Ιωάννα Λιούτσια

wings

Ιωάννα Λιούτσια

[Πηγή για τη φωτογραφία: βιβλιοnet]

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1992. Είναι απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, του τμήματος Θεάτρου του ΑΠΘ και της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής «Σύγχρονο θέατρο Βασίλης Διαμαντόπουλος». Από το 2012 αρθρογραφεί σε περιοδικά και ιστοσελίδες κυρίως με άρθρα για το θέατρο και τη λογοτεχνία. Εργάζεται ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατροπαιδαγωγός.

Ποιητικές συλλογές:
«Συνομιλίες σε Μη+», εκδ. Ars Poetica, 2013
«Αρρυθμίες», εκδ. Πασιφάη, 2016
«Η σιωπή σε δύο χώρους», εκδ. Οροπέδιο, 2018
«Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα», εκδ. Θράκα, 2022

Ανθολογημένα ποιήματα:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

wings

Δημήτρης Ζερβουδάκης-Σοφία Γεωργαντζή -Λήθη - YouTube

Δημήτρης Ζερβουδάκης, Λήθη
(τραγούδι: Δημήτρης Ζερβουδάκης & Σοφία Γεωργαντζή / δίσκος: Πώς να αναπνεύσω (2009))

Ιωάννα Λιούτσια, Λανθάνω

[Ενότητα Συνομιλίες σε Μη+ (Ζωή)]

γ. Λανθάνω

Το λάθος είναι ένα.
Οι αλήθειες είναι πολλές.
Ή μήπως ανάποδα;

Λανθάνω θα πει: «Διαφεύγω της προσοχής».
Άρα λάθος τι θα πει;
«Κάνω κάτι χωρίς να προσέχω.»
Αν πρόσεχα, θα ήταν σωστό.

Και αλήθεια τι θα πει;
«Παραδέχομαι το λάθος μου.»
Δεν πρόσεξα και τώρα το φωνάζω.

Έπειτα έρχεται η λήθη.
Η λήθη τι είναι;
«Ξεχνάω το λάθος που έκανα.»
Ή ξεχνάω που δεν πρόσεξα.

Και ποιο πονάει πιο πολύ;
Το λάθος;
Η αλήθεια;
Ή η λήθη;

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)

wings

Ιωάννα Λιούτσια, Alles ist Nichts

[Ενότητα Διαπεραστικό σκότος]

Το μυαλό μου είναι η άβυσσος του τίποτα.
Σε σκέφτεται, αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα.
Σε ονειρεύεται, αλλά αυτό δεν του δίνει τίποτα.
Σε αναπολεί, αλλά αυτό το πονάει όσο τίποτα.
Ακούει λέξεις που μυρίζουν τ’ άρωμά σου και τρελαίνεται.

Πονάει.
Δεν το δείχνει, αλλά το ξέρει. Μόνο αυτό.
Άντε και η καρδιά μου.
Μα τι στο διάβολο κουβαλώ μέσα στο σώμα μου;
Η ψυχή μου ένα ξεκρέμαστο, άδειο πόστερ.
Δεν εικονίζει τίποτα.
Δεν μοιάζει σε τίποτα.
Δεν αντικαθιστά τίποτα.
Τα πάντα είναι τίποτα.
Μα το τίποτα δεν είναι μηδέν.
Κι αν σ’ αγαπώ και σωπαίνω;
Τότε τι βγαίνει;
Τίποτα.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)

wings

Ιωάννα Λιούτσια, Αποκάλυψη

[Ενότητα Διαπεραστικό σκότος]

Κάποιος με ακολουθεί.
Κρύβεται πίσω μου σ’ όλη μου τη ζωή και
με κρατά μ’ αόρατο λουρί.
Δεν τον βλέπουν οι άλλοι.
Είμαι μόνη και είναι αόρατος.
Μοιάζω μεγάλη και μοιάζει μικρός.
Δεν είναι έτσι.
Άλλο το φαίνεσθαι κι άλλο το είναι.
Γυρίζω απότομα και τον κοιτάω
κατάματα.
Ψύλλος που μου κόλλησε στο δέρμα.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)

wings

Ιωάννα Λιούτσια, Ενυδρείο

[Ενότητα Διαπεραστικό σκότος]

Γιατί σ’ αρέσουν τα δελφίνια;
Έχεις καταλάβει;
Επειδή μοιάζουν να χαμογελούν;
Κι οι κλόουν χαμογελούν με τον ίδιο φυλακισμένο τρόπο
(ή τρόμο, διάλεξε εσύ).

Επειδή τους αρέσουν τα παιχνίδια;
Και στα παιδιά θα άρεζαν αν δεν τους έκλεινες το στόμα.

Η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ σ’ αρέσουνε οι καρχαρίες.
Αλλά σε τρώνε.

Γι’ αυτό πάντοτε κάνεις αυτό που πρέπει
κι όχι αυτό που θες.

Μόνο να μη σε πιάσω στα δόντια μου.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)

wings

https://www.youtube.com/watch?v=ZmmOQ1BlWcQ

Γιάννης Γλέζος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Κόρντοβα
(τραγούδι: Γιάννης Πουλόπουλος / δίσκος: 12 τραγούδια του F. G. Lorca (1969))

Ιωάννα Λιούτσια, Κόρδοβα

[Ενότητα Διαπεραστικό σκότος]

Όταν θα φύγω για την Κόρδοβα
θα με ξεχάσετε όλοι.
Τα πράσινα φωτάκια τ’ ουρανού
θα τα βλέπω πιο όμορφα εκεί.

«Μακρινή και μόνη»:

Εγώ.

Η Κόρδοβα θα μ’ έχει για παρέα.
Φυτεύοντας τα πρωινά ζουμπούλια σε πήλινες γλάστρες,
δροσίζοντας τα πόδια μου μ’ ανθόνερο,
γλυκαίνοντας το στόμα μου με δυόσμο,
θα χαμογελάω στους περαστικούς,
στους διανοούμενους και στους σαλταρισμένους.

Τα βράδια θα με ποτίζω σανγκριά ώσπου να μεγαλώσω.

Θα κλαίω κάποια αγάπη που εχάθη.
Κι ο θρήνος μου θα γίνεται τραγούδι.
Θα βλέπω το φεγγάρι και θα λέω:
«Άραγε ποιος μ’ ακούει τώρα;
Με σκέφτεται κανείς;»
Και θ’ απαντώ πως
«Ναι, ο εαυτός σου!»

Και τότε θα γελάω πικραμένα για τα χρόνια που έχασα.

Και θα χορεύω τρελά όλη τη νύχτα
σαν μια μικρή,
σαν μια μικρή πολύ ξελογιασμένη.

Μάγισσα, που σ’ έχασα, των παιδικών μου χρόνων
σε βρήκα πάλι στην Κόρδοβα πίσω.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)

wings

Ιωάννα Λιούτσια, Πιο πολύ

[Ενότητα Διαπεραστικό σκότος]

Τίποτα δεν αγαπώ πιο πολύ απ’ τους ανθρώπους
που μου φτιάχνουνε καφέ με καϊμάκι,
απ’ τα βιβλία που, ανέγγιχτα, τα μυρίζω πρώτη,
απ’ τις λευκές σελίδες ενός μεγάλου τετραδίου,
κι από τον ήλιο που βγαίνει στην ομίχλη.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)

wings

Ιωάννα Λιούτσια, Μόνο για το φεγγάρι είμαστε

[Ενότητα Διαπεραστικό σκότος]

Θέλω να φύγω από εδώ.
Αφού ποτέ δεν θα ’ρθει η ευτυχία.
Κι ό,τι νόμιζα πως ήρθε, με κορόιδεψε.
Όλοι με πουλάνε.
Αλλάζουν τα γούστα τους.
Θέλουν ν’ αλλάξουν και τα δικά μου.
Μα πόσο ίδιοι είναι όλοι;
Αν δεν σπάσει το κεφάλι μου απ’ τα σφυριά
θα το σπάσω εγώ.

Κι η λύπη στην καρδιά μου
βολικός νοικάρης.

Όλοι απομακρύνονται από μένα
για τον λόγο που με πλησίασαν.

Ε, λοιπόν, φωτιά να τους κάψει!

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)

wings

https://www.youtube.com/watch?v=HUECWi5pX7o

Jean-Pierre Jeunet: Amélie (2001)

Ιωάννα Λιούτσια, Η ζωή θα είναι πάντα Αμελί

[Ενότητα Συνομιλίες σε Μη+ (Εκείνη)]

Η ζωή είναι ό,τι θέλω.
Η ζωή μου είναι όπως τη θέλω.
Οι μικρές απολαύσεις της ζωής μού δίνουν μεγαλύτερη χαρά
από τις δήθεν συμβουλές σου.
Ναι, ακριβώς!
Το να χώνω τα χέρια μου στα σακιά με τα όσπρια γεμίζει τα κενά μου.
Καλύπτει όλες τις τρύπες μου.
Ή την μία και μοναδική μου.
Μπορεί ο Σηκουάνας να είναι μακριά,
μα τον αισθάνομαι μέσ’ απ’ τον βρόμικο, απαράλλαχτο Θερμαϊκό.
Κι αν είμαι μόνη μου,
είναι γιατί με άφησες να φύγω τόσο εύκολα.
Αφού πάντα θα προτιμώ τη φανταστική μου σχέση με κάποιον
μυστηριώδη
τύπο που δεν ξέρω.
Παρά τις συναναστροφές με τους
σαχλούς
γλοιώδεις
υπαρκτούς
ανθρώπους της ζωής μου.
Μπορεί η ζωή να μην είναι γλυκιά σαν κρεμ μπρουλέ,
μα ο ήχος όταν σπάει είναι ο ίδιος.
Μπορεί η ζωή να μου πετάει πίσω τις πέτρες που ρίχνω στο ποτάμι,
μα ποτέ δεν πετυχαίνει τον στόχο της: να σταματήσω.
Δεν ξέρω αν η ζωή είναι μικρή
–ίσως να είναι τεράστια και να γυρνάει στους αιώνες–
αυτό που ξέρω είναι
ότι η ζωή μου είναι Αμελί.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)

wings

Ιωάννα Λιούτσια, Εξορία

[Ενότητα Συνομιλίες σε Μη+ (Εκείνη)]

Ερωτεύτηκα. Μια τη ζωή και μια εσένα.
Παράλληλα.
Και παράφορα.
Μέσα από σένα ερωτεύτηκα τη ζωή.
Οριστικά.
Η πόλη είναι μικρή για να σε χάσω
και ξέρω ότι μ’ ακολουθείς.
Όμως, ο κόσμος είναι απέραντος.
Ίσως και να σε χάσω τελικά.
...

Ζω στον πλανήτη μου, στον κόσμο μου, στον χώρο μου.
Στην Εξορία.
Μπλέκω σε λαβυρίνθους δαιδαλώδεις, νοητούς,
μα έχεις κάνει σύμμαχο και το μυαλό μου
και δεν μ’ αφήνει να σε βρω.
Ποιον δρόμο να πάρω τώρα;
Θα χτίσω γέφυρα από σύννεφα για να περάσω.
Θα σε εκπλήξω και θα με πεις τρελή.
Θα σηκωθείς να φύγεις, βέβαια, μου το ’πες.

Μετά, λες, ξέχασα το άρωμά σου.
Ξεχνιέται, μήπως;
Το μυρίζω παντού.
Το μυρίζω πάνω μου συνέχεια.
Στο δέρμα μου κατοικεί το άγγιγμά σου.
Και σε σβήνω. Προσπαθώ.
Μα έχει κι η αφή δική της μνήμη.

Πώς να θερίσω πάθη μ’ άλλον;
Με σένα μόνο έσπειρα θύελλες.
Στο κρεβάτι μου αγρανάπαυση.
Μόνο ο Ήλιος, αν έρθει, θα οργώσει.

Και μην ξεχνάς,
μόνοι μας διαλέγουμε το κλουβί μας.
Άλλοι, όμως, μας ντύνουν πάντα.
Εσύ τι χρώμα θα διαλέξεις;

Το χάος δεν είναι μακριά.
Σε περιμένω.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)

wings

Ιωάννα Λιούτσια, Όνειρο

[Ενότητα Συνομιλίες σε Μη+ (Εκείνη)]

Πριν με γνωρίσεις, με ήξερες καλύτερα.
Πώς το ’ξερες πως είμαι drama queen;
Κι αν γράφω, είμαι μόνη.
Έξω και μέσα.
Και ναι, σε βρίζω. Μα πώς το ’ξερες;
Πώς το ’ξερες πως είμαι μια δειλή που παριστάνει τη γενναία;
Και για την παρουσία σου;
Πώς το ’νιωσες ότι είσαι ακόμα εδώ
τώρα που λείπω;

«Γιατί να ζεις αν δεν είναι κανείς εκεί για να το δει;»
Είχες δίκιο.
Game over.
Σ’ ακούμπησα και τρόμαξες.
Εγώ σ' ακούμπησα, όχι εσύ.
Γρατζούνισα την ψυχή σου.
Ο φόνος είναι το αγαπημένο μου χρώμα.
Το δικό σου είναι ο φόβος.

Τα λέμε.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)

wings

Ιωάννα Λιούτσια, Ασυναίσθητος

[Ενότητα Συνομιλίες σε Μη+ (Εκείνος)]

Άγουρο φρούτο κι από πάνω του ο έρωτας.
Ο έρωτας, μαζί κι ο χάρος.
Προτιμάει τον χάρο. Πιο αληθινός και πιο σίγουρος.
Ο έρωτας ας πάει αλλού να παίξει.
Ν’ απλώσει τα φτερά τα τσακισμένα του
και να μοιράσει ψεύτικες ελπίδες σε τσίγκινες καρδιές.

Φέρε μου το κρασί να πιω.
Αυτό, το κόκκινο, το αγαπημένο της σκιάς μου.
Μη λες πως θα μεθύσω.
Κανείς δεν μέθυσε με αίμα απ’ την πληγή του.
Τίποτα δεν είναι όπως πρέπει.
Μόνο η συνήθεια συνεχίζει την αδιάκοπη ρουτίνα.
τικ τακ
Σε σκέφτομαι.
τικ τακ
Όχι
τικ τακ
Και πάλι ναι.
τικ τακ
Το παιχνιδάκι της συνήθειας έχω γίνει.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)

wings

Ιωάννα Λιούτσια, Συγχώρεση

[Ενότητα Συνομιλίες σε Μη+ (Εκείνος)]

Ποτέ μη ζητάς συγγνώμη γι’ αυτό που θέλησες να κάνεις.
Συγγνώμη από γονείς που εγκαταλείπεις,
από φίλους που δεν θυμάσαι πια,
από «αγάπες» που δεν ξεδίψασες ποτέ,
από όνειρα που ποτέ δεν θα ερμηνεύσεις.

Μη μου ζητάς συγγνώμη.
Και μη μου ξαναλές τα ίδια.
Η αγάπη δεν θέλει θεωρίες κι αναλύσεις.
Απεχθάνεσαι το μπλα-μπλα
αλλά δεν κάνεις τίποτα άλλο.
Με ρώτησαν ποτέ τα μάτια σου για να τους πω;
Εγώ αυτό το λέω λιποταξία.

Τ’ αγρίμια δεν τάζουν στους ανθρώπους.
Φύγε.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)

wings

Ιωάννα Λιούτσια, Δαίμονες

[Ενότητα Συνομιλίες σε Μη+ (Αναζήτηση)]

Είσαι θεός και διάβολος μαζί.
Ξέρω πως νοιάζεσαι και πως πεθαίνεις.
Μα κοιτάς τόσο την πάρτη σου.
Σ’ αρέσει να σπέρνεις ζιζάνια σκέψης
(όχι διχόνοιας –μακριά από δω– εσύ τους αγαπάς τους ανθρώπους...)
Θέλεις να σ’ αγαπάνε.
Κυρίως αυτό.
Να σ’ αγαπάνε σαν δαιμονισμένοι.
Το κόκκινο είναι το χρώμα του δαίμονα,
εσένα όμως σ' ενοχλούσε.
Όταν εκνευρίζεσαι γίνεσαι μαύρος.
Μα είναι μαύρος ο Θεός;

Μάλλον σ’ έχω ερωτευτεί.
Έτσι δεν το ’πε ένας σπουδαίος;
«Έρωτας είναι όταν το μυαλό σου συνδιαλέγεται με τον Θεό
και το κορμί σου με τον Διάβολο.»
Είσαι ο θεοποιημένος δαίμονας της ζωής μου.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)

wings

Ιωάννα Λιούτσια, Το Αντιδραστικό Κορδόνι

[Ενότητα Συνομιλίες σε Μη+ (Αναζήτηση)]

Το Αντιδραστικό Κορδόνι που λύνεται συνέχεια
είναι το μόνο αντιδραστικό στοιχείο πάνω μου.

Ντύνομαι κόκκινα.
Κόκκινο της φωτιάς, της επανάστασης, του δαίμονα.
Αλλά δεν αντιδρώ.

Το κορδόνι μου αντιδρά στ’ αφεντικό του.
Σιχαίνεται τα θέλω μου.
Κάθεται και το ποδοπατάω.
Όμως, συνεχίζει ν’ αντιδράει.

Ενώ εγώ πεθαίνω κάθε μέρα.
Βουλιάζω στην απειροελαχιστότητά μου.
Με ποδοπατούν και δεν καταλαβαίνω.
Ουρλιάζω από μέσα μου.
Ουρλιάζω;
Μάλλον σαρκάζω τον εαυτό μου.

Καλά που είναι και το Κορδόνι.

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013)