεν υφίσταται αν δεν υπάρχουν καλοί ακροατές, όπως αντίστοιχα δεν νοούνται μεγάλοι συγγραφείς χωρίς μεγάλους αναγνώστες - και το δικό μου μέλημα, από παιδάκι, ήταν και είναι να γίνομαι κάθε μέρα που περνά όλο και πιο άξια αναγνώστρια και ακροάτρια.
Επομένως, μέσα από το νήμα αυτό και από άλλα παρεμφερή έχουμε μια ευκαιρία να μάθουμε πράματα και θάματα, οπότε δεν χρειάζεται να μας πιάνει ούτε το άγχος ούτε η φούρια. Έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας, έχουμε τους κατάλληλους ανθρώπους να μας φωτίσουν και το μόνο που μένει είναι να ανοίξουμε τα αφτιά και τα μάτια μας, όπως έκανε η «μαγεμένη» Μαλαματή τη Μεγάλη Τρίτη, και να απολαμβάνουμε όσα έχουμε την τύχη να ζούμε από κοντά.