Βαγγέλης Τασιόπουλος

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος: ... Κατάλαβα

παρ’ όλη την οχλοβοή
κατάλαβα:
τα μάτια σου φυγάδευσαν τους πειρασμούς
κι αρκέστηκες με νόημα
να φύγεις.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Σε χρόνο ενεστώτα

εκχωρούν στη σιωπή
τον οίκτο
οι συναντήσεις σε χρόνο ενεστώτα
αληθεύουν.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος: Λευκό Β'

να μένεις μόνο με το άσπρο
στα υψίπεδα της ευφροσύνης
κι όταν η σαγήνη πορευτεί στο αίμα σου
ενάντιο κύμα να θριαμβεύει στο κορμί σου
όπως ένα φιλί που χώρεσε στη μνήμη
ερείπιο σε βάλτο ασβεστωμένο
να συγχωρεί το επέκεινα.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Βηματίζουν μοναχοί

Αυτοί που διέθεσαν τον νου στα υψηλά
απέλασαν τη σωτηρία τους
και τώρα
βηματίζουν μοναχοί
ασκούμενοι με ιαχές κι επιθυμίες.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Όταν ονειρεύεσαι κι ακούς

... έχεις να κάνεις επιπλέον με σκατά
και είναι νύχτα και το ξέρεις
όλος αυτός ο συρφετός, τ’ αγλάισμα των ημετέρων
σου δόθηκαν – θα σου δοθούν
τους πρόδωσες – να τους  προδώσεις

συνήθειες παλιές ανθρώπινες θα πεις
δεν εξαλείφονται εύκολα

πρόσκαιρη σιωπή η ηδονή
μια κατευναστική είναι περιπέτεια
χωρούν οι εκμαυλιστές, οι μάγοι, οι αντιπρόσωποι
όλοι οι λεκέδες με της συνουσίας το μύρο
ό,τι διορθώσεις απ’ αυτούς αφήνει ίχνη
κάτι αποστήματα λιμνάζουν

διότι αυτό που έλειψε από μας
κανείς δεν το ’χε
γι’ αυτό κρυφτήκαμε, γι’ αυτό σιγήσαμε
δεν είχαμε το θάρρος μόνοι
κι εγκαταλείψαμε νωρίς τα λείψανά μας
κι άλλοι βαλθήκαν να διορθώσουν τα οστά
σαν κάτι να ’ξεραν καιρό από σκατά.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Το λάθος

(Πόσες φορές η εμμονή στο λάθος)

το λάθος ξέρω πόσο το πόθησες
στερώντας τον καθρέφτη απ’ το κορμί σου
Ούννους, Λομβαρδούς και Βησιγότθους περιμένοντας
αντιστάθηκε στο κάτοπτρο
εξισώθηκες
της αμαρτίας ομοιώθηκες
δε σκέφτηκες πως κάποτε ήταν το νερό

τώρα
δε γίνονται καθημερινά αποδράσεις
κι από τα θρύψαλα αν μαγεύτηκε η ψυχή σου
εκείνο ίσως που της έμεινε
η υποψία ότι έχασε αμαχητί
σε διώκει.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Υποβρύχιο κατάλυμα

και τώρα να, δίχως συνέπειες
θα προσκληθούμε πάλι
σ’ ένα κατάλυμα υποβρύχιο
να καταθέσουμε την εύξεινη ψυχή
ώσπου η απελπισία μας
κυριεύοντας το δασύ ίχνος
να συγκατανεύσει πειθαρχώντας
στις υπαγορευμένες ισορροπίες.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Η ομίχλη κατεβαίνει στις φούχτες σας

Σκύβουμε στου γαλαξία την απορία
μόνοι κοιτάζοντας την ερημιά
δεν έχει πολλά να δεις εκεί
εδώ τουλάχιστον ο καιρός σιγουρεύει
την επαύριο του όρκου
τα μηρυκαστικά τεντώνουν τον λαιμό τους
κι οι αυλές κοκκινίζουν
έρχεται ο ήλιος
να συννεφιάσει τον ύπνο μας∙
ντύνομαι και βγαίνω
στο απέναντι πορνείο
οι ναύκληροι, οι έφηβοι κι οι ερινύες
κραδαίνουν τα κορμιά τους
κι η ομίχλη κατεβαίνει στις φούχτες σας
η ομίχλη κατεβαίνει στις φούχτες σας.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος: Σε όσους...

παρόμοια κύλησαν στις πέτρες
τα πρώτα ρυάκια
φορώντας τα κειμήλια της καταγωγής τους
παρά το γεγονός ότι υστέρησαν
κινήθηκαν ευπρεπώς∙
διαμέλισαν το σφιχτό κορμί και δοκιμάστηκαν
στα χόρτα
με τα χρόνια σώρευσαν το υλικό τους
αποσχηματίστηκαν

ακούστηκε πως ντύθηκαν τον φλοίσβο της αμαρτίας
διέθεσαν υπάρχοντα και σωτηρία στη μοναξιά
των ποιμένων
μα κι αυτοί τ’ αρνήθηκαν

όλοι σκιές
γαλανομάτηδες κύκλοι που πυρώθηκαν
τραβώντας τη σκανδάλη.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Ο φόβος που νομίσαμε

Λείπαμε κι είχε μείνει η βροχή να προστατεύει
τα υλικά που αφήσαμε εκτεθειμένα∙
δίχως το βάρος της λεηλασίας αναζητήσαμε τον φόβο.
νομίσαμε πως η υπεροχή ήταν αστείο
για τους ταπεινούς και τους επαίτες.
όμως όταν αγγίξαμε του πτηνού τον λήθαργο
είδαμε τα χέρια μας σκαμμένα∙
δεν είχαν το θάρρος να κρατήσουν τον θυμό
ή έστω ν’ ακουμπήσουνε το δάκρυ.

Τα υλικά που αφήσαμε σκορπίστηκαν
κανένας δε σεβάστηκε τα τρομαγμένα μάτια
γιατί η βροχή σταμάτησε
κι ό,τι αναγκάστηκε ν’ αφήσει
δεν ήταν παρά ο φόβος που νομίσαμε.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Με κάθε λεπτομέρεια

είχαν υπόψη τους την ιστορία
με κάθε λεπτομέρεια περιέγραφαν τον καλπασμό
της ίλης
επικουρούμενοι απ’ τους ακροατές

εκτός απ’ τη βροχή
τυχαία εντελώς
μίκρυνε ο φόβος

επειδή είχαν κρίνει πως οτιδήποτε συνέβαινε
υπήρχε ένοχος να υπαγορεύσει τη λύση
αφέθηκαν σε ακολασίες
–όχι σπουδαία πράγματα–
προσποιήθηκαν τους γηγενείς
που ανέβαιναν σε κάλυκες ανθέων
και πίκραιναν τη γύρη τους.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Πικραίνονται οι σοφοί επιβάτες

Ομολόγησέ το λοιπόν
πως αυτό το χαμόγελο σπέρνει τον χρόνο
με τις ανεξερεύνητες πτυχές.

η κίνηση που απειλεί
δεσμεύτηκε
στις οριζόντιες των ματιών σου.
μην είσαι φιλική
με όνειρα πικραίνονται οι σοφοί επιβάτες.
όταν τινάζεται η ερημιά
και φεύγει ο νότος
χάνεται η διάθεση να ισοφαρίσεις
το αναπότρεπτο
κι ας ελλοχεύουν οι δυναστείες της τιμής.

τα μάτια ορίζουν
ό,τι καθόρισε η μοίρα
ευγενικά και χθόνια
όταν συναντάς το χέρι του άλλου
στο άγνωστο
δίχως πορεία.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος: Ιστορία, ας πούμε

κι αυτός ο βούρκος να μην έχει μιαν ιστορία
ένα τέλος πάντων παραμύθι της σειράς
να ’χω να λέω στα ταξίδια μου...

σ’ εκείνους τους θαλάμους που οι αστοί
προσποιούνται
τους αδιάφορους στη θέα του Διογένη
και δήθεν καλοπιάνουν το σκυλί που ξερογλείφεται
απαριθμώντας στάσεις προαιρετικές.

πρέπει κάτι να σκαρφιστώ.

μια ιστορία δεν είναι σπουδαία δουλειά
κάτι με δράκους, μάγισσες, βασιλόπουλα
και μια ξανθιά –αρέσουν κάτι τέτοια σ’ επιβάτες–
εκείνο όμως που μ’ απασχολεί στα σοβαρά
είναι ο φόβος
μήπως πιαστώ στο δόκανο εγώ ένας σοφός πραματευτής
κι αναγκαστώ να ομολογήσω
τότε πώς κρύβεται η αλήθεια
ποιον θα βαρύνουν οι υποψίες, μου λες

άντε να πείσεις πως μπορεί
ένα παιχνίδι να ’παιξες
πως ένα παιδιάστικο όνειρο σε συνεπήρε
κι αλαφροπάτησες ανάμεσα
σε δήμιους κι επιβάτες.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Στους ενάλιους σταθμούς

Στους ενάλιους σταθμούς
οι αμφορείς στα σχήματά τους εναλλάσσονται
στο εκκοκκιστήριο της ιστορίας βαδίζουν
μεσοπέλαγα
με τ’ αφιερώματα που αναδύουν:
τον έκλυτο κύκλωπα
τις γοργόνες που φυλάνε
τους διάττοντες και ιστορούν
τα ήθη της μεγάλης βασίλισσας
το εγχώριο πάθος
και την πλήξη που έρχεται
ν’ απαλύνει τον πόνο
όταν ο ορίζοντας
ανεβαίνει, ανεβαίνει, χάνεται
κι οι θεατές απορούν.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Συνηθισμένοι άνθρωποι

συνηθισμένοι απ’ τις μετεγγραφές
πότε από δω πότε από κει
στέκονται στο παραπληγικό τους παράθυρο
νυχτώνουν ό,τι βρουν πρόχειρο
μήπως και καταφέρουν να το αναστήσουν εγκαίρως
– το υπόλοιπο των συνεχών αφαιρέσεων.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)