Συνονόματε,
Βρήκα την ευκαιρία να απολαύσω τα σημειώματά σου (μερικά, για δεύτερη φορά), αλλά αφού είσαι άρχοντας απόλυτος των σελίδων σου, θα πρέπει να καταθέσω τις παρατηρήσεις μου εδώ.
«και δη και»: Σωστά πολεμάς την άποψή τους με τα δικά τους όπλα. Εμένα ωστόσο μου αρκεί να σκεφτώ ότι σήμερα, αφού «δη = μάλιστα», μας αρκεί να πούμε «και δη ο Τάδε» όπως θα λέγαμε «και μάλιστα ο Τάδε». Τόσο αθώο και απλό. Τώρα γιατί θεωρούν ότι θα έπρεπε να μιλάμε όπως ο Πλάτων(ας), μυστήριο! (Αν και δεν φτάνει τη γελοιότητα τού να θέλει κάποιος να λέμε «των χρήστων».)
Στην περίπτωση της Κασσάνδρας, συντάσσομαι με την απλούστερη εκδοχή, του ΛΚΝ («κπ. που κάνει δυσοίωνες προβλέψεις»). Ενδεχομένως, οι πιο προσεκτικοί χρήστες βάζουν και τη διάσταση «προβλέψεις που δεν γίνονται πιστευτές» (οπότε αυτό ίσως πηγαίνει σετάκι με την αλάνθαστη προφητεία), έχω ωστόσο την εντύπωση ότι οι πιο πολλοί τη θεωρούν απλό συνώνυμο του μάντη κακών και του κατ’ επάγγελμα κινδυνολόγου.
Παν μέτρον άριστον: Η μόνη περίπτωση που θα κατέκρινα κάποιον που θα έλεγε «Παν μέτρον άριστον» (και χωρίς όλους τους άγιους που πήγες, αθεόφοβε, και κατέβασες) θα ήταν αν προσέθετε «όπως είχε πει ο Κλεόβουλος». (Χωρίς, βέβαια, να τον χαρακτήριζα και αγράμματο ή αστοιχείωτο.)
Διαβάζοντας για το πολυτονικό, ανακάλυψα και τον οργ.ανισμό που έχουν στήσει. Λοιπόν, όλοι αυτοί μού θυμίζουν κάτι άρρωστες γριές που ζουν με οράματα του παρελθόντος, αυτοφυλακισμένες μέσα σε σπίτια παλιά, αραχνιασμένα, γεμάτα έπιπλα αντίκες και σκονισμένες δαντέλες, και τρίβουν, ώρες ατελείωτες, κάποια παλιά μπρούτζινα, σαν λυχνάρι του Αλαντίν, περιμένοντας να πεταχτεί το τζίνι αποκεί μέσα. Μα την Παναγία, τόσο άρρωστους τούς θεωρώ.