Κατερίνα Καριζώνη

[spiros]

https://www.youtube.com/watch?v=FZbjQaLh_AI

Μάνος Λοΐζος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Σεβάχ ο θαλασσινός
(τραγούδι: Μάνος Λοΐζος / δίσκος: Θαλασσογραφίες (1970))

Κατερίνα Καριζώνη, Ρεσάλτο
 
[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Όλα κρέμονταν από μια σταγόνα
της βροχής
κάποιοι είχαν στρώσει το τραπέζι
με σερβίτσια πορσελάνης
εσύ καθόσουν απέναντι μου κι έφεγγες
ένα πλοίο κουρσάρικο
περνούσε από το βάθος των ματιών σου
γύρω απόλυτη σιωπή
βράχια πνιγμένα στα δάκρυα
κι ορτύκια που πετούσαν λαβωμένα
μες στις σκέψεις μας
και ξαφνικά η σταγόνα κύλησε στο πάτωμα
ράγισε ο χρόνος
τα σερβίτσια έγιναν θρύψαλα
σβήσαν οι ευάλωτες μορφές μες στην αχλή.
Τότε κατάλαβα που σε είχα συναντήσει,
σ’ ένα ρεσάλτο
είχαμε πέσει στα κύματα κολυμπούσες
εσύ κι εγώ σφιγγόμουν
γύρω από τους ώμους σου κι αιμορραγούσα
πλησιάζαμε στον Κάβο Γκρόσο
αλλά μας έπαιρνε το ρεύμα προς το πέλαγος
ανάμεσα από συντριμμένα ξύλα
κι ορίζοντες που έγερναν.
Σου είχα πει πως σ’ αγαπούσα…
τότε το θυμάσαι;
λίγο πριν χαθούμε κάτω απ’ τα νερά.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[spiros]

Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
 

Ένα πεζούλι είναι η αγάπη μου
που ’ρχεσαι και καθόμαστε τα απογεύματα
και την αυγή μας βρίσκουνε μαρμαρωμένους.

Παράβαλε με:

Γιάννης Βαρβέρης, Εσπερινός της αγάπης

Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=1AbNwHlNuPQ

Κώστας Χατζής & Σώτια Τσώτου, Σ’ αγαπώ
(τραγούδι: Μαρινέλλα & Κώστας Χατζής / πρώτη εκτέλεση στο δίσκο Ρεσιτάλ (1976))

Κατερίνα Καριζώνη, Η πρώτη φράση
 
Την έβδομη μέρα της δημιουργίας
ήρθε μια γυναίκα
κρατώντας ένα κλουβί με καναρίνι
και το κρέμασε σ’ ένα ανθισμένο κλαδί του παραδείσου
ύστερα βάλθηκε να συγυρίζει
σκούπισε τα σκοτάδια από τα τζάμια τ’ ουρανού
τη λάσπη του κόσμου από τα υποδήματα των αγγέλων
έβαλε καπνό
στο ανοιγμένο πλευρό του άντρα
κι ένα περιδέραιο από δάκρυα
στο λαιμό της γυναίκας
τέλος μάζεψε όλες τις φωνές των λουλουδιών
και τις ακούμπησε στα χείλη τους.

Η πρώτη φράση που ακούστηκε στον κόσμο
ήταν «σ’ αγαπώ».

Από τότε πέρασαν αιώνες σιωπής.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Παράβαλε:

The Canary
Katherine Mansfield

....“There must have been a cage hanging from there.” And it comforts me; I feel he is not quite forgotten.

You cannot imagine how wonderfully he sang. It was not like the singing of other canaries. And that isn't just my fancy.
[...]
I loved him. How I loved him! Perhaps it does not matter so very much what it is one loves in this world. But love something one must.

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=sIxshjBom8Y

Δήμος Μούτσης & Γιώργος Παπαστεφάνου, Στου Προφήτη Ηλία
(τραγούδι: Σταμάτης Κόκοτας / δίσκος: Δήμος Μούτσης / Πρώτη εκτέλεση (1973))
 
Κατερίνα Καριζώνη, Σχεδόν 12 χρόνια πριν
 
Έλεγα να δώσουμε ραντεβού
κάπου αλλού
ας πούμε σε μια ξεχασμένη πάροδο της πόλης
δίχως όνομα
να μας εγκαταλείπει η μέρα
σα μουσική ανάμεσα στα βράχια της ακτής
σαν κούραση γλυκιά από συντριμμένα πάθη.
 
Έλεγα στα τριάντα μου
πως με πειράζει αυτό το άρωμα των κάστρων
που κατεβαίνει με τον άνεμο
ως τα καθίσματα των συνελεύσεων
ως τις σκηνές των τσιγγάνων στη Δυτική πλευρά
και πως απόψε θα σε συναντούσα
στο σιωπηλό πλήθος του επιταφίου
θα κατεβαίναμε τρέχοντας όλες τις κατηφόρες
του Προφήτη Ηλία
ως τη θάλασσα
κι ο Προφήτης θα μας παρατηρούσε
από τα νοικιασμένα σπίτια μέχρι αργά το βράδυ
που θα ’πιανε η ψυχρούλα απ’ το Θερμαϊκό
 
τότε θα ’ριχνε το μανδύα του
στα παγωμένα μπράτσα μας.
 
Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=_O0n48SlLrg

Γιώργος Χατζηνάσιος & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Είσαι ποτάμι
(τραγούδι: Μαρινέλλα / δίσκος: Για σένα τον άγνωστο (1983))

Κατερίνα Καριζώνη, Ιστορία χωρίς όνομα
 
Ήταν ένα ποτάμι κάποτε
που κοιμόταν στα χέρια σου
κι άλλοτε έφευγε σιωπηλό προς τη θάλασσα
αφήνοντας πίσω του
ένα φύλλο του φθινοπώρου.
Δεν ήξερα πως δίπλα στην καρδιά σου
χτυπούσε η καρδιά ενός ποταμού
πως ήσουν ποτάμι
πριν γίνεις η αγάπη μου
όπως εκείνα που κυλούν
πλάι στις σιδηροδρομικές γραμμές
που ενώνουν τις μεγάλες πρωτεύουσες
όπως η σιωπή τις μεγάλες σημασίες
κάτω απ’ τη μελαγχολική αυτοκρατορία της βροχής.

Ένα παιδί τρέχει πλάι στα τρένα που περνούν
γυρεύει κάποιο δικό του πρόσωπο
που ταξιδεύει
πάντοτε ταξιδεύουν οι αγαπημένοι μας
κι όταν ακόμη είναι κοντά μας, ταξιδεύουν
μέσα στον φόβο μας να μην χαθούν.

Πάντα μας ταξιδεύει η αγάπη.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=Wl2uluU19y8

Γιάννης Μαρκόπουλος, Ανεργία
(τραγούδι: Λάκης Χαλκιάς / δίσκος: Εργάτες (1976))

Κατερίνα Καριζώνη, Δεσποτεία

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Στον Άλκη

Ο θάνατος είναι συνεπής τον Σεπτέμβρη
κι εσύ ανάβεις με τους στίχους σου τσιγάρο
ψάχνοντας για τους σπόρους των ονείρων σου
σε μάντρες με παλιά σιδερικά
πέφτει ένα ψιλό χιόνι στα μαλλιά
και στα ποιήματα
στα έρημα μηχανουργεία της καρδιάς σου
χιονίζει άγριες ενοχές, χιονίζει λάθη
χιονίζει τα χαμένα χρόνια σου
περνούν βασίλισσες οι ψεύτικες ελπίδες σου
μέσα σε άμαξες από χρυσόχαρτο και φεύγουν
περνούν οι μαύροι χαρταετοί των παιδικών σου χρόνων.

Στις εργατικές συνοικίες
ο θάνατος είναι πιο συνεπής, επιμένεις
υπάρχει θετική συσχέτιση
ανάμεσα στην φτώχεια
και στο πλήθος των νεκρών
φτάνει μια βόλτα στις φτωχογειτονιές
για να σε πείσει
χρόνια δουλεύω στα εκχιονιστικά μηχανήματα και ξέρω
πως κάνει κρύο στις τάξεις των ανέργων
φυσάει ένας παγωμένος αέρας ασταμάτητα
στα φύλλα των μαρξιστικών βιβλίων χειμωνιάζει
έρχονται απ’ τον βορρά
καμιόνια φορτωμένα μίσος
έρχονται λιωμένοι στρατοί από μολύβι
γυναίκες από βρόμικο αλάτι
έρχεται η δεσποτεία των ανήλιων ημερών.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Λαδάδικα
 
Πάνω απ’ τις στέγες
στα παλιά Λαδάδικα
πετάει ο Ρασκόλνικοφ
με μια λάμπα πετρελαίου
απ’ τους Ρώσους κλασικούς
κι άλλοτε με αρωματισμένο καπνό τσιγάρου
αγορασμένο σε νομίσματα άλλων εποχών.

Η γεωμετρία της πόλης, έλεγε, έχει χαθεί
μα ο πυρήνας των πραγμάτων καίει μέσα μας
σαν το φεγγάρι
πάνω από θάλασσες δακρύων.

Γύρω από ξύλινα τραπέζια φθινοπώρου
άνθρωποι φευγαλέοι, ηδυπαθείς
εγκλήματα αρχαία
σε βιβλία τσέπης κρύβουνε
μέσα σε κτήρια που σωριάστηκαν στη σκόνη
κι άλλα που γκρέμισαν
μες στην πολυγλωσσία.

Πάνω απ’ τις στέγες
στο ψιλόβροχο που ανθίζει
πετάει ο Ρασκόλνικοφ
πότε-πότε σηκώνουν το κεφάλι και κοιτούν
κάτι γέροι πια συνταξιούχοι
με αδιάβροχα

χαμένοι σε βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Δίλημμα
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Δείξτε μου κάτι να ψάξω.

Κουρασμένη από την ευκολία
θλιμμένη απ’ τη σιγουριά
ζητώ λίγη κούραση
ζητώ λίγη αμφιβολία.

Δυστυχισμένοι
όσοι δεν δυστύχησαν.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Το κενό
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Όταν ήρθε ο θόρυβος
δυσανασχετούσαμε
τώρα που έλειψε
μάταια ζητούμε να γεμίσουμε
τα κενά της ησυχίας.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Βαβέλ
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Μην την αγγίξεις
δεν βλέπεις πώς χορτάριασαν τα χέρια της
είναι η Βαβέλ.

Ένα σωρό γλώσσες μυστικές
αρχαίοι χρησμοί ανεκπλήρωτοι
χαραγμένοι στο δέρμα
γραφές ανερμήνευτες.

Μην την αγγίξεις
κάπου μακριά αγγελιοφόροι διαλαλούν τον χρησμό της
σε φωτεινές πολιτείες του πόντου
τις νύχτες τον ακούς
όταν το φύλλωμα της δάφνης γλιστράει στους ώμους σου

τον ακούς μέσα απ’ τη μνήμη
και τρομάζεις
μήπως γκρεμίσεις κι εσύ μέσα στο σώμα αθόρυβα
και μείνουνε οι σκαλωσιές σου όρθιες στη νύχτα.

Είναι η Βαβέλ.

Τα μάτια σου την είδαν ν’ ανεβαίνει
με της αγωνίας το ανάστημα στον ήλιο
ανέβαινε και ηχούσε σαν εντολή.

Κάποτε ο άνθρωπος θέλει να μιλήσει στο Θεό
και χτίζει τη Βαβέλ
κάποτε θέλει να μιλήσει ο Θεός στον άνθρωπο
και την γκρεμίζει.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Πινόκιο
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

1.

Ξύλινο σώμα βρέθηκε στην παραλία,
γράφαν οι εφημερίδες του τόπου
κι από κάτω,
αγνώστου προελεύσεως.

Ο Πινόκιο αρνείται να παραδεχτεί
πως είναι ο Πινόκιο
κι εσύ ενέδωσες τόσο απλά στο θάνατό σου.
Να πούμε πως τα παραμύθια
έχουν καμιά φορά απροσδόκητο τέλος
να πούμε πως οι άνθρωποι αλλάζουν με τον πόλεμο
οι μολυβένιοι στρατιώτες γίνονται αληθινοί πολεμιστές
πεθαίνουνε σαν άνθρωποι
να πούμε πως τα γράμματα επιστρέφουνε κλειστά
με τη σφραγίδα «άγνωστος»
πως τα όνειρά σου ενηλικιώνονται
πιο γρήγορα από σένα.

Ο Πινόκιο αρνείται να παραδεχτεί
πως είναι ο Πινόκιο
κρύβει επίμονα το παραμύθι του
που τον συκοφαντεί
χαμένος σε κάποιο ορφανοτροφείο της πόλης
δίχως όνομα.

Δεν τον φοβάμαι τον θάνατο, μας έλεγε,
φοβάμαι μόνο το δάσος που μ’ αναγνωρίζει.

2.

Μα δεν μπορώ να κλάψω
μ’ αυτά τα ξύλινα μάτια
ούτε να ονειρευτώ,
μας έλεγε ένα βράδυ ο Πινόκιο.

Ξαναγυρίζαμε στις ίδιες ιστορίες
όπως η βροχή ξαναγυρίζει στη θάλασσα
ανοίγοντας αόρατες χαραγματιές.
Η επιφάνεια των πραγμάτων
είναι μια πίστα παγωμένη και κλειστή
κι ανάμεσα σε δυο στιγμές
τα ασημένια πατίνια του Όλιβερ
οξειδωμένα από τον χρόνο.

Μα δεν υπάρχει χρόνος στα όνειρα, σου φώναξα
κι έτσι δεν ξέρω πώς και πότε θα σε συναντήσω.

Από σχισμή στο σκοτάδι
πότε πότε εισχωρεί
η μυρωδιά του νοτισμένου ξύλου
της βρεγμένης γης.

Η αγάπη είναι γεμάτη υγρασία
και μουχλιάζει την καρδιά μου,
μου εξηγούσε ο Πινόκιο.
 
Από τη συλλογή Πινόκιο (1975)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Οι κύβοι
 
Ε, αυτό το φως μού θυμίζει κάτι από Άνοιξη
το σπίτι προσφέρει μια θέα από νεκρές μπαλαρίνες
κι η ιστορία μας έναν κακό βασιλιά.

Ω, μικρέ Πολ,
στα μάτια σου γλιστράει ακόμα
το μαγικό κρύσταλλο της Βασίλισσας του Χιονιού
και βλέπεις το μαύρο δέντρο μαύρο δέντρο
και το άσπρο δέντρο άσπρο δέντρο.

Στην αυλή μας ένας νάνος εκατό χρονών
βάζει φωτιά στα αστεία του και χάνεται.

Το βράδυ σκυμμένη πάνω σου
προσπαθώ να ταιριάξω τους κύβους της αγάπης
εκείνους τους κύβους που παίζαμε μικροί
και χάνονται σιγά-σιγά μέσα στα χρόνια.

Να, αυτό το παιδί
–θυμάστε;–
έφαγε απ’ το μαγεμένο μήλο της Χιονάτης
τρελάθηκε και δεν λυγίζει.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ανεξάντλητα καλοκαίρια
 
Ανεξάντλητα καλοκαίρια
πολιτείες δίχως προορισμό
φως από γρανίτη.

Α, αυτές οι μνήμες!
Συμμερίζονται τον χρόνο
μας εκδικούνται
αυτά τα σώματα
συμμερίζονται τον θάνατο
έρχονται και φεύγουν
λικνίζονται με τη δίψα του πολέμου
και της αγάπης που δεν εξαντλείται.

Κράτησα το αίμα μου
σιωπή από θάλασσα
για να μ’ ακούσεις
και να ’ρθεις
πριν ξημερώσει η σκληρότητα
κράτησα την καρδιά μου
ρίζα του δάσους που στενάζει
στο στήθος μου.

Μην κοιμηθείς
πριν έρθω να σ’ ανταμώσω
γενιά μου.

Μέσα από μακρινούς καθρέφτες
μας κοιτάζουν και μας κρίνουν
τα τοπία
μέσα από μακρινά παράθυρα
μας περιμένουν σκεφτικά τα πρόσωπά μας.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Άλκηστις Πρωτοψάλτη - Παραμύθι - YouTube

Νίκος Αντύπας & Λίνα Νικολακοπούλου, Παραμύθι
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Υδρόγειες σφαίρες (2000))

Κατερίνα Καριζώνη, Καλοκαιρινή συνάντηση
 
Σα να ξανάβρισκα
εκείνον τον παμπάλαιο θησαυρό
που ήταν χαμένος από χρόνια
στα λιμνάζοντα μάτια σου.

Κυριακή πρωί
ξεφωνίζοντας στους δρόμους το όνομά σου
ράγισα το κρύσταλλο του ήλιου
και να, σε είδα στο σπασμένο φως.

Να μου μιλάς για την Αλίκη
που δραπέτευσε απ' τη χώρα των θαυμάτων
γριά πια
και τυφλή απ’ όσα είδε
για την Αλίκη που εκτελέσαμε
στ’ αστεία ένα απόγευμα
τρομαγμένοι απ’ όσα θα αποκάλυπτε για μας.

Όταν χρησιμοποιώ μια λέξη
της δίνω πάντα το νόημα
που εγώ θέλω να έχει,
έλεγε ο Χάμπτι Ντάμπτι στην Αλίκη.
Έτσι κι εγώ
σ’ αυτό το βουερό κι άπλετο φως
του Αυγούστου
δίνω τώρα το νόημα της στάχτης
και σ' ό,τι από σένα απέμεινε
το νόημα της θάλασσας.

Βουτηγμένοι στις πρωινές εφημερίδες μας
και πίνοντας ήσυχα καφέ
σε μια παραθαλάσσια πρόφαση γαλήνης
παρατηρούσαμε τους περιοδεύοντες
αντικατοπτρισμούς.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Πρωινό ξύπνημα
 
Κάθε πρωί
ένας πόλεμος σε παρασέρνει μακριά μου
και σε φέρνει πίσω διαμελισμένο.

Κάθε πρωί
ανασυγκολλώ τον σπασμένο χρόνο
με φροντίδα περισυλλέγω το σώμα μου
ανάμεσα απ’ τα έπιπλα
και τα άλλα νεκρά ζώα του σπιτιού
βιαστικά τοποθετώ τους δείχτες του ρολογιού μου
στη συμβατική ώρα.

Τα χέρια μου
είναι δυο προθεσμίες
που αποτολμούν την πρώτη παραβίαση
τα μάτια μου
δυο ουρανί επιχειρήματα
μες στην αμηχανία του πρωινού τοπίου.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)