Κατερίνα Καριζώνη

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Οι γερασμένες γυναίκες

Βλέπω καμιά φορά
τις γερασμένες γυναίκες
να στέκονται στις πόρτες των πολυκατοικιών.
Φορούν θλιμμένες μάσκες και μιλούν
για εκείνους που γηροκομούν στο σπίτι
και για τους άλλους που πέθαναν πριν από χρόνια
γνωρίζουν σπάνιες αρρώστιες και συνταγές
φάρμακα με δυσκολοπρόφερτα ονόματα.

Λεν πως τα πόδια τους βαδίζουν μόνο προς τα πίσω
λεν πως τα μάτια τους βλέπουν μόνο τα χειρότερα
μοιάζουν με παράξενες μέλισσες συμπονετικές
τρυγούνε άγνωστα λουλούδια
που φυτρώνουν στις πληγές τους
τρυγούνε τα χαμένα χρόνια τους
βγάζουν μέλι πικρό και το μοιράζονται
βγάζουν δηλητήρια από τα δάκρυά τους και τα πίνουν
έχουν γκρίζα κοντά μαλλιά, δεν είναι πια ωραίες
κάτω απ’ τη γλώσσα κρύβουνε ένα κεντρί
κάτω απ’ τα ρούχα τους ένα κλουβί με καρδερίνα.

Κάτω απ’ τις μάσκες κρύβονται τα πρόσωπά μας.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Σπουδή πάνω στα δέντρα

Τα φύλλα είναι οι λέξεις των δέντρων
γραμμένες με μελάνη από χλωροφύλλη
είναι τα αυτιά και τα μάτια μας
μας βλέπουν και μας κρυφακούν
τα πράσινα πανιά είναι του ήλιου
στα ξύλινα καράβια των κορμών
που αράζουν χρόνια τώρα
κάτω απ’ τα μπαλκόνια μας και ονειρεύονται ταξίδια.

Κάποτε έτρεχαν ελεύθερα στους κάμπους
ζευγάρωναν με τις νύμφες τους
και γεννούσαν αυγά πουλιών
ώσπου εμφανίστηκαν κάτι πανύψηλες γυναίκες
απ’ το βάθος του ορίζοντα, ντυμένες στα μαύρα
σκότωσαν τις νύμφες
ράντισαν τους κορμούς των δέντρων με το γάλα τους
και τα κάρφωσαν βαθιά στο χώμα.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η δική μου πόλη

Φυσάει ένας αέρας που ξεριζώνει τα τοπία
κεραυνοί χαρακώνουν τον ορίζοντα
στήνονται σιγά σιγά οι κήποι της βροχής.

Στο Κέντρο με τις σκονισμένες γιακαράντες
και τις άρρωστες πορτοκαλιές
το αίμα λιπαίνει ακόμα το τσιμέντο της πόλης
στα παλιά κτήρια, στα έρημα ξενοδοχεία
στις γειτονιές των Εβραίων
με τις μισοσβησμένες επιγραφές
τις κλειστές τράπεζες, τις χρεοκοπημένες βιοτεχνίες∙
στους δρόμους που περπάτησες
στα χρόνια της νιότης σου
με τα βαριά βήματα των απόντων
Λέοντος Σοφού, Φράγκων, Βαλαωρίτου, Αγίου Μηνά
πετούν ακόμη αόρατα έγγραφα, μυστικά συμβόλαια
δάνεια που σκόρπισαν, χρήματα που διασπαθίστηκαν, ψυχές
ιδεολογήματα μιας πρόσκαιρης δυναστείας
μιας παράξενης εποχής
σκόνη και τέφρα από τις πυρκαγιές της πόλης.

Περνούν σαν μελαγχολικές παρελάσεις οι γενιές
αναδύονται στο σκοτεινό παρόν
χάνονται άδοξα στο μέλλον
κι εσύ ποτίζεις με μελάνη το χαρτί
για να ξορκίσεις το κακό
να φτάσεις στη ρίζα, στον ύποπτο σπόρο
να αγγίξεις το διαμπερές τραύμα με τα χείλη σου
στο αρχαίο εικόνισμα της πόλης, να γονατίσεις
μπροστά το ιερό του απογεύματος
να ξεπλύνεις τα χέρια σου
στο μαύρο νερό της Ιστορίας.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Μπάνιο στην πισίνα

Γέμισε η πισίνα με κολυμβητές
σώματα δυνατά, αξιέραστα
γλίστρησα ανάμεσά τους για ν’ απολαύσω
το σφρίγος, την αρρενωπή ομορφιά
τα γυμνασμένα μπράτσα, τα ρωμαλέα στήθη
–εγώ που μόνο το πνεύμα ήξερα να τιμώ τόσον καιρό–
κι ένιωσα ξαφνικά να εκστασιάζομαι
μπροστά στο κάλλος ενός εφηβικού κορμιού
στη θέα ενός ξανθού αγοριού
που έπιανε τα μαλλιά του μ’ ένα λαστιχάκι
λίγο πριν χαθεί κάτω απ’ τα ήρεμα νερά.

Σκέφτηκα τότε πως θα ήθελα να επιστρέψω
στα καλοκαίρια της σπαταλημένης νιότης μου
στα μισοφωτισμένα δωμάτια
στα περίκλειστα χρόνια μου
να σκίσω μανιφέστα και γραφές
και περισπούδαστα βιβλία
που ετύρβαζαν περί πολλά και τίποτα δεν μου είπαν
καθώς μια απλή επίσκεψη σε πισίνα της πόλης έφτασε
για να μου φανερώσει
πόσο πολλά χαθήκανε στο μεταξύ
και πόσο λίγο ζήσαμε στ’ αλήθεια.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Οι φίλοι μου

Οι φίλοι μου τρελάθηκαν γιατί έμαθαν πολλά
φόρεσαν χάρτινα φτερά και σκάφανδρα
φόρεσαν σκουριασμένες πανοπλίες
και τις σέρνουν στην ομίχλη
άλλοι έγιναν άνθρωποι-δέντρα
και μου τηλεγραφούν κίτρινα φύλλα.

Έλεγαν ψέματα τα βιβλία, ισχυρίζονται
και όλα όσα μάθαμε τα πήρε ο βοριάς
πάνω απ’ τους γκρίζους βάλτους του Θερμαϊκού
έσβησαν μέσα σε αναφιλητά ένα απόγευμα
σε διδακτορικά που λιώσαν στο σκοτάδι
και μανιφέστα γεμάτα έρημους ορίζοντες.

Οι φίλοι μου τρελάθηκαν
άφησαν τις πόρτες των σπιτιών τους ανοιχτές
και φύγανε προς άγνωστη κατεύθυνση
καμιά φορά μου στέλνουν
γράμματα απ’ τον Μεσοπόλεμο
μου στέλνουν επιστολές απ’ την παλιά Θεσσαλονίκη
και άλλοτε πάλι κρύβονται σε φυσαλίδες και πετούν
στο φεγγαρόφωτο
πάνω απ’ τη ναρκωμένη πόλη ώσπου χάνονται.

Οι φίλοι μου τρελάθηκαν γιατί έμαθαν πολλά.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Πορτολάνος

Το ’γραφε ο πορτολάνος από τότε
πως σε περίμενα σε κάποιο βυθό
που ήταν παλιά αγκυροβόλιο
αλλά τώρα φυσούσαν ανεμοστρόβιλοι
και δεν μπορούσαν να πιάσουνε τα πλοία.
Υπήρχε ακόμα ένα γκρεμισμένο σπιτάκι
που φαινόταν μόνο στο βάθος των ματιών
εκεί που καμπυλώνουν οι μέρες
και εξατμίζονται κάθε πρωί τα όνειρα.
Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε
τι λέω χρόνια, μου φάνηκαν αιώνες
άλλωστε κανείς δεν συμβουλεύεται πια
τους πορτολάνους
κι ας δείχνουν ακόμα
το πικρό νερό της μνήμης
τα επικίνδυνα μπουγάζια στο κορμί
την πληγή που μας ξεδιψάει –μια βρυσούλα η ποίηση–
τις σκιές που κάποτε αγαπήσαμε παράφορα
κι έγιναν μαύρα πανιά στον ήλιο.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Αρχαία δίψα

Στη λάμψη απ’ τις φωτιές του Αϊ-Γιαννιού
ώρες με κοίταζες στα μάτια και σε κοίταζα
και πάλευα να ξεδιαλύνω τα σημάδια.

Ξάφνου θυμήθηκα πού σε είχα ξαναδεί
σ’ εκείνο τον λοιμό των Αθηνών
είχαμε δώσει ραντεβού κοντά στα τείχη
Αύγουστος του 430 π.Χ.
κάποιοι ανάβαν φωτιές
για να κάψουν τους νεκρούς
και την αρρώστια που είχαν φέρει
οι Δωριείς στην πόλη
νύχτωνε κι εσύ αργούσες να φανείς
εγώ είχα μολυνθεί απ’ την ασθένεια και διψούσα
μα τα πηγάδια ήταν μήνες αδειανά
στις στέρνες ζέχναν πτώματα
και δεν υπήρχε αλλού νερό να πιω
παρά μονάχα απ’ το φιλί σου.

Στη λάμψη απ’ τις φωτιές του Αϊ-Γιαννιού
που τις φυσούσε ύπουλα ένας γλυκός νοτιάς
και άναβαν οι σπινθήρες των άστρων ψηλά στον γαλαξία
ώρες σε κοίταζα στα μάτια και με κοίταζες
και αιώνες διψούσα.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ο επιμελητής

Ήμουν ένας απλός επιμελητής βιβλίων
δεν έγραψα ποτέ κάτι δικό μου
μόνο εμβόλιμα στα κείμενα των άλλων.
Γνώρισα αποκλειστικά δεύτερους ρόλους
κρυμμένος πίσω από τις γραμματοσειρές
το όνομά μου ούτε στους κολοφώνες δεν θα βρείτε
κι όμως σκότωσα δράκους αμέτρητους
στους βάλτους των κειμένων
έσωσα ήρωες και πλοκή
ανέσυρα σημασίες, έβαλα τάξη σε λέξεις και σιωπές
φρένο στον θολωμένο νου του συγγραφέα
είμαι αυτός που γνώρισε τα λάθη
τις φοβίες του, είδε τον άνθρωπο
πίσω από το προσωπείο
και το βαρύγδουπο όνομα στο εξώφυλλο.
Ένας κρυφός φανός ήμουν
που φώτιζε τους άλλους
ενώ εγώ έμενα πάντα στο απόλυτο σκοτάδι.

Έχω φυλάξει, λοιπόν, ένα σκοινί για τον καθένα σας.
Φροντίστε τώρα μόνοι σας κι εσείς να βρείτε
τα λάθη εκείνα που μοιραία σας οδήγησαν στα χέρια μου.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Μικρό βιογραφικό

Η μητέρα μου ήταν ένα δηλητηριώδες μανιτάρι
ο πατέρας μου μια φυλλοβόλα άνοιξη
αδελφή μου μια γαζία σε μια γλάστρα
στο χολ του σπιτιού.
Όταν μεγάλωσα η μαμά με κούρεψε
και άρχισε να με ταΐζει πολύ
για να παχύνω και να γελάει μαζί μου.
Με τα χρόνια δεν χωρούσα πια στο κρεβάτι μου
κι έτσι έφυγα απ’ το σπίτι
γέννησα δυο παιδιά-σκαλιστά
και τα έκρυψα σ’ ένα παλιό λεύκωμα
που το ξεφύλλιζα μέρα νύχτα.
Ο άντρας μου χάθηκε ένα πρωί που έπεσε
μια βροχή από σκουριασμένες καρφίτσες
κι εγώ έκανα την πρώτη μου απόπειρα
να πιω μελάνη και να πεθάνω.
Έτσι άρχισα να φτύνω ποιήματα
και να λερώνω διαρκώς τα χαρτιά
και ακόμα να σχεδιάζω χάρτες με ανοχύρωτες πόλεις
και νεκρούς στρατιώτες στα σύνορα
από έναν παλιό και χαμένο πια χαρτοπόλεμο
ώσπου όλα έγιναν σιγά σιγά σκόνη.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ένα ποίημα για τον Μίλτο Σαχτούρη

Ξημέρωνε στο όνειρο
από ένα παράθυρο με κοίταζε ο Σαχτούρης
κραδαίνοντας ένα σκουριασμένο ξίφος
και λίγο πιο πέρα ο Πίτερ Μπρίγκελ
με ξύλινα φτερά έκοβε ένα ψωμί
πάνω σ’ ένα απέραντο τραπέζι
– τα ψίχουλα ήταν οι αιώνες
και το τραπέζι ο ουρανός.
Ένα θηρίο με σιδερένια δόντια είχε βγει
από ένα ποίημα και καταβρόχθιζε τα ψίχουλα.

Γεια σου, κυρ-Μίλτο, φώναξα γελώντας
κι εσύ, κυρ-Πέτρο, με τα πλουμιστά σου γένια
γεια σας κι εσείς που ακόμα δεν έχετε ονόματα
κι άγραφα ποιήματά μου που πετάτε
σαν μακρινοί χαρταετοί μες στο μυαλό μου
κι εσείς, χαμένα χρόνια, που ματώνετε
άσκοπα μέσα στα λευκά χαρτιά μου...

Μην το σκουντάς το ποίημα να ξυπνήσει
μου φώναξε τότε αυστηρά ο Σαχτούρης
ακόμη είναι νωρίς.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ποιος θα φάει το μήλο

Ο πατέρας καθόταν
κρατώντας ένα μισοδαγκωμένο μήλο
στα τρεμάμενα χέρια του.
Ας πούμε πως το μήλο αυτό είναι η ζωή μου, είπε
αν το φάω ολόκληρο θα πεθάνω
αν δεν το φάω θα συνεχίσω να πεινώ
αν το πετάξω στον κήπο
πιθανόν να φυτρώσει μια μηλιά την επόμενη άνοιξη
αν το μοιραστώ μαζί σου
θα γευτείς κι εσύ την απέραντη θλίψη μου
αν το δώσω σε άλλον θα ξεσπάσουν έριδες
μεταξύ των επιγόνων
άλλωστε για ένα μήλο χάσαμε τον Παράδεισο, γέλασε
και το άφησε στο πιάτο.
Το πιάτο έπεσε ξαφνικά κάτω και ράγισε
έτριξε το πάτωμα, κατρακύλησε το μήλο
αποκαλύφθηκε το σκουλήκι που φώλιαζε μέσα του.

Φάνηκε η δική του
αναπότρεπτη εκδοχή.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ο αμαξάς του βυθού

Ήρθε νύχτα φορώντας ένα σκούρο πανωφόρι
πάνω του καρφωνόταν η βροχή.
Σ’ εμένα έλαχε το αφηνιασμένο άλογο, είπε
και η άγνωστη γυναίκα με το βρέφος
διασχίσαμε όλο τον βυθό ως την Κατερίνη
βαδίζοντας λοξά με άλλους πνιγμένους
ναυάγιο κι εμείς από ένα ιππήλατο αμαξάκι
που έκοβε βόλτες δίπλα στον Θερμαϊκό.

Είχα ακούσει για το άλογο στις ειδήσεις
– που τρόμαξε και πήδηξε στη θάλασσα
μαζί με το ανθρώπινο φορτίο του.

Έβγαζε ένα παράπονο ο πεθαμένος
μου ζήτησε να πιει γλυκό νερό
κι ύστερα να καπνίσει ένα σέρτικο τσιγάρο.
Κάνω πολλά αγώγια εκεί κάτω, αναστέναξε
πηγαινοφέρνω τους πνιγμένους στον βυθό
μια μέρα πήρα κούρσα έναν Αλμογάβαρο
απ’ το φουσάτο του Βουλγαροκτόνου
ιππέα ξανθό και λωρικάτο απ’ την Καλλίπολη
που γύρευε να βγει στη Σαλονίκη.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η ραπτομηχανή

Εδώ και χρόνια έχω στο σαλόνι
τη ραπτομηχανή της πεθαμένης γιαγιάς μου
μια Σίνγκερ προπολεμική από μαύρο μέταλλο.
Καμιά φορά τις νύχτες παίρνει μόνη μπρος και περπατάει
γαζώνει αόρατα υφάσματα και ρούχα
απ’ τα συρτάρια της βγαίνουν ψίθυροι και ομιλίες
κλωστές λιωμένες και κουμπιά που φέγγουν
ακούγονται κλάματα κι ένα παράξενο τραγούδι
σε γλώσσα εκκλησιαστική σαν κάποιος να ψέλνει.
Κι άλλοτε πάλι την ακούω να βελάζει
σαν να είναι κάτι ανάμεσα σε πρόβατο και μηχανή και γυναίκα
να με ξυπνάει βίαια μες στη νύχτα
να βάλουμε τα κάρβουνα στο σίδερο
και τις καρφίτσες στο σώμα
κι ακόμα να κόψουμε εγκαίρως τα πατρόν
για τα φτερά των αγγέλων και τα ποιήματα.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Παραλλαγή στο ίδιο θέμα

Απόψε φυσάει ένας ζεστός αέρας απ’ τις λέξεις
βγαίνει η μούσα φορώντας τα χρυσά της υποδήματα
οι αιώνες την ακολουθούν ήμερες αγελάδες
βόσκουν αθόρυβα στο χαρτί και στο μελάνι
συρματοπλέγματα οι στίχοι με ματώνουν
μούσα Καλλιόπη, δεν σου ήμουν πιστή και μετανιώνω.

Θυμήσου όμως το μικρό παιδί, το ξύλινο σκαμνάκι
την καπνισμένη λάμπα της γιαγιάς και το λαγούτο
κι εκείνη τη ραπτομηχανή τη Σίνγκερ
που έπαιρνε μπρος από μόνη της τις νύχτες
σερνόταν κάνοντας ανατριχιαστικούς θορύβους μες στο σπίτι
με τα συρτάρια της γεμάτα προπολεμικά βελόνια
μασούρια με αόρατες κλωστές και πατρόν αγγέλων.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Οικολογικό

Τα δέντρα μάς κοιτάζουν άγρυπνα με τα ινώδη φύλλα τους.
Όταν πλησιάζει η φωτιά σφυρίζουν με τον άνεμο
όταν πλησιάζουν τα πουλιά μακραίνουν τα κλαδιά τους
όταν πλησιάζει ξυλοκόπος
στέλνουν μεταξύ τους σήματα
όταν πλησιάζει πεζοπόρος απλώνουν τη σκιά τους
όταν τα κόψεις όμως επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος
σέρνονται οι ίσκιοι τους στον τοίχο του σπιτιού
βρίσκεις φύλλα στις τσέπες, χώματα
και βρόμικα νερά, βρίσκεις ρίζες
να έρπουν στα υπόγεια
βρίσκεις τη νύμφη τους καθισμένη πλάι στο τζάκι σου.
Αν την ερωτευτείς –δεν μπορείς φυσικά
να αντισταθείς στην ομορφιά της–
τότε θα αρχίσει η σταδιακή σου μεταμόρφωση
το δέρμα σου θα μετατραπεί με τον καιρό σε φλούδα
τα άκρα σε κλαδιά, φύλλα θα ξεπροβάλλουν απ’ τους πόρους σου
ρόζοι στα δάχτυλα και στο υπόλοιπο κορμί
τα δάκρυά σου θα κυλούν καυτά
και θα γίνονται ρετσίνι.
Τότε η νύμφη θα τραβήξει την καρδιά σου
κι αυτή θα είναι η τελευταία πράξη
θα φτιάξει απ’ το τρυφερό της ξύλο
ένα μουσικό κουτί
για να τη συντροφεύει τις νύχτες
όταν εσύ ως δέντρο πλέον
θα στεγάζεις το θεσπέσιο σώμα της.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)