Γιώργος Θέμελης

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Φωτοσκιάσεις

[Ενότητα Φωτοσκιάσεις]

XVIII

Είναι μέσα μου κάτι σκληρό.

Από πέτρα, με σιωπή πέτρας.
Από μπρούντζο ή από θάνατο,
Από τ’ άσπιλο μέταλλο του κόσμου.

(Μπορεί να ’ναι από θάνατο,
Μπορεί από μπρούντζο οι Άγγελοι.)

Από καμπάνα ή από σάλπιγγα.

Με πνίγει ο χρόνος, σημαίνει,
Με δέρνει η τύψη, αντιλαλεί
Μες σ’ όλους τους ανέμους,
Σα να φωνάζει βοήθεια,
Σα να ’πιασε φωτιά η ψυχή.
Καίγεται: τίποτα δεν τη σβει.

***

Στώμεν καλώς∙ στώμεν μετά φόβου.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Επίσκεψη ή το εικόνισμα του Ευαγγελισμού

[Ενότητα Έρωτος Εγκώμια]

Το ’χε η ψυχή προβλέψει, όπως προβλέπουμε τον καιρό,
Από σημεία του ήλιου και του φεγγαριού.
Ως να ’χε ενσωματωθεί τον άνεμο ν’ αντιλαλεί το γλήγορο πέρασμά του
Κι ήταν γεμάτη από την ευωδιά που φέρνει η προσμονή,
Όπως η άνοιξη που καθυστέρησε.

Ανοίγει το παράθυρο και κοιτάζει τα πρόσωπα των περαστικών.

Μέσα της ηχούν όλα τα βήματα που έρχονται, όλες οι αναπνοές
Των παρθένων που δεν μπορούν να μετακινηθούν
Από εαρινή ευφορία και στοχασμό και που πλαγιάζουν
Με περισσή επιφύλαξη και φόβο και συλλογίζονται το ξημέρωμα,
Τι φως θα φέρει ο ήλιος που θ’ ανατείλει.
Μέσα της ανοίγουν όλες οι αναφυόμενες προσδοκίες του αδιάκοπα ερχόμενου,
Που μπαίνει από την είσοδο και χαμηλώνει διπλώνοντας πίσω τα φτερά,
Σα να γυρεύει την κρυφή ρωγμή να εισχωρήσει στο σώμα.
Και μόλις προφταίνει ν’ ανοίξει το στόμα και να πει ένα «Χαίρε!»
Και να προσθέσει «Κεχαριτωμένη, αδιάκοπη ερωμένη...»
Γιατ’ είναι βιαστικός πολύ να εξαφανιστεί μέσα στην πλήρη του ελευθερία,
Δοσμένος όλος σε μια κίνηση: την προσφορά του κρίνου.

(Σύμβολο παντοτινό του αγαπημένου που έρχεται,
Φέρνοντας την περιπόθητη κυοφορία.)

Έχουν κιόλας όλα τελειώσει, όλα ειπωθεί, πριν ειπωθούν,
Προτρέχοντας τα λόγια, όπως ο κρίνος το χέρι του Επισκέπτη.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Πορτρέτο

[Ενότητα Έρωτος Εγκώμια]

Φωτογραφία δεν είναι ή πορτρέτο,
Εικόνα μου και ομοίωμά μου.

Αν με ποθούν τα μάτια, δε με βρίσκουν.

Μη με ζητάς μες στην αγάπη,
Μέσα στον ύπνο ή στον καθρέφτη.

Αν είμαι ωραίος, είναι που λείπω.

Ρούχα προβαίνουν και ποδήματα
Στον ύπνο και στο φως,
Τ’ ανύποπτα φορέματά μας.
Σκιά, στολή, πανί, δέρμα.

Πώς να μπορέσω να βρω
Μες στ’ άδειο μου πουκάμισο.

Φιλώ τα χείλη, σβήνουν
Τα χείλη σου, σφαλούν τα μάτια.
Πιάνω τα χέρια σου και τα μαλλιά.

Την άδεια σάρκα, τ’ απογυμνωμένα οστά.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Μεταμφίεση

[Ενότητα Έρωτος Εγκώμια]

Πολυτελή στολίδια μάς ταιριάζουν
Να φαινόμαστε: πορφύρα και βύσσος.
Φτιασίδι και άρωμα, να γενούμε ωραίοι.
Ο έρωτας βάζει τα καλά του, στολίζεται,
Μεταμφίεση, εμφάνιση στα φώτα μιας γιορτής.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Συνάντηση

[Ενότητα Έρωτος Εγκώμια]

Έχουμε συνάντηση στην καρδιά,
Το σταυροδρόμι των συναντήσεων,
Εγώ, ο εαυτός μου κι η ψυχή.

Ίσα ίσα μας παίρνει, μας χωρεί,
Όπως μια κλίνη κοινή.

Δε χορταίνει ο ένας τον άλλο,
Τον γεύεται, τον αποζητά,
Το περιπόθητο αίμα και το πρόσωπο.

Απ’ την πολλήν αγάπη, απ’ την πολλή ενατένιση.

Συνουσία παράξενη, ερμαφρόδιτη,
Οστά και δέρμα, πτέρωμα και μοναξιά,
Σάρκα, καθρέφτισμα και λάμψη.

Πώς να μας σμίξει ο έρωτας, πώς να μας κρύψει ο θάνατος.

Φαινόμαστε, φαίνονται οι διαστάσεις μας,
Τ’ απόκρυφα μέλη, τα σημάδια μας.
Οι ρίζες μας βυθίζονται στη λάσπη,
Μπερδεύονται με τα κύτταρα των φυτών,
Τα σάπια νερά και τα σκουλήκια.
Επιθυμίες και όνειρα μας τρέφουν.
Το σκότος εναλλάσσεται με το φως.
Φέγγουν εικόνες αγίων και χέρια αγαπημένα,
Σαν σε ναό τη νύχτα που φωτίζεται.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Κατοικία

[Ενότητα Έρωτος Εγκώμια]

Καθόμαστε μόνοι στην κατοικία μας.
(Έξω αστράφτει, έξω βρέχει,
Έξω γαβγίζει το σκυλί.)
Σαν σε κλειστό σπίτι άδειο ναό.
Σκοτάδι και μοναξιά.
Η μοναξιά του σώματος μέσα στη σάρκα,
Το ίδιο το πνεύμα μέσα μας, όπως το χάος,
Που μας κυκλώνει, μπαίνει ανάμεσά μας.

Το αισθάνεσαι το πνεύμα, τη μοναξιά,
Να λιμνάζει μέσα σου, ν’ ακινητεί,
Σαν ένα τέλμα, ν’ ανασηκώνεται,
Όπως η θάλασσα κι η θύελλα.

Για τούτο είναι αχώρητη κι αβάσταχτη
Η θάλασσα κι η μοναξιά,
Και κατατρώει τη σάρκα και την πέτρα.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Ίχνη ομορφιάς

[Ενότητα Έρωτος Εγκώμια]

Είμαστε τάχα πολλαπλοί,
Διπλοί και χωρισμένοι,
Νεκροί και ζωντανοί.
Μισό πρόσωπο φως, μισό σκοτάδι.

Μπορεί να ’ναι η ομορφιά αυτό που μας λείπει,
Η ανοιχτή πληγή: η άλλη ομορφιά,
Όμοια με χείλη κλειστά πίσω από χείλη,
Πρόσωπα αινιγματικά και σκεπασμένα.

Μας έχουν τάχα σχίσει μ’ ένα σπαθί.

Όπου κι αν στρέψεις, πονεί,
Μια θύμηση, μια κομμένη σιωπή.
Υποψία μιας λάμψης μες στη νύχτα.

Τάχα φοβάται η άλλη ομορφιά,
Τάχα φοβάται να φανεί στο φως.
Να μη χαθεί το φως και σβήσει ο ήλιος.

(Λυπηθείτε το σώμα, λυπηθείτε την ψυχή!)

Το κάθε τι πο’ ’χει χαθεί
Απ’ τ’ άφαντο πρόσωπό μας,
Το κάθε τι πο’ ’χει διαβεί
Απ’ τ’ άπληστα μάτια στην αφάνεια,
Εκεί που παύει η βασιλεία του ήλιου,
Ως να ’χει περάσει σ’ άλλον ουρανό,
Φαντάζει εξαίσιο και τελειωμένο
Και μας βαραίνει για πάντα, μας θαμπώνει.

Ένα χαμένο πράγμα, η νύχτα, η όψη ενός νεκρού.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Κοιμητήριο

[Ενότητα Έρωτος Εγκώμια]

Εδώ κείτονται όσοι απόμειναν πίσω,

Όσοι ξέχασαν και ξεχάστηκαν,
Όσοι σκότωσαν και σκοτώθηκαν.

Ψυχές που απογυμνώθηκαν
Στην οδύνη, μες στη μάταιη θλίψη.

Όσοι αρνήθηκαν το σώμα και το αίμα.

Οι πολύ ωραίοι, οι πολύ άγονοι,
Οι λυπημένοι, οι απαρηγόρητοι.

Τόσες ψυχές μες στην ψυχή μου.

Μες στην καρδιά μου είναι ένα κοιμητήριο.

Όσοι κοιμούνται και περιμένουν,
Κάποτε θ’ αναστηθούν σταματημένοι
Όπως ακίνητες πέτρες ή ομοιώματα δέντρων.

Όποιος αγάπησε θα’ ναι ο αγαπημένος.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Αντήχηση

[Ενότητα Σημεία και σύμβολα]

Εδώ είμαι, μες στην κλειστή καρδιά μου.

Αν πιάσεις το χέρι, πιάνεις την ψυχή:
Αφή από φυλακισμένο πουλί ή σπαραγμό από ψάρι.

Αν κόψεις λίγο κρέας, κόβεις λίγη ψυχή,
Αν φτύσεις το πρόσωπο, φτύνεις το πνεύμα.

Κάθε ράπισμα, κάθε φίλημα περνά
Μες σε πολλά επίπεδα, σαν ήχος που αντηχεί.
Το δέχεται μέσα ο Κύριος, το αποτυπώνει
Στη μυστική του σάρκα, το κρύβει στο αίμα του.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Καθώς ξίφος γυμνό

[Ενότητα Σημεία και σύμβολα]

Είναι ένας δρόμος για μας, είναι μια στέγη,
Είναι ένας τάφος, ένας ουρανός.

Να γεμίσουμε την έκταση που μας δόθηκε.

Εδώ που φάνηκε το πρόσωπό μας,
Εδώ που χώρες η ψυχή μας,
Κανείς δε φάνηκε, μήτε θα φανεί.

Κανένας ήλιος δε θα ανατείλει.

Έχουμε να πούμε: αγάπη και ψωμί,
Καλημέρα — καληνύχτα, να κοιμηθούμε
Μέσα σ’ αυτό τον ύπνο, αυτό τον θάνατο.
Να σηκωθούμε και να κοιτάξουμε τον ουρανό,
Σ’ αυτό τον ήλιο ως τους τελευταίους ήλιους.

Ο ήλιος μας είναι μες σ’ όλους τους ήλιους.

Ό,τι πω κερδίζεται∙ ό,τι αγαπήσω
Διασώζεται∙ ό,τι περνά στην μπόρεσή μου,
Καθώς ξίφος γυμνό στο χέρι μου.

Χέρι μου, ξίφος μου και δύναμή μου.

Αυτό που έχω κάνει κι έχω πει,
Αυτό, που αποτυπώθηκε στη γη.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Σημεία και σύμβολα

[Ενότητα Σημεία και σύμβολα]

Αυτό το φως, η γήινη μαρτυρία,
Σημείο ακίνητο μέσα στην κίνηση.
Το δέντρο μου, τ’ άστρο μου, τα σύμβολά μου.
Αυτός ο αγέρας, η συγνεφιά,
Άρωμα βροχής στο διψασμένο χώμα.

Αυτός ο κύκλος, αυτό το απόγευμα,
Σαν ένα όχημα σταματημένο.
Αυτό τ’ άγνωστο πρόσωπο που με κοιτά,
Περνά στον ύπνο και με βλέπει,
Σα να μου φέγγει, πρόσωπο και φεγγάρι.

Αυτή εδώ η γεωγραφία: μια πολιτεία,
Τόσο μήκος, τόσο πλάτος,
Ένα δάσος με σιωπές,
Ή ένα κοιμητήριο ζωντανών.
Τόσες ψυχές φυλακισμένες,
Χιλιάδες χρόνια σε μια στάση.
Ίδια σπίτια, ίδιοι αντίλαλοι.

Κι εγώ να βλέπω και να περνώ.

Είμαι τάχα ένα σημείο
Μες σ’ ένα δρόμο που με παίρνει και λυγάει
Μες στον αγέρα, μες στον χρόνο.

Γιατί να κουρελιάζεται τ’ ωραίο μου φόρεμα
Και να φεγγρίζει πίσω το γυμνό.
Γιατί να εξατμίζεται το πρόσωπό μου.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Τοπίο και όργανο

[Ενότητα Σημεία και σύμβολα]

Είμαι τάχα ένα τοπίο,
Με τα φυτά μου και τα ζώα μου.

Και τα βουνά μου με τριγυρίζουν.

Είμαι τάχα ένα απέραντο όργανο,
Με τις χορδές μου, με τα πλήχτρα μου.

Πνοές ανέμων με φυσούν,
Αόρατα δάχτυλα μ’ αγγίζουν.

Ακούς μέσα μια θάλασσα να φωνάζει.

Ακούς χτύπους, ακούς φωνές,
Ομιλίες νεκρών και περπατήματα.

Κάνω να μιλήσω κι αντηχώ.

Λέω νερό κι η βρύση τρέχει∙ λέω ήλιος,
Και ωριμάζουν τα στάχυα∙ λέω έγερση,
Κι αρχίζει μες απ’ τη νύχτα να ξημερώνει.

Λέω φως: και γίνεται φως...

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης: Α. Η γέννηση

Αγρυπνία κατανυκτική

Σε δύο φωνές και χορό

Πρώτη φωνή
Αυτό που φάνηκε δεν είναι πουλί,
Αυτή η ανάσα, το καρδιοχτύπι
Σαν το δικό μας, τούτο το λαχάνιασμα.

Δεύτερη φωνή
Ω νύχτα, που μας δέχεσαι,
Νύχτα, που μας παραμορφώνεις.

Έπεσε τάχα κι έφτασε ως εδώ ή μας ’ποθύμησε,
Κάπου μας είδε και μας θυμήθηκε.

Πρώτη φωνή
Να το σηκώσουμε, να το κρατήσουμε.

Δεύτερη φωνή
Ω άμορφη σάρκα σαν τη ζύμη,
Σάρκα θεού, του πιο γυμνού θεού,
Σχήμα του πιο γυμνού ανθρώπου.

Τι κρύβουν τα μάτια τα κλειστά,
Τ’ άγγιχτα χείλη τα γραμμένα.

Ποια τάχα ψυχή μέσα στο σώμα.

Χορός
Από ποιον πήρε, τίνος σάρκα,
Αίμα και σάρκα και του μοιάζει.
Από ποιον πήρε τάχα ο έρωτας,
Από ποιον πήρε τάχα ο θάνατος,
Σπλάχνα, οστά, την ομορφιά.


Πρώτη φωνή
Τίποτα δεν έφερε να μας φιλέψει,
Ένα μικρό καρπό ή ένα κρίνο.

Τίποτα δεν έφερε, τίποτα δεν φορεί,
Ένα πανί να κρύψει τα μέλη του.

Δεύτερη φωνή
Μήτε κουρέλι να ζωστεί μήτε μαχαίρι.

Χορός
α' ημιχόριο
Πορφύρα του ’πρεπε, μαλαματένιο χαϊμαλί,
Πέδιλα, υποπόδια, ψηλά μποτίνια.
Στέφανα του ’πρεπαν και μουσική.

β' ημιχόριο
Πιο πολύ φως, πιο πολύ ομορφιά,
Πιο ομορφιά απ’ την ομορφιά.

Πρώτη φωνή
Πόσο είμαστε έρημοι, Θεέ μου, πόσο φτωχοί.

Δεύτερη φωνή
Είναι γυμνός και κρυώνει ο άνθρωπος, κρυώνει ο Θεός,
Χωρίς στολή και δίχως πανοπλία,
Φτερά, μεγάλα σώματα, σπαθιά.

Χορός
Και τ’ απαλό σκοτάδι θα μπορούσε
Και το πολύ φως και ίσκιος ονείρου
Και ίσκιος περαστικού πουλιού να μας συντρίψει.


Πρώτη φωνή
Μήλο πεσμένο απ’ τη μηλιά, ρόδο κομμένο,
Ένα μαντίλι κόκαλα, μια φούχτα χώμα.

Δεύτερη φωνή
Καλοί μου, μην το ψάχνετε με τα μάτια,
Δεν ξέρει να κρύψει το πρόσωπό του.
Δεν ξέρει από ντροπή, δεν ξέρει από καθρέφτισμα.

Ντραπείτε τη δική σας γύμνια και ντροπή.

Χορός
Τι θα μπορούσε να μας σκεπάσει,
Τι να μας κρύψει από το πρόσωπό μας.

Δεύτερη φωνή
Καλοί μου, αφήστε το στα σπάργανά του,
Καθώς πάνω σε στρώματα από ρόδα,
Ν’ αναπαυτεί απ’ το αίμα και τον τρόμο.

Πρώτη φωνή
Σιγά, να μην πονέσει και σκιαχτεί,
Να μην τρομάξει και ματώσει.

Δεύτερη φωνή
Να αισθανθεί τη μυρουδιά του γήινου ύπνου.

Χορός
Ποιος να το πει και να τ’ ακούσει.
Η γέννησή μας είναι σαν τον ύπνο.
Τον γήινο ύπνο, τον γήινο θάνατο.
Στέρηση, αίμα και σάρκα, αποκοπή,
Σαν του καρπού που πέφτει απ’ το μεγάλο δέντρο.
Ανάμνηση, απογύμνωση και πτώση Αγγέλου.

Δεύτερη φωνή
Όσοι γεννηθήκατε, όσοι έχετε γευτεί
Το σώμα και το αίμα, όσοι γυμνοί,
Ω τελειωμένες ψυχές μέσα στον χρόνο,
Μη θρηνείτε την απογύμνωση,
Υποδεχθείτε την άχραντη γέννηση, προσευχηθείτε.

Όσοι πιστοί, προσέλθετε.

Χορός
α' ημιχόριο
Γέννηση ενσωμάτωση της ωραιότητας,
Γήινη πτώση και φεγγοβολή
Της απογυμνωμένης θεότητας,
Αδελφή του θανάτου, γέννηση – άνοιξη.
Ω σιωπή των ουρανίων ερήμων.
Κλίμαξ άνω και κάτω, ποταμέ,
Αείροη Κρήνη μυστική.

Λεηλασία της Μοναξιάς, κένωση της Αγάπης.

β' ημιχόριο
Τέκνο του τέκνου, τέκνο μας,
Πιο τέκνο από το τέκνο μας,
Σάρκα απαλή και νέα, σάρκα μυθική.
Σάρκα απ’ τη σάρκα μας,
Αγάπη απ’ την αγάπη μας.
Αγάπη πολλαπλασιασμένη,
Σαν ντουφεκιά π’ αντιλαλεί
Σ’ άγνωστες νύχτες και βουνά.

Δύναμη εκατονταπλάσια.

α' ημιχόριο
Τα σώματα γιορτάζουν τον ερχομό σου,
Όλα τα στήθη τα σμιχτά, όλα τα χείλη,
Ετοιμόγεννα ζώα, φωνές μέσα στο αίμα.

β' ημιχόριο
Αγκάλιασέ μας, κλείσε την ετοιμόρροπη
Ρικνή σκιά μας μες στην εκθαμβωτική
Δικιά σου, την όψη μας στο πρόσωπό σου

Και σώσε μας.


Χορός
α' ημιχόριο
Απόψε ο χρόνος είναι περίλυπος,
Ο μέγας χρόνος, κόπηκε το αίμα του.
Έβαψε μέσα η νύχτα, γέμισε η θάλασσα.

Πρώτη φωνή
Έπεσε μια πέτρα στο κενό,
Άνοιξε ρωγμή μες στο σκοτάδι.

Δεύτερη φωνή
Οι νεκροί αναπνέουν πιο ελεύθερα.

β' ημιχόριο
Απόψε τα πράγματα έχουν μείνει
Άφωνα, ασάλευτα και μυστικά,
Δέντρα, βουνά, πέτρες, οι Άγγελοι.
Οι μνήμες, τα όνειρα, ο ύπνος, ο έρωτας.

Ο αχώριστος σύντροφος όμαιμος συνοδοιπόρος.

Πρώτη φωνή
Το καρτερούν στην έξοδο για να το πάρουν
Πέρα απ’ τη θλίψη, πέρα απ’ τη χαρά,

Πέρα από τούτα τα βουνά, τ’ άλλα βουνά, την άλλη θάλασσα...

Δεύτερη φωνή
Καλοί μου, τέλειωσε η γιορτή,
Όπως τελειώνει η Πρώτη Ανάσταση
Μες στην ευωδιαστή και φωτισμένη νύχτα.
Δεν ακούτε το φως που περπατεί;

Χορός
Το πρώτο πρώτο φιλί τον πρώτον ασπασμό.

Από τη συλλογή Η Μόνα παίζει (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης: Β. Το πρώτο ξύπνημα

I. Μετά από τόση πτώση, τόση καταβύθιση

Δεν έχει μάτια να μας δει,
Δεν έχει μιλιά να μας μιλήσει.
Τα χείλη του έχουν τόση σιωπή.
Γεύεται, ψάχνει στα σκοτεινά.

(Δεν είν’ εδώ κανείς; Δεν έχει φως;)

Ως να ’χει πέσει μες σ’ ένα δίχτυ,
Ένα σύγνεφο, ένα ουράνιο τόξο.
Όπως το μακρινό πουλί ή το έντομο,
Που το ταλαιπωρεί μες στο βαθύ κενό ο αγέρας.

(Τα ζώα έχουν πιότερα για τον αγέρα και τον θάνατο∙
Οσμίζονται τα ίχνη του, ακούν τον ερχομό του.)

Ως να ’χει κατακαθίσει μες σε μια νύχτα.


II. Ένας καινούριος ήλιος ανατέλλει

Σαν τους νεκρούς, ότε ακούσονται της φωνής...

(Πώς να μαζέψουν τα σκόρπια κόκαλα
Μες από έρημους κήπους, κοιμητήρια.
Που να ’βρουν τα παλαιά τους μάτια τα σβηστά.)

Κάποιος έσκυψε, κάποιος φώναξε
Να γίνει φως, κι έγινε φως.

Μπαίνει σαν ένα εκθαμβωτικό περιστέρι,
Χτυπιέται εδώ κι εκεί, σχίζει το σύγνεφο.

Ξαναπαίζουν τα βλέφαρα, χωρίζουν
Τα χέρια απ’ τα πλευρά, τα σκέλια απ’ τα σεντόνια.
Μεγάλες εκπλήξεις διαστέλλουν τα βλέμματα.

Η κούνια παίρνει το σχήμα της μήτρας
Και μας γεννάει ξανά, καθώς ο τάφος.

Καινούριος ήλιος, καινούριος ουρανός.

Μες απ’ το δίχτυ σπαρταρούν τα πράγματα.
Χαμογελούν μες στο χαμόγελό σου,
Καθίσματα, τραπέζια και ντουλάπες.

Το χαμηλό σκαμνί και το ψηλό ταβάνι.

Πίσω από τους τοίχους φτάνουν φωνές,
Πίσω από τις διαμαντένιες πόρτες που σφαλούν.
Σαν μυστικοί φρουροί ή σαν Άγγελοι.

Τα πράγματα είναι σαν από κρύσταλλο,
Αντανακλούν, δεν μπορούν να μιλήσουν,
Ή να μετακινηθούν μέσα στον χώρο.
Δεν έχουν όνομα, δεν έχουν αίμα.
Καρτερούν το αίμα σου, τη φωνή σου,
Να πάρουν αντίλαλο, ν’ αποκριθούν.

III. Το φως, η μνήμη κι ο καθρέφτης

Φέρτε φως, πολύ φως.
Φέρτε του φως να θυμηθεί.

Έναν καθρέφτη να μας γνωρίσει.

Από τη συλλογή Η Μόνα παίζει (1961)

[wings]

Γιώργος Θέμελης: Γ. Το καινούριο μέλος

–Καινούριο μέλος του σώματός μας,
Καινούριο μέλος, καινούργια μουσική.–

Στο πιο μεγάλο βάθος της αγάπης μας,
Στ’ άφωνα σπλάχνα είχες ριζώσει.

Ένας μικρός άγνωστος σπόρος,
Μια άγνωστη έγνοια στην ψυχή.

Τρεφόσουν εκεί με τα όνειρά μας
Τα πιο αιμάτινα, τα πιο σαρκικά.

Σε τάιζε, σε κοίμιζε ο μέγας έρωτας.

–Καινούρια σάρκα, καινούρια μοναξιά,
Καινούρια ψυχή μες στην ψυχή μας.–

Δε γίνεται να κοιμηθούμε μόνοι
Στη μοναξιά μας μες στον ύπνο μας.

Μοναχικές ψυχές, έρημα σώματα.

Μπερδεύεσαι με τ’ άσπρα σεντόνια,
Τα μαύρα εντάφια σπάργανα, τα μέλη μας,

Τα όνειρα τα καθημερινά, πο’ ’χουν πληθύνει
Και μπλέκονται στα μάτια και στα πόδια.

–Καινούρια σιωπή, καινούριος θάνατος,
Καινούρια σκιά μες στη σκιά μας.–

Μας έχεις όλους κάτω απ’ τη σκιά σου.
Είναι παράξενα πλατιά η σκιά σου.

Ως να ’σαι το μεγάλο σπίτι μας, το δέντρο μας.

Χίλιες ψυχές κοιμούντ’ εκεί, χίλια πουλιά.

–Καινούριο στήθος μες στο στήθος,
Νεογέννητο χέρι στην πλευρά.–

Νεογέννητο είδωλο στο πρόσωπό μας.

Όπου στραφούμε, βλέπουμε το βλέμμα σου,
Μας ψάχνει τη σάρκα, μας μετρά.

Από τη συλλογή Η Μόνα παίζει (1961)