Ντίνος Χριστιανόπουλος

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ρωσοπόντιοι

[Ενότητα Η πιο βαθιά πληγή]

Σε μια λαϊκή αγορά, ένας νεαρός Ρωσοπόντιος άπλωσε μια κουβέρτα με κάτι ψιλοπράματα για πούλημα. Απέναντί του, ένας κοτοπουλάς, μόλις τον είδε, άρχισε να βρίζει: «Τουρκόσποροι, τι θέλατε και ήρθατε εδώ; Ήρθατε να μας φάτε το ψωμί μας; Να φύγετε, δε σας θέλουμε.» Ο Ρωσοπόντιος δεν ήξερε ελληνικά, δεν καταλάβαινε. Φώναξε τον παππού του, που στέκονταν λίγο πιο πέρα και άκουγε. Εκείνος, ατάραχος, πλησίασε τον υβριστή και του είπε με πεντακάθαρα ελληνικά: «Άκου, παιδί μου, μια κουβέντα θα σου πω, και βάλ’ την καλά στο μυαλό σου: Εάν εσύ είσαι Έλληνας, εγώ είμαι Έλλην!»

Ο κόσμος χειροκρότησε με ενθουσιασμό. Έφυγα κι εγώ συγκινημένος, που αξιώθηκα ν’ ακούσω τέτοιο ποίημα.

Από τη συλλογή Πεζά ποιήματα (εκδ. Ιανός, 2004)

Τα Πεζά ποιήματα αποτελούνται από τις ποιητικές συλλογές Νεκρή Πιάτσα και Η πιο βαθιά πληγή.

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Η απάντηση του πατριάρχη

[Ενότητα Η πιο βαθιά πληγή]

Το 1955, μετά τα σεπτεμβριανά, ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον πατριάρχη Αθηναγόρα μήπως θα έπρεπε να φύγει πλέον το πατριαρχείο απ’ την Κωνσταντινούπολη. «Γιατί;» είπε ο πατριάρχης. «Μα έχετε μείνει πια ελάχιστοι εδώ», απάντησε ο δημοσιογράφος. «Πράγματι, μείναμε λίγοι», είπε ο πατριάρχης∙ «όμως ξεχνάτε πόσα εκατομμύρια είναι οι πεθαμένοι κάτω απ’ τα πόδια μας; Αυτούς δεν τους υπολογίζετε; Μαζί μ’ αυτούς είμαστε πάρα πολλοί.»

Χρόνια με απασχολεί αυτή η απάντηση. Ορθοδοξία κι ελληνισμός επιβιώνουν με τα εκατομμύρια των πεθαμένων τους. Αυτό περίπου νιώθω κι εγώ. Τώρα που πια ξεράθηκα ερωτικά, οι δώδεκα αλησμόνητοι έρωτές μου όχι μόνο μου φαίνονται πολλοί, αλλά τους νιώθω να υπάρχουν ολοζώντανοι. Τόσο, που εξαιτίας τους κρατιέμαι ολοζώντανος κι εγώ.

Από τη συλλογή Πεζά ποιήματα (εκδ. Ιανός, 2004)

Τα Πεζά ποιήματα αποτελούνται από τις ποιητικές συλλογές Νεκρή Πιάτσα και Η πιο βαθιά πληγή.

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=P8YNi0VVFdQ

Πάρθεν η Ρωμανία (παραδοσιακό ποντιακό τραγούδι)

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ο μαρμάρινος δίσκος της Τραπεζούντας

[Ενότητα Η πιο βαθιά πληγή]

Στην αυλή της Ροτόντας είδα ένα στρογγυλό μαρμάρινο ανάγλυφο, που έδειχνε έναν αετό (την Τραπεζούντα) να υποτάσσει με τα νύχια του ένα λαγό (τους Τούρκους). Το 1860, το βρήκε κάποιος κρυπτοχριστιανός, ο Ευθύμιος Χατζημουράτ, σ’ ένα τζαμί της Τραπεζούντας, και με πολλούς κινδύνους το έκρυψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρώμνη. Εξήντα πέντε χρόνια αργότερα, το 1924, ο γιος του, Ιωάννης Βαφειάδης, συνεννοήθηκε, απ’ τη Θεσσαλονίκη, με κάποιους Τραπεζούντιους, που θα ’ρχονταν ως ανταλλάξιμοι, κι αυτοί έκρυψαν στο βαπόρι το ανάγλυφο και το ’φεραν στην πόλη μας, χωρίς να πάθει τίποτε.

Αυτούς τους ήρωες θέλησα να τους κάνω ποίημα για να θαυμάζουμε όλοι μας τη λεβεντογενιά της Ρωμανίας, που μια ολόκληρη ζωή «ανθεί και φέρει κι άλλο».

Από τη συλλογή Πεζά ποιήματα (εκδ. Ιανός, 2004)

Τα Πεζά ποιήματα αποτελούνται από τις ποιητικές συλλογές Νεκρή Πιάτσα και Η πιο βαθιά πληγή.

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Λουκάς Νοταράς

[Ενότητα Η πιο βαθιά πληγή]

Όταν η Πόλη έπεσε στους Τούρκους και ο Μωάμεθ χόρτασε από αίμα, θέλησε να χορτάσει κι από ωραία αγόρια. Έστειλε τότε τον αρχιευνούχο του στον τελευταίο πρωθυπουργό του Βυζαντίου, τον Λουκά Νοταρά, που τον είχε στείλει μαζί με τους αιχμάλωτους, και του ζήτησε να του στείλει τον δεκατετράχρονο γιο του. Ο Νοταράς αρνήθηκε και ο Μωάμεθ λύσσιαξε. Κι ευθύς τον αγγελόμορφο έφηβο αρπάζει και σφάζει τον πατέρα με τους άλλους δυο γιους.

Αυτή την ιστορία θυμήθηκα όταν με ρώτησε ένας φίλος μου αν θέλησα ποτέ να κάνω έρωτα με Τούρκο, «γιατί, όπως λένε, μόνο οι Τούρκοι ξέρουν από έρωτα». Του απάντησα: «Μα είναι δυνατό να ξέρουν από έρωτα, αυτοί που ξέρουν μόνο από βιασμό; Όσο για μένα», του είπα, «κάλλιο να διω το αίμα μου τη γη να κοκκινίσει / παρά να διω τα χείλη μου Τούρκος να τα φιλήσει».

Από τη συλλογή Πεζά ποιήματα (εκδ. Ιανός, 2004)

Τα Πεζά ποιήματα αποτελούνται από τις ποιητικές συλλογές Νεκρή Πιάτσα και Η πιο βαθιά πληγή.

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ανταλλάξιμοι 1924

[Ενότητα Η πιο βαθιά πληγή]

Στο βαπόρι με τους ανταλλάξιμους για τη Θεσσαλονίκη, οι Πόντιοι απ’ το πρωί το είχαν ρίξει στην καζάσκα. Η μάνα μου, που είχε ανεβεί από την Πόλη, τους έβλεπε και δεν μπορούσε να το χωνέψει. «Εμείς τα χάσαμε∙ όλα πατρίδα, σπίτι, συγγενείς – αυτοί που το βρίσκουν το κέφι;» ρώτησε έναν γέροντα από την Τραπεζούντα, που κάθονταν πλάι της. «Κόρη μου», της είπε εκείνος, «εσύ τι θα ’κανες αν έχανες τον άντρα σου την ίδια μέρα που θα είχες γεννητούρια; Θα έκλαιγες ή θα χαιρόσουν; Κι εμείς τα χάσαμε όλα, μα βρήκαμε τη λευτεριά μας. Γι’ αυτό χαιρόμαστε.»

Η μάνα μου δεν απάντησε, μπερδεύτηκε. Μέσα της όμως σάλευε μια απορία: «Μήπως εκείνο που μετράει πιο πολύ δεν είναι το να βρεις τη λευτεριά σου, αλλά το να μη χάσεις το χώμα σου;»

Από τη συλλογή Πεζά ποιήματα (εκδ. Ιανός, 2004)

Τα Πεζά ποιήματα αποτελούνται από τις ποιητικές συλλογές Νεκρή Πιάτσα και Η πιο βαθιά πληγή.