Μάρκος Μέσκος

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (97-100)

97.
Ψέματα δεν είπα: υπάρχει το κοκόρι, νόμισμα και τρυγόνα.
Ψηλόλιγνη λεύκα χαϊδεύει τον αέρα λέγοντας σ’ αγαπώ.

98.
Νύχτα και μέρα ένα, πνιγμένα τ’ άστρα του φωτός και η χλωμή σελήνη,
όνειρο και κρασί, καρδιά και νους, τα μπλε και τα λευκά σου μήλα.

99.
Βουρκώνει ο καιρός και όμως ένα δέντρο στολίζεται. Έχει το νερό και το φως, το μυστικό αεράκι, στοχάζεται μακριά — στολίζεται. Θα βάλει τα λευκά άνθη προς συνάντησιν, λυχνάρι της νύχτας και γάλα του Έρωτα και φιλιά στην αιωνιότητα της Γης.
Τρέμουλο στην ψυχή. Μαζί με το παμπάλαιο ρήμα καρτερώ.

100.
Τσιγγάνικα βαλτόνερα, σύννεφα από κυπαρίσσια θα φύγουν
μια νύχτα τρελαμένα, θα χαθούν. Και μόνο εσύ θα ’σαι κοντά μου.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (101-104)

101.
Σ’ αγαπώ γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τα γηρατειά σου
— τη χαμένη μου ζωή θέλω να πάρω πίσω.

102.
Χαίρονται οι κάργες την ομίχλη τ’ ουρανού.
Γιατί ρωτάς πού είναι η χαρά; Δεν ξέρεις;

103.
Σημείο αποχαιρετισμού τρέλα της δαμασκηνιάς ανθισμένη
— σαν μόνος στο δωμάτιο με τη νεκρή μου μάνα.

104.
Μαζί δεν είναι ψεύτης ο ντουνιάς λέει το πουλί γοερά
μα ευθύς σβάρνα το πήραν άνεμοι, χάνεται στη μαυρίλα.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (105-108)

105.
Σπαθιά στον ήλιο λεπίδι στο φεγγάρι — τέρμα λοιπόν; Κλάψε.
Το βραχνό κοκοράκι φωνάζει, ακόμα, σφαγμένο.

106.
Όνειρο και ζωή, ζωή και θάνατος — τίποτε νέο παλιό τίποτε.
Έλα να σε δω πάλι στα μάτια, να σε φιλήσω.

107.
Γρήγορα σκοτεινιάζει γιατί δεν έχω το πρόσωπό σου.

108.
Φύλλα που σαλέψανε μετά το φτεροκόπημα του πουλιού. Φύλλα.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Σαν τη φάλαινα που ξεβράζει το κύμα κάποια νύχτα...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

I

Σαν τη φάλαινα που ξεβράζει το κύμα κάποια νύχτα
βαγόνι της θάλασσας μονάχο στην ακτή
κι όσα καλέσματα κατόπιν από τους ορίζοντες
άκαρποι μαγνήτες σβησμένοι παντοτινά για την όρασή της
που αρνείται να δει αρνείται να χαμογελάσει
να φύγει πάλι αρνείται.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Σίγουρο θλιβερό φως της λάμπας στο Χαρμάνκιοϊ...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

II

Σίγουρο θλιβερό φως της λάμπας στο Χαρμάνκιοϊ
δυτικά διεμβολισμένη από τις ράγες του τρένου
πόλη ματωμένη πόλη χιλιοερωτευμένη

στον βρομισμένο Γαλλικό λένε πως είναι μπρούμυτα θαμμένοι
στρατιώτες πολλοί και στο Καραμπουρνάκι
τα καράβια εκείνων που χάθηκαν για πάντα.

Διάλεξε εσύ την έξοδό σου.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Στα ονειρικά πετρώματα της Ιστορίας...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

III

Στα ονειρικά πετρώματα της Ιστορίας κυνηγημένοι απ’ τη φωτιά και το νερό πάρε μια στιγμή όταν μελανιάζουν τα βουνά από το κρύο και το κέρμα χρυσό βυθίζεται στον κουμπαρά του σύννεφου ποτέ μη σβήνοντας το φιτίλι της καρδιάς κρυφό μέσα στα κρυφά (κι ας λησμονηθεί παρακαλώ) το χωριό Τσέγανη στην ενδοχώρα με τα ψάρια κόκκινα — λοιπόν για το ψηλό μαύρο σκυλί να πούμε περήφανο και μυώδες μα ποιος αφιλότιμος του ’κοψε το πίσω πόδι και σαν παπί φοβισμένο πέτρα την πέτρα πηδούσε λακίζοντας κάθε που το γάβγιζαν τ’ ανύπαρκτα μικρά ψωρόσκυλα.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Του Σαγγαρίου οι μαχητές...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

V

Του Σαγγαρίου οι μαχητές αποδεκατισμένοι μα πονηροί
φίλησαν το χέρι της καβουρομάνας Θεσσαλονίκης κι από τότε
κάθε μέρα που ξυπνώ μια σπίνος είμαι μια κοράκι

έτσι μιλώ απ’ τη χαραυγή για το μπουκέτο εκείνο
στο μεθυσμένο το μυαλό του ασίκη Αβραάμ Μπεναρόγια!

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Σεισμόπληκτες οι εκκλησίες...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

VIII

Σεισμόπληκτες οι εκκλησίες κάποιες ψαλμουδιές απ’ τα χαλάσματα κι ανθούν οι τράπεζες χαράματα σαλεύει η πόλη με τις βιτρίνες κατόπι το κάλεσμα πλαστό τα ζην που ξεβάφουν μα η ώρα δεν λησμονάει συμφόρηση κάθε τόσο μελίσσι τρέχει παντού κούραση στα πόδια τα χέρια όχι φτερά στην καρδιά το αίμα συντηρημένο όπως στους τοίχους το παμπάλαιο αίμα — έκανε φουσάτο νεκρό ακόμα υπάρχουνε τα πεύκα στο Διοικητήριο οριζόντια ο Άγιος Δημήτριος κάθετα ο Βενιζέλος λοιπόν σ’ ένα κιόσκι των Δικαστηρίων συνάντησα τον Χάρη χρόνια πριν και χρόνια τόσα σκοτωμένον κι όμως τώρα της αγάπης ένοχος και του φθορίου φωτός κουρελής το μεγάλο ξίφος στο στήθος κάποτε πάλλευκο πουλί στο απέραντο τίποτε αμετάπειστα κρώζει.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Τα μονοπάτια ανοίξανε...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

XI

Τα μονοπάτια ανοίξανε τώρα πλατιές λεωφόροι
και παντοτινή κλέφτρα η κίσσα ραμφίζει
κόκκινα εντόσθια στο κατάστρωμα της οδού.

Τι θριαμβική δύση τι φθινόπωρο λαμπρό
στερνοπαίδια της λεύκας φύλλα στην κορφή με χιονόνερο πλάι
τόξα λοξά απ’ τον άνεμο και τη βροχή πολύχρωμο φτερό
πώς θα χαθεί ρωτάει τ’ άγριο πουλί και μένει ακάλυπτο
στην κάννη και στο μάτι των κυνηγών ευθεία

πάει μας εξοντώσανε
χρόνο με χρόνο λιγότερα των τσίρκων στολίδια —
ούτως ή άλλως είμαστε μειονότης και βάσανο πικρό
το ξαφνικό μεθύσι των ανθρώπων.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Γριά μάγισσα παίζει το μαντολίνο...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

XII

Γριά μάγισσα παίζει το μαντολίνο
κόρακες κρώζουν και φίδια συρίζουν στη σκοτεινιά.

Το σίδερο αφήστε δίπλα στο πανέρι
και με λιθάρια σήμερα διαβαίνεις την Αχερουσία.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Θα βραδιάσει σε λίγο...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

XIII

Έγκλημα να γράφεις ποιήματα

Θα βραδιάσει σε λίγο
και δάφνες στη βροχή σαπίζουν τους ανθρώπους
πόλη στην καταχνιά κόκκινα σήματα συγκρούονται∙

θα βραδιάσει σε λίγο με τη νύχτα του ο καθείς
μα πριν θ’ ανοίξει ο ουρανός δυο μινούτια
εκεί κατά το μπλε δειλινό το δέντρο και τον Οσμανάκο.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Μπέλες άγριο και λεύκες ψηλές στη Δοϊράνη...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

XIV

Μπέλες άγριο και λεύκες ψηλές στη Δοϊράνη με φεγγάρι νύχτα
Παίονες στ’ άλογα γκρίζος υπερόπτης ο μονόδρομος Αξιός κρύβει κάτι
(τα χαίρε κατά τον Βορρά τα χαίρε για τον Νότο αστείο αμίλητο)
και στον κόλπο άμυαλοι γλάροι αναζητούν δεμένο χειροπόδαρα
το πτώμα που δεν βρέθηκε τα χρόνια εκείνα — μετά
στάζει το φθινόπωρο όλο βρέχει παντού
κακιά συνήθεια η ζωή κι ο θάνατος κακός, στραγγαλισμένος —

πάρε τα μάτια σου από κει Μινέλη
γεναριάτικα ζουμπούλια θα χτυπήσουν πάλι.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Πάνω στο κάστρο ένα λουλούδι...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

XVI

Πάνω στο κάστρο ένα λουλούδι σκονισμένο τρεμίζει.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Στρέφει τη βάρκα ο Νοτιάς...]

[Ενότητα Χώματα]

I

Κρεμασμένη η μνήμη της αγάπης από το φεγγάρι

Στρέφει τη βάρκα ο Νοτιάς∙ νούφαρο
λουλούδι αμίλητο και το νερό ακοίμητο ψευδονανουρισμένο.

Αστράφτει ο ήλιος και στη σκιά εσύ
— αρχή του κάτω κόσμου.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Χώμα στα μάτια χώμα στα μάτια...]

[Ενότητα Χώματα]

II

Θ’ ανταμώσουμε πάλι στη στάχτη∙
μακεδονίτικα πουλιά λαλούν μακεδονίτικα!

Χώμα στα μάτια χώμα στα μάτια
το άλογο δεν μιλεί πάρεξ τη γλώσσα του
κακοποιό πουλί ο σπουργίτης γκρίζο σινιάλο της ημέρας
κι ο βρόμικος πελαργός περπατεί καμαρωτά δίπλα στα θερισμένα χωράφια

ροδάκινα φίλτατε που θα ταφούν στον λάρυγγα της γης
λεύκες ψηλόλιγνες σημάδια για πού
βάλε με το νου σου το γαλάζιο Πάικο αμετακίνητο
κοντά στη γρανιτένια γροθιά της Τζένας και στα σύννεφα μόνο
λευκό καϊμάκι τώρα και στ’ άλλο βουνό
του Καρατάς ο μύθος κάτω από τη φτέρνα του
πόσα χιλιόμετρα θα πας ψηλά, πόσα κατά τη θάλασσα
καλέσια αγελάδα βόσκει αμίλητα όπως το ψάρι μρένα στους αιώνες
και Κουκουσιάρης χωρικός χτισμένος όρθια

χώμα στα μάτια πάλι χώμα στα μάτια
θαρρείς αναίτια καθώς πέφτει ένα πούπουλο από τα πετεινά τ’ ουρανού

ήλιος λάμνει με σαράντα κουπιά στο φίλιο χάος
μα πώς θα φανεί η συνήθεια της γυναίκας με τα λευκά χέρια
και το κεράσι γλυκό ολοπόρφυρο
έμβολα των φυτών παγωμένα στη χειμωνιά
και το θέρος βεγγαλικά χρωματισμένα στα κλώνια
άλλο να μάθω δεν θέλω, η στροφή
άνεμος σκύλα προστατεύει κουτάβια σε μέρη ανήλιαγα

φως και νερό και φωτιά και δούλα ζωή
σαν αμπάρα φαγωμένη απ’ το σκουλήκι και τη θλίψη των αιώνων δείλι
σαν ξεραμένο αγκάθι τριμμένο φίδι στον δρόμο
πανέτοιμο ελατήριο να καρφωθεί στα γυμνά πόδια

χώρα στα μάτια χώμα στα μάτια του Γκερέα
δέντρα δαγκωμένα θέλουν μα δεν μπορούν να μιλήσουν
κι απόκριση καμιά γιατί πάλι σκοτείνιαζε
κι ένα πουλί φιλέρημο και μόνο
τους οιωνούς για τη φυλή του χρήματος συλλάβιζε μη ακουόμενο∙

αράχνες του θανάτου ξέρουνε το μυστικό και λευκός καπνός που
σέρνεται σβήνοντας στα χαλάσματα — από πάνω
ήχος ξερός∙ μόνο τουμπουλέκι.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)