Eίναι πολλές φορές αυτός ο πόνος της απώλειας που μετατρέπει τα δάκρυα σε λίμνη από μαύρο αίμα. Είναι αυτός ο ξεριζωμός... το κενό. Η αφαίρεση από την ζωή μας, κάποιου που μέχρι τότε τη γέμιζε από άνθη, ροδοπέταλα, όνειρα, συναίσθημα. Είναι η απώλεια του χρώματος. Το ξαφνικό ξύπνημα από την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν αισθήματα που κερδίζουν τη μάχη της φθοράς. Είναι αυτό το συναίσθημα του να φυσάει και να στέκεις στην άκρη ενός γκρεμού, παραδομένος στο κενό του. Στο κενό της ψυχής σου, της ζωής σου, στο κενό που μεσολαβεί ανάμεσα στους χτύπους της ίδιας σου της ύπαρξης.
Ο καθένας μας έχει έναν σταυρό που κουβαλά. Μια τουλάχιστον απώλεια. Εμένα είναι απώλεια στην πίστη μου ότι το καλό, η αγάπη πάντα κερδίζει, γιατί η αγάπη είναι ο Θεός. Τόσα χρόνια είχα πλάσει ένα αξίωμα, που χάνοντάς το έχασα πολλά από εμένα.
Μικρή, μελωδική κραυγή λοιπόν, είναι απόψε το τραγούδι αυτό. Στιγμάτησε δυόμιση χρόνια καθημερινού πένθους μου. Μια σεμνή τελετή...
I'm bleeding in ways of the fire burned
I'm crying in ways of the nightbird
No more is there one to lay by my side
I'm straying in nightmares all the time
A little something I know
A little somewhere I go reminds me of you
To blossom blue is to blossom without you
I'm breaking but I cannot bear to
I'm staring but I cannot see you
For no more are you to lay by my side
I'm weeping no more then this second time
A little something I know
A little somewhere I go
Where the sweet waters flow reminds me of you
A little something I know
A little somewhere I go
Where the sweet waters flow
Where the mistletoes grow reminds me of you
To blossom blue is to blossom without you...