Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 09 Aug, 2007, 13:21:09

Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου
Post by: wings on 09 Aug, 2007, 13:21:09
Ρουμπίνα Θεοδώρου

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg10.imageshack.us%2Fimg10%2F4774%2Ftheodorouroubina.jpg&hash=390472d1aae772a19a4ee94d623a3165919d4116)

Γεννήθηκε στην Έδεσσα το 1959. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε αρχιτέκτων-μηχανικός στο πολυτεχνείο του Μιλάνου και στη Βενετία. Ασχολείται και με μεταφράσεις Ιταλών ποιητών.

Ποιητικές συλλογές:

«Ωστικό κύμα», εκδ. Γαβριηλίδης, 1999
«Αιώρηση επί χάρτου», εκδ. Το Ροδακιό, 2002
«Γαλάζιο πορτοκάλι», εκδ. Οδός Πανός, 2004
«Τόπος αλλού», εκδ. Οδός Πανός, 2014

Ανθολογημένα ποιήματα:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Σαν παραμύθι
Post by: wings on 23 Dec, 2007, 21:56:05
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Σαν παραμύθι
 
Οι ουρανοί αγάλλονται
και χαίρε η δύσις όλη
με ρυθμό και μπρίο.
Προσδεθείτε,
μια ιπτάμενη νοικοκυρά
μας κατατρέχει.
Σε λίγο τα παχνιά μας
θα μοσχοβολούν
ελπιδόφρουδες
και μανταρίνι
σε λίγο θα υποδεχτούμε
Χριστό, Χριστό
κι αλλοφροσύνη.

Οι ουρανοί αγάλλονται
η Τζίνα Μπαχάουερ στο πιάνο
οι νοήμονες, έγκλειστοι
στα μαγαζιά
τα λαμπίδια σε παροξυσμό
και το χριστουγεννιάτικο δέντρο
να υπερσιτίζεται.
Σύγχρονοι θεόσοφοι
στο δεύτερο συνθετικό
σας θέλω.

Από τη συλλογή Γαλάζιο πορτοκάλι (2004)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου: Λίγη ησυχία, παρακαλώ
Post by: wings on 16 Jul, 2008, 17:35:16
Ρουμπίνα Θεοδώρου: Λίγη ησυχία, παρακαλώ
 
Σήμερα ξεκουράστηκα αρκετά
μετά την πολύμηνη θητεία μου
στο κράσπεδο των διλημμάτων.
Ένα μικρό διάλειμμα κάνω
μια ανάσα να πάρω
και συνεχίζω.
Προς το παρόν θέλω μόνο
ένα ψέμα για να κοιμηθώ
κάτι σαν νανούρισμα, κάτι σαν στοργή.
 
Δεν ευθύνομαι εγώ
γι’ αυτό το ανυπεράσπιστο συναίσθημα
που έπεσε στα χέρια τρομοκράτη.
Αν θέλει μπορεί να το ανατινάξει
μπορεί να το πετάξει
ή ακόμη να το εκβιάσει.
Δεν θα κάνω τίποτα
δεν θα ενοχληθώ από τίποτα,
σήμερα είμαι σε άδεια
σήμερα έχω υποσταλεί.
 
Μια τεθλασμένη γραμμή
αντιστέκεται στο παρελθόν
μια άρνηση στο μέλλον.
Απ’ όλους τους ανομολόγητους κεραυνούς
μου μένει το τώρα να κατευνάσω
κι από αύριο πάλι δουλειά.
 
Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Ιπτάμενοι σχηματισμοί
Post by: wings on 09 Aug, 2008, 15:19:06
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Ιπτάμενοι σχηματισμοί
 
Ξημέρωσε το σήμερα
με τους κραδασμούς της χτεσινής επάρκειας.
Πώς πλήθυνα έτσι σ’ αυτόν τον περίπατο
του απρόσμενου
και πώς εισχώρησα έτσι απαλά
στη διάσταση του χειραφετημένου χρόνου;
Είναι άξιον απορίας,
όμως μπορείς και όχι
μια και χιλιάδες των ημερών ακούσματα
προφήτευσαν την ανεύρεση των αγνοούμενων είμαι.

Δεν ξέρω αν μου επιτρέπεται
το αύριο να κοστολογήσω,
δεν ξέρω αν στην αβλαβή επιδίωξη του λιγοστού
μου επιτρέπεται την άρνηση να θεσμοθετήσω,
ούτε ξέρω,
αν στον κώδικα της ενταξιακής συνάθροισης
μου επιτρέπεται το ανένταχτο ν’ αθροίσω.
Μια μονοδρόμηση όλη κι όλη
που ξέπνοα κυνηγά την υποσημείωση
στην τοποθεσία των ψιλών γραμμάτων.

Ω εσύ λαθραναγνώστη ήλιε των συστολών μου
σε πόσες σελίδες ακόμη θα μονομαχήσω
και με πόσες λέξεις ακόμη θα διασταυρωθώ
ως μνηστήρας κι εραστής
ως αντίζηλος μιας εκ προθέσεως διαστροφής.
Είτε το θέλεις, είτε όχι
η ανυπόδητη αντοχή μου
στα κατατόπια της αφθαρσίας με σέρνει
σ’ εκείνη, δεν ξέρω αν το θυμάσαι,
την πυκνή αραίωση του απροσπέλαστου.

Και είναι ώρα να ξεκουραστώ
από το κάποτε των καιρών
και είναι ώρα να ξεπλύνω την αίσθηση
του απολεσθέντος ίσκιου
που κουβαλώ κατάσαρκα των απομνημονευμάτων.

Μια νωχελική συνήθεια τώρα με φιλοξενεί
κι ήταν προχτές το σούρουπο
που άκουσα να λέει κάτι για τους γδάρτες
που στελέχωναν το σθένος της επιτάχυνσης,
μα δεν έδωσα σημασία.
Α τώρα πια το πήρα απόφαση,
δεν μπλέκω τις φτερούγες μου
στα συρματόσχοινα των συνωστισμένων αξιώσεων,
μια πανάρχαια περγαμηνή του αυθεντικού
που έχει πέσει στα χέρια μου
κι όχι τυχαία
μπορεί να συνηγορήσει προς αυτήν ή την άλλη
κατεύθυνση της παρέκκλισής μου.

Και δε με νοιάζει που πρέπει ν’ αφήσω
το ανεξήγητο στην επίκτητη διάθεσή του
ούτε και με πειράζει που πρέπει να προσδώσω
στο απροσδιόριστο τα θέλγητρα της απροδιοριστίας του,
μόνο που σ’ αυτήν την ανώφελη οφειλή
συνωμότης μου το όνειρο και
δικαίωμά μου η φυγή.

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Καλοπέραση
Post by: wings on 12 Aug, 2008, 15:14:14
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Καλοπέραση
 
Πάλι καλά
ένας ακόμα βραχνάς
για να βγάλω τη μέρα.
Ούτε να το σκεφτώ
τι θα γινόμουνα
χωρίς αυτήν
τη γάργαρη συνέχεια.
Ε ρε, καλότυχο κορίτσι εγώ
και σιγά το τραύμα.

Τίποτα μα τίποτα δε λείπει
από το ορεκτικό μου περιβάλλον,
ένα ποτηράκι κρασί
λίγο χωριάτικο ψωμί
κι η επιούσια ζημιά στο τραπέζι.
Όσο για τα επιμέρους,
χωρίς την ασθένεια του Σοπέν
καλύτερα λέω να σωπαίνω.

Από τη συλλογή Γαλάζιο πορτοκάλι (2004)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Luna Park (1-5)
Post by: wings on 13 Aug, 2008, 01:23:13
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Luna Park (1-5)

1
 
Βρε μουδιασμένη ευτυχία
Για άδειασέ μου
Επιτέλους τη σελίδα.

2

Εμείς οι ανώνυμοι χαμένοι
Στα μητρώα μιας άλλης Ανδαλουσίας
Την περνάμε ζάχαρη.

3

Αφού Δεν
Το ’ριξα κι εγώ στο Ζεν.

4

Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ
Ότι για το σημείο μηδέν
Θα χρειαζόταν τόση επιμήκυνση.

5

Προ πολλού
Ο Θεός των προβάτων
Μας εγκατέλειψε
Τα βελάσματα όμως
Τον χαβά τους.

Από τη συλλογή Γαλάζιο πορτοκάλι (2004)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Στην κοιλιά της φάλαινας
Post by: wings on 14 Aug, 2008, 15:40:25
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Στην κοιλιά της φάλαινας
 
Σήμερα μάλιστα
σήμερα ξύπνησε
με ωραία διάθεση
η μελαγχολία
και σημασία δεν δίνει
στην ξανθιά καταγωγή
της μέρας
κι ούτε που τη νοιάζει
αν όλα τα χαρούμενα
ήμουνα που ήμουνα
άρχισαν πάλι
να μαθαίνουν την προπαίδεια.
Θεοί και δαίμονες
οι τέλειοι αριθμοί
αθροίζουν οι διαιρέτες τους
σε χρόνο μηδέν τον πάσσαλό μου.

Ευτυχείς, φθονήστε με!

Από τη συλλογή Γαλάζιο πορτοκάλι (2004)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Περί θνητών και αθανάτων
Post by: wings on 25 Aug, 2008, 13:56:56
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Περί θνητών και αθανάτων
 
[...]
 
Με κλειστά μάτια πια
αναγνωρίζω τη γεύση που δεν έχω γευτεί.
Με κλειστά μάτια πια
αναγνωρίζω τις αφές που δεν έχω αγγίξει.
Δώσ’ μου λίγο παρόν ακόμα
δώσ’ μου μια άδεια θέση
σε τούτο το καλοκαίρι,
μόνο μια στάλα κατολίσθησης σου λέω,
για να φύγει από πάνω μου
το δυσανάγνωστο της ύπαρξης.
 
Ασύδοτο πληθαίνει το κόκκινο
που άθλος μοιάζει κι άθλος δεν είναι
Αχνιστό μεσουρανεί το κίτρινο
που έλεος μοιάζει κι έλεος δεν είναι
Πελώριο σπαράζει το γαλαζοπράσινο
που εφτάψυχο μοιάζει κι εφτάψυχο δεν είναι.
Όχι, δεν ήταν καθόλου απροσδόκητη
η καταρρακτώδης πτώση μετεωριτών
στις επιφάνειες
της πολυμεταχειρισμένης σκέψης μου,
ούτε και ήταν αντίθετη
προς τους νόμους της φύσης
η φυγόκεντρος εκτίναξη
των κεντρομόλων επιθυμιών μου.
 
Ελπίζω να έμαθες κάτι απ’ αυτό
και να μην σκορπάς τα συντρίμμια σου
στ’ αθέατα σημεία της αιωνιότητας.
Μη με παίρνεις στα σοβαρά,
κατέχει και κάποια εκατοστά η τρέλα
στο εμβαδόν της απελπισίας μου,
ανάλογα πόσο πυρομανής
είναι η ανάγκη μου ν’ αφανιστώ
κι όχι όπου να ’ναι
αλλά σε ανίατες τρυφερότητες
την ώρα που χαράζει η μορφή σου.
 
Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Προηγήθηκε άλλος
Post by: wings on 26 Aug, 2008, 16:53:50
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Προηγήθηκε άλλος
 
Τα χάλια μου
μιλούν από μόνα τους
δεν έχω πια δεσμά
κι ορίζοντα κανέναν.
Μόνο αν έμεινε χρόνος,
παρακαλώ μια στάση
στην αθωότητα
λίγο ανεκπλήρωτο
να προσκυνήσω
μια φραουλένια διάψευση
να γλείψω
κι ύστερα πάλι
στην υποτροπή του τώρα.

Χωρίς άλλο
η υπόθεση σηκώνει
κατεδάφιση
κι όπως ευστόχως
υπαρξιολόγοι το προβλέψανε
ανοήτως προηγούμενη υπήρξα.
Δε θα μου λείψεις και πολύ
μικρή, άβολη θεσούλα
κι ας πίστευες το αντίθετο,
οριστικά πλέον συνοψίζομαι
σε σκουληκιών απόφθεγμα.
 
Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Μη δίνεις σημασία
Post by: wings on 05 Sep, 2008, 20:26:42
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Μη δίνεις σημασία
 
Αυτά τα πουλιά
τα εγκλωβισμένα πουλιά
μάθανε πια καλά
το τραγουδάκι της υπομονής.
Θέλεις και συνέχεια;
Αλλά τι να σου πούμε εμείς
που μόνο ένα μικρό φωτάκι
ανάψαμε στη νύχτα;
Τι να σου πούμε εμείς
και οι παράλογες ροές μας;
Κάθε μέρα σκοτώνουμε
κι από ένα δάκρυ
κι από μια ακρίβεια
δεν μπορεί θα ’ρθει η ώρα
που λαίμαργα θα φαγωθούν
όλα – έννοιες και λέξεις.
 
Κι αν ξεφύγει καμία
σαν τη μύγα που περπατάει
στο κάτασπρο ταβάνι
θα είμαστε πολύ μακριά
για να ακούσουμε το χειροκρότημα.
Αυτά για μας
τους μικρούς κόσμους
με τους ακαθόριστους ίσκιους
 
που επιμένουν ακόμη να βουτούν
το ξεροκόμματό τους στην ψυχή.
Γι’ αυτό σου λέω,
μη δίνεις σημασία
ένα κορμί φορτωμένο
όπως-όπως επάνω μας
δεν είναι και τόσο δύσκολο
να το αμφισβητήσεις.
 
Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Εντός
Post by: wings on 25 Sep, 2008, 22:30:25
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Εντός
 
Παρανόησα πια τελείως.
Αυτοί οι αύλακες του νου
υπερχείλισαν τρέλα.
Μια αόριστη ύπαρξη
μόνο θυμάμαι
τώρα που τα χέρια
γίναν κραυγή
τώρα που τα μάτια γέμισαν τέλμα.
Όλα έχουν ένα όριο
ακόμη κι αυτό
το ουράνιο ζουζούνισμα
στ’ αυτιά μου
κάποτε θα τελειώσει.
 
Ρίχνεις πετραδάκια
στα τζάμια μου
δεν είσαι εγώ
παρ’ το απόφαση,
εδώ μέσα κατοικούν οι λύκοι.
Εδώ μέσα υπάρχει
αρκετή πείνα και δίψα
για όλους μας
κι είμαστε πολλοί.
 
Λαμπυρίζουμε παράφορες
ίριδες στο σκοτάδι
τ’ ανοιχτά μας στόματα
αφρίζουν στέρηση.
Που και που, όταν
ρουθουνίσουμε ζωή,
γραπώνουμε δύναμη
και χυμάμε ο ένας στον άλλον
με την έμφυτη τέχνη του θανάτου.
Σαν ξεσχίσουμε
και την ύστατη προσπάθεια
κουλουριαζόμαστε στην παγωνιά
και δε σκούζουμε παρά μόνο
στο υπερβολικό βάθος.
 
Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Τομή
Post by: wings on 08 Oct, 2008, 22:40:11
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Τομή
 
Ήταν η εποχή
που τα ρολόγια υπέφεραν
από κακή κυκλοφορία
του χρόνου.
Φλέβες και ωροδείκτες
πρήστηκαν τόσο
που ήταν σχεδόν αδύνατον
να μετακινηθούν.
Μέχρι που φύτρωσαν
δάφνες στα μαλλιά
μέχρι που βγήκαν τα μαχαίρια
κι όλα άρχισαν να λειτουργούν
όπως πριν, ίσως και χειρότερα.
 
Άθελά μου τότε
γαντζώθηκα από ένα σύννεφο
και γιγάντια λευκότητα
απλώθηκα λίγο πιο κάτω
από χίλιους παρόντες ήλιους
και πολύ πιο πάνω
από εκατομμύρια χαρωπές κολάσεις.
Τώρα πλέον είμαι γεγονός.
Οργανική κι ανόργανη
ουρανοδρομώ πότε στη δεξιά
και πότε στην αριστερή παραλογόσφαιρα.
 
Αραιά και πού μια τσιγαρίλα
πέρα για πέρα ανθρώπινη
μου φυσάει καπνό και πίσσα στα μούτρα.
Μάταιος κόπος αληταράδες
οι παιδικές μέρες μου
συνεχώς πληθαίνουν
κι έχω έναν ουρανό ολόκληρο
και τεράστια περιθώρια λάθους
για ξέφρενο παιχνίδι.
 
Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Παραίσθηση
Post by: wings on 05 Dec, 2008, 21:18:49
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Παραίσθηση
 
Πέρασες από μπροστά μου
γυμνό αστέρι,
ως πόσο σε θέλω
στο νυχτωμένο μου κατάντημα,
πόσο απαρηγόρητα
χωρίς εσένα
φλυαρεί το κορμί μου!
Πλησίασε, έχω κάτι να σου πω,
αυτή η κατακόκκινη φαντασίωση
με ξεπερνά κατά πολύ
κι αγγίζει
όλες τις προηγούμενες
κι επόμενες ζωές μου.

Δεν ξέρω ούτε τα στοιχειώδη
παρά τα νοερά κι ευλύγιστα
πλοκάμια σου,
σε πιάνω μόνο
στη συχνότητα των ονείρων
καταδικασμένη να χάνομαι
νύχτες ολόκληρες
στις άυλες διαστάσεις σου.
Ν’ αγγίζω το ανέγγιχτο
να ψιθυρίζω το ανείπωτο
να ξεφορτώνω θάλασσες
στη διαστροφή μου.
Για σένα, για μένα
για όλο αυτό το πλήθος
που βογκάει στα σπλάχνα μου,
η τελευταία ριξιά της μοίρας.
Ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα
οι ουρανοί
ω έρωτά μου, πλησιάζει η μπόρα.
 
Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Δακτυλικά αποτυπώματα
Post by: wings on 02 Jan, 2009, 23:12:19
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Δακτυλικά αποτυπώματα
 
Δεν είμαι ούτε μυστικό ούτε αστέρι
δεν είμαι ούτε ψίθυρος ούτε βροντή
δεν είμαι ούτε χελιδόνι ούτε πνοή
είμαι μόνο μια υποτροπιάζουσα προσθήκη
τυλιγμένη με τη χλομάδα των καημών,
κι απλώς ιχνογραφώ φεγγίτες γνώσης
στα τσιμεντένια τετράδια του κελιού μου
και τσιμέντο να γίνει
το λίγο του πολύ
και το πολύ του λίγου
που καταχράσθηκα τόσα χρόνια
τους πονοκεφάλους μου.
Και παρ’ όλο που πάντα είχα
σε υπόληψη τις χαριτωμένες συζητήσεις
κατάφερα και ξερίζωσα
το υπέρβαρον της μοναξιάς μου
κι έτσι όπως απέμεινα
–πλάσμα άπλαστο κι απατηλό–
από τις τέσσερις εποχές,
ανάθρεψα την πέμπτη και προχωρώ.

Φάσκεις και αντιφάσκεις ήλιε
που μια λάμπεις κι επαινείς
και μια κρύβεσαι και κατσαδιάζεις
αποφάσισε λοιπόν,
ποια είναι η μέρα που σου ταιριάζει
για να μη σε πάρει η μπόρα
και μαζί εξανεμιστούν
και οι λίγες στεγνές ευεργεσίες
που φυλάω μακριά απ’ τα γλέντια σου.
Και μια που δεν είμαι
ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία
που σ’ το ζητάει,
μια που δεν είμαι ούτε η χαϊδεμένη
ούτε η φυσική σου κόρη,
επιτρέπεται, νομίζω, να σε αποκαλώ πατριό.

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Κατάμαυρο
Post by: wings on 27 Jan, 2009, 20:13:23
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Κατάμαυρο
 
Ποιος να μου το ’λεγε
ότι αυτά τα δύστυχα μαλλιά
για πάντα μέσα σε μαύρους οιωνούς
την αμαρτία θα επωάζουν.
Ποιος να μου το ’λεγε
ότι αυτή η σάρκινη παραδοχή
σε νοσταλγία ήλιου
ποτέ δε θα γεράσει.
Και μη διανοηθεί
αστράγαλος να λάμψει
λάθος επιρρεπές στο γέλιο
να τολμήσει,
τάζουν βούρδουλες
βασανιστήρια αρρενωπά
τάζουν νόμους πέους.

Τα βαμβακερά μου κάτεργα
φαρδιά σιωπή τυλίγει
έξω γαβγίζουν τα σκυλιά
γαβγίζει η ιστορία,
μόνο σκοτάδια βλέπω
και από το θάνατο πιο πειστικά
και μόνο μια ραχιτική ζωή στα βάθη.
Είναι γνωστό,
στον Άδη ένας κέρβερος
καλοπερνά
και μη διανοηθείς,
μ’ αυτή τη σκέψη
ατέρμονα σ’ αλυσοδένω.
Πιο μισητή κι από έγκλημα
πιο λίγη κι από στίγμα κουτσουλιάς
έι εσείς, ρωτάω
σε ποιον αιώνα αγκομαχώ;

Από τη συλλογή Γαλάζιο πορτοκάλι (2004)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Ποιος φοβάται το 2000
Post by: wings on 18 Feb, 2009, 00:56:56
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Ποιος φοβάται το 2000
 
Και να που φθάσαμε στο 2000
της αισθητικής κι αντιαισθητικής
αναμονής.
Κι όμως όλα είναι στη θέση τους.
Τα βουνά, οι πεδιάδες,
τα σωφρονιστικά καταστήματα,
η μπλε σκόνη τ’ ουρανού,
τα προσκόμματα, οι συμβάσεις,
οι διακανονισμοί, οι ανακατατάξεις,
όλα, όλα είναι ακόμη στη θέση τους.

Οι φωταγωγημένες λεωφόροι,
τα πλήθη, τα μισόλογα,
οι ενεστώτες με τα φιογκάκια στα μαλλιά,
οι υπεράνω πάσης υποψίας μέλλοντες,
οι στύσεις, οι αφίξεις,
τα group therapy
παντός καιρού και προβλημάτων,
η Γουαδελούπη, το Τατζικιστάν, τα τουρμπάνια,
η κλωνοποίηση του Αϊ-Βασίλη,
όλα, όλα είναι εντάξει στη θέση τους.
Ο παλιός αιώνας που συγχωρέθηκε,
η φωτογραφία σου στον τοίχο,
το φύλλο της πόρτας που έχει πετσικάρει,
το χτεσινό ψητό της κατσαρόλας,
το απλωμένο εσώρουχο,
οι απεγνωσμένες διαδρομές,
ο έλεγχος των γεννήσεων,
ο έλεγχος των πάντων,
ο μαύρος, ο άσπρος, ο κίτρινος χρυσός,
όλα, όλα είναι ακόμη στη θέση τους.

Οι συμφέρουσες τιμές, οι εξοπλισμοί,
τα ψέματα, οι σκηνοθεσίες,
οι σφιγμένες γροθιές, η άνοιξη,
εγώ, εσείς και οι αυταπάτες μου.
 
Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Απρόβλεπτες καταστάσεις
Post by: wings on 08 Feb, 2010, 17:53:32
Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι - Γιάννης Κότσιρας - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=fouj78E3Lkw)

Γιάννης Κωνσταντινίδης & Νίκος Μωραΐτης, Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
(τραγούδι: Γιάννης Κότσιρας / δίσκος: Και πάλι παιδί (2008))

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Απρόβλεπτες καταστάσεις
 
Και ξαφνικά μέσα στο Νοέμβρη
καλοκαίρι!

Το μερτικό του ήλιου αιμορραγεί
στα χρυσαφένια δάση.
Χρεοκόπησαν τα ημερολόγια της ανίας
και η καταγραφή των ασάλευτων εποχών
αναιμική και αποκαμωμένη
εξωθείται σε παραίτηση.

Από τη διδαχή του άπειρου και του ρευστού
εξοικονόμησα το τεράστιο άλμα
της ανακολουθίας.
Και δεν είμαι περισσότερο αδέξια
απ’ όσο τα χρυσάνθεμα
που τις ξαφνιασμένες κλειδώσεις τους
τινάζουν.
Και δεν είμαι περισσότερο υπότροπη
απ’ όσο τα τριαντάφυλλα που παθιασμένα
δεν πειθαρχούν στους όρους
του εποχιακού τους συμβολαίου.

Όχι! δεν είμαι περισσότερο ένοχη
από την ανυπάκουη περιγραφή
που παραβαίνει το γράμμα του νόμου.
Πέρασα ξυστά από τον τόπο της ανατίναξης
και τα θραύσματα του αλάνθαστου
σκότωσαν τη μονοτονία.
Αφανής και άφθονη
καιόμενη και αυτοτελής
με το καπνισμένο χέρι μου
ψαχουλεύω
την ανακεφαλαίωση των κατορθωμάτων.
Το κατηφορικό δρομολόγιο
σβήστηκε από τον πίνακα των ανακοινώσεων,
μαζί και το ανηφορικό.
Και δεν είμαι περισσότερο
δέσμια του απρόοπτου απ’ όσο η αφαίρεση
φυσικών αθροισμάτων
στις σκέψεις που υφίστανται
χωρίς μαθηματικά.
Και δεν είμαι περισσότερο πράσινη και πλήρης
απ’ όσο τα φυλλώματα στην παραγωγή
της χλωροφύλλης
στο ενδεχόμενο μιας αυτοφυούς γενιάς.
Όχι! δεν είμαι περισσότερο χαώδης κι επιβλητική
απ’ όσο η σμαραγδένια λάμψη,
που στις πρόγονές μου στόλισε
κι ιδιωτικά μου δώρισε
το φεγγαρένιο ομφαλό.

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Αναταράξεις
Post by: wings on 10 Apr, 2010, 23:29:21
https://www.youtube.com/watch?v=Na7FPvs7JRs

Σταύρος Κουγιουμτζής & Μιχάλης Κορφιάτης (Άκος Δασκαλόπουλος), Το πουκάμισο το θαλασσί (http://littlenautilus.blogspot.com/2010/05/blog-post.html)
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Μικρές πολιτείες (1974))

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Αναταράξεις
 
Σε είδα χτες καθισμένο στο σκαλοπάτι της δύσης
φορούσες το ουρανί πουκάμισο της καρτερικότητας
κι όλο ξεφλούδιζες τον τυραννικό κλοιό
του ανεκπλήρωτου.
Στο καταφύγιο της παραίσθησής σου
τρύπωσα μέσα από μια συλλογισμένη δίοδο,
εκεί που έκανε τη λακκούβα της
η ανάμνηση του ημιτελούς.

Δεν τόλμησα να σου μιλήσω, ούτε καν ν’ αγγίξω
το διάφανο όρκο της γύμνιας σου.
Κι όμως, θα ’θελα να χυμήξω και να κατασπαράξω
την απόγνωση του σούρουπου.
Θα ’θελα να συρρικνώσω την ενάρετη προτομή
των καιρών
θα ’θελα να βαλσαμώσω το αδιατάρακτο του έρωτα
να φωνάξω χάδια, να τεντώσω φιλιά,
ν’ αφιερώσω όνειρα καθαρισμένα από τους λεκέδες
της αυταπάτης.
Μα να που ξανάρθε στη γεύση,
η γνωστή απ’ τα παλιά στιφάδα του ανομολόγητου.

Πόσες φορές θα σ’ το πω ωριμότητα
δε χρειάζομαι αυτή τη δωρεάν προφύλαξή σου,
μα πώς γίνεται πάντα
χωρίς καμία επιδίωξη, χωρίς κανένα τέχνασμα
να καταλαμβάνεις τόσο χώρο στ’ αδιέξοδά μου;

Έχω μείνει στη σελίδα 38, στο κεφάλαιο της ερημιάς
και μέσα απ’ τα εμπρηστικά φωνήεντα
σκέβρωσε και το χαρτί των προσχημάτων.

Δες με τώρα λοιπόν, ατόφια αποκοπή της πληρότητάς μου
έπρεπε να τεμαχίσω το πλάτος και το μήκος μου
και να ξαναπλάσω απ’ την αρχή
τ’ ανόμοια μέλη μου
για να μπορέσω να χωθώ στο αχανές των ήχων σου.
Έπρεπε δίχως άλλο,
στην προκύπτουσα αφύπνιση των συμπτωμάτων
να διαφυλάξω αυτήν την ανάλαφρη καταπάτηση
των αναστεναγμών σου
για να εξαπλωθώ ακόμη παραπέρα
και να γίνω ένα με το θρόισμα της λαχτάρας σου.
Κι αν έχω την ευχέρεια,
μερικά υπολείμματα αβεβαιότητας
που μου ’μειναν στο χέρι
–από αφηρημάδα κι όχι από αυταρέσκεια–
πριν απ’ το μετά της λησμονιάς
να θυμηθώ να τα πετάξω.

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Σ' έναν ποιητή
Post by: wings on 17 Aug, 2010, 11:58:14
https://www.youtube.com/watch?v=4GHxI-KfUPY

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Καρτελιάς, Δίπλα στη θάλασσα
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Οδύσσεια (2007))

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Σ’ έναν ποιητή
 
Άχρονη μνήμη σαν στιγμή
η μοναξιά σου δέος
κι εγώ,
ανοιχτά παραθυρόφυλλα
στο νεύμα του ανέμου,
ακύρωσα τη μέρα
βαθιά για να υπάρξω.

Το αχανές τής σύλληψης ταράζει
ανάγκη λύτρωσης ξανά
ένας ίλιγγος σε νοσταλγεί
γνωστές ανατριχίλες.
Είδωλα, πόλη σκοτεινή
αναίτια χωρίς φεγγάρι
φράχτες κι ολόγυρα
ηλεκτροφόρες μοίρες,
θέριεψες ονείρου εκδοχή
όχι, δε σε χωρούν
οι τρεις παρήγορες διαστάσεις.
Άναψαν βεγγαλικά
φλογισμένοι οι ουρανοί
σε συνοδεύουν,
στην παραίσθησή σου άφθαρτος
της θλίψης των χρωμάτων
προϋπήρξες.

Μα τους Ολύμπιους θεούς,
τον Ποσειδώνα, που μανιασμένα
χτύπησε τους ωκεανούς η τρίαινά του,
θα τολμήσω σ’ αυτήν την υπεροχή
άπληστη στη σκέψη σου βουλιάζω.

Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Εμείς
Post by: wings on 31 Dec, 2010, 13:39:43
https://www.youtube.com/watch?v=cGv4vqd1X5o

Νίκος Αντύπας & Λίνα Νικολακοπούλου, Εμείς οι δυο
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Σαν ηφαίστειο που ξυπνά (1997))

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Εμείς
 
Ρήμαξαν όλα γύρω μας
μείναμε μόνοι εμείς
–μια ύφεση σε έξαρση–
να ουρλιάζουμε πόθους.
Σύντροφε των άθλων, των ευχών
σύντροφε της αδυσώπητης πόλης
αδυσώπητα το λαιμό σφίξε
της ώρας που μας αφήνει,
στους πέντε δρόμους
αληθινούς και ματωμένους.

Κι αν δε μάθω
τη θάλασσα ξεροσφύρι,
ν’ αγναντεύω
κι αν δε μάθω
την απονιά των βράχων
συνείδηση να λυσσομανώ,
πάντα θα μου περισσεύει
ένα φιλί κι ένα τρελό πρωινό
από τη νυχτερινή μας αναρχία.
 
Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Βυθός και βάθη
Post by: wings on 09 Jun, 2013, 13:33:40
https://www.youtube.com/watch?v=813koFTTKpI

Στα μονοπάτια του ελληνικού βυθού (εκπομπή «Παρασκήνιο» της ΕΡΤ (http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=6612&autostart=0))

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Βυθός και βάθη
 
Αδιάσειστα στοιχεία πλαισιώνουν
την έρευνα των βυθών.
Ξεπλυμένες πέτρες αραδιάζουν
όλες τις έμμεσες κι άμεσες μνήμες τους.
Στα φύκια των σκοτεινών εναγκαλισμών
και στη σκουριά της ναυαγισμένης άγκυρας
δεν τελειώνουν οι αναζητήσεις.
Ο θησαυρός είναι ορατός κι άπιαστος
μαζί.

Στης αχιβάδας το φως ανοιγοκλείνει
η ζωή μου,
στα κοράλλια των χρωμάτων
λευκαίνουν οι νύχτες μου
κι από το άσπρο μου όνειρο
διχασμένη η μέρα.
Γλυκορρέουσα εσύ φυγή
και γλυκοτέμνουσα προσδοκία,
στα βάθη ανέλυσες τους χρόνους
στα ύψη συνέθεσες τους πόνους
στις αβύσσους μέτρησες τη θλίψη
με τα δόντια έσκισες το δίχτυ.

Διασταυρωμένα τα τέσσερα οριζόντια
σημεία
και να ’μαι στο κέντρο της ανακούφισης.
Αναπαύονται οι οφθαλμοί στους
τόνους της απεραντοσύνης∙
στο διασυρμό της ώρας
το ρολόι μου δεν κουδουνίζει
και στην παρεξήγηση της ύπαρξης
τα καράβια μου δε σταματούν.

Ακριβολογώ μεταφορικώς
και μεταφέρω
τους αιώνες πριν
και τους αιώνες μετά
στην κοινή φωνή
του ατέλειωτου τετελεσμένου.
Δεν εξηγώ, δεν περιγράφω
δε θωρακίζομαι από τις μοίρες
μόνο που λίγο λίγο χάνομαι
στης σιωπής τη λάμψη
κι άριστα επικοινωνώ
με τους αφρώδεις ήχους της θάλασσας,
με τις κόρες και τους γιους της,
με όλη την ταξιδιάρικη φυλή της.

Υδρόβιο ον λησμονημένο,
στις αλησμόνητες πορείες σου,
πορφυρό το άπειρο που μ’ έταξες.

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Εβδομαδιαία αναφορά
Post by: wings on 10 Dec, 2014, 14:16:20
Ρουμπίνα Θεοδώρου, Εβδομαδιαία αναφορά
 
Τετάρτη σήμερα.
Διεκπεραίωσα όλες τις υποθέσεις
που άφησε ανοιχτές
η προτροπή της Δευτέρας
κι αν δεν έχω ορατότητα
στης Παρασκευής τη θέα,
οφείλεται στο ότι, το ενδιάμεσο,
την Τρίτη ακόμη κηδεύει.

Αυτές οι Δευτεροτριτοτετάρτες της πολυχρησίας
πολύ αετονύχισσες αποδείχτηκαν,
αφού κατάφεραν κι επέκτειναν
τόσο πολύ τις διαστάσεις τους,
ώστε αγκίστρωσαν συλλήβδην τη βδομάδα
από ένα «εξαρτάται πώς το βλέπεις».
Κοίτα, λοιπόν, πώς
τα φορεμένα τσουβάλια τους
μ’ εγκυμονούν
και δεν είναι για γέλια το γεγονός
ότι τραβώντας με από δω τα πολυπαθή
και τραβώντας με από κει τα συμβαίνοντα,
με ξηλωμένες ραφές θα γεννηθώ
και παρ’ όλα αυτά θα επιζήσω.

Δεν παραιτήθηκε αμαχητί, το ξέρω,
η ερμαφρόδιτη προφητεία,
άλλωστε ξανάγραψα γι’ αυτήν
κατά την προεμβρυική μου ηλικία,
γι’ αυτό και δε μου συγχώρεσε ποτέ
το απλανές της θηλυκότητας
και το αρρενωπόν της πλάνης.

Με τόση γαλάζια αδημονία που λούστηκα
και από τόση αμείλικτη βεβαιότητα
που ελάφρυνα,
τι τη θέλω πια
την πιθανότητα της επανόδου
στο επιζήμια ωφέλιμο
και την περιφρούρηση των αδιεξόδων
διαγωνίως και περιφερειακώς της υφηλίου;

Φημολογείται ότι τώρα που έχω
το προβάδισμα στους ουρανούς,
ότι τώρα που κρατώ απ’ το λαιμό
το ομοίωμά μου,
θα πληκτρολογώ αποκλειστικά και μόνον
ανταύγειες με απανεμιά
και αφηρημένους κομήτες σε αυλές
κι όχι τις συνήθεις
χρήσεις και αχρηστίες,
μοιχαλίδες και παρθένες,
επαναστάσεις και τρωκτικά,
–μη διακόπτεις, τώρα συνομιλώ
με τα σύμβολά μου–
μπορεί να γίνει κι έτσι
ή μπορεί και ν’ απαθανατίσω
μονοκοντυλιά το μάταιο.

Υπολείπομαι μόνο μιας αμυχής
ενός γκρεμοτσακίσματος και τριών καταγμάτων
απ’ το ολοκληρωτικό μάδημά μου.
Μέχρι τότε, ας τελειώσει
το μελάνι των προϋπαντήσεων,
ας τελειώσει το χαρτί
που υποθάλπει το αστείρευτο,
ας τελειώσει κι αυτή η παρεξήγηση
της εύπορης μνήμης μου
και είμαι πρόθυμη
να εκχωρήσω τα δικαιώματά μου
στο ξεπροβόδισμα της Κυριακής.

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)
Title: Ρουμπίνα Θεοδώρου, Αμέτοχη συμμετοχή
Post by: wings on 04 Oct, 2015, 23:14:31
.::Βαβέλ - Αφροδίτη Μάνου::. (Babel - Aphrodite Manou) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=9Bx49tpQ_SA)

Αφροδίτη Μάνου, Βαβέλ (δίσκος: Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό (1994))

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Αμέτοχη συμμετοχή
 
Αμυδρά θυμάμαι το νυχτικό της νιότης μου
ή μήπως όχι, έτσι που συνήθισα
στο φέρω και φορώ
τ’ αρνητικά της λήθης
έτσι που ξεδιάντροπα υπέκυψα
στην ισχύ της λιπόσαρκης πιθανότητας
του αναλλοίωτου.

Δε φταίω εγώ ή μήπως φταίω
καθώς μου εγγυήθηκαν τα σύννεφα
στην πορεία τους προς την αυτοδιάλυση
και πάλι στην εξάπλωση κι όχι
στην εξόντωση
και στο συναφές του παρεμπιπτόντως.

Στα εγκαίνια προχτές
της αναπαλαίωσης του κτηρίου,
που βρίσκεται απάθειας και καχυποψίας γωνία,
μια δυσανάγνωστη βουβαμάρα
εντοπίστηκε μεταξύ των καλεσμένων.
Ένα ανάστημα στην απόχρωση της απειλής
διαπερνούσε τους δεξιωμένους καθρέπτες.
Τα υλικά της θραύσης δονούνταν
υπό την επίβλεψη του ρηχού περιεχομένου τους.
Σε μια κολόνα τυλιγμένη
η ανάπαυλα της ιστορίας
εν μέσω της αναλώσιμης σάλας,
άθροιζε τις κάθετες διακρίσεις της κενότητας.
Υπερτιμημένες οι τούρτες, τα εδέσματα,
οι αγκαλιές των φρούτων και των αφορμών.

Χωρίς πιστοποιητικό
τι μπορείς να πιστοποιήσεις
ότι υπάρχεις εκ παραδρομής κι ολίγης τύχης
ή είσαι το προϊόν μιας ευτυχούς παρένθεσης
με το περίβλημα της ουτοπίας;

Εξατμισμένη οντότητα,
πώς θα εμφιαλώσω τώρα
τους υδρατμούς της αυθαιρεσίας μου,
πώς θα διαφυλάξω το ρήγμα του ατελέσφορου
και πώς θ’ αντέξω να παραμείνω
αμέτοχος μέτοχος στην πιο σημαντική
χρηματιστηριακή αξία της ισοπέδωσης;
Λες να φταίει η συσκότιση της υφηλίου
για το φτεροκόπημα των πειρασμών
Λες να φταίει η τραμπάλα της εκτίναξης
για τη θλάση των μαλακών μορίων της διαφυγής
Λες να φταίει η ενηλικίωση της διαιώνισης
για την αποκρυπτογράφηση του χάους;

Χωρίς το λεξικό της αφοσίωσής μου
πώς να ερμηνεύσω,
αλλοδαπή
στη χώρα της Βαβέλ!

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)