Δημήτρης Δημητριάδης

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 6 | Ο Γλυκίας [Είμαι δικός σου...]

[...]

Είμαι δικός σου.
Σε θέλω
με την χαρά που θέλεις να με πάρεις
γιατί με θέλεις και γιατί
θέλω να με θέλεις και γιατί
θέλω να σε θέλω.
Σε θέλω.
Όλες οι φλέβες του φουσκώνουν για να ρουφηχτούν.
Τα γόνατά του οι καρποί του
κνήμες
και κνήμες ω κνήμες
όλοι γλιστρούν οι μύες σαν μέλι ένθερμο
μες στο ημίφως τού απλού κοιτώνα.
Το χέρι κάνει
όλη την περιφορά και χάνεται
στον κύκλο που το κέντρο του
σκοτώνει το ποθάλγος.
Και παίρνει όλον τον κατήφορο και καταλήγει
έκθαμβο στις εκβολές
του εκχειλίσματος. Και παίρνει
όλον τον ανήφορο και τρέμει ένθεο εμπρός
στον διπλό δίσκο τού ήλιου.
Μεταλαμβάνει.
Οινάρτος.
Μεταλαμβάνει αδιάντροπα και ανυψώνεται αναίσχυντα
στον άφθιτο θρόνο των ώμων
στον άφθιτο θόλο τής πλάτης. Εδώ
το χέρι νιώθει λίγο. Εδώ το χέρι μόνον
δεν αρκεί. Η πλάτη είναι εξαντλητική
για χέρια μόνον. Ανοίγουν όσο δεν μπορούν
ν’ ανοίξουν χέρια να γεμίσουν
πλάτη, να πλατιαστούν, το πλάτος της
να φτάσουν οι παλάμες τους.
Ω πλάτη η Πλατυτέρα.
Τα χέρια γονατίζουν. Γονυκλινή προσεύχονται
φωτίζονται κι αγλαϊσμένα
φεύγουν προς τον λαιμό. Εδώ
μένουν εμβρόντητα.
Όλο το πρόσωπο.
Το πρόσωπό του.
Να το κοιτάς από κοντά. Κοίταξέ το.
Να το κρατάς πολύ κοντά. Κράτησέ το.
Πιο κοντά.
Η αφή μεταρσιώνεται από την επαφή.
Ευτυχία των δαχτύλων.
Ευλογημένα δάχτυλα
ηγιασμένα
που τέτοιων εισοδίων αξιώνονται,
δάχτυλα που λιμοκτονούσαν και τώρα
χρίονται με τόση πλησμονή
κτήτορες ποθεού επιστεγάσματος.
Τα δάχτυλα μέσα στα μαλλιά του
βαθιά βαθιά μέσα στα μαλλιά του.
Φρενίτις των δαχτύλων
σπασμοί των δαχτύλων μέσα στα μαλλιά του
παράφορες ιαχές, τα δάχτυλα υμνούν πυρέσσουν
αισθάνονται τόσο πολύ που δεν αγγίζουν
εκείνο που αισθάνονται, ξετρελαμένα
δάχτυλα από μικρούς χρυσούς
μελαχρινούς βοστρύχους χαμηλά στους κριναίους κροτάφους
στην κάμψη του ερμαίου λαιμού στους γλυμμένους λοβούς
στην λυρική μετόπη του μετώπου.
Δικά σου τα μαλλιά μου.
Και τα μάτια μου. Δικά σου.
Τα χείλη μου
το σάλιο μου
όλο το σάλιο μου
δικά σου. Φίλησέ με
ανάσανέ με
ρούφηξέ με
πάρε με
παίρνε με
είμαι
όλα δικά σου.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης, Κατάλογοι. 7 | Νημιωμένα όλα [Αρχαίο γένος των ρούχων...]

Αρχαίο γένος των ρούχων.

Φύλα κατακτητικά
φύλα περήφανα
νέα φύλα.
Φυλές αυθάδεις
συνεπαρμένες από την τιμή
την αφθαρσία τους.

Έρχονται στίφη.
Παραλλαγές χρωμάτων. Υφάνσεις ανεμίζουν.
Φτερουγίσματα κελαηδίσματα πτυχώσεων.
Αφθονία ραμμένων υδάτων
γαζωμένων αχτίνων. Χωρίς συστολή.
Κατέρχονται ορδές
εν στολή. Φέρνουν
τον πολιτισμό τής κλωστής. Κοσμόραμα
από ίνες. Το ινόπνευμα.
Ινοποσία και ινοπλασία.
Θρησκεία των πλέξεων.
Σ’ αυτήν επενδύουν.

Επέρχονται πεισματικά και νικηφόρα.
Αναμένονται κι αιφνιδιάζουν. Είναι
τα ίδια και δεν μοιάζουν. Αδιάντροποι
εχθροί τής ντροπής. Ενδοστρεφή δείχνουν μόνον
για να κρύψουν.    Επιδεικνύονται κι ανταποκρίνονται
σ’ ένα αίσχος ανένδυμης φυλής που τα επανινώνει
ινονίως. Φύλα νημιώδη. Εισβάλλουν
με τα πλήθη τού νημάτινου θριάμβου και τότε
ω τότε. Αυτό που δεν μπορεί
καμία έμπνευση να ερμηνεύσει
καμία ερμηνεία να εμπνεύσει. Τότε
ω τότε παραδίδονται. Ναι
κατακτούν επικρατούν
ναι κι όμως
παραδίδονται. Εισβολείς δαφνοφόροι
εισβολείς τροπαιούχοι μένουν
άποικοι. Ω χωρίς κράτος κραταιοί. Κατέχονται
οι κάτοχοι. Και κρέμονται
αραδιασμένα στις αγχόνες, στις εκκρεμείς τους
συνοικίες. Και χρησιμοποιούνται
κι αχρηστεύονται. Πλυμένα λερωμένα
ασιδέρωτα ριγμένα
στη ράχη μιας καρέκλας
στο κρεβάτι χωρίς φως στο πάτωμα επαναληπτικά αρπάζονται
επαναληπτικά φοριούνται. Και παλιώνουν
και λιώνουν ενώ υπερέχουν
εκθειάζονται και λατρεύονται. Θεοί από ίνες.
Θεοί εφέστιοι θωπείας προστασίας
φιλαρέσκειας. Κατοικίδιοι θεοί κλειδωμένοι
σε δρύινους πολύφυλλους βωμούς. Θεοί διαθέσιμοι
σε συρτάρια ξαπλωμένοι μ’ αρώματα. Μαγνητίζουν.
Με δέος
αγγίζονται. Η αφή δεν αντιστέκεται
στη θέα τους, τρέμει στην επαφή τους, ερωτευμένη
ανυπομονεί, χωρίς αυτά λιμοκτονεί, στην κατοχή τους
επαφίεται. Επιρρεπής στην ύλη
ενδίδει πρώτη. Με ρίγος
τα παίρνει, τα νιώθει με έξαψη. Το βλέμμα
την εχθρεύεται. Για μένα, λέει, προορίζονται, εγώ
είμαι η κατάληξή τους, αφήστε τα
να τα ενοφθαλμίσω, τα ρούχα
είναι η κατάληξή μου.
Το άλλο σώμα συναγείρεται. Αυτό,
λέει, το υγρό το πλατύ
το μετάξι εμένα
με κάθε κίνησή μου γλείφει, εμένα
με κάθε σύσπασή του επαναφέρει στην ζωή. Με δέχεται
ολοκληρωτικά αυτό το μάλλινο, με συναρπάζει
η αποδοχή του, με υποδέχεται
με συνεπαίρνει το βαμβακερό, σ’ εμένα
ανήκει, εγώ εγώ
το κρατώ το κατέχω το έχω, με σφίγγει
αυτή η βατίστα με θέλει
με θέλγει, κι αυτός ο λινός που δένει και λύνει κορμός
το κορμί μου, χωρίς δεν υπάρχει εμένα, μ’ εμένα
ανασαίνουν οι υφάνσεις, όχι δεν υποφέρουν από μένα, έχουν
σ’ εμένα τη σκηνή τους, εγώ είμαι η κιβωτός τους,
το σχήμα τους είμαι εγώ, είμαι το σώμα και το ξέρουν,
για μένα έρχονται
για μένα πάντα έχουν έρθει,
το βλέμμα η αφή ναι προηγούνται
αλλά
εγώ
ηγούμαι.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 7 | [Και σωπαίνουν τα ρούχα...]

[...]

Και σωπαίνουν τα ρούχα. Κυλούν οι μέρες τους
κυλούν. Ρούχα
σωματισμένα. Κυλούν οι νύχτες τους
κυλούν και κάθε νύχτα από φρίκη
σαν ψίθυρος μες στο σκοτάδι
ομαδικός. Ριγμένα στο πάτωμα, πεταμένα
στη ράχη τής καρέκλας, κρεμασμένα
στην όρθια απάθεια της ντουλάπας ψιθυρίζουν
ρούχο με ρούχο, ένας ώμος
σ’ έναν ώμο, σε μια τσέπη ο γιακάς, προσεχτικά
προσεχτικά, μην ακουστεί αυτό που δεν ακούγεται,
τρομάρα των ρούχων, μία κουμπότρυπα
στην άλλη που έμαθε να εννοεί εκείνο που δεν λέγεται.
Ω πνεύμα των ινών. Ω έπη των ραφών. Διηγούνται
οι κλωστές την εισβολή. Ιστορούν
την κάθοδο τις ιαχές τις δάφνες. Πνίγουν τα μανίκια
την ανήκουστη φωνή τους που φωτίζεται με άθλους
στέψεις με άθλους και υποδοχές. Ντρέπονται τώρα και φοβούνται.
Ταπεινωμένες φόδρες. Ταπεινωμένες βάτες.
Κλωστές συντετριμμένες
ικέτιδες αλλοδαπές και υποδουλωμένες
δεμένες δαναΐδες αλληλένδετες
συνυφασμένες. Μέσα στη σιωπή τού ύπνου
ενός τού μόνον σώματος. Ακινησία ασώματων σωμάτων.
Βούρκος ο Σκάμανδρος λιωμένης μνήμης.
«Πάει Πάει Πάει» σφυρίζουν τα φύλλα
τής μουριάς. Αποδεκατισμένα νήματα. Εκάβη
από ίνες. Όρθια στις κρεμάστρες ολοφύρεται βουβά.
Ο αποτρόπαιος εκφυλισμός. Ο απαγχονισμός τού γένους.
Άλλο ήρθε
άλλο μένει. Διάψευση των όπλων των πολεμιστών. Διάψευση
των οραματιστών των εμπνευστών.
Τέφρες διακηρύξεις, τέφρες συλλογικές
διεκδικήσεις και τέφρες οι ομοψυχίες ονειροπολήσεις
τέφρες οι ανυψώσεις εμψυχώσεις τέφρες. Ήρθαν
να βρουν το σώμα, το σώμα ήταν η υπόσχεση, και βρήκαν
τον σωματισμό.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 8 | Ο τουφεκισμός τής Σαλονίκης (Ένα πατριωτικό ποίημα) [Ξημέρωνε πάλι δηλητήρια...]

ΔΥΟΠΡΑΣΙ    Σμπαράρισμα    ΝΑΜΑΤΙΑ

Ξημέρωνε πάλι δηλητήρια.
Τέφρες υγρές μέσ’ απ’ το στόμα του απόγλαυκου στερεώματος.
Έχασκε μπρούμυτα το στάχτη φως
με πρόσωπο πρησμένο από την πρωινή ηλιθιότητα.
Πρόστυχος βήχας σχίζοντας
έσπρωχνε μ’ αιμοπτύσεις το χώμα από κάτω.
Έσκυψε πάνω απ’ την κούνια μου.
Το φως έφτανε ως τα μάτια μου σα να διέσχιζε
χαρούμενο νερό. Έπαιζα με τα πόδια μου.
Η άνοιξη κρατούσε ψηλά το μαξιλάρι μου μες στα λιλά λουλούδια.
Γαλήνη κήπου. Μονάχα χνούδι έντομα και μυρωδιές. Χυμοί των δέντρων. Όλη η γη ζεστή.
Γλυκά δαμάσκηνα μούρα και βύσσινα μυρώνοντας. Μπλάβος αιθήρ.
Θεότητα καμία σ’ αυτήν την γη που βγαίνει απ’ τον ήλιο κοιμισμένη κι άυπνη.
Και βλέμματα σακατεμένα απ’ την ακινησία του μυαλού και των θερμών υγρών που πρήζονται μες στις αισθήσιες φλέβες.
Φύση άπλυτη χωρίς καρποφορία.
«Κανείς δεν θα / Κανείς δεν θα»
Άρχιζε πάλι ο τρόμος τής μέρας. Τα άρρωστα πουλιά. Και είπε:
«Το μολύβι το βιβλίο 
το τετράδιο»
Ηλιακό κέντημα στον αέρα από ήπιες μέλισσες.
Δυσοίωνα συγχορδισμένα ράμφη μελωδούν.
Ένα θανούργημα. Υμνούν την αγωνία.
Πεθαίνος: «Κανείς δεν θα γλιτώσει»
Κι ο άγγελος της ατονίας τέντωνε όλα τα μέλη του έξω από την αποσύνθεση του νερού
και κρύβοντας τον Όλυμπο με την χυδαία παραμόρφωση των νεύρων του.
Ο τύφος τής καρδιάς. Ανέβαινε ανέβαινε η οστεομανία τής υγρασίας. Έσκυψε κι άλλο:
«Μόνον ο πόνος δοκιμάζει ό,τι γράφεται.
Κι ό,τι δεν τον αντέχει,
καλύτερα είναι να μη γεννηθεί»
Μην κλαις. Η κούνια τρανταζόταν απ’ το παίζοντας.
Το στόμα χωρίς δόντια μου άνοιγε να γεμίσει απ’ τον ήλιο. «Και αν δεν τον αντέχει, καλύτερα να μη γεννήθηκες»
Ο τάφος τής καρδιάς.
Θεότητα καμία. Κι απέναντι ο Όλυμπος.
«Κανείς. / Κανείς δεν θα γλιτώσει»
Το φως
χαμήλωνε και ύψωνε χαμήλωνε και ύψωνε
στο μέτωπό μου μια άσπρη πεταλούδα από λεία ζέστη.
Κι άλλο, με την ανάσα της
στα μάτια μου: «Κι αυτό που πρέπει
να σκοτώσεις, σκότωσέ το. Αυτό
αλλιώς θα σε σκοτώσει» Θα ’βλεπα την εκτέλεσή της.
Είχα φυτρώσει σε μια από τις πιο βαθιές πτυχές της,
δεν είναι πια δική της,
σ’ αυτήν που είναι τώρα μόνον μέσα μου,
αθέατη απ’ όλους απροσέγγιστη. Πέρασαν τόσα χρόνια.
Έσκυψα να σηκώσω την καλτσίτσα μου,
ήμουν πολύ αδύνατος, το λάστιχο δεν έσφιγγε.
Σε μια από τις πιο τερπνές. Απ’ όλους τώρα ξεχασμένη. Χάθηκε.
Τέντωσα το κεφάλι γρήγορα πάνω από το γείσο, μου έφτανε ως το πηγούνι. Την σήκωσαν μέσ’ από τις πολυετείς ανάσες.
Στήθηκε όρθια
κι ο τελευταίος ύπνος
κύλησε απ’ τα μάτια της για πάντα. Ο τάφος. Ο τύφος.
Τους σκότωνε χωρίς να φαίνονται πως είναι σκοτωμένοι.
Πιο σκοτωμένοι ας υπάρξουν.
Κατάλαβαν και τόλμησαν όλοι μαζί. Μέσα απ’ το παράθυρο
η τάξη ήταν άδεια. Το φως
απ’ έξω λίγο έμπαινε, δεν έφτανε σ’ όλα
τα θρανία. Ο πίνακα σχεδόν
κι η πόρτα κι η σόμπα
ακόμα μέσα στο σκοτάδι εκείνης της μέρας.
Της Μυώσεως.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 8 | Ο τουφεκισμός τής Σαλονίκης (Ένα πατριωτικό ποίημα) [Δεν γύρισαν την πλάτη τους να φύγουν...]

[...]

Δεν γύρισαν την πλάτη τους να φύγουν. Έμειναν
για ν’ ακούν την θύελλα της φτέρνας της. Και
απαγγέλθηκαν οι πράξεις.
Πρώτο το έγκλημα της προσβολής.
Πρώτο το έγκλημα των αποκλείσεων.
Πρώτο το έγκλημα των μετριώσεων.
Και πρώτο των μειώσεων.
Και των ασημαντώσεων. Των αχρηστεύσεων.
Των εμφυτεύσεων συντριπτικών ακραίων παρορμήσεων.
Τα είχε διαπράξει όλα
έξω από το σώμα της.
Πρώτο το έγκλημα των ηθικώσεων και των απωλειώσεων,
των κατά συρροήν αισθησιάσεων
ως την οδύνη και την καταστολή τους
με εγχώριο μπαλτά.
Το έγκλημα των ποθιώσεων με την ακαριαία εκτομή τους.
Της ολικής αφηλιάσεως του νου.
Και της ραγδαίας αφιδρώσεως των κέντρων που αισθάνονται
μόνον αυτά
τους χτύπους των χυμώσεων για την συνένωση
εκείνου που Θέλει Πολύ μ’ εκείνο που Θέλει Πολύ.
Το έγκλημα
της ανυδρώσεως των υψωμένων άκρων
που απαιτούν το άλμα τους
ν’ αφήνει πίσω τους κάθε φορά το άλμα τους για φως
κι άλλος κανείς ποτέ και πουθενά
να μην το φτάνει.
Πρώτο το έγκλημα των ελλειπώσεων.
Πρώτο των οργασμώσεων με ενταφιασμό, των μελαγχολιώσεων,
αδίστακτων παραλυάσεων, φριχτών ογκώσεων
του κέντρου τής οράσεως και της αφής,
των τελειωτικών σπασμώσεων
που διακόπτουν μ’ αιφνίδιο στραγγαλισμό,
και πρώτο των άσκοπων περιπλανήσεων, των παρακλητικών
προσκλήσεων, παραπλανητικών μέσα στη νύχτα
προσφορών,
πρώτο το έγκλημα των ερημώσεων
και της αποβολής τού γενεθλίου σπόρου με τανάλιες
από πυρακτωμένο μάρμαρο
για να συντρίψουν την καρδιά τού εμπνευσμένου κρυστάλλου.
Τα είχε διαπράξει όλα
με το σώμα της. Ποτέ
δεν ένιωσε αυτό που νιώθεται μετά
τον φόνο. Ένιωθε άδεια από έγκλημα μετά. Και να την
τώρα.
Φραγμένη  από  λάσπη.
Χτισμένη  στη  σκόνη.
Θαμπή
ολισθηρή
από  την  ανεπούλωτη  αλισάχνη  που  πρήζει
τις  αρθρώσεις  της  την  άρθρωση.
Ανέπνεε  όπως  στα  πιο  κολπώδη
προμηνύματα  του  φόνου.
Μπηγμένη  με  σιδερόβεργες
στην στάχτη.  Όλο  το  πρόσωπο
ένα  τραχύ  εξάνθημα  ασάλευτης   θρησκείας.
Ανάγια  πόδια.
Προικισμένη ν’ αγγίζει το αίμα χυμένο κι αμέσως
να πάλλεται που το άγγιξε. Να χύνει
το αίμα για να το αγγίξει ως τα έντερά της.
Ένιωθε  να  την  γονιμώνει  η  άχνα  του.  Εξοπλισμένη
με  μια  μήτρα  όλβια  μπροστά
στην χαλάσμωση την συντρίμμωση
ολεθρίαση  της  καλλοσύνης
μπροστά
στην  κατακόπρωση  των  ανυψώσεων
των  ψυχιαίων  αλματώσεων.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=yBTVu_FgeO8

Θέμης Καραμουρατίδης & Παρασκευάς Καρασούλος, Δίδυμοι έρωτες
(τραγούδι: Μάριος Φραγκούλης / δίσκος: Ο κήπος των ευχών (2005))

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 9 | Οι ορισμοί [Και πώς ορίζεται το πούπουλο...]

Οι ορισμοί.

Και πώς ορίζεται το πούπουλο.
Και πώς ορίζεται το μέταλλο.

Φλογίζει βασιλεύουσα ανατολή νοτίζει το πρόσωπο
του βρέφους. Αθώο πρωινό. Τα χρώματα αφετηρίας
κόσμου. Εμπρός στο τείχος των προσώπων. Επάλξεις
από βλέμματα. Επάλξεις από χείλια. Επάλξεις από δόντια.

Και πώς το μέταλλο ορίζεται απ’ το πούπουλο.
Και πώς το πούπουλο ορίζεται απ’ το μέταλλο.

Ο ύπνος του. Τα κόκκινα σανδάλια
του φωτός βαθιά μέσα στο μαλακό χρυσάφι
του Αργολικού αιθέρα. Προπύλαια προσώπων.
Απροσμέτρητα. Προπύλαια από βλέμματα.
Προπύλαια από δόντια. Σαθρότητα.
Σαχλότητα προσώπων. Σαπρότητα και λέπρα.
Πόρωση. Φλογίζει νοτίζει απαλά. Λέπρα και πόρωση.

Πρόσωπα από εκκωφαντική φρενίτιδα
θανάσιμη οχλαγωγία άσκοπη
ρεύση άχρηστη πραγμάτων και ρημάτων
μια άδικη
αδίστακτη δαπάνη γενέθλιων δυνάμεων
φυλετικών ικμάδων ανόητη και μάταιη σπατάλη
για την ορθοστασία δημόσιων διαφθορέων
πόρνων και διασπαθιστών. Με στόματα σε θύελλα
βροντώδους αλεξίας. Τρυπανισμένα
από την αναζήτηση του ισχυρότερου
μέχρι την έκρηξη όλων των ήλιων
προβολέως
απ’ την εκζήτηση τετανυσμένων στάσεων
σ’ απέραντες
συντριπτικές
επαναλήψεις
ως την αποπεράτωση
της άπορης απληστίας.

Και πώς ορίζεται από την πλάνη ο έρωτας.
Και πώς ορίζεται η σκέψη από την λύπη
κι η αγωνία από την λύτρωση
η φαντασία από την λειψυδρία
το πάθος απ’ την φαντασία
κι απ’ την υποκρισία η λύτρωση.
Και πώς ορίζεται η πλάνη από τον έρωτα.

Τα πρόσωπα. Σαν
ανοιγμένα φέρετρα. Γελώντας σαν
σπασμένα φέρετρα. Μιλώντας σαν
ανασκαλεμένα σώματα θυμάτων διάχυτα
απ’ την αποφορά του φόνου. Ένα κυκλώπειο
οχυρό με την εκφραστική κενότητα μεγάλων
συλημένων αείμνηστων
μνημάτων. Ο ύπνος του.
Δεν ξέρει.
Γυμνό μπρος στο κολοσσιαίο τείχος.

Και πώς ορίζεται απ’ το βιβλίο η καταστροφή.
Και πώς ορίζεται από το τέλος η συνέχεια
το τέλος από την αρχή
και η αρχή από την αρχή
το τέλος απ’ την ασυνέχεια
και η αρχή απ’ την συνέχεια.
Και πώς ορίζει το βιβλίο η καταστροφή.

Τον έρωτα κανείς δεν έχει.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 9, Οι ορισμοί (1994)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 9 [Βουνά ατέρμονα το χρώμα τους...]

[Ενότητα Οι ορισμοί]

[...]

Βουνά ατέρμονα το χρώμα τους
με τις καμπύλες των διαβαθμίσεων που εξωθούν
σ’ αναφωνήσεις αναπτερωμένου πυρετού. Ορίζοντας
κοραλλιόχρους όπου δεν φτάνει τίποτα
στο τέλος του. Νερά η διαφάνεια
από την λεία επιφάνεια ως το ξανθό
βελούδο του βυθού αναμοχλεύει
την αγάπη για την χρυσή καρποφορία
στους φλογισμένους ίσκιους
μέσα και έξω από την υγρή ανάσα.
Τα ονειρώδη στέμματα
αχειροποίητων ανθέων. Ίλιγγος λύτη
απ’ τις κλίσεις των πετάλων απ’ τις εκρήξεις
των στημόνων απ’ την συσπειρωμένη
συρροή των μύρων. Μηροί λωτού
από τα έγκατα του καταπράσινου πυθμένα.
Νιώθεις
για μια στιγμή ότι γεννήθηκες
για ν’ ανεβείς μέχρι
την κορυφή του μίσχου.

Πλην όμως άνθρωπος.

Κοιμάται.
Σαν εκταφή ζωής.

Και πώς ορίζεται η μούσα απ’ την επίκληση.
Και πώς ορίζεται η άνοδος απ’ την ανατροπή
η δύναμη απ’ την πληγή
το ατελές από την πλησμονή
η έρημος απ’ το φιλί
κι η μηνιγγίτις απ’ την άρθρωση.
Και πώς ορίζει η μούσα την επίκληση.

Πλην όμως άνθρωπος.
Περιβαλλόμενος από τους άμβωνες
των φοβερών διχοτομήσεων.
Ακολουθούμενος από τους τρούλους
των αποτρόπαιων σχισμών.
Αυτός που διαρκεί. Ο άλλος αναμένεται.
Είναι ο Μοιρασμένος. Ο Ενωμένος
μέλλεται. Λέει ΟΙ ΟΡΙΣΜΟΙ.
Υδραγωγεί τον Χρόνο. Αναρριχάται
στις οσμές του και καταράται από κει την έλευση
του άλλου. Τον δυσφημεί. Όταν εκείνος
έρθει, λέει, η βλάστηση θα λιγοστέψει τα δέντρα δεν θα είναι
πια μαζί σας θα αποφεύγει το νερό
το δέρμα σας ούτε το κλάμα θα παρηγορεί
προσέξτε με θα κλαίτε
όμως θα θέλετε να κλάψετε γιατί το κλάμα δεν θα είναι
κλάμα κι ο ύπνος άνεμος ξηρασίας μες στα μάτια σας κανένας
ψίθυρος καλός πάνω στην άσπρη χλόη του μετώπου μονάχα βόμβος
τέφρας στους κροτάφους. Όταν έρθει εκείνος το φως θα λείψει
βροχές στενές
θα κονιώνουν καταβρέχοντας. Τον διασύρει.
Βροχές στεγνές. Δεν μπόρεσε
να βγει να ζήσει
έξω απ’ την αριθμημένη συμπεριφορά έξω από τους μαύρους
ορισμούς. Πληνάνθρωπος
πλην όμως άνθρωπος. Μέσα στους μαύρους ορισμούς.

Ο ύπνος του.

Ατέρμονοι και μαύροι ορισμοί.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 9, Οι ορισμοί (1994)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=-x6Xff0HQIg

Νίκος Τάτσης & Ηλίας Κατσούλης, Δεν την αντέχεις εύκολα την άνοιξη
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Εμφύλιος έρωτας (1984))

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 9 [Είναι η πρώτη άνοιξη μετά πολλούς χειμώνες...]

[Ενότητα Paradiso terrestre]

Είναι η πρώτη άνοιξη μετά πολλούς χειμώνες.
Το φως ήρθε και χύθηκε στους άκαρπους λειμώνες.
Είναι μια άλλη εποχή, σαν μια χιλιετία
που δεν προετοιμάζεται από άγνωστη αιτία.
Φτερά στιλπνά κι αλλόκοτα ανοίγουν σαν ριπίδια
και χρώματα άλλης χροιάς που δεν θυμίζουν ίδια.
Σύμπας ο θόλος τ’ ουρανού εκπέμπει μια γαλήνη
όπως μετά μιαν εμπλοκή που η χαρά την λύνει.
Λαμπρύνονται τα σώματα σα να ’φυγε απ’ το αίμα
με τελική εκκένωση το φρικαλέο ψέμα.
Λύνονται κι ανασταίνονται τα παγωμένα μέλη
κι όλα αναβαπτίζονται στο ενιαίο μέλι.
Αρχίζει τρυφερός χορός όλων των αισθημάτων
σαν ν’ αποτίονται τιμές στη μνήμη των θυμάτων
που κάποτε αισχύνονταν να δείξουν την καρδιά τους
μα όταν τολμούσαν πλήρωναν την αναίδειά τους
με διωγμούς διασυρμούς σπιλώσεις καταδίκες
που κάποιοι τις επέβαλαν χωρίς καν ούτε δίκες∙
όλοι θυμούνται τις φτωχές μοναχικές φιγούρες
που τις κατέτρεχαν όσοι μ’ αγριεμένες μούρες
είχαν αυτοχριστεί φρουροί κι εκπρόσωποι των νόμων
ενώ προέρχονταν απ’ τις στοές των υπονόμων∙
θυμούνται τις σειρές τα πονεμένα σώματα
που κείτονταν γυμνά απορρίμματα στα χώματα,
ακέφαλα αγνώριστα με σπαραγμένο σχήμα
μ’ όλη την ένθεη πνοή διασκορπισμένη χύμα
και γύρω έναν σάλαγο όπως κάνει κοπάδι
αδικημένων ζωντανών που ρίχνονται στον Άδη.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 9, Οι ορισμοί (1994)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης - Συγγραφέας - YouTube

Παρουσίαση του Δημήτρη Δημητριάδη στην εκπομπή «Παρασκήνιο» της ΕΤ (παραγωγή 2010)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι.9 [Ήταν αιώνες θλιβεροί πνιγμένοι στην απάτη...]

[Ενότητα Paradiso terrestre]

[...]

Ήταν αιώνες θλιβεροί πνιγμένοι στην απάτη∙
το πιο ακραίο βδέλυγμα το βάφτιζαν αχάτη∙
ακολουθούσαν οι λαοί σα να ’βλεπαν το φως τους
ενώ τους οδηγούσε ο χυδαίος εαυτός τους
που αδίστακτοι δημαγωγοί τον έστηναν μνημείο
για να λατρεύουν σαν ναό το απέραντο πορνείο
όπου είχε ενθρονιστεί Μεγάλη Πόρνη η Γλώσσα
που ρημαγμένη ρόγχαζε σαν στερεμένη κλώσα,
ανήμπορη απ’ τη φύση της ν’ αντισταθεί στην βία
που ασκούσαν μες στη μήτρα της δημόσια θηρία∙
η γλώσσα ήταν το όργανο κι ο στόχος μιας οχείας∙
μέσα στον στείρο πυρετό μιας μαύρης ευωχίας
μες σε κραυγές παράφορης κι άφατης απληστίας
παιζόταν το Μυστήριο μιας έμμονης ληστείας
με συνεργούς και μέτοχους αφηνιασμένα πλήθη
που η ψυχή τους άρχιζε και τέλειωνε στην λήθη,
κι αρχιερείς κάποιες φρικτά αντεστραμμένες φάτσες
που έκρυβαν στρεβλές προκατακλυσμιαίες ράτσες,
φύλα ανθρώπων ισχυρά στον κόσμο της κραιπάλης
ανένδοτα στο γήπεδο της κερδοφόρας πάλης
χωρίς κανέναν δισταγμό στον διασυρμό οσίων
για την ικανοποίηση σχεδίων ανοσίων
που λέξεις τα συγκάλυπταν με πέπλα ασφαλείας
για να κρατιέται μυστικό το απόθεμα της λείας
και να πλανώνται οι λαοί που γνώριζαν την πλάνη
και στήριζαν το σχέδιο που ’χαν οι λαοπλάνοι.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 9, Οι ορισμοί (1994)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (1)

Υπάρχει μια νύχτα πιο σκοτεινή απ’ τη νύχτα.
Όποιος μπαίνει σ’ αυτήν, χάνει το χρόνο,
μιλάει αλλιώς, συγχέοντας το μέσα με το έξω,
ζει το θάνατο, μ’ έναν τρόμο σαν άβυσσο
καρφωμένο για πάντα στο στήθος, ρημαγμένος
απ’ τη βία και βλέποντας αυτό που δε βλέπει κανείς,
κάτω απ’ τις αυστηρές υπενθυμίσεις των άστρων.
Η μέρα εκεί διαβάζεται ανάποδα,
κι ο άλλος κόσμος γίνεται ο βραχνάς του κόσμου
όπου κανείς δεν επιστρέφει ίδιος.

Μόνος με την ακαμψία του χεριού,
μόνος με τη δυσκαμψία της καρδιάς,
με το κενό που σπρώχνει
σ’ άγονες συναντήσεις με ομιχλώδη τέρατα σ’ αιγυπτιακά σχήματα.
Ανημπόρια της ψυχής ν’ αντέξει τη λέπρα της,
ν’ αντέξει τις αιμοπτύσεις της, τις κορυφώσεις των συγκοπών της,
τη δύναμη των χεριών που τη στίβουν, τσακίζουν τα δόντια της,
αιμόφυρτη την παρατούν δίπλα στους βωμούς των υπονόμων
όπου αχνίζουν νύχτα μέρα
τα τελευταία ξόδια της μυχιότατης ασιτίας.
Ωκεανός τής μαύρης κι άβγαλτης φωνής.
Σκόρπια κι αγκαλιασμένα τα θέματα όλα
η έπαρση η δύναμη η κυριαρχία η πτώση
η εξαχρείωση η εξαγορά
η χλεύη
η επίγνωση
η ρόδα και το φως.
Σώμα που δεν μπορεί να μιλήσει για το σώμα,
Σώμα που βλέπει το σώμα του εκεί που δεν αγγίζονται τα σώματα,
Κι ο λυσσασμένος εγκέφαλος που ξερνά όλο του το αίμα προς τα μέσα,
νύχτες ολόκληρες ξεπερνώντας την αντοχή του σώματος
δουλεύοντας το σώμα με την αντοχή της λύσσας του μυαλού
και του μυστικού του
που δεν βρίσκει ανακούφιση και το ξέρει.
Ανθρώπινο σχήμα γραμμένο
από χέρι που τ’ αποκλήρωσαν μέχρι το κόκαλο οι λέξεις κι οσιώθηκε.
Πόδια δεμένα με έντερα και τυλιγμένα με στομάχια
μάτια διανθισμένα με δόντια
σπόνδυλοι σμυριδωμένοι με νύχια
και λόγια ξεφορτωμένα μέσα σε άγρια αυτιά
σαν φορτία κουφάρια που τρόμαξαν στον ύπνο τους
κι έμειναν μ’ ανοιχτό στόμα κι έκπληκτα μάτια μουγκρίζοντας άφωνα
σαν ανάποδες γέννες.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (4)

[…]

Να ξεριζώσουν πρέπει όλοι τα μάγουλα, να θυσιάσουν τα χέρια και το σάλιο,
να γλείψουν μ’ ανεπανόρθωτες μετάνοιες τα σάβανα των θυμάτων,
να ζητήσουν έλεος για τους σκορπιούς που οργιάζουν μες στα στόματα,
να ασκηθούν στον τρόμο της αδυναμίας και στην πύρινη πλάκα της παραδοχής,
να λατρέψουν την ταπεινότητα του χόρτου,
να δεηθούν στην αλήθεια των εσωτερικών μαστιγώσεων,
να ομολογήσουν το λάθος της λύσσας των δοντιών και
να δοκιμαστούν από την ένταση της αποτυχίας και
να περάσουν από τα μαρτύρια των ατελεύτητων ενατενίσεων του τέλους και
να ανοιχτούν να ανοιχτούν ν’ ανοιχτούν
σα σφάγια στο άκουσμα των νέων μαθημάτων. Το μάθημα του χάους,
του μηδενός και του βλέμματος, το μάθημα της υποταγής και της προσφοράς,
το μάθημα της ανάγνωσης των κινήσεων της καρδιάς και του μυαλού
επάνω στην παραπλανητική διάταξη του προσώπου,
το μάθημα της πολύτροπης τρυφερότητας, το μάθημα
του αναγκαιότατου πόνου, του θεοφιλέστατου πόνου, του προοριστικού,
το μάθημα της εξάσκησης στην ερημιά και την απόγνωση,
το μάθημα του θανάτου τους.
Αλλά πριν,
ικανοί να επωμίζονται το φορτίο του σώματος,
πρέπει να τα δουν όλα.
Να δουν τον άντρα να σκοτώνει σαν άντρας τη γυναίκα
πριν και μετά τη συσσάρκωση,
τη γυναίκα να κουλουριάζεται μέσα στην κάλτσα του άντρα
σφίγγοντας στα σπλάχνα της τον σπόρο που την έκανε γυναίκα.
Να δουν την εξαγρίωση των σεντονιών
που πνίγουν μέσα στον ύπνο του τον κάτοχο όλης της ύλης
για να ισορροπήσουν στην καρδιά του
αυτό που έχει μ’ αυτό που έπρεπε να χάσει για να κερδίσει το θάνατο.
Να δουν τις λέξεις, Να δουν τις λέξεις, να τις δουν
να γίνονται πολυκέφαλα καρφιά μέσα στην κοιλιά εκείνων
που τις προφέρουν με κομπασμό ακατονόμαστο
για ν’ ανοίξουν το νέο κύκλο της σοδειάς τους με το τέλος του παλιού,
τα κομμένα κεφάλια κάτω από τα μαξιλάρια,
τις πεταμένες γλώσσες μέσα στα ποτήρια, τα ψαλιδισμένα αυτιά
ανάμεσα στις σελίδες των ακριβών βιβλίων με τους ουράνιους στίχους,
τα ψυγεία με τα ξεριζωμένα εντόσθια, τις ψυχές
να τις τρων σαν ψίχουλα τα μυρμήγκια με το σιδερένιο στομάχι,
Και το αίμα να τρέχει σα ν’ άνοιξαν οι στέρνες της καρδιάς
επάνω στο γραμμόφωνο με την αχόρταγη φωνή της καταδίκης
και να τη λούζει σα φόρεμα αγάλματος γυμνού καινούριας ειδωλολατρίας,
τη Γνώση να μαδιέται μες στις τζέπες
ανάμεσα σε προφυλακτικά, τσαλακωμένα πενηντάρικα, λίγδα εσωρούχων
και μπόχα άπλυτων γεννητικών οργάνων,
τις παράγκες με τα στοιβαγμένα πτώματα των φιλοσόφων
μετά από εξαντλητικές ανακρίσεις, διαπομπεύσεις, αποσαρκώσεις
μπροστά σε συναθροίσεις πληθυσμών
που εκστασιάζονται από το έρεβος,
τις καταδικαστικές αποφάσεις για όσους ερωτεύονται παράφορα,
τη χαρωπή κονκάρδα της ξεκοιλιασμένης, της παλουκωμένης και
εγκεφαλοσυντριμμένης δυσευτυχίας τής με τα βγαλμένα μάτια,
της με την κομμένη γλώσσα, της με τα πριονισμένα δάχτυλα, της
με τα πυρωμένα σύρματα μέσα στ’ αυτιά, της με τις σφυριές
σ’ όλα τα κόκαλα, της με το πέρασμα και ξαναπέρασμα και ξανά
μέσα από τα περιστρεφόμενα ξυράφια που αλέθουν όλο το αγλάωμα της σάρκας
αφήνοντας για τα σκυλιά των άπορων δρόμων τα σπασμένα σαγόνια,
να δουν.
Να δουν την αδυναμία του χεριού ν’ αγγίξει ένα άλλο χέρι
που τίποτε στον κόσμο δεν έχει πιο κοντά του,
τον εφιάλτη που φυτρώνει σα δέντρο ενοράσεως
στη γυμνή κοιλάδα των δακρύων της ζωής μας,
το σάπισμα του σώματος, το σώπασμα της μουσικής, τη διάψευση της ελπίδας,
το νύχτωμα της ομορφιάς, το θρίαμβο της αποτυχίας,
το τέλος των πύρινων επικλήσεων του έρωτα,
την καταξίωση της υπεροψίας,
την επικράτηση του αίσχους, την ενθρόνιση του αίσχους,
τη βασιλική στέψη του αίσχους
μ’ αληθινή πορφύρα και δάφνινο στεφάνι
από ατόφιο χρυσάφι και κάθετο φως,
περίπλοκο νεφρίτη γύρω από το λαιμό και ζώνη
από κραυγές αξεδιάλυτων θηρίων,
και τη σιωπή των διαστημικών εκτάσεων που μας προσμένουν
όπως προσμένει ο μάντης την επιτέλεση της μαντείας,
την κυκλική κίνηση την αέναη γύρω από την ξέφρενη μαϊμού
που κατουρά ηδονισμένη το εικόνισμα της Αναστάσεως του Κυρίου,
τα εγκαίνια της Χιλιετηρίδος των Κοπράνων,
την ποίηση να χάνεις τις αλληγορίες και τις κυριολεξίες
και το κάλλος το μονογενές να το χορταίνουν μόνο τα φίδια
με το διαπεραστικότερο σφύριγμα και τη διχάλα ανάμεσα στα φρύδια,
και την αγάπη να διαψεύδεται, την αγάπη να φρενολύνεται,
την αγάπη να κοψοαιμάσσεται με λύσσα,
την αγάπη να βορβοροτρέφεται, να κοπρανοχορταίνει, να ξερατώνεται,
να αποπατοδίνεται, να κρατικοδέρνεται, να μωροφτύνεται,
να εγκορμιάζεται,
να γλωσσομιαίνεται,
να πελμώνεται, να ερπετιάζεται, να τετραποδώνεται, να παλαμώνεται
ξανά και ξανά και από γενεά σε γενεά και από ύψος σε άλλο ύψος,
να στραβισμώνεται, να παρακρουσιάζεται, να σεισμίζεται,
να απωλειώνεται μέσα σ’ οχεντρικές κοιλότητες,
να μορφάζεται ως γυναικείο στόμα με τρεις σειρές χειλιών,
ως πέμπτο πόδι του αλόγου και ως ουρά που ξεφυτρώνει απ’ το στήθος
της νυφίτσας της ανύμφευτης και της ξεπατωμένης απ’ τα συνάνθρωπα δόκανα,

[…]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (5)

[…]

Μα θα ’ρθουν, ω, θα ’ρθουν, τα χρόνια των παράνομων ενώσεων,
των αδιανόητων προσμίξεων,
των ανατρεπτικών συναντήσεων με την απόλυτη μεγαλοπρέπεια,
θα ’ρθουν τα χρόνια που το απαγορευμένο ρήμα θα γίνεται πράξη
έξω από τα όνειρα, η Κίνα θα λέγεται Ινδίες, η Άμφισσα
θα είναι το μπορντέλο της Θεσσαλονίκης κι αυτή θα γίνει ο προθάλαμος
της θέωσης και εξαΰλωσης όλων των νεκρών από πνιγμό
μέσα στο ίδιο τους το σπέρμα,
η Αφρική θα έχει ξεχειλίσει όλες τις κρεβατοκάμαρες,
η υπέρβαση των επιθυμιών θα δει εντέλει σα μεγάλη χαρά το φως του ήλιου,
η Παναγία θα κατεβαίνει από το εικόνισμα και θα σηκώνει
τα φουστάνια της στο εκκλησίασμα που θα τη λατρεύει
πλημμυρίζοντας τα σπλάχνα της
με όλη τη γύρη όλων των χωριατόπαιδων της υφηλίου, το δέρμα
θα βρίσκεται σε συνεχή και ακατάβλητο πυρετό
από την ακατάσχετη εξομολόγηση του φυλακισμένου αίματος,
η ηθική θα είναι άλλης τάξεως,
θα είναι άλλης τάξεως η ηθική,
όπως θα είναι και οι γυναίκες τίμιες μετά την ατιμία,
και οι άνδρες ανδρείοι μετά την ανανδρία,
και οι ποιητές θα γράφουν όπως στη διάρκεια εγκλήματος
ή όπως όταν ξαφνικά ο άνθρωπος,
με μια γήινη περιστροφή, υπερπηδά όλον το φόβο του ανθρώπου
και φεύγει προς την περιοχή εκείνη
όπου τα πράγματα κοιτάζονται και λέγονται αλλιώς,
όπου υπάρχει μια νύχτα πιο σκοτεινή απ’ τη νύχτα,
και η πολιτεία θα δοξάζει τα θηρία της, ο θάνατος θα είναι μια υπόθεση
που θ’ ανεβάζει την ψυχή σε κλιμακώσεις σεισμικών εντάσεων φρίκης
μέσα στην κουνουπιέρα της απελπισίας, στην πιο δυσβάσταχτη γαλήνη,
με τα παπούτσια πεταμένα όπου να ’ναι,
τα ημιτελή χαρτιά σκορπισμένα, τα ρούχα πατημένα,
τα μυστικά περασμένα σε ξένα χέρια και ξένες ανάσες,
με το κρεβάτι ξέστρωτο, το σώμα παραδομένο γυμνό και ανυπεράσπιστο
στα βλέμματα των άλλων που ακόμα δεν έχουν πεθάνει,
με τους λεκέδες στα σεντόνια από τα σάλια και τους σπασμούς των εντέρων,
την πυρετική αναπαράσταση ναοτικής κουρτίνας
που αγριεύει την αγρύπνια ενός βρέφους,
το κεφάλι ριγμένο προς τα πίσω, η άναρθρη λευκότητα
του τεντωμένου λαιμού,
τα άδεια εντόσθια, τα άδεια γάγγλια, τα άδεια μάτια,
ο χορός της πεταλούδας μέσα στο ιλιγγιώδες τύμπανο της ακοής,
το ανείπωτο ρίγισμα του πρώτου στίχου,
η τραγικότητα του πόθου, η τραγικότητα του πόθου,
η τραγικότητα του τέλους του πόθου,
το ακατάλυτο μουγκρητό μέσα από στόμα σα στόμα ανάποδο λύκου που καίγεται,
και ο πελώριος καθρέφτης που γκρεμίζεται κάθετος μέσα στη θάλασσα –
διαθλάται σε χίλιους κόσμους
και βγάζει όλο το μέσα έξω σαν ψυχή που αδειάζει όλη σε μια άλλη ψυχή
και πέφτει τελειωτική
και αλλοπαρμένη μέσα στη νοσταλγία της δυστυχίας που την έτρεφε
ως το τέλος.
Γιατί η δυστυχία είναι αποτροπή του τέλους
και η νοσταλγία της συναίσθηση του τέλους των καρπών.
Η δυστυχία είναι η ανήκουστη επιβεβαίωση
του μυστικού τρόπου που μέλλεται να ειπωθεί το άρρητο εν καιρώ και τόπω
μέσα σ’ ερωτικό κλάμα και σπασμούς σώματος που λύνεται.
Γιατί η δυστυχία είναι η ανείπωτη απάντηση στην αμετροέπεια της ύλης.

[…]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=BMLvbEZV3G8

Μάνος Χατζιδάκις & Θρασύβουλος Σταύρου, Ένας μύθος
(τραγούδι: Νάνα Μούσχουρη & Γιώργος Μούτσιος / ηχογράφηση του 1961
που συμπεριλήφθηκε στον δίσκο Μάνος Χατζιδάκις: 25 σπάνιες ερμηνείες, 1955-1965, Νο. 2 (1984))

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (7)

[…]

Μέσα στην ησυχία, μέσα στη γαλήνη των χόρτων που γλυκαίνουν το μυαλό μου,
με τον κύκλο των δέντρων γύρω απ’ το κεφάλι,
συνεπαρμένος από το γεωμετρικό χορό της μέλισσας και της χρυσής σκιάς της,
διασχίζοντας το γάλα που τρέχει ανυπέρβλητα σα κραυγή δημιουργίας
από τ’ αρσενικό μαστάρι της πιο γόνιμης αγελάδας,
με αμέτρητους στρατούς στα δεξιά μου
και αλαλάζοντες λαούς στ’ αριστερά μου
σα να μου είναι γραφτό να σταυρωθώ για να σωθεί
με τον δικό μου θάνατο η φαντασία,
την ώρα που αναγορεύεται ο μύθος μέσα στο μενεξεδένιο σούρουπο,
με τις πρωτεύουσες αραδιασμένες στο υπερώο της ερήμου,
φωνές στρατηγών από χαλασμένα μεγάφωνα,
δήμιοι με τσαντίρια ζουληγμένα μέσα στις παλάμες τους, σατραπείες,
αναίσχυντα προεδρικά ταξίδια,
ένα ποιητικός θρίαμβος, μια νέα γλώσσα της μουσικής, η ανθρώπινη καρδιά
σα λιωμένη σόλα, το ανθρώπινο μυαλό σαν απογοητευτική κληρονομιά,
το ανθρώπινο σώμα σαν ειμαρμένη, ο έρωτας
σαν εκλαΐκευση των εννεάδων,
τα εσόμενα σαν μια εκκένωση έπειτα από κτηνώδες φαγοπότι, η χαρά
σαν αποτυχημένη αυτοκτονία, τα ρήματα φαεινίζομαι, λογιάζομαι,
γονιούμαι, ανατολίζομαι, πνευμαρπάζομαι, ποθαλώνομαι,
σπερματίζομαι, άδομαι,
οι λέξεις κοχλιασμός, ενοχίαση, υλάνωση,
μηχετόρα,
οντοφονία,
οφθαλμισμός,
έγχαση, πνευματέμεση, γλωσσάφεση,
κορμισμός,
η Πολυνησία της ανομολόγητης περιπέτειας, η σκόνη
και η προσευχή μέσα στη σκόνη και η αγωνία μέσα στη σκόνη,
το άνοιγμα των τάφων, τα στόματα και η υγρή στάχτη μέσα στα στόματα,
τα όνειρα και τα εγκλήματα ανθρώπου τεσσάρων ημερών,
η Πυραμίδα του Πόνου, το Διάδημα της Οδύνης, η Αυτοκράτειρα των Σπασμών,
τοπίο μεταθανάτιας ακριβείας,
τα πλήθη γονατισμένα εμπρός σ’ ένα νάνο
που τους μετρά τις δυναστείες Ανατολής και Δύσης βγάζοντάς τες
μέσα από το κατουρημένο βρακί του,
κι εγώ, τρέχοντας,
τρέχοντας φοβισμένος, με τα δόντια της πολύτροπης ύαινας
καρφωμένα στην πλάτη μου, πέφτοντας,
χωρίς απόγονο, χωρίς κρηπίδωμα, χωρίς πατρώνυμο, ούτε ανώνυμος,
λιγότερος απ’ όλα τα έντομα, λιγότερος απ’ τη σκιά του βαρκάρη
επάνω στη διάθλαση του θαλάσσιου μόχθου του, λιγότερος
από όλο τον κόσμο μα τον κόσμο ποθώντας ολόκληρο
για να σβήσω μέσα στον κόσμο και να γίνω όπως θα ήμουν
αν δεν είχα σταθεί απέναντι στον κόσμο σαν εικόνα του,
οι γλώσσες η μία μέσα στην άλλη και μέσα από την άλλη,
το ταπεινό στόμα του προφήτη που κοκκινίζει σαν άβγαλτο κορίτσι,
το τριπλό κεφάλι της ήρεμης ύαινας στεφανωμένο
με τα τριαντάφυλλα της μεταμέλειας
και τα κρίνα της τήξεως των πάγων,
το ξύπνημα της αφής μου των αοράτων,
το φρένιασμα της πυρέσσουσας φαντασίας
ώσπου να σκορπιστεί η στάχτη μου στη θάλασσα εκείνη που με ξέβρασε,
διαλέγω τη μεγαλύτερη φωτιά και πέφτω μέσα,
πέφτω μέσα στη μεγαλύτερη φωτιά,
εξανεμίζοντας τα μεταξωτά πασούμια
για να γεμίσει ξανά ο κόσμος από τη θεά
και από τους ύμνους που πρέπει να γράφονται γι’ αυτήν.
Και
είδα το ανήμπορο χέρι
να εξαϋλώνεται,
να αρπάζει το μαγνητικό πεδίο σύσσωμο και να το στύβει σε μελάνι
επάνω σ’ ένα άγραφο χαρτί που σπαρταρούσε
σα μήτρα ζώου ετοιμόγεννου. Άκουσα τη ριζική κραυγή
στο κέντρο της Εικόνας
και ένιωσα στο απροσπέλαστο κράσπεδο του βάθους μου
τη Σύλληψη του κόσμου όπως την εύχεται το άπληστο μάτι του πόθου.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (Α’ αντίφαση)

Το μοναδικό παιδί στον κόσμο είν’ εκείνο που διαψεύδει συνεχώς και με κάθε τρόπο την ελπίδα που έχει στηρίξει σ’ αυτό η ανθρωπότητα. Κάθε πρωί, σηκώνεται κι αρχίζει να χτίζει έναν κόσμο χειρότερο απ’ τον πραγματικό, και κάθε πρωί, ο καινούριος κόσμος του είναι χειρότερος απ’ τον κόσμο της προηγούμενης μέρας, που κάθε φορά ήταν όλο και χειρότερος απ’ τον πραγματικό. Του δίνει τόση χαρά αυτό που κάνει, το ενθουσιάζει τόσο πολύ, γελάει τόσο πολύ με τα καθημερινά του απροσδόκητα και λαμπρά αποτελέσματα, ώστε δε φοβάται μην εξαντληθεί καμιά μέρα η απύθμενη μαύρη φαντασία του. Είναι το μοναδικό παιδί στον κόσμο επειδή διαψεύδει τις ελπίδες που στηρίζει σ’ αυτό ο κόσμος. Και το παιδί θα γίνει πιο παιδί από κάθε άλλη φορά όταν ο χειρότερος κόσμος, που θα έχει χτίσει, θα αντικαταστήσει τον πραγματικό σε όλη του την έκταση. Τότε δε θα είναι πια παιδί γιατί θα έχει εκπληρώσει τον μοναδικό προορισμό του.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)