Έτσι ακριβώς, Βίκυ! Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε η ταινία... (και που άνοιξες νήμα ολόδικό μας να μπαίνουμε να αλωνίζουμε!)
Ήταν και για μένα μεγάλη η απόλαυση να τη βλέπω ξανά μετά από τόσα χρόνια και να ζωντανεύουν πάλι οι εικόνες της μέσα μου και να ανακινείται εκείνη η αίσθηση που μου είχε αφήσει όταν την είχα πρωτοδεί. Θυμάμαι ότι τις ταινίες εκείνου του αφιερώματος τις είχα δει όλες, ρουφούσα τις εικόνες τους σα σφουγγάρι. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ιρανικό σινεμά, ήμουν πολύ μικρή κι ήταν αποκάλυψη για μένα η αβίαστη ροή, η απλότητα των εκφραστικών μέσων, η αμεσότητα και ο ανεπιτήδευτος τρόπος με τον οποίο αποδίδεται η ανθρώπινη κατάσταση και ουσιαστικά ένας διαφορετικά εννοούμενος μοντερνισμός. Είχα κατενθουσιαστεί.
Η συγκεκριμένη ταινία με κέντριζε πάντα ακόμη περισσότερο λόγω της ιδιαιτερότητας του θέματός της και της παράδοξης ματιάς της (διάβαζε, προσωπική διαστροφή). Και γιατί έχω αδυναμία σε εκείνες τις στιγμές που η τέχνη (και οι άνθρωποι) στρέφει το βλέμμα "εντός", συστρέφεται και φτάνει στο παράδοξο σημείο να (νομίζει ότι μπορεί να) μιλάει για τα μέσα της χρησιμοποιώντας τα ίδια αυτά μέσα. Είναι ένα εγχείρημα στα όρια (της τέχνης και των ανθρώπων κατά περίπτωση) που πάντα εξάπτει το ζωηρό ενδιαφέρον μου [και τις εκ των υστέρων (πάντα!) θεωρητικοποιήσεις αυτού του ενδιαφέροντος και της κινηματογραφικής απόλαυσης].
Ακολουθεί η παραδοσιακή πλέον κριτική σύνοψη από το
www.athinorama.gr για να πάρουν μια ιδέα και όσοι δεν έτυχε να δουν τη συγκεκριμένη ταινία.
CLOSE UP ***Σινεφίλ, 1990 ( Έγχρ.), 100', ΝΕΜΑ-ΥΕ ΝΑ. Ιρανική ταινία του Αμπάς Κιαροστάμι, με τους Χοσεΐν Σαμπζιάν, Μοχσέν Μαχμαλμπάφ, Χασάν Φραζμάντ.Ένας ασήμαντος τυπογράφος οικειοποιείται την ταυτότητα του γνωστού Ιρανού σκηνοθέτη Μοχσέν Μαχμαλμπάφ και πείθει μια μεσοαστική οικογένεια να χρηματοδοτήσει την υποτιθέμενη επόμενη ταινία του. Εμπνεόμενος από ένα αληθινό περιστατικό, ο Κιαροστάμι κάνει μια ταινία ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και το σινεμά της μυθοπλασίας. Πλησίασε τον αληθινό πρωταγωνιστή της ιστορίας και πήρε άδεια να κινηματογραφήσει τη δίκη του. Μετά την αθώωσή του ο αληθινός και ο ψεύτικος Μαχμαλμπάφ συναντιούνται για να επισκεφτούν το σπίτι της οικογένειας που εξαπάτησε ο κατηγορούμενος. Μια σκηνή γυρισμένη επίτηδες χωρίς πάθος, με απέριττα μέσα, που ωστόσο προσπαθεί να αποκαταστήσει κινηματογραφικά την αλήθεια για έναν άνθρωπο ο οποίος κατηγορήθηκε ως απατεώνας, αλλά τα πραγματικά του κίνητρα ήταν η τρελή αγάπη του για το σινεμά. Edit: Χαχαχαχα! Μόλις διάβασα τα σχόλια σας περί κουλτούρας κι ήθελα να σπεύσω να ξεκαθαρίσω ότι η ταινία δεν είναι (ή καλύτερα, δεν έχει την πρόθεση να φαίνεται) ούτε "κουλτουριάρικη", ούτε "βαρειά" και σκοτεινή, μάλλον το αντίθετο, ακριβώς όπως τα λέει η Βίκυ. Απλά εμένα προσωπικά μου πατάει ένα κουμπί που γεννά σκέψεις κάπως ..."αναστοχαστικές". Όμως, ακόμη κι αν δεν πατούσε εκείνο το κατηραμένο το κομβίον, και πάλι θα την απολάμβανα για έεεεενα σωρό λόγους που ανέφερα και παραπάνω και που ανέφερε και η Βίκυ!
« Last Edit: 10 Feb, 2007, 03:54:17 by Vagab0nde »
Στο ίντερνετ όλα διίστανται.
W4tt4n4b3