Τα μάτια των ποιητών
(Αυτοβιογραφία)
Ζηλεύω, δε λέω, τη δόξα του Καβάφη,
το άρτιον της έκφρασης,
αυτό το ηδυπαθές που διαθέτει.
Ωστόσο εμένα άλλα με τράβηξαν
(που ο πολύς ο κόσμος δεν εκατάλαβε).
Εκείνα τα απλά του Εγγονόπουλου
παράδοξα
για τα παστά τα ψάρια,
την πλάκα το σαπούνι στο κεφάλι
και τα χουνιά — Νυκτερινή Μαρία!
σ’ ενστερνίστηκα, είσαι δικιά μου.
Ο κόσμος δεν κατάλαβε, δε νιώθει,
ο κόσμος δεν έχει ψυχή.
Άλλα με τράβηξαν, ο Κακναβάτος.
Εκείνη η αλύγιστη,
ατίθαση δύναμη που λέγεται Καρούζος,
προπάντων αυτή. Κι ο Κατσαρός, κι ο
Εμπειρικός, όχι ο Ελύτης ποιητής. Μ’ αρέσουν
τα περίεργα, τα εις βάθος εσκαμμένα.
Ας με οικτίρετε, εγώ θα αγαπώ τα ελλειπτικά
που δίνουν χρώμα στη ζωή μας.
Αλέξανδρος Κωνσταντίνου, Παλαιόπολις και άλλα ποιήματα (1984-2011), σ. 106