Μαρία Πισιώτη

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Γλυκοχαράζει

Σα χάδι κύλησε
στα μάτια μου
του ήλιου η αφή.
Μια νότα πάλλεται
από μπαλκόνι σε κλαδί.
Η αέρινη τούτη φωνή
μοιάζει να λέει:
«καλημέρα ζωή».

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Τρεις ηλιαχτίδες

Τρεις ηλιαχτίδες γελάνε, τραγουδάνε,
μέσα στις χούφτες μου φεγγοβολάνε.
Τρεις ηλιαχτίδες στήνουνε χορό,
μέσα απ’ τις χούφτες μου πίνουν το νερό.
Εκστασιασμένη τις κοιτώ
τι άρωμα μεθυστικό!

Τρεις ηλιαχτίδες χρώματα αλλάζουν,
γεύσεις ζωής μου τάζουν.
Ζωηρόχρωμες εικόνες ξεδιπλώνουν,
μέσα στις χούφτες μου
το μέλλον γίνεται παρόν.
Τρεις ηλιαχτίδες όλο ζωή,
κοίτα! Ανθρώπινη πήραν μορφή.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Η κάμαρη

Μια κάμαρη η ψυχή μου σκοτεινή,
δίχως παράθυρο διαφυγής.
Παρμένο απ’ την πόρτα το κλειδί.
Μέσα στην κάμαρη τη σκοτεινή,
κιμωλίες κάθε λογής
νότες γίνανε ζωής.
Εικόνες γεμάτες φως
μετουσιώνουν, σ’ αιώνιο παρόν,
το μέλλον, το παρελθόν.
Ξεχύθηκαν τα χρώματα
απ’ την πόρτα τη σφαλιστή,
ξανάνιωσε η κάμαρη η σκυθρωπή.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Γυάλινος πύργος

Γυάλινος πύργος, φυλακή,
τ’ όνειρο κρατάς εκεί.
Χάσαμε την επαφή,
που διατηρούσε τη γέφυρα
ζωντανή.

Τριγυρνάμε και οι δυο
μέσα στο απόλυτο κενό.
Πώς ράγισε έτσι το γυαλί;
Αναρωτιέται η ψυχή.

Τι έφταιξε και χάθηκε το φως;
Έγινε ο πύργος σκοτεινός.
Διέξοδος καμιά στην
παγωμένη του ερημιά.

Με τη σκιά μας συντροφιά
τριγυρνάμε στα κλεφτά
μήπως κάτι σώσουμε
απ’ το όνειρο που προδώσαμε.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Η μορφή

Ένα τσιγάρο μοναχό
καίει σε πήλινο σταυρό.
Σύννεφα καπνού
πήρανε μορφή
στην κάμαρη την ορφανή.
Πάγωσε η ψυχή.
Πίνει να ζεσταθεί,
κλαίει, παρακαλεί.
Όχι, είναι νωρίς.
Θάνατο ρουφά λευκό,
να διώξει θέλει τη μορφή.
Μα η εικόνα βλοσυρή
στέκει ακόμα εκεί.
Αρπάζει, ελευθερώνει την ψυχή
απ’ του πόνου το κορμί.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Ο χρόνος

Σαν ροδίσει η αυγή
και η πρώτη ανάσα
με την ηλιαχτίδα πλεχτεί,
όλο προσμονή ατενίζει την κορφή.
Ατέλειωτη αναμονή. Πότε επιτέλους
το τιμόνι εκείνη θα κρατεί;

Το μονοπάτι της κορφής,
δύσβατο μα όχι μακρύ.
Αγκάλιασε την κάθε του στροφή
μην τ’ όνειρο πλάνη αποδειχθεί.

Καθώς διαβαίνεις το στρατί
η ανάσα σου την ηλιαχτίδα
θ’ αναζητεί μέσα από το «πότε»
και το «γιατί».

Σαν κέρινη αναλαμπή
θα ζωντανεύει η πρώτη χαραυγή
και τ’ όνειρο που άφησες εκεί...
ανεκπλήρωτο της βιάσης σου
σημάδι.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου

Ανέγγιχτος διαθλάται
στις αισθήσεις
στη μνήμη
στη ρυτίδα

Επάνω του τα έντομα
ακουμπούν
γνώση
πάθη
φοβίες

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Μάτια ερμητικά κλειστά

Μάτια ερμητικά κλειστά
αφήνετε τα τετριμμένα
μεταξύ σφύρας και άκμονος
να τρίβονται.

Μάτια ερμητικά κλειστά
στη λάμψη της οθόνης.
Αντιστέκεστε στ’ αλαβάστρινα
χέρια που πρόθυμα
πνίγουν τον εκάστοτε
συντηρητή της.

Μάτια ερμητικά κλειστά
ουράνιο υφάδι
βυθίζεστε νωχελικά
στο λίκνο τ’ ανέμου.
Άλλοτε σα βροχή
φιλτράρετε το θάμπος
της μέρας.
Άλλοτε στον παλμό
ανέφελων γελώτων
πλάθετε την ελπίδα.

Μάτια ερμητικά κλειστά
σε ό,τι σας πληγώνει.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Ο τελευταίος κρίκος

Ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας!
Πόσο τέλειος!
Βλέπει, γεύεται, μυρίζει τη φύση.
Σκέφτεται!
Μπορεί και εξουσιάζει τους άλλους
κρίκους. Τι δύναμη!
Τόσο μικρός μα συνάμα τόσο δυνατός!
Μα και πόσο ευάλωτος!
Η ματαιοδοξία και η έπαρσή της
τελειότητάς του τον απωθεί από
της φύσης το άκουσμα.
Κι εκείνη επαναστατεί.
Σαν τότε που γύρισε το περιστέρι
μ’ ένα κλαδί ελιάς.
Τότε που ψιθύρισε:
«Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ!»

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Έναστρες εικόνες

Μέσα απ’ την όγδοη σελίδα
προβάλλουν δυο ματάκια
με δέος προς τον έναστρο ουρανό.
Η λάμψη του αιχμαλωτίζει τη ματιά
οδηγώντας την κάπου στο
μακρινό, υπερφυσικό 2000.
Τότε που τα διαστημικά ταξίδια
θα ’ναι ρουτίνα
Τότε που η αυτογνωσία θα δέσει
την ανθρωπότητα με τα ιερά δεσμά
της ομόνοιας
Τότε που τα παιδιά θα μεγαλώνουν
ξένοιαστα μέσα στην αγάπη.

Τριακοστή Τρίτη σελίδα.
Δυο ανάσες απ’ το μαγικό νούμερο.
Τα διαστημικά ταξίδια αναβάλλονται.
Η ανθρωπότητα δεμένη στο συμφέρον.
Η παιδική αγνότητα εμπορεύσιμο είδος.
Ο έναστρος ουρανός το ίδιο λαμπερός.
Η ελπίδα διαγράφεται στις αχτίδες του.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Η αλήθεια του 2000

Σαρώνονται οι αισθήσεις
με τεχνοκρατικούς ρυθμούς.
Ασύνδετες εικόνες, λέξεις,
νούμερα, ήχοι κυοφορούν
σ’ ένα λαβύρινθο.
Επεξεργασία βεβιασμένη,
αποτέλεσμα ρηχό
συντρέχουν τον ταχύποδα
χρόνο.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Παγκοσμιοποίηση

Απατηλό μητρικό προσωπείο!
Δορυφόρε της σιβυλλικής αλλαγής
που έρχεται!
Η διφορούμενη έννοιά σου ξεγελά
και υπόσχεται...
Αναγγέλλεις την αναδόμηση της κοινωνίας,
κρύβοντας στο μανδύα σου
τον πόνο, τη θλίψη, την ανισότητα,
τον εξευτελισμό της παιδικής ψυχής.
Σύγχρονη Μήδεια, με πρόσωπο ειρηνικό
αλλά τη Νέμεση στη μεταλλική σου καρδιά,
ορίζεις τις ζωές μας,
σε μια πραγματικότητα εφήμερη, ουτοπική.
Σε μια πραγματικότητα απόλυτα ηλεκτρονική.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Αναζήτηση της αλήθειας

Πνεύμα ανήσυχο
στο ταξίδι της πλάνης σου
ψάχνεις για νέες συγκινήσεις.
Ενσαρκώνεσαι σε έγχρωμες διαστάσεις,
ντύνεσαι το άρωμα και την ηδονή τους.
Ξεχνάς! Αγαπάς, πονάς, αναρωτιέσαι:
ζω αληθινά ή μήπως ζω
μία ψευδαίσθηση προερχόμενη
είτε από τη δική μου διάνοια
είτε από κάποια άλλη ανώτερη;
Το τελευταίο σε τρομάζει.
Είσαι το παιχνίδι κάποιου χρήστη!
Άλλωστε κι εσύ ο ίδιος φτιάχνεις
τέτοια παιχνίδια. Εξουσιάζεις εικόνες.
Όμως η αλήθεια έρχεται τελευταία.
Είναι το τέλειο θαύμα.
Ένα φως διαφορετικό απ’ όσα γνωρίζεις.
Έρχεται και σ’ αγκαλιάζει όλο στοργή.
Τότε καταλαβαίνεις!

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Πόλεμος

Αγήματα
Βλήματα
Εγκλήματα
Θύματα
Κινήματα
Κρίματα
Νομίσματα
Πλήγματα
Στίγματα

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Κόκκινος Νοέμβρης

Στο αίμα βάφτηκε ο Νοέμβρης.
Τόλμησε να ζητήσει
ανθρώπινα να ζει.
Με θέρμη στην καρδιά,
με όπλο την αλήθεια
και αγάπη στη δικαιοσύνη
πάλεψε.
Έκανε κύμα τη φωνή του
και πότισε ελπίδα
τις καρδιές.
Εκείνος ο Νοέμβρης
είχε οράματα, είχε ιδανικά.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)