Χρυσούλα Βακιρτζή, Ζυγώνει μεσημέρι
Ζυγώνει μεσημέρι. Βρέχει. Στη σκακιέρα τα πιόνια στις «σωστές θέσεις». Κινήσεις συνόλου, προκαθορισμένες πάνω στο ασπρόμαυρο ταμπλό. Δίχως ελαστικά περιθώρια.
Δειλά ακόμα, ομολογώ, όμως με πλήρη επίγνωση, θέτω τους αρχικούς μου συνδυασμούς. Χωρίς να συγχέω πια τις πορείες των ίππων, του πύργου, στην αξία τους.
Άμεσα και έμμεσα, οι αποστάσεις (εδαφικές, κοινωνικές, ιδεολογικές) μικραίνουν ολοένα. Για να αφήσουν στο ενδιάμεσο της προκαθορισμένης διαίρεσης την Ύπαρξη να προβάλλει την αρνησικυρία, την επιλογή της, σε αντιστοιχία σχετική, από τη θέση της απομόνωσης.
Τόσο θετική όσο και αρνητική τούτη η εποχή που διανύουμε, στη σφαιρική της μεταβατικότητα.
Μεσημέρι. Η σκέψη αναζητά μια υδρόληκτη στίξη, στις νότες κάποιας μουσικής.
Στον ξέφρενο ρυθμό της υπερπληροφόρησης αναπτύσσεται ή συρρικνώνεται ανάλογα η ευαισθησία. Ο συνειρμός της αντίληψης.
Και ο «αναρχοαυτόνομος» συνθέτης Νικόλας Άσιμος, μετά το ακραίο προσωπικό του ματ, να ’ναι δεκτός πλέον στο όποιο «αστροκύκλωμα» της αναγνώρισης.
Μοναδική περίπτωση...;
Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)