Σταύρος Ζαφειρίου, Να περιγράψω κι αυτήν την πορεία
Ο μυστικός δείπνος.
Ο μυστικός ήχος του σαξόφωνου
αργό σκαμπανέβασμα της φλέβας.
Η σταθερή πορεία των πραγμάτων
μέσα σ’ αφόρητες νύχτες ερημιάς.
Ο κρότος,
καθώς η φωνή μου σκορπίζεται στις σκάλες,
καθώς το πρόσωπό μου στρέφεται στο παράθυρο.
Ο μυστικός ύπνος.
Και τα χείλη μου που ακουμπούν νευρικά
στην παγωμένη κοιλιά σου.
Το σημαίνον και το σημαινόμενο
εξαφανίζονται.
Βιώνω την αίσθηση της απουσίας.
Όχι. Δεν περιμένω κανέναν.
Περπατάω μονάχος και σιωπηλός
πλάι στο ξάφνιασμα των ανισόπεδων κήπων.
Και προπαντός δεν ξεχνώ το καδράρισμα.
Τα σχήματα του καπνού.
Το θρήνο της αποκαθήλωσης.
Τα τραύματα της μνήμης
στην υπέρτατή τους προσπάθεια.
Τις στιγμές που χάνονται.
Τις λέξεις που χάνονται.
Όλα υπάρχουν μες στις εκρήξεις.
Όλα υπάρχουν μες στη σκουριά των θαυμάτων.
Να τώρα αυτή η βροχή που ξαναγυρνάει,
μεταφέροντας τα παραμορφωμένα στολίδια
της θάλασσας.
Αυτοί οι καθρέφτες που κατοπτρίζουν
το έλκος της ημιτελούς μέρας.
Αυτά τα επίπεδα που προεκτείνονται
μέχρι την άκρη του βιαστικού μας παράπονου.
Αυτές οι φιγούρες που περιφέρονται,
βυθομετρώντας το παρελθόν,
ανασαίνοντας το γέλιο και τον ήρεμο φόβο
ενός ρημαγμένου ποιήματος.
Να. Τώρα στάζω τις πράξεις μου στο λαιμό σου
μα αυτές επιστρέφουν και με πνίγουν
ήσυχα ήσυχα.
Τα εμβόλιμα πλάνα δημιουργούν την ψευδαίσθηση
ότι ο ήλιος υπάρχει.
Υπάρχει μόνον ο θόρυβος του μετώπου σου
καθώς προσκρούει στο γυάλινο θόλο της πόλης.
Διαδικασία αποσύνθεσης.
Μεταμόρφωση.
Ο κόσμος φτύνει τον κόσμο ίσια στα μάτια.
Ο κόσμος είναι ο στόχος του κόσμου.
Κλείνομαι στη βουή του μυαλού μου
κι ανακαλύπτω τη μεμβράνη που σκεπάζει
τα δευτερόλεπτα της ζωής.
Πιο πέρα αρχίζει η επαρχία
και η ταχύτητα των υπεραστικών λεωφορείων
με τους κίτρινους προβολείς της ομίχλης.
Πιο πέρα αρχίζει η ταραχή, το αλκοόλ
κι η ομορφιά που αθωώνεται στο ρίξιμο μιας ζαριάς.
Οι στεναγμοί του Garbarek
αργά και θλιμμένα σχηματίζουν το κορμί σου.
Η κλεψύδρα αδειάζει και αναστρέφεται.
Το τέλος.
Η καινούργια αρχή.
Οι θεατές βυθίζονται στο αφάνταστο φως. Τρε-γκρο-πλαν.
Το μάγουλό σου με τα σημάδια της αφής. Ο ιδρώτας που παγώνει και σκεπάζει τα μάτια σου. Παράλληλο τράβελινγκ. Η ροή του ποταμού. Η ξύλινη γέφυρα και η γαλάζια ομπρέλα των ποιητών. Το απόμακρο βλέμμα του κλόουν. Η σιωπή του ηλεκτρισμένου του στήθους. Οι ποιητές αναδύονται κι εκτινάσσονται, απαγγέλοντας τις συσπάσεις της ικεσίας.
Το παραλήρημα της τζαζ
μεταφέρεται στην αγωνία της γέννας…
Οι κινητήρες σε λειτουργία.
Αποχαιρετισμός στις σκάλες του σκάφους.
Ο κύριος
με το ξυράφι χαρακώνει το μάγουλό του.
Το αίμα
λερώνει με νόημα το γιακά του λευκού του πουκάμισου.
Από τη συλλογή ... και να μπλοφάρουμε στο όνειρο (1984)
