Βίκυ, σ' ευχαριστώ για την ανάρτηση αυτού του ποιήματός μου που αναφέρεται στον πρόσφυγα πατέρα μου που έφυγε από την Κύπρο το 1974 όταν έχασε τη Μόρφου και το περιβόλι του. Έζησε στοΛονδίνο για περίπου 25 χρόνια και πέθανε εκεί σε ηλικία 87 ετών. Πολέμησε ενάντια στο ναζισμό στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ήταν αιχμάλωτος πολέμου στη Γερμανία για 4 χρόνια. Δεν ξέρω πόσο σου αρέσει αυτό το ποίημα αλλά να σε πληροφορήσω ότι είχε τη μεγαλύτερη απήχηση στην Κύπρο από όλα μου τα άλλα ποιήματα. Ένας ραδιοσταθμός το μεταδίδει κάθε 2 με 3 εβδομάδες μαζί με ποιήματα άλλων ποιητών με θέμα τα κατεχόμενα εδάφη μας. Προσωπικά δεν περίμενα τόση μεγάλη ανταπόκριση. Όμως τα ποιήματα δεν ανήκουν στον ποιητή αλλά στον αναγνώστη. Πίστεψε με, το έγραψα μερικά χρόνια πριν το θάνατο του πατέρα μου για να επικοινωνήσω με αυτό τον τρόπο με ένα πατέρα παλαιών αρχών, αποστασιοπημένο και κάπως απόμακρο. Μας αγαπούσε με τον τρόπο τον παλιό. Χωρίς να εκφράζει με λόγια και παιχνίδια την αγάπη του. Νιώθω βαθιά ικανοποίηση γιατί ο προσφυγικός και όχι μόνο κόσμος της Μόρφου ταυτίστηκε τόσο πολύ με αυτό το ποίημα. Σ' ευχαριστώ θερμά για ό,τι έκανες και κάνεις για την ποίησή μου στην πνευματική μου πατρίδα τη Θεσσαλονίκη και κατ' επέκταση στην Έλλάδα που με εκφράζει απόλυτα ως υπαρξιαική οντότητα και σημείο αναφοράς. Να είσαι πάντα καλά.