Νίκος Μυλόπουλος, Παροράματα
Αποκαΐδια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας
Σκορπισμένα πάνω σε σπασμένα μάρμαρα.
Αλκοολικά ροδοπέταλα πεταγμένα από ψηλά
Αγγίζουν το χώμα τη στιγμή που χιονίζει.
Ολιγοσπερμικές συνειδήσεις γεννημένες στο κενό
Τεντώνουν αχόρταγα τις χορδές του ανύπαρκτου.
Μορφές, ετερόφωτες ξεθωριάζουν στο χρόνο
Φωνές σβησμένες στο γραμμόφωνο της μοναξιάς
Ψυχές αβοήθητες πεταγμένες στο όνειρο
Φτερά της ελπίδας στραγγαλισμένα στη χοάνη της σάλπιγγας
Οι δείκτες ταπεινά σημαδεύουν την ώρα του μεταίχμιου
Κρεμασμένη απ’ τ’ αφτί του αλόγου η ευτυχία μας
Η φλόγα αδυνατίζει μπροστά στο κίτρινο ποτάμι
Το άρωμα ταξιδεύει απ’ τα σώματα στα σεντόνια
Ηδονές απρόβλεπτες καθρεφτίζονται στις πτυχές των σανιδιών
Φωτοβολίδες αλλάζουν τη γραμμική σχέση των ερώτων
Ζω! Ψάχνω το πέρασμα που βγάζει απ’ το πηγάδι
Για ν’ αναπνεύσω λιγάκι καθαρό,
Χρωματισμένο και απρόδοτο αγέρα.
Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)