Ναι και κάποιος που συμφωνεί:
Ο μαγικός ρεαλισμός χρησιμοποιήθηκε ως όρος, για να χαρακτηρίσει μία τάση στη λογοτεχνία της Λατινικής Αμερικής, όπου πέρα από το προφανές της αφήγησης σε πρώτο επίπεδο υπάρχει και ένα δεύτερο, «μυθικό», όπως το ονομάζει ο Κλοντ Λέβι Στρος. Κυρίως έχει να κάνει με τη ζωντανή παρουσία του μύθου στις κοινωνίες, κάτι που περνά και στην τέχνη.
Εν προκειμένω, όμως, θα μεταφέρω τον όρο, όχι αυθαίρετα όπως θα μπορέσετε να διαπιστώσετε, στα Βαλκάνια, όπου, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε όλοι, οι μύθοι και οι δοξασίες είναι άρρηκτα δεμένες με την καθημερινότητα. Αφορμή είναι η ταινία του ρουμάνου Οράτσιου Μαλαέλε «Σιωπηλός γάμος». Μια ταινία στην οποία τα στοιχεία του μύθου διαπερνούν ολόκληρο το σώμα της μέσω διαφόρων συμβόλων, που παρόμοιά τους έχουμε δει και σε ταινίες του Κουστουρίτσα.
[...]
Η εναλλαγή του κωμικού με το δραματικό στοιχείο δίνονται με τις απαραίτητες αναλογίες χωρίς η ταινία να μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε δράμα ούτε κωμωδία. Δραματική κωμωδία με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού και πολιτικές προεκτάσεις, θα τη χαρακτήριζα, εάν μου επιτρέπετε. Και αν ο παραλογισμός του θέματος σάς φαίνεται ως αντικομουνιστική υστερία, τότε δεν έχετε ιδέα τι θα πει ολοκληρωτισμός και μάλιστα ολοκληρωτισμός σταλινικής κοπής. Ρωτήστε και τους ρουμάνους οι οποίοι τον έζησαν μέχρι το 1989, έστω και ως νεοσταλινισμό τσαουσεσκικού τύπου.
Ο νέος ρουμάνικος κινηματογράφος εξακολουθεί να μας προσφέρει σημαντικές ταινίες, με το «Σιωπηλό γάμο» να το επιβεβαιώνει.http://www.epohi.gr/portal/politismos/cinema/7208-2010-06-20-13-58-15