Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ένα παράξενα ωραίο χαμόγελο

κυλούσαν αργά στα μάγουλα
έφταναν ως τα χείλη
είχαν μια γεύση από προδοσία αλμυρή
γεύση πικρή από εγκατάλειψη

από μικρός λοιπόν συνήθισε
να καταπίνει τ’ ανώφελα δάκρυά του

δάκρυ το δάκρυ αργότερα
σήκωσε το κεφάλι
έμαθε να χαμογελάει στα δύσκολα
σχεδόν πάντα να χαμογελάει

καμιά φορά τα δάκρυα συνθέτουν
ένα παράξενα ωραίο χαμόγελο

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το πιο ασήμαντο αντικείμενο

στο πιο μικρό
στο πιο ασήμαντο αντικείμενο
ελλοχεύει
και περιμένει τη στιγμή

η μικρή
η αδιόρατη εκείνη φλόγα
που κάποτε φουντώνει
κι ανάβει μια μεγάλη πυρκαγιά

το πιο ασήμαντο αντικείμενο
κάπου βαθιά
μέσα στην έκστασή του
λάμπει

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, λέξεις του ανέμου

στάλες βροχής στη θάλασσα
σπίθες ηφαιστείου στον ουρανό
ψιθυρίζω
λέξεις του ανέμου

τόσο να ζήσουν

στο ευάλωτο και το στιγμιαίο
να παραλλάσσεται η αιωνιότητα

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, στιγμές χαράς

όπως όταν ο ήλιος τρυπάει τα σύννεφα
κι αστράφτει
και θαμπώνει τα μελαγχολικά της μάτια

όπως όταν η δίψα εκείνη
ξάφνου από μέσα σου αναδύεται
κι είναι δικός σου
είναι ωραίος πάλι ο κόσμος

όπως όταν ένα χέρι τρυφερά
αγγίζει το δικό σου χέρι
και σε μεθάει για λίγο
για λίγο σε ξαναγυρίζει
στα εφηβικά σου χρόνια

κάποιες στιγμές χαράς
που σου θυμίζουν
πόσο απρόσιτη είναι η ευτυχία

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, στα μαγεμένα στενοσόκακα

όπως οι τελευταίες παραδίδονται
αχτίδες του ήλιου
κόκκινες πίσω απ’ τα βουνά
ή πυρπολούν τη θάλασσα

όπως το άρωμα του ονείρου
από το μέλλον στο παρελθόν
σκορπίζει ο χρόνος

όπως μες στην ομίχλη
ανθίζουν το φθινόπωρο
τα βουρκωμένα μάτια
μ’ ένα αχνό χαμόγελο

έτσι οι χαμένες αγάπες
μοναχικές περιπλανιούνται
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, εκπλήρωση

το πλοίο που δεν σήκωσε άγκυρα
ένα τρένο που έμεινε για πάντα στον σταθμό
όσα ποτέ μας δεν γνωρίσαμε
πέρα από τους ορίζοντες

θάλασσες και βουνά
και πολιτείες μυθικές ονειρεμένες
με τους μεγάλους δρόμους
κάτω απ’ τ’ άστρα

τα χρώματα, τις μουσικές
όσα δεν θάμπωσαν
δεν μέθυσαν την άπληστη ψυχή μας
τα μαγικά εκείνα δάχτυλα
που δεν αγγίσαμε ποτέ

όλα τα άγνωστα
τα προαιώνια μυστικά και θαύματα
εκστατικά πάντα αναδύονται
στα φωτεινά σου μάτια

αυτό το φως είναι το τέλος
και η αρχή του κόσμου
και το δικό μου ατέλειωτο ταξίδι

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, γυναίκες μόνες

γυναίκες μέσης ηλικίας στην καφετέρια
μόνες
καλοντυμένες με ριχτά φορέματα
που κάτι λίγο αναδεικνύουν
και κάτι κρύβουν λίγο περισσότερο

γυναίκες χειραφετημένες, δυνατές
ακόμα ελκυστικές
γυναίκες μόνες
γυναίκες που θυμούνται, ελπίζουν, συζητούν
περήφανες γυναίκες που χαμογελούν
ευθυτενείς
μπροστά σε αστραφτερά σερβίτσια
με μια αδιόρατη σκιά στα μάτια

γυναίκες μέσης ηλικίας στην καφετέρια
μόνες
στο σπίτι μόνες
μ’ άλλες γυναίκες μόνες

κάπου μακριά δακρύζει
ένα λησμονημένο όνειρο

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, άρχοντας και στοιχειό της πόλης

κατέβαινε ασυγκράτητος
απ’ την κοιλάδα του Αξιού
και εισχωρούσε στην καρδιά της πόλης
αψηφούσε τον Αϊ-Δημήτρη
το Εργατικό Κέντρο και το Τέταρτο Αστυνομικό
με μια πνοή καταλάμβανε την Πλατεία Δικαστηρίων
καταλάμβανε γη κι ουρανό

άφηνε τις προφυλακές του
να ξεχυθούν στην Αριστοτέλους
έστελνε μανιασμένη τη θάλασσα
στα τρία ψαροχώρια απέναντι
κουρέλιαζε και σκόρπιζε τα σύννεφα
σάρωνε κάθε επιφάνεια
έτρεπε τους διαβάτες σε άτακτη φυγή
με το κεφάλι βαθιά μέσα στα πέτα
αναμετρούσε τα σκυθρωπά μέγαρα
γλιστρούσε μέσα από κάθε άνοιγμα και χαραμάδα
βροντούσε πόρτες κι ανασφάλιστα παντζούρια
έμπαινε ουρλιάζοντας στις πίσω αυλές
πετούσε κάτω καρέκλες, γλάστρες, τεντζερέδες
ξεκάρφωνε τις πινακίδες
κι ανέμιζε τα απλωμένα στο σχοινί
ξεθωριασμένα γυναικεία εσώρουχα
σφυρίζοντας μακρόσυρτα, δυσοίωνα
στα καλντερίμια και τα κεραμίδια

Βαρδάρης ο άτεγκτος και απροσκύνητος
άρχοντας και στοιχειό της πόλης
της κάθε εποχής και ιδίως του χειμώνα

γέρασε όμως τώρα πια ο βόρειος άνεμος
τον νίκησαν οι πυκνές οι υψηλές οικοδομές
τον έφθειρε ο χρόνος
ο ήλιος έχασε τον σύμμαχό του
όμως και πάλι καμιά φορά εισχωρεί
περιπλανιέται στα σοκάκια αδύναμος
με κάτι σαν λυγμό μακρόσυρτο
και σαν αποχαιρετισμό
αφήνει την κάποτε δική του πόλη
στην επικράτεια της βροχής

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ονειρεύτηκα

ονειρεύτηκα πως έζησα

τα παιδικά μου χρόνια στην πλατεία
με μπάλα και χαρταετούς
με τους γονείς μου και τ’ αδέρφια

ονειρεύτηκα πως σπούδασα
εργάστηκα, ταξίδεψα
γνώρισα μυστικά και θαύματα
τον πόνο και τον θάνατο
ονειρεύτηκα πως έγραψα ωραία βιβλία

ονειρεύτηκα με την ψυχή μου
πως σ’ αγάπησα
και πως αγωνιστήκαμε μαζί
πάντα μαζί

όνειρο ήταν
η περιπέτεια της ζωής
στάχτη στη φαντασία
ενός άγνωστου θεού

κι εκείνο που τελευταίο
θα διαλυθεί μες στην ομίχλη
είναι το χέρι σου
που ακόμα με κρατάει σφιχτά

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος

στη Σοφία

σύντροφοι στ’ όνειρο
στην περιπέτεια της ζωής
να ταξιδέψουμε
και να διαβάσουμε
ν’ ανακαλύψουμε έκθαμβοι τον κόσμο

εσύ κι εγώ
ποτέ πια μόνοι
να χτίσουμε ένα σπίτι
να μεγαλώσουμε ένα παιδί
να επιβιώσουμε στις καταιγίδες

να γράψουμε
να τραγουδήσουμε
να κλάψουμε
να ζήσουμε την καθημερινή ρουτίνα
ν’ απλώσουμε ένα χέρι
ν’ ανάψουμε ένα φως

πενήντα χρόνια τώρα με τη φλόγα
με τις αδυναμίες και τα λάθη μας
και μιαν αγάπη ανίκητη

μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, παράξενη απουσία

λες κι όλοι εξατμίστηκαν
χάθηκαν ξαφνικά σε μια γκρίζα ομίχλη

υποπτεύομαι όμως ότι παίζουν
και κρύβονται χαμογελώντας
μες στη μεγάλη τρίφυλλη ντουλάπα
και στα βιβλία ανάμεσα στα ράφια
ή μήπως έπεσαν ανύποπτοι
σε κάποια μυστική ρωγμή του χρόνου
και αναδύθηκαν στις φωτογραφίες του τοίχου
και μέσα στον καθρέφτη

ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο ζωντανή
αυτή η παράξενη απουσία
τόσο μελωδική η φωνή τους
καθώς κυλούν στις φλέβες μου
καθώς πάντα μ’ αυτούς
εγώ γράφω κι ανασαίνω

και περιμένω πάντα τη στιγμή
σαν από θαύμα
να εμφανιστούν και πάλι πίσω μου
και να ρωτήσουν τ’ όνομά τους

με τα ζεστά τους χέρια κλείνοντας
τα δακρυσμένα μάτια μου

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, επιστροφή στην πατρίδα

τις ώρες της βουβής απελπισίας
όταν τριγύρω ο κόσμος καταρρέει
και σβήνουν τ’ άστρα
όταν η άβυσσος με κοιτάει στα μάτια
γέρνει πλάι μου ξάφνου και πάλι
ο άγγελος των παιδικών μου χρόνων

και μου χαμογελάει
μου κρατάει το χέρι
μου ψιθυρίζει ένα παλιό τραγούδι

ο άγγελος των παιδικών μου χρόνων
ξέρω όταν έρθει η ώρα
ανάλαφρα πως θα σηκώσει
επάνω στα φτερά του την ψυχή μου
κι από την εξορία αυτού του κόσμου
γαλήνια θ’ ακολουθήσουμε το φως
για τη χαμένη μας πατρίδα

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, και όμως

μέσα στα ερείπια
πάνω στους τάφους
κόκκινες και γαλάζιες σημαίες
θ’ ανεμίσουν
η άνοιξη εκθαμβωτικά
και πάλι θα χαμογελάσει

και όμως
οι νέοι και πάλι
θ’ ανακαλύψουν τις ξεχασμένες λέξεις
εκστατικά
θα τις προφέρουν
με την ίδια ελπίδα
την ίδια πάντα βεβαιότητα

και όμως
μέσα απ’ τις στάχτες
ανίκητη η ζωή
θα πάρει και πάλι
τον προαιώνιο δρόμο της
σαν να ’ναι η πρώτη φορά
σαν τίποτα
να μην έχει προδοθεί
τίποτα
να μην έχει χαθεί για πάντα

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, φαντάσματα

ευγενικέ αναγνώστη πρόσεχε
όπως σ’ ερειπωμένους πύργους
χαμένους μέσα στην ομίχλη
ανάμεσα σ’ αυτούς τους στίχους
κυκλοφορούν φαντάσματα
που σέρνουν πίσω τους βαριά
τις αλυσίδες του ανεκπλήρωτου

φαντάσματα της νιότης και του έρωτα
ιδανικών και ονείρων
μιας κάποιας φευγαλέας ευτυχίας

κι ακόμα πρόσεχε γιατί δεν ξέρεις
αν το χαμόγελό τους είναι δάκρυ
κι όταν απλώνουν χέρια αόρατα
πόσο σφιχτά θα σ’ αγκαλιάσουν

φαντάσματα ποιήματα με λέξεις μυστικές
περιπλανιούνται μες στο φως
σε γειτονιές παλιές λησμονημένες
αναζητώντας όσα αγάπησαν
και ίσως κάποτε αλώσουν την ψυχή σου

Από τη συλλογή φαντάσματα (2020)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, η σκληρή εντολή

να γνωρίζεις την ισόβια εντολή
να γνωρίζεις τον προορισμό σου
να κοιτάζεις κατάματα το θηρίο
και να γράφεις στο κελί σου ποιήματα

να ξέρεις ότι όλα είναι μάταια
να καταθέτεις γυμνή την ψυχή σου
να προφέρεις ηδονικά τις λέξεις
και να επιδιώκεις μια ανέφικτη τελειότητα

όχι για αραχνιασμένα ράφια βιβλιοπωλείων
όχι για τον έπαινο και την ιστορία
να γράφεις για σένα
γι’ αυτό που είσαι και που δεν αλλάζει
ίσως έτσι ν’ αγγίζεις και τ’ αδέρφια σου

τα τραύματα που ματώνουν και πονάνε
είναι η δωρεά σου
να είσαι ευγνώμων
και να γράφεις στο κελί σου ποιήματα

Από τη συλλογή φαντάσματα (2020)