Νίκος Δόικος

[wings]

Led Zeppelin - Led Zeppelin III - That's The Way - YouTube

Jimmy Page & Robert Plant, That’s the way (by Led Zeppelin / album: Led Zeppelin III (1970))

Νίκος Δόικος, Το φάντασμα της φυλακής

Έρχεται πάλι
και ξανάρχεται,
ώρες βραδινές,
τότε που οι αντιστάσεις
και τα ευτελή προσχήματα λυγίζουν,
σαν θρόισμα, σαν χάδι,
μέσ’ απ’ τα πέτσικα καραγάτσια της φυλακής,
και στοιχειώνει τη σκέψη μου.

Με μεθάει,
με τον αποσταγμένο
γλυκασμό της ιστορίας μας,
κι ακροβατώ
πάνω σε μύριες υποθέσεις,
τα «εάν» σειρές αμέτρητες,
τα «μήπως» σαν τα «ίσως» άπειρα,
κι αναζητώ στα φυλαγμένα μου βινύλια
παρηγοριά του Robert Plant κολορατούρα,
να μου θυμίζει, να με πείθει, ενδεχομένως,
με κείνο το ουράνιο «That’s the way»,
πώς έτσι κάπως έπρεπε να γίνει...

Δοκιμασμένο κόλπο, ξέρεις,
απλώς για να ζυγιάζονται
ο Χρόνος με τα Αισθήματα
(ανάγκη βασική των κρατουμένων),
οι ελπίδες ν’ αβγατίζουν
και τα χρόνια να κυλούν.

Αλλά τα κόλπα μισερά
αντέχουν λίγες μέρες.
Κι εκείνη, η αθεόφοβη,
σαν δεν νογάει από τέτοια,
έρχεται πάλι
και ξανάρχεται
και φτου κι απ’ την αρχή το πανηγύρι.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)

[wings]

Νίκος Δόικος, ΔΝΤ

Οι απεσταλμένοι του Διεθνούς Νομισματικού Τεχνάσματος,
συνεπαρμένοι με τα ποσοστά,
δεν αντιλήφθηκαν τους γηγενείς νεόπτωχους
πίσω απ’ τους αριθμούς
κι επέβαλαν ποινή συλλήβδην:
άρση του δικαιώματος θανάτου.

Οι απεσταλμένοι του Διαρκούς Νεωτερικού Τιμήματος,
υπολογίζοντας το κατά κεφαλήν περιεχόμενο,
εδώ στις αμμουδιές των ομήρων της τρυφηλότητας με δανεικά,
επέβαλαν στους γηγενείς νεόπλουτους
διπλή ποινή:
άρση του δικαιώματος συγχρωτισμού σε θωρηκτά
και περαιτέρω αναβολή
της εγκεφαλικής λειτουργίας.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)

[wings]

Νίκος Δόικος, Εποχή του Υδροχόου

Θαρρώ δεν έχω, πλέον, άλλα περιθώρια,
των Οριζόντων τις ανταύγειες να ξεχνώ,
χορτάτος απ’ την αφθονία των εναλλαγών.
Πάνε, ξεθώριασαν, γίνανε άχρωμες,
μουντές, μονότονες επαναλήψεις.

Αρκούμαι τώρα ενθυμήσεις να ιστορώ,
να ξεδιαλέγω τα σημεία αναφοράς των εξορμήσεων.
Τα τρόπαια των θεών θυμάμαι, σαν του Χάρλεμ
τις εύοσμες λοφοπλαγιές προς το ποτάμι,
και απορώ κι εξίσταμαι
πώς στεφανώνονται με κρίνα οι Ερινύες.

Αναπολώ στο Γιορκ του Πύργου τον μαστό
—όρθια παραβυζαγμένη ρώγα—
τους λαίμαργους ασφόδελους
που κρύβουνε την έπαρση του τύμβου,
και απορώ κι εξίσταμαι
πώς στεφανώνεται με κίτρινο το στίγμα.

Μια γεφυρούλα αγκαλιά μ’ ένα κανάλι,
απ’ τα χαδιάρικα του Νέβα, στην Αγία Πετρούπολη,
των Αγίων Ερώτων νύχτες φυλακισμένες,
στην Πράγα της παλιάς Αρκούδας την αλάνα,
τους χορευτές σκελετωμένους στο καμπαναριό
από την πλήξη κυκλικών επαναλήψεων
αναθυμούμαι
κι ένα μικρό αδέσποτο χωριό της Αρκαδίας,
πνιγμένο στο θυμάρι, τον βασιλικό και την στοργή.

Κι ευγνωμονώ την Εποχή του Ιχθύος,
που μ’ αξίωσε αξίες κι απαξίες,
πάντως ανθρωπομετρικά ψηλά και χαμηλά,
όρθιος να προκάμω να ιστορήσω,
γι’ απόλαυση μα και γι’ αποφυγή.

Τώρα τρελάθηκε ο Καιρός. Απρόσιτοι Ουρανοί.
Ωκεανοί ασυνάρτητοι. Μονάχα
βαρομετρικά τα χαμηλά και πάντα χαμηλά.
Νερά φουσκώνουν κι αραδιάζουν σημαδούρες
των ναυαγίων τρόπαιων τις κορφές.

Δεν έχω, πλέον, άλλα περιθώρια
μα των Κυκλώνων τις διαύγειες να μετρώ,
την ένταση, τη διάρκεια, τα τραγικά περάσματα,
τους διασώστες να σχοινοβατούν με την αυτοθυσία,
καταστροφών απογραφές, δάκρυα της επιβίωσης,
τα κόστη και τα κέρδη της ανόρθωσης.

Ούτ’ έχω λόγο την Εποχή του Υδροχόου να τιμήσω,
για όσα κι αν μ’ αξίωσε λάθη να ιστορήσω.
Μάταιος κόπος.
Δεν έχουν μείνει αναγνώστες στις σπηλιές.
Άλλα ένστικτα, αγριότερα, την Επικοινωνία κατάπιαν.
Εδώ δεν διαφεντεύουν Άνθρωποι,
οι Δείκτες διαφεντεύουν.

Εδώ η Ζωή στατιστική κουκκίδα νανομέτρου.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)

[wings]

Νίκος Δόικος, Παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό,
μια Χαρά και δυο Τρομάρες
ανταμώσανε τυχαία
σε κάποιου φουκαρά τη μέρα,
και κουβέντα την κουβέντα
φούντωσε καβγάς ποιος είναι,
περισσότερο απ’ τον άλλον,
χρήσιμος για τους ανθρώπους,
προσφιλής και τιμημένος.

Η Χαρά να αραδιάζει
άρχισε με μιας τις χάρες
τις δικές της, που κοστίζουν,
όπως είπε, ακριβά,
περιζήτητη πως είναι
ότι σπάνια τη νιώθουν,
γιατί δεν γνωρίζουν οι έρμοι
πού να ψάξουν να τη βρουν,
επαγγέλματα που ζούνε
απ’ εκείνη και τ’ αδέρφια της,
την Έξαρση, τον Οίστρο,
Ευτυχία κι Ευφροσύνη.

Οι Τρομάρες αντιτάξαν
πόσον ωφελεί ο φόβος
τους ανθρώπους και τους κάμνει
πιο σοφούς, τους ωριμάζει,
πόσο πιο δημοφιλείς αρχίσαν
να ’ναι τώρα τελευταία,
σε οθόνες και σε στίβους,
τις πολλές δουλειές που ζούνε
απ’ εκείνες και τ’ αδέρφια τους,
τον Φόβο, την Λαχτάρα,
Δυστυχία και Ζημία
(απ’ των άλλων τη ζημία
φυσικά).

Ξάφνου να σου ανάμεσής τους
η γνωστή τους Χαρμολύπη,
πρόθυμη μεσολαβήτρα,
μάνα στις διαιτησίες,
για να τις καθησυχάσει
αποφαίνεται με ζέση
πως χωρίς Χαρά καθόλου
δεν φαντάζουν οι Τρομάρες
κι εντελώς χωρίς Τρομάρες
πάει το γούστο της Χαράς,
πως το ίδιο και οι τρεις τους
είναι πάντοτε μοιραίες,
ώστε νόημα να έχουν
και η μία και οι δυο τους,
ότι ζωή μόνο χαρές
ή ζωή μόνο τρομάρες
θα ’ταν πλήξη διαρκείας
κι άβυσσος απελπισίας.

Και με την ορθοκρισία
κατορθώνει και τις πείθει
απαραίτητες πως είναι
και οι τρεις για τους ανθρώπους,
κι αποφάσισαν ασμένως
φίλες να γενούν για πάντα
και ν’ αποδεχτούν τη μοίρα
εκ περιτροπής να υπάρχουν,
τους θνητούς να δασκαλέψουν
όταν τους ρωτάν «πώς είσθε;»
ν’ απαντάνε χωρίς φόβο
«μια χαρά και δυο τρομάρες».

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)

[wings]

Νίκος Δόικος, Επιμύθιο

Λάμπουν και μοσχοβολούν
μόνο κεριά που καίγονται.
Όσα λουφάρουν άκαυτα
είναι προθήκες ψιμυθίων,
άδειες, ανούσιες ζωές,
οντότητας προφάσεις.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ανατροπή

Εμπρός η Φωτιά
και το Φως το Ανέσπερον.

Εμπρός ο Σκίρων
και το Θρόισμα της Ελάτης.

Εμπρός ο Αλιάκμων
Και τα Κύματα του Όρμου.

Εμπρός ο Οψιδιανός
και το Κοκκινόχωμα.

Εμπρός Ανατροπή,
σαν όλες τις ανατροπές,
αναπόδραστη.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)

[wings]

Νίκος Δόικος, Το τείχος

Στην Οδό Πλιθινότειχους ανασκουμπώνονται
για την τακτική επιθεώρηση των Οίκων.
Βικτωριανά αετώματα καλλωπίζονται,
δείκτες εξωραΐζονται σε τοξικές συσκευασίες,
δάνεια δελεαστικά στις προθήκες,
οι φυλές των επισφαλών κρυμμένες καλά,
πίσω, στη σκοτεινή πλευρά του τείχους,
ωσεί παρούσες, ανεκτές παράπλευρες απώλειες,
εγγυημένες αποπληρωμές,
λαθραία όνειρα, σιγαστήρες στεναγμοί,
πάντως επενδυτική των αισθημάτων συστολή,
ώσπου να φύγουν οι επίτροποι χαρούμενοι,
ως την εξόφληση
και τη λαμπρή δεξίωση των μετόχων.

Μόνο που χθες συνάχτηκαν πολλοί
στη σκοτεινή πλευρά του τείχους,
πάρα πολλοί,
και βάλθηκαν, πρώτη φορά, να εξετάζουν
το σαθρό αρμολόγημα,
των πλίθων τη φθορά,
πρώτη φορά, να λογαριάζουν
του τείχους τη χρησιμότητα.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)

[wings]

Νίκος Δόικος, Αποτίμηση

Χρυσὸν γὰρ οἱ διζήμενοι γῆν πολλὴν ὀρύσσουσι
καὶ εὑρίσκουσιν ὀλίγον.
Ηράκλειτος

Βουνά —ακροκέραμα παλιάς ιδέας—
μας καθορίζουν και μας συγκρατούν,
καθώς γλιστράμε στα ρίχτια
συνεπαρμένοι από τις θύελλες.

Βουνά —ενδιάμεσοι σταθμοί,
αρχέγονα δίκτυα μεταγωγών—
γίνονται χάσματα, κοιλάδες και νεροσυρμές,
για όλα τα πηγαία ξεχειλίσματα
να τρέξουν, να δικαιωθούν
στα πέλαγα — πρόθυμα πάντα
για συνεύρεση μ’ ορμητικά ποτάμια.

Βουνά —μήτρες ακοίμητες αστεροειδών,
που καταπέφτουν γύρω μας ως πύρινη βροχή—
μας συνέχουν,
καθώς αναζητούμε
Νάρκισσους επταπέταλους
σε προσομοιωμένους λαβυρίνθους θερμοκηπίων,
Καταξίωση στους δελφικούς θησαυρούς κεκτημένων,
Κοινωνία σε συμπόσια ηλεκτρονικά
σε ιστολόγια μονολόγων,
Περιπέτεια στις ακραίες εξορμήσεις
οργανωμένου ομαδικού τουρισμού,
πάνω σε χάρτες οδικούς μοιραίων μονοδρόμων,
καθώς αποζητούμε
Χαρά στις πολλές αναλώσεις.

Κι ο Κόσμος μικρός και παραδεισένιος
στα άργη τα ορεστικά και τα πελάγη.
Κι η Αγάπη χρυσάφι,
που να ορύξεις όλα τα βουνά
θα χρειαστεί νά ’βρεις ψήγμα.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)

[wings]

Νίκος Δόικος, Αποκάλυψη μίας χρήσεως

Αστέρια παραπόλια,
γύρω μας, παντού,
μετέωρα στην παραζάλη
των ταχύρρυθμων θαυμάτων,
νηφάλια ανάμεσα σε άνευρες αγέλες,
στοχαστικά μπροστά
στη λάβρα της ευκολίας,
ζωηρές αποχρώσεις
στη μονοτονία των δογμάτων,
κατάσπαρτα,
στη διάθεση ακόπων απολαύσεων,
αδιαφήμιστα,
σε τοκιστές και κληροδότες
άγνωστα,
κατακτήσεις φυλαγμένες για καθέναν,
φυλαγμένα τρόπαια των επίμονων,
για χρήσεις πολλαπλές,
μα πάντοτε μίας χρήσης αποκάλυψη.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)

[wings]

Νίκος Δόικος, Η πληγή

Δεν είχα υπολογίσει,
ο έρμος καρτεσιανός,
πόσο βαθαίνει αδιάκοπα η πληγή,
κι ακόμα,
όταν για λίγο επουλώνεται,
σαν φεύγω με τις έγνοιες,
πόσο επώδυνα και πάλι ανοίγει,
από τα δώρα τα ενθύμια,
κάτι παλιές φωτογραφίες,
τα hits του Dylan και του Winwood,
και πιο πολύ
κάθε Δεκέμβρη,
όταν οι μνήμες τρελαμένες ζωντανεύουν
εκείνη τη βραδιά τη μαγική,
στο παραπύργιο άλσος των σκιών,
τότε που, χέρι χέρι, στην καμπή του ριζικού,
σφιχτές, δεμένες κόμπο οι αγκαλιές,
μείναμε μόνοι κύριοι της επικράτειας των πεύκων,
μοναδικοί, δυο σπιθαμές
πάνω απ’ το χιόνι, αερο-πόροι
που τους ξελόγιασε μια μέθη εκστατική.
Λες να ’ναι θεία τύχη
π’ ανοίγουν οι πληγές μας
κι αποκαλύπτουν έτσι
τις αλλοιώσεις των σωθικών,
να βλέπουμε
και να μετράμε
τα στάδια των παρεκκλίσεων,
τα λάθη, τις ανασφάλειες,
τους τραγικούς συμβιβασμού,
μπας και, σοφότεροι,
αρπάξουμε την ίδια ευκαιρία,
σε κάποιαν άλλην ίσως
μελλούμενη ζωή,
αν αληθεύουν όσα μολογούν
σοφοί προϊουστινιάνειοι
μύστες της μετεμψύχωσης.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)

[wings]

Νίκος Δόικος, Καλειδοσκόπια

Σιμώνει Άνοιξη,
ύστερ’ από δεκαετίες χειμερίου θαύματος.
Κόσμος πολύς στις πλατείες ξεμουδιάζει.
Συμπεράσματα απλωμένα στον ήλιο.
Πλειοψηφικές ευωδιές.
Φρέσκες γνωριμίες, χειραψίες,
προθέρμανση για το μεγάλο άλμα.
Καιρός να χαρούμε, να γελάσουμε.
Κι αν κλάψουμε για τις δημαγωγίες του Χειμώνα,
δεν πειράζει.
Καλά μες απ’ τα δάκρυα μόνο βλέπεις την Αλήθεια
— δάκρυα καλειδοσκόπια των αληθινών,
σαν τα λόγια των παιδιών και του κρασιού.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)

[wings]

Νίκος Δόικος, Τρισάγιο

Άγιος ο Θεός,
ο μακρόθυμος και οικτίρμων,
ο επικίνδυνος — «σημείον αντιλεγόμενον»,
ο άναρχος και ακανόνιστος,
μόνοι κανόνες του οι αναλογίες: —
ελαφρύ έλατο κι ευκινησία τριήρους,
σκληρή καστανιά και γοργόνα του ακρόπρωρου,
λιθαγωγία μαρμάρου και διάκοσμος μετόπης —
η Ελευθερία του άρμενο των ανθρώπων,
ο εμπρηστής της Τάξης,
ο ρυθμός της διαρκούς διαστολής του Κόσμου,
ωσότου δίνει μελανόστομη,
μαύρο του Vincent ξίφισμα στριφτό, να τον ρουφήξει,
και πάλιν ερχόμενος μετά δόξης
ως νανόσπορος Αγάπης.

Άγιος Ισχυρός,
αν τύχει ο αντίπαλός σου,
οι κακουχίες, οι συμφορές,
οι ανεκπλήρωτες επαγγελίες,
όσα σε κάνουνε σκληρό
σαν τον καπνό της νεκρικής πυράς σου.

Άγιος Αθάνατος
ο σπόρος σου,
ο κόσμος σου μαγιάτικο στεφάνι,
μίσχο τον μίσχο αγκυροβόλια,
τα πεπραγμένα πολύτιμα πετράδια σου,
η αγάπη που δεν τόλμησες,
τα πολύτοξα γιοφύρια που διαβήκαμε
ανάμεσα σε χρυσά και πορφυρά περιδέραια του Οκτώβρη.

Ελέησον ημάς
τους λαθρομετανάστες στον πλανήτη των τοκογλύφων,
και τους άλλους,
το νεράκι, το χώμα, τους αγέρηδες,
τα παιδιά της φωτιάς,
τα παιδιά της φωτιάς
και τους άλλους.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

[wings]

Νίκος Δόικος, Ο Βένετος

Λάμπει γαλαζοπράσινος,
έτσι όπως ζευγαρώνει
τον ουρανό με την κοιλάδα,
στην κλίνη την δική του,
την πρωτόπλαστη.

Γαλάζιο και χλωρό,
τον Βένετο,
τα χάσματα τα Πινδικά
τον άκουσαν Βενέτκου,
και στων δασκάλων τα τραγούδια
τον τραγούδησαν Βενέτικο.

Αργοκυλά ως λιτανεία
των αγίων του βουνού,
με ανεπίδεικτο καμάρι,
κατά το πάνω πέλαγος.

Στις πρώτες του πηγές ακούς
τις οιμωγές του ασβεστόλιθου,
που χάνει κι έναν έρωτα
με κάθε ανάβρα.

Κατά το Σπήλιο,
ανένδοτα ορθώνονται φαράγγια,
στην πάλη την αρχέγονη υποχωρώντας
ανεπαίσθητα,
κάθε φορά κι απ’ ένα δάκρυ,
σαν τις ελπίδες των ανθρώπων.

Στα ριζά του Καλλίστρατου,
Νικάνωρ Θεσσαλονικεύς τον ευλογεί
και ηρεμεί, κι ανοίγει,
σε αλλεπάλληλους μαιάνδρους,
διάλογο
με τα τριγύρω αργόσχολα αμφιθέατρα.

Πιο κάτω,
στα κατάντη τα περάσματα,
άφοβοι έφηβοι
προτάσσουν τα βραχώδη στήθη,
όλο ματαίως προκαλώντας,
άλλοτε με κυρτή
κι άλλοτε κοίλη περηφάνια,
πάντοτε λεία και καθαρή —
αντίδωρο της αφοβίας.

Κι ό,τι απομένει απ’ ορεσίβιες αντοχές,
κόκκινα βότσαλα, πολύσχημα,
τα φέρει ο Βένετος μαζί του
και τ’ αποθέτει ευλαβικά
στ’ απόβαθα της συμβολής,
κάτω από την κοχλάζουσα συνάφεια,
να τ’ αναλάβει Αλιάκμων ο Γραμμουστινός,
με άλλα φτερά μαζί
πολύδωρων χειμάρρων,
σιγά σιγά και παστρικά,
να τα οδηγήσει πέρα κι όσο γίνεται
σιμότερα στ’ αλάτι του πελάγου,
να το λουστούν, ν’ αστράψουνε,
ίδια μαργαριτάρια,
τάματα από φάρες Πινδικές
ευχαριστήρια
στην γενναιοδωρία των πηγών.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

[wings]

Νίκος Δόικος, Το χρέος

Όλες τις έγνοιες μου τις βούτηξα σ’ αιμάτινο κρατήρα,
όρκος ισόβιας συμφωνίας,
σπονδή ταγμένη στο Κοινόν των Ορεστών,
σαν ένα ασήμαντο κυκλάμινο στου κάμπου
το στρωμένο κατανυκτικό σμαράγδι,
το φέγγος του ν’ αναριγεί απ’ τους καημούς του κόσμου.

Όλα τα ποιήματά μου τα χρωστάω.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

[wings]

Νίκος Δόικος: P.I.G.S. 1

Ο αδηφάγος τοίχος τα κατάπιε
σε πέντε στρώσεις εποξειδικής βαφής.

GREVE GERAL*,
I'M PISSED OFF,
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ,
NO NOS FALLES,

κι από κάτω κόκκινο tag αερολύματος

PIGS

Μόλις προλάβαμε να τα φυλλομετρήσουμε.
Άλλη μια τοιχο-ρύπανση ετάφη επιτυχώς.
Οι εντός φιλήσυχες ισορροπίες,
στην ασφαλή τους περιτοίχιση,
χαρούμενες για την αποκατάσταση.

Οι τοίχοι έχουν ευαίσθητα αυτιά
και δεν αντέχουν οργισμένα υπονοούμενα.
______________________________________
* (κυρίαρχα συνθήματα των anti-austerity κινημάτων, στην Πορτογαλία Greve Geral – Γενική Απεργία, στην Ιρλανδία I'm pissed off – Είμαι έξαλλος, στην Ελλάδα – Δεν πληρώνω και στην Ισπανία No nos falles – Μη μας απογοητεύεις.)

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.