Φυσικά συμφωνώ με όσα λέει τόσο γλαφυρά η Βίκυ. Μετά όλα αυτά όμως, θα πρέπει να δώσω ένα μέρος δικαίου και στην Λεοντόψυχη. Φαίνεται να είναι κορίτσι με πάθος και πείσμα, ιδιότητες που εκτιμώ ιδιαίτερα (δεδομένου ότι είμαι Σκορπιός με ωροσκόπο Λέοντα). Όπως είπα και στη αρχή αυτής της συζήτησης, δεν αποκλείεται να γράφονται και καλά ποιήματα με ομοιοκαταληξία. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, παρατηρείται το φαινόμενο καταξιωμένοι ποιητές να πειραματίζονται με την ομοιοκαταληξία. Μία τέτοια περίπτωση είναι ο εξαιρετικός ποιητής και παλιός μου φίλος, Ορέστης Αλεξάκης.
Λοιπόν, μετά μια μακρόχρονη θητεία στην ποίηση, ο Ορέστης μου έστειλε πριν από μερικά χρόνια ποιήματά του αποκλειστικά με ομοιοκαταληξία. Αιφνιδιάστηκα, απόρησα, ίσως να γέλασα κιόλας στην αρχή, και άρχισα να διαβάζω τη συλλογή. Ωραίο το πρώτο, ωραίο το δεύτερο, ωραίο και το τρίτο. Ήδη όμως είχε αρχίσει να με βαράει η ομοιοκαταληξία σαν σφυρί στο κεφάλι. Διαπίστωσα ότι μόλις διάβαζα ένα στίχο και πριν περάσω στον επόμενο, το μυαλό μου αναζητούσε μια ομοιοκατάληκτη λέξη. Αληθινό μαρτύριο. Τα διάβασα όμως όλα.
«Ορέστη μου», του έγραψα, «δεν ξέρω τι σε ενέπνευσε και τι σε παρακίνησε. Τα ποιήματα σου μου άρεσαν, είναι ωραία. Η αντοχή μου όμως είναι περιορισμένη και θα μου επιτρέψεις να πω ότι προτιμώ τα άλλα σου ποιήματα». Από τότε δεν έγινε άλλη κουβέντα με τον Ορέστη για ομοιοκαταληξία. Και ο Ορέστης επανήλθε, ευτυχώς, στον ελεύθερο στίχο.
Εμείς αναφέραμε την πείρα μας και την όποια γνώση μας, είπαμε αυτά που είχαμε να πούμε. Σίγουρα, η Λεοντόψυχη θα τα λάβει υπόψη της, τώρα ή αργότερα, και θα ακολουθήσει τον δικό της δρόμο. Ο Νίτσε είπε κάποτε ότι η «τα κύματα της θάλασσας σκάζουν στην ακτή, κάθε φορά μπροστά στα μάτια της ίδιας έκπληκτης ανθρωπότητας». Οι νέοι πρέπει να ανακαλύψουν τον κόσμο (και την τέχνη) απ΄την αρχή. Να κάνουν τα δικά τους λάθη, να κατακτήσουν τις δικές τους κορυφές. Κι εγώ θα ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα αμφισβητούσε αυτό τους το δικαίωμα, αυτή τη νομοτέλεια.
Υ.Γ. Να και σε κάτι άλλο που έχεις δίκαιο, lionpsyche. Το ξωτικό είναι πράγματι γλυκοαίματο.