Dem Chaos nah, weil dem Markt nicht gerecht,
bist fern Du dem Land, das die Wiege Dir lieh.
Was mit der Seele gesucht, gefunden Dir galt,
wird abgetan nun, unter Schrottwert taxiert.
Als Schuldner nackt an den Pranger gestellt, leidet ein Land,
dem Dank zu schulden Die Redensart war.
Zur Armut verurteiltes Land, dessen Reichtum
gepflegt Museen schmückt: von Dir gehütete Beute.
Die mit der Waffen Gewalt das inselgesegnete Land
heimgesucht, trugen zur Uniform Hölderlin im Tornister.
Kaum noch geduldetes Land, dessen Obristen von Dir
einst als Bündnispartner geduldet wurden.
Rechtloses Land, dem der Rechthaber Macht
den Gürtel enger und enger schnallt.
Dir trotzend trägt Antigone Schwarz und landesweit
kleidet Trauer das Volk, dessen Gast Du gewesen.
Außer Landes jedoch hat dem Krösus verwandtes Gefolge
alles, was gülden glänzt gehortet in Deinen Tresoren.
Sauf endlich, sauf! schreien der Kommissare Claqueure,
doch zornig gibt Sokrates Dir den Becher randvoll zurück.
Verfluchen im Chor, was eigen Dir ist, werden die Götter,
deren Olymp zu enteignen Dein Wille verlangt.
Geistlos verkümmern wirst Du ohne das Land,
dessen Geist Dich, Europa, erdachte.
|
Στου χάους το χείλος, γιατί με την αγορά δεν συνεμορφώθη,
Στέκεσαι μακριά της, από τη χώρα που το λίκνο σου δάνεισε.
Ό,τι με την ψυχή γύρευες, θεώρησες ότι βρήκες,
τώρα το περιφρονείς, για παλιοσίδερα το υπολογίζεις.
Χρεωμένη, γυμνή διαπομπεύεται, μια χώρα που υποφέρει,
που ευγνωμοσύνη της χρωστάς όπως συνήθιζες να λες.
Χώρα σε φτώχεια καταδικασμένη, που τα διατηρημένα πλούτη της
μουσεία κοσμούν: λάφυρα που εσύ φυλάς.
Όσοι με όπλων βία λυμαίνονταν την ευλογημένη με νησιά χώρα,
στης στολής τους τον γυλιό τον Χέλντερλιν κουβαλούσαν.
Χώρα που μόλις και ανέχεσαι, που τους συνταγματάρχες της
κάποτε για συμμάχους ανεχόσουν.
Άνομη χώρα, που ο νόμος της εξουσίας
το ζωνάρι όλο και πιο σφιχτά της σφίγγει.
Σε πείσμα σου η Αντιγόνη ντύνεται στα μαύρα και απ’ άκρη σ’ άκρη
φοράει πένθος ο λαός που κάποτε σε φιλοξένησε.
Έξω από τη χώρα όμως του Κροίσου οι ακόλουθοι στοίβαξαν
ό,τι χρυσό λάμπει στα θησαυροφυλάκια σου.
Πιες επιτέλους, πιες! ουρλιάζουν των επιτρόπων χειροκροτητές,
αλλά ο Σωκράτης οργισμένος σου επιστρέφει το ποτήρι γεμάτο.
Εν χορώ οι θεοί θα καταραστούν καθετί δικό σου,
που τον Όλυμπό τους θέλεις να τους πάρεις.
Ανόητη, θα μαραθείς δίχως τη χώρα
που το δικό της πνεύμα εσένα, Ευρώπη, επινόησε.
|