Θα κατεδαφίσουν το έργο τέχνης για να φαίνεται η εξέδρα του εστιατορίου;

λinaπ

  • Sr. Member
  • ****
    • Posts: 997
    • Gender:Female
  • Love my dog, love me
ΑΠΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΟΥ Δ. ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ 17 -ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ

Την Τρίτη 3/7/2007 στο ΥΠΠΟ, σε πολύωρη κοινή συνεδρίαση του ΚΑΣ και του ΚΣΝΜ (που ορίστηκε αιφνιδιαστικά την Παρασκευή 29/6/07 χωρίς να ειδοποιηθούν οι έχοντες έννομο συμφέρον) αποφασίστηκε, με μια ψήφο διαφορά (την διπλή ψήφο του προέδρου) ο αποχαρακτηρισμός του κτιρίου της Διονυσίου Αρεοπαγίτου 17 από ‘Εργο Τέχνης, με σκοπό να ακολουθήσει αποχαρακτηρισμός και του αρ. 19 και να κατεδαφισθούν. Αιτιολογία: η θέα από το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως που θεωρήθηκε υπέρτερο δημόσιο συμφέρον. 

Παρά την απόπειρα αιφνιδιασμού, πρόλαβαν να ταχθούν κατά της κατεδάφισης η Ελληνική Εταιρεία για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Πανεπιστημιακές Σχολές, ο Δήμος Ιωαννίνων, Ακαδημαϊκοί, Καθηγητές Πανεπιστημίου κ.α.

Το κτίριο της Διον. Αρεοπαγίτου 17,  είναι έργο του 1930 του Ηπειρώτη αρχιτέκτονα Βασίλη Κουρεμένου (1875 – 1957) . Ο Κουρεμένος ήταν αριστούχος της Ecole des Beaux Arts στο Παρίσι, Ακαδημαϊκός, ζωγράφος, καθηγητής στο  ΕΜΠ, φίλος του Ελ. Βενιζέλου και του Pablo Picasso. Τιμήθηκε με διεθνή βραβεία για το έργο του στο Παρίσι, την Κωνσταντινούπολη, την Ελλάδα, το Δουβλίνο.

Το κτίριο θεωρείται από τους μελετητές ως ένα από τα πιο σημαντικά της εποχής του μεσοπολέμου στην Αθήνα, ίσως το ωραιότερο δείγμα Art Deco στην πόλη. Την όψη του κοσμούν γλυπτά, ψηφιδωτά, ορθομαρμαρώσεις από κόκκινο και γκρίζο μάρμαρο.

Χαρακτηρίζεται διατηρητέο από το ΥΠΕΧΩΔΕ το 1978  και έργο τέχνης από το ΥΠΠΟ το 1988. Σε όλους τους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς  του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης,  η ύπαρξη των διατηρητέων 17 & 19 είναι βασική προϋπόθεση για τον σχεδιασμό. Στο  Νέο Μουσείο επιτρέπεται κατά παρέκκλιση  ύψος 24μ., ώστε να «συνομιλεί με τον Παρθενώνα» πάνω από τα κτίρια της περιοχής.

Το ΚΑΣ το 2003 δικαιολογεί τη θετική του απόφαση για την ανέγερση του Μουσείου με το σκεπτικό ότι το Μουσείο δεν θα είναι ορατό από την Δ. Αρεοπαγίτου και συνεπώς δεν θα επιβαρύνει τα μνημεία και τα διατηρητέα κτίρια. Εγκρίνει δηλαδή την ανέγερση του Μουσείου, επειδή ο τεράστιος όγκος του κρύβεται από τα κτίρια της Δ. Αρεοπαγίτου! Με το ίδιο σκεπτικό εγκρίνεται η ανέγερση και από το ΣτΕ το 2005.

Με την κατεδάφιση των δύο αυτών διατηρητέων κτιρίων ουσιαστικά ακρωτηριάζεται ο αρχιτεκτονικός χαρακτήρας της Δ. Αρεοπαγίτου. Ταυτόχρονα χάνεται ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης αστικής ιστορίας μας. Και όλα αυτά στο όνομα ενός κτιρίου – μουσείου το οποίο θα έπρεπε να είχε ως αποστολή τη διατήρηση και τη μεταφορά της μνήμης και όχι την καταστροφή της.

Και δυό λόγια για τη θέα: Από την αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα φαίνεται ο Παρθενώνας και  ολόκληρος ο βράχος της Ακρόπολης. Κρύβεται το Θέατρο του Διονύσου,  όχι μόνο από τα κτίρια της Δ. Αρεοπαγίτου, αλλά και από τα ψηλά πλατάνια του δρόμου που αποτελούν τη «δροσιά των περιπατητών» όπως επεσήμανε η Μαρίζα Κωχ, και από τα πυκνά κυπαρίσσια του αρχαιολογικού χώρου. Θα πρέπει και αυτά να «καούν» στο όνομα του υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος;

Τα κτίρια της Διον. Αρεοπαγίτου στην ουσία εμποδίζουν το εστιατόριο του Μουσείου να φαίνεται από τον Μεγάλο Περίπατο και τον Αρχαιολογικό χώρο. Το τεράστιο, υπαίθριο εστιατόριο θα λειτουργήσει πάνω σε μια υψηλή τσιμεντένια εξέδρα – πρόβολο (στο ύψος της στέγης του κτιρίου Βάιλερ) που εξέχει από τον κύριο όγκο του Μουσείου, προς τη Διον. Αρεοπαγίτου, επί της οποίας σημειωτέον ότι δεν επιτρέπεται χρήση εστιατορίου.

Όσο για τις πίσω όψεις των διατηρητέων, που φαίνονται από το Μουσείο, υπάρχουν λύσεις: φύτευση δένδρων, αρχιτεκτονική ανάπλαση, εικαστικές παρεμβάσεις. Αρκεί να συναινέσει το ΥΠΠΟ.

Με την σκανδαλώδη απόφαση επιχειρείται να καταλυθεί η  ιερότητα του αρχαιολογικού  χώρου, η πολύτιμη  αρχιτεκτονική μας κληρονομιά, ο μοναδικός χαρακτήρας της Διονυσίου Αρεοπαγίτου,   για να πίνει τον καφέ του ο τουρίστας με ανεμπόδιστη θέα και να ενισχυθούν έτσι οι εμπορικές χρήσεις του μουσείου.  Αυτό θέλουμε;   

Αν όχι, ας πάρει το μήνυμα ο Υπουργός Πολιτισμού και Βουλευτής Α Αθηνών Γ. Βουλγαράκης, τηλ. γραφείου 2103636177, fax 2103638137, email gvoulg@parliament.gr
« Last Edit: 10 Jul, 2007, 11:59:15 by spiros »
Λίνα Παπαδοπούλου


NadiaF

  • ناديا فامي
  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 2138
    • Gender:Female
  • Γιατί να το κρύψω; Ναι, είμαι μία φελάχα!
Άλλη μία τρανταχτή απόδειξη ότι στην Ελλάδα μόνο του σπανού τα γένεια δεν φυτρώνουν (ή μήπως έγινε κι αυτό;).

Όλα παρανάλωμα στο βωμό του εύκολου κέρδους. Λυπάμαι γιατί το εν λόγω κτίριο είναι ένα αριστούργημα!!

Εύχομαι να μπει φρένο και να σωθούν αυτά τα δύο κτίρια.
« Last Edit: 10 Jul, 2007, 12:19:58 by spiros »
Μην κοιμάσαι, είναι επικίνδυνο. Μην ξυπνήσεις, θα το μετανοιώσεις!
Nadia-Anastasia Fahmi



user4

  • Sr. Member
  • ****
    • Posts: 609
  • think again!
Έχω γίνει χάλια! Έλειψα (λόγω δουλειάς) για 2 βδομάδες -χωρίς pc και δίκτυο- και έγινε χαμός!
Πρώτα η καταστροφή της Πάρνηθας (δεν υπάρχει σύγκριση, ίσως, απλώς συνέβησαν και τα δυό όσο έλειπα) και τώρα αυτό…
Περισσότερες λεπτομέρειες για το κτίριο που έχει χαρακτηριστεί από το 1978 διατηρητέο και από το 1988 έργο τέχνης καθώς και στοιχεία για την αποστολή μηνυμάτων διαμαρτυρίας στον …φερόμενο ως υπουργό Πολιτισμού, στο site:
http://areopagitou17.blogspot.com/2007/07/40707.html
Η ίδια τύχη περιμένει και το διπλανό, επίσης πολύ αξιόλογο κτίριο. Έλεος πια!
Ας τον φλομώσουμε στα μηνύματα!


user4

  • Sr. Member
  • ****
    • Posts: 609
  • think again!
Άρθρο του Ν. Βατόπουλου από την Καθημερινή, για το ίδιο θέμα:

Το παράλογο της σύγχρονης Αθήνας

Αν δει κανείς την Αθήνα από ψηλά, ιδίως αυτό το θερμό καλοκαίρι, θα αντικρίσει αυτή την απέραντη γκρίζα και άνυδρη υπόλευκη μάζα. Νομίζω κανείς δεν εξοικειώνεται με αυτό το θέαμα. Αν συνυπολογίσει την πυρκαγιά στην Πάρνηθα και βεβαίως την κατάσταση των δενδροστοιχιών ή των ελάχιστων ανοικτών χώρων, θα αρχίσει να αισθάνεται ασφυξία. Η Αθήνα, όμως, επειδή ακριβώς είναι σε αυτήν την κατάσταση προσφέρει τεράστιες προκλήσεις. Για απαλλοτριώσεις, αναπλάσεις, φυτεύσεις, αποκαταστάσεις. Σε ένα τσακισμένο ιστιοφόρο, αν μπαλώσεις λίγο την άκρη στο πανί, ίσως νιώσεις καλύτερα. Αλλά η Αθήνα είναι ένα αχανές κολάζ. Αν ζουμάρουμε το βλέμμα καθώς αγναντεύουμε την πόλη από ψηλά θα ξεκουράσουμε τη ματιά μας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Προσπερνάμε δεκάδες χιλιόμετρα αδιάφορων κτισμάτων και φτάνουμε στην καρδιά της πρωτεύουσας. Μια χούφτα ωραία πράγματα έχει η Αθήνα, αλλά εκεί στη λεπτή φέτα ομορφιάς κάτω από την Ακρόπολη, η πόλη έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο καλά.

Σε αυτή την πρωτεύουσα που δεν θα ’ξερε κανείς από πού ν’ αρχίσει τις μαζικές κατεδαφίσεις αν είχε την παρανοϊκή αυτή δυνατότητα, μεθυσμένος από τη χαρά που δίνει η απομάκρυνση της ασχήμιας, νιώθει αμήχανος γιατί αναδύθηκε το εξής δίλημμα. Τι θέλετε Αθηναίοι, εσείς που ζείτε στην πιο άσχημη πρωτεύουσα της Ευρώπης; Ενα νέο Μουσείο της Ακρόπολης - χρυσοπληρωμένο και φορτωμένο με βερμπαλισμούς «εξωτερικής πολιτιστικής πολιτικής», αλλά με τσουρούτικη την είσοδο, όπως ανακαλύψαμε τώρα στον τερματισμό; Ή το ίδιο Μουσείο, με άπλα και θέα στον Παρθενώνα, θυσιάζοντας όμως δύο εξαιρετικής ομορφιάς κτίρια, ψηλά πλατάνια και την αστική ατμόσφαιρα της Διονυσίου Αρεοπαγίτου;

Γιατί, στο φωτο-φίνις, το νέο Μουσείο στη μία πλευρά του βλέπει τις μάλλον ταπεινές πίσω όψεις των δύο κτιρίων (στο 17 και 19 της Δ. Αρεοπαγίτου), που στην πρόσοψη επιδεικνύουν αρχοντιά και υψηλό γούστο. Εντάξει, λέει το κράτος, ας κοιτάξουμε μακροπρόθεσμα. Καμία αντίρρηση. Κάθε πόλη οφείλει να κάνει τομές. Αλλά, η Αθήνα δεν είναι το Βερολίνο ή το Παρίσι. Η Αθήνα μας αρέσει ή όχι, έχει ελάχιστα καλά κτίρια που να στέκουν διεθνώς (όσο και να λέμε το αντίθετο μέσα στον συναισθηματισμό μας). Και είναι σχεδόν ειρωνικό, που μέσα στον αχανή αστικό χυλό της πρωτεύουσάς τους, οι Ελληνες πήγαν και στρίμωξαν το νέο Μουσείο σε ένα από τα ελάχιστα ωραία κομμάτια της πόλης, όχι για να συνυπάρξει αλλά για να ζήσει εις βάρος αυτού που προηγήθηκε. Βεβαίως και πρέπει κανείς να πάρει θέση. Ισως για το 2020 να μην έχει μεγάλη σημασία η θυσία δύο καλών κτιρίων με κέρδος ένα Μουσείο που θα «δίνει» στην πόλη για πολλές δεκαετίες. Αλλά είναι τρελό να πρέπει η Αθήνα να θυσιάσει δύο από τα ελάχιστα ωραία κτίρια που έχει (το νούμερο 17 είναι μοναδικής αρχιτεκτονικής), όταν εξακολουθεί να ανέχεται τόνους ασχήμιας και βαρβαρότητας. Ναι μεν είναι ένα τεχνητά υπαρκτό δίλημμα, αλλά είναι ένα δίλημμα τοποθετημένο εξ αρχής σε λάθος βάση. Οι Ελληνες έφτασαν στο παράλογο σημείο να «αναγκάζονται» να γκρεμίζουν μόνοι τους τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και να αποδέχονται ως αναγκαίο κακό την επιθετική ασχήμια της Μεσογείων, της Αχιλλέως, της Μιχαλακοπούλου, της Λιοσίων, της Αχαρνών. Κάτι δεν κάνουμε σωστά.




mavrodon

  • Hero Member
  • *****
    • Posts: 6582
    • Gender:Male
Ο Τσαρούχης δεν ήταν που είπε ότι μεγάλοι ευεργέτες δεν θα πρέπει να ανακηρύσσονται αυτοί που κάνουν χορηγίες για να κτιστούν νέα κτίρια στην Αθήνα, αλλά αυτοί που θα τις δώσουν για να γκρεμιστεί το τσιμέντο που έχει κατακλύσει τη "διαμαντόπετρα στης γης το δακτυλίδι";


 

Search Tools