Ανδρέας Λίτος

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Η σαρκοφάγος

Πιο πολύτιμη η ψυχή από το σώμα;
Η δήθεν μόνη αθάνατη.
Το δέντρο φουντώνει με τον αφρό των χυμών του.
Γεύονται τα νόστιμα του κόσμου αφρός και κλαδιά.
Στα έγκατα η συνάντηση εν σιωπή και ισοβίως.
Το δίπτυχο της Χάριτος, όπου κατοικεί.
Τα χρώματα στην εικόνα βγάζουν ατμούς συνύπαρξης.
Η έξοδος της χαράς από τις χορδές.
Η σαρκοφάγος δεν είναι αμέτοχη της αιωνιότητας
κι η προσδοκία έχει ολάνοιχτα μάτια.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος: Μια πυγολαμπίδα φωτίζει...

Πόσο γλυκά γελούσαμε, καθώς χορεύαμε
μέσα στα λουλούδια της πρωτόφαντης αυγής.
Κεντούσαμε με φως τη γραμμή των οριζόντων,
όπου οι άγγελοι ξεπρόβαλαν αφρούρητοι.
Κι από τα αιθέρια ψηλά, κάτω στα στενορύμια
ο εργάτης αδελφός με τον κρυμμένο του καημό
αγίαζε τον ιδρώτα στην διάλεκτο του Μάη.
Κι εμείς οι θεωρητικοί ζωγραφίζαμε περίτεχνα
και με ποιητική ασάφεια του μόχθου τις πορείες.
Γρήγορα φτάνει πάνω στο φως το μήνυμα της αγάπης!
Κι ανάψαμε στο ευχοστάσι των νεκρών μελισσοκέρι
του Γιάννη Ρίτσου, ποιητή, την ανάσταση να φέγγει.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος: Τον παράδεισο χάσαμε, μόνο!

Οι παππούδες μας, οι πρωτόπλαστοι,
χάσανε τον Παράδεισο.
Άμυαλοι και μεγάλαυχοι
ταξιδέψανε πέρα από τα σύνορα,
χάσανε τον δρόμο προς το Φως.
Κι όμως, προτού καν Τον ζητήσουνε,
βρέθηκε σιμά τους.
Χάσαμε μόνο τον Παράδεισο, ευτυχώς!
Έξω από τον ολάνθιστο κήπο,
μας αναζήτησε ο βασιλιάς της Αγάπης.
Ο μανικός.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Ουτοπία

Με ένα άνθος αγάπης στη χούφτα μου
περνάω τις θύρες της μνήμης...
Έρημες, σκοτεινές εκκλησιές
μου ξυπνούν παλιές εικόνες
κι αχνοσαλεύουνε μορφές
αλλοτινές κι αγαπημένες...
Να, ο χοντρούλης στρατιώτης ψάλλει
μες στη λερή, χακί του χλαίνη γονατιστός
και πιο κει διπλωμένος στα δύο
–ευαγγελικώς συγκύπτων–
ένας παππούλης σέρνει την φωνή του
και τ’ άσπρα ράσα του στον ιερό χώρο.
Στο μαύρο ράσο μπρούμυτος
–ως άλλος μουσουλμάνος–
ο δόκιμος αναχωρητής στην άλλη άκρη.
Και την αυγή, καθώς το λίγο φως
στα νυσταγμένα μάτια μου
υμνολογεί τον Κτίστη,
ταξιδεύω στην απεραντοσύνη
της μόνης «ουτοπίας» που υπόσχεται
τον τόπο του άλλου τρόπου.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Πεμπτουσία

Μία η ζωή, ένας ο θάνατος, μία η Ανάσταση.
Πεμπτουσία της πείρας και της ελπίδας.
Όλους πάνω στη γη θέλω να τους φιλήσω.
Και τους διαλάμψαντες, αείποτε!
Ανοίγω την αγκαλιά μου να χωρέσουν όλοι...
Κυνηγώ να βρω έναν αντιπρόσωπο
πολύψυχο, πολύμορφο, επίσημο. Ματαίως.
Δίπλα μου ο ζητιάνος, ο άρχοντας,
ο μαύρος, ο φονιάς, ο κλέφτης.
Τους φιλώ και με ασπάζονται όλοι
προσδοκώντας το μυρωμένο πρωί της Ανάστασης.
Το χαρούμενο ρήμα της Αγαπητικής Οικουμένης.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Ευθύς ο λόγος

Ευθύς ο λόγος, εναρμόνιος
με τις αστραπές της αγάπης.
Όπως στις φωτοκορφές
της τρικυμισμένης θάλασσας
το πρώτο αστέρι λάμπει.
Ξεθάβει μνήμες πόθων,
ονείρων και ωραίων κατασκευών
από τα πρωινά γεγονότα της εφηβείας.
Το κακό στις αστραπές της αγάπης
λέγεται νεοπαγής ανοησία.
Τα όνειρα του πρωιού
αστράφτουν σαν σάρκα
στο τελείωμα της ομορφιάς,
στο ύψωμα του βίου.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Κατευόδιο

Στη λέξη καρδιά
τραγούδησε την πιο ζεστή σου νότα,
γιατί εκεί είναι όλη η ύπαρξή μας.
Σιγολιώνουν καρδιά και ύπαρξη
στις πιο αξέχαστες στιγμές
της πάνσοφης πανδημίας
εδώ και αιώνες αγάπης.
Και μια και δεν έχει επιστροφή,
φρόντισε να γλυκάνεις τη φωνή σου
κι έτσι τα διαβατάρικα πουλιά,
φτερώνοντας το γαλανό το αγαπημένο
να κατευοδώνουν τον ουρανό.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Το διαβατήριο

Πώς θα περάσω το σύνορο;
Είναι κάτι που μ’ ενδιαφέρει!
Θα είναι ο πόνος κυρίαρχος;
Η από κει μεριά, πώς;
Εκεί το φως θα λάμπει περισσότερο,
αρμός φωτός, θρόνος πλούτου.
Κι ωρίμασε η παραδοχή;
Ακόνισα την ακοή μου
ν’ ακούω όπως οι άγιοι βλέπουνε;
Η λαχτάρα κι η πίστη σύντομα ανθίζουν.
Καρπίζουν;
Το διαβατήριο θα το κρατώ με την καρδιά μου
στο σύνορο μπροστά.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Το μήνυμα

Η συζήτηση της μικρής αγάπης
άρχισε νωρίς το πρωί εχθές.
Το μεταχθές συμπίπτει με την αγάπη
που θάλλει στο προαύριο.
Αν έλαβες το μήνυμα, ζήσε το σήμερα.
Μην απομονώνεις τον φόβο από την αγάπη
γιατί θα τους μισήσεις όλους.
Είναι παιδεία το νόημα που φτερουγίζει
γύρω από τον πόνο.
Αντικαθίσταται η Θεοφάνεια από λόγια;
–Ξεδιπλώνεται, ξεκαθαρίζει,
πορεύεται φωτίζοντας την Ιστορία.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Γυμνή μέρα

Γυμνή του Ιουλίου μέρα,
ζεστή, φλογάτη, ηλιόκεντρη.
Φούντωσαν οι σκέψεις,
γύρω-γύρω η χαρά πετούμενη.
Υψώθηκαν πνοές,
ξεχείλισε φως,
χαράζει τα στήθη η γαλήνη
κι η ομορφιά του εσπερινού.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Το υφάδι

Σταθερό άσμα είναι η ανάβαση
της καλής αλλοίωσης στην καρδιά.
Το άδειασμα της δόξας στο ηλιοβασίλεμα
είναι προεικόνισμα της ελπίδας
και της αμεριμνησίας της αθωότητας.
Το υφάδι του πόθου της παρουσίας του άλλου
είναι τρόπος ύπαρξης της ενθαδικής βιοτής,
ποίκιλμα έκπληξης και γαλήνιας σιωπής.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Ο τρόπος μας

Οι ώρες περνούν κι εμείς ξεχάσαμε
το άστρο το πρωινό που έχει το όνομα
το Υπέρ.
Η Ποίηση εργάζεται, απόντες οι ποιητές.
Ελάτε όλοι μαζί να γράψουμε ποιήματα
στην διάλεκτο την δίκαιη
και να συντρίψουμε την τυραννία,
που τρομοκρατεί τον δικό μας τρόπο,
του Έρωτα και της Ελευθερίας.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

[wings]

Ανδρέας Λίτος: Όταν η ομιλία...

Όταν η ομιλία είναι ανέφικτη,
μιλάνε τα μάτια και το χαμόγελο,
το κύμα αυτό της άφωνης αγάπης
από τα παιδικά κατάβαθα.
Πανάρχαια γεύση,
σαν μία κουταλιά γλυκό κεράσι
από της εφηβείας τα τερπνά όνειρα,
το ηλιόλουστο μέλλον της τότε στιγμής.
Τα κύματα της συμπάθειας διεμβολίζουν συνεχώς
με φως την ξεραμένη φλούδα
της αέναης, αδιάφορης πραγματικότητας.
Η αυθόρμητη ζεστή αγκαλιά
στα φύλλα της καρδιάς,
ξύπνημα είναι, ομορφιά σίγουρη
από γνήσιο ουρανό.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Παράκτιος

Παράκτιος στη θάλασσα της καλοσύνης
ο μέσα εαυτός
και ο δισταγμός ζεστός
μπρος στο ωκεάνιο ταξίδι.
Το ποίημα υποσχετικό, ελπιδοφόρο
κυοφορεί το διαμαντένιο στεφάνι
και τα φιλιά της νιότης
μες στους ροδώνες του γιαλού.
Ο πελαγίσιος ο αφρός
μία πρόκληση, ένα νεύμα,
ρίγος στην πλεύση είναι
και στην μακρινή ματιά.
Η ελπίδα δεν πιάνει χώρο,
καρποφορεί στον μέγα χρόνο.
Κι εσύ, θάλασσα, φούσκωνε
και πάρε ζωή από τον δισταγμό.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Το λευκό

Διυλίζω τα άδικά μου
πάλι και πάλι
έως ότου το λευκό πυρπολήσει
τη σάπια ανάγκη.
Τότε ευωδιάζουν μόσχο
τα γεγονότα της ημέρας
και της πλάτης το όνειρο
παίρνει μορφή.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)