Γιώργος Λ. Οικονόμου

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Η Λευκή

Μικρή παιδούλα
στάθηκε μπροστά τους
μικρά κι αυτά, στα μέτρα της
της κλέψαν την καρδιά.
Καραμέλες, η εφημερίδα του μπαμπά
μολύβια, όλα εκεί τα έβρισκε.
Κι όταν οι άλλοι θαμπώνονταν
με ήλιους λαμπερούς
κι αστραφτερά αμάξια
αυτή ζωγράφιζε τον ταπεινό τους κόσμο.
Μεγάλη πια
ένα βράδυ που ήταν λυπημένη
με το πακέτο άδειο από τσιγάρα
ζωντάνεψαν οι ζωγραφιές
άνοιξαν όλα τα ρολά τους
να βρει τη μάρκα της
γιατί κι αυτά πολύ την αγάπησαν.
Η Λευκή και τα περίπτερά της.

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: Ο ποιητής της γενιάς του ’70

Μόλις ο πατέρας τελειώνει το κούρεμα
Έρχεται η σειρά του
Μ’ ένα μαύρο βουρτσάκι
Καθαρίζει το σβέρκο
Και τα ρούχα του πελάτη.
Παίρνει γι’ ανταμοιβή
Μια δυο δεκάρες.
Δεν ξοδεύει καμιά τους.
Όταν μεγαλώσει
Μ’ αυτές τις δεκάρες
Θα γράφει
Δακρυσμένα ποιήματα.

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: Μια φωτογραφία του 1948

Κορίτσι πράμα
είχες τα μαλλιά σου
κουρεμένα με την ψιλή
μα ορφανή δεν ήσουνα

μόνο αγάπησες νωρίς
κι είχες πατέρα αυστηρό...

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Φίλος

Γυάλινα τα μάτια του.
Από πάνω μέχρι κάτω
προσεκτικά με εξερευνούν
ψάχνουν πέρασμα
για παραπέρα.
Διακρίνω ένα μείγμα περιέργειας
ίσως και αδιακρισίας
με εκνευρίζει αυτό,
απομακρύνομαι ενστικτωδώς.
Κι αν τον κρατώ ακόμα φίλο μου
είναι γιατί σε ανύποπτη στιγμή
είδα αυτά
τα γυάλινα τα μάτια του
να δακρύζουν.

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Ένα καφενείο

Θέλω να καθίσω σ’ ένα καφενείο μακριά στην επαρχία
κι έξω να βρέχει
θολά τα τζάμια
γεμάτα υγρασία και καπνό
στους τοίχους φωτογραφίες να κοροϊδεύουν τον χρόνο.
Σιδέρης και Κούδας αγκαλιασμένοι
παίρνουν τον δρόμο για τ’ αποδυτήρια,
χορεύει ο Παπαμιχαήλ κι ο Κούρκουλος
χτυπάει παλαμάκια, μαζί κι εμείς,
ο Γιώργος απ’ την Ιθάκη, ο Γεράσιμος απ’ τον Πειραιά
κι ο Κώστας που γεννήθηκε στη Σάμο.
Ας μη μιλήσουμε για ποιήματα, ούτε γι’ αυτά που μας πληγώσαν,
μόνο τα ποτήρια να σηκώνουμε
και να παρακαλάμε τη Σωτηρία για άλλη μια φορά
να πει τ’ αγαπημένο μας τραγούδι.
Έτσι, με την ψυχή χορτάτη, να βγούμε μια φορά στον δρόμο
και κανείς να μη θυμάται από πού ερχόμαστε και πού πάμε.

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Η γιαγιά Παναγιώτα

Φωτογραφία του 1919.
Σ’ ένα παγκάκι
απέναντι από τον σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης,
κάθεται η γιαγιά Παναγιώτα, η Πειραιώτισσα.

Φοράει παλτό, θα ’ναι χειμώνας, μα έχει ήλιο η στιγμή.

Χαμογελάει ένα χαμόγελο καρτερίας
που είχαν όλες οι γυναίκες εκείνα τα χρόνια.

Δεν της περνάει απ’ το μυαλό πως η πόλη αυτή
που τη γνωρίζει σήμερα σαν επισκέπτρια

πενήντα χρόνια αργότερα, θα τη σκεπάσει με το χώμα της

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Η φτωχική ζωή μας

Ό,τι πολύ λαχτάρησες
δεν έφτασε στα χέρια σου ποτέ
ό,τι πολύ ονειρεύτηκες
όνειρο έμεινε
τα ’χει αυτά η ζωή
καθημερινά μας ξεγελάει
κι εμείς για να μην της χαλάσουμε χατίρι
κάνουμε πως την πιστεύουμε
γιατί ό,τι κι αν πείτε
πολύ την αγαπήσαμε εμείς
–για λόγους ανεξήγητους–
τη φτωχική ζωή μας

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Μπαγκλαντές

Καθαρίζει τζάμια αυτοκινήτων
Γ' Σεπτεμβρίου με Εγνατία γωνία.
Έρχεται από μακριά σκουρόχρωμος κι αξύριστος
δουλεύει γρήγορα, ίχνος βρομιάς δεν του ξεφεύγει.
Λέει πάντα ευχαριστώ
τον αφήσεις δεν τον αφήσεις να κάνει τη δουλειά του.
Όσα δόντια κι αν του ’ριξε η ζωή
δεν κατάφερε να σβήσει το χαμόγελο.
Ξέρω, δε θα διαβάσει ποτέ τα λόγια αυτά
μα ποιος χόρτασε με λόγια.

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Κατοχικά χαρτονομίσματα

Είδα τον φίλο μου να σβήνει
μέσα σε λίγες μέρες
σκυφτός ο πατέρας στο δωμάτιο
η μάνα μακριά κι εγώ χαμένος
σε δρόμους παλιούς
μάτια που ποτέ δε σταμάτησαν να μ’ ανακρίνουν
θέλουν να ξέρουν με τι αντάλλαγμα
γύρισα πίσω.
Είμαι φτωχός, μόνο κατοχικά χαρτονομίσματα
έχω να μοιραστώ μαζί σας.

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Ο Κώστας Ριτσώνης

Ήρθε στο όνειρο
ο Κώστας ο Ριτσώνης.
Βρίσκω χώμα πολύ
να γράψω τις λέξεις μου
μα τώρα χρειάζομαι νερό
αν θέλω ν’ ανθίσουν, είπε
κι έβαλε τα κλάματα.
Έτσι –έστω και στον ύπνο μου–
είδα από κοντά
πώς γράφεται ένα ποίημα.

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Αυτά που γράφω

Αυτά που γράφω δε λένε τίποτα στους ψαράδες
τους φτάνει η φωνή της θάλασσας
μα ούτε και στους χωρικούς μιλούν
τους τρέφει ο ιδρώτας τους.
Μένουν αυτοί που ξέρουν γράμματα
μα σ’ αυτούς εμπιστοσύνη δεν έχω
οι περισσότεροι έχασαν την αθωότητα νωρίς
κι αυτά που γράφω είναι ό,τι μου ψιθυρίζει
στον ύπνο μου ένα παιδί που όρθιο το κράτησε
η δασκάλα μπροστά στον πίνακα για τιμωρία

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: [Αυτό το γράμμα δεν θα φτάσει...]

Αυτό το γράμμα δεν θα φτάσει στα χέρια σου ποτέ
κι όμως εγώ επιμένω να σου μιλώ
λες και πρόκειται να αναβληθεί
η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη
λες κι ο Ναπολέων Λαπαθιώτης
δε θα τραβήξει περίστροφο
λες κι ο Νικόλας Άσιμος αύριο
θα πουλάει τις κασέτες του στο Πολυτεχνείο.
Κι όμως εγώ επιμένω να σου μιλώ.

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: [Ευγενικό πρόσωπο με γένια...]

Ευγενικό πρόσωπο με γένια, όχι πάνω απ’ τα σαράντα,
στην είσοδο μαγαζιού με κατεβασμένα τα ρολά λόγω κρίσης.
Θεσσαλονίκη, Μητροπόλεως, λίγο μετά τον αριθμό 53.
Πλάι του το παιδί βλέπει τη ζωή να τους προσπερνάει...
Ο άντρας έχει το χέρι μισοαπλωμένο, το ίδιο κι η παλάμη μου.
Μάτια κλειστά. Απελπισία; Απόγνωση;...
κι όλα τα Α της στέρησης... γαμώ τον κόσμο μας.
Ανοίγω το πορτοφόλι μου. 60 ευρώ.
Η καρδιά μου τα δίνει όλα, το χέρι μου πενήντα λεπτά.
Έτσι έχασα το χέρι μου, Κύριε, και σαν οδηγός
δεν μπορώ να εργαστώ πλέον.
Δώσ’ μου τη χαρά να σ’ ακολουθήσω

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: [Άλλαζαν χρώμα τα μάτια της...]

Άλλαζαν χρώμα τα μάτια της
μπλε στη θάλασσα
γαλάζιο στον ουρανό
πρασινοκόκκινο στην εξοχή
το κίτρινο του Βικέντιου τη νύχτα
το πορτοκαλί του Παραλή στο μπακάλικο
το μαύρο της Γώγου στη Στρωμνίτσης.
Άλλαζαν χρώμα τα μάτια της
άσπρα δεν έγιναν ποτέ...

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Μπρούτζινος γύφτος

Όλες μου οι λέξεις
μια κραυγή
είμαι κι εγώ εδώ!
ρωτήστε πώς με λένε
τίνος παιδί είμαι
αφήστε με να σας πω
για το μέρος που γεννήθηκα
κι ύστερα
πάρτε με μαζί σας
να πλέκω καρέκλες
κατσαρόλες να γανώνω
και τα βράδια γύρω απ’ τη φωτιά
στο τραγούδι σας να καίγομαι

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)