Μάρκος Μέσκος

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Όνειρο ή ο μύθος της μεμονωμένης εξόδου

Τ’ άλογα μπροστά και η μουσική.
Ο κόσμος πίσω με τ’ αγκαλιασμένα παλικάρια και το παιδομάνι.

Χωρίς σημαίες, χωρίς αρχηγούς
ο κλήρος έλαχε σε μένα
να τρέξω μπροστά να σταματήσω τ’ άλογα
μεγάλο το βήμα και η μουσική πού ν’ ακουστεί
σ’ αυτούς που ακολουθούσανε περνώντας την έρημο
τα βαλτοτόπια και τις καταποντισμένες πολιτείες.

Στα χίλια εμπόδια γλιστρούσα τώρα από τις
σάπιες στέγες και τους φαγωμένους δοκούς
μα να ’ναι καλά κείνο το δέντρο των αντρειωμένων
που ξαφνικά φύτρωνε κι άνοιγε κλωνιά
να πιαστώ, να περάσω τις αυλές και τους βάλτους
σταματώντας τ’ άλογα στο ξέφωτο
και δυναμώνοντας τη μουσική.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ο μελλοθάνατος

Το καραούλι έπιασε μόνον εμένα
και η νύχτα η βάναυση χάρηκε τα μάτια μου.
Αχ! να τα σφαλούσα τόσο
όσο ένα ανθισμένο δέντρο οχτώ του Απρίλη!
Άσπρο γενάκι έχει το βουνό
τα χωράφια υγρό κριθάρι.
Μα πού, μα πού με πάει αυτός ο άνεμος
μα πού, μα πού με πάνε αυτές οι χειροπέδες.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ιούλης

Γόνατα λυγάει το δείλι, τ’ άλλο μαχαίρι
καρφώνει τα κόκαλά μας.
Βαθύς είναι ο κάμπος, καρπερός ο ψίθυρος Ιούλη μήνα
να ’φτανε, αχ! να ’φτανε η στιγμή.

Ο θάνατος σήμερα είναι μια κόκκινη κηλίδα ή
ένα κατάψηλο δέντρο.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Παραίνεση

Ξάφνου, μίλησεν ο γέρος:
Νερό στην άμμο; Στη θάλασσα σάστισαν τα καράβια
χύμηξαν αϊτοί να πιουν νερό∙ τ’ αηδόνια μόνο
που γνωρίζουν καλά
πότε φτάνει η μαύρη νύχτα και πότε η δροσερή αυγή
χαροκοπιούνταν κι έκλαιγαν...
Νερό στην άμμο; Κρύψου αλόγιστο νερό
τι ο μαύρος ίσκιος
άνοιξε κιόλας βάραθρο να σε πιει.
Σ’ άλλον καιρό
βόηθα κείνον τον ανθό να περάσει την άμμο.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Κατάσταση

Η αρραβωνιαστικιά μου είναι κουτσή
κι ως περπατούμε δίπλα στα ποτάμια
θαρρώ πως μια καταποντίζομαι βαθιά στον ποταμό
κι άλλοτε πάλι με τραβούν τα μαύρα της μαλλιά
ψηλά στα κύματα που κελαηδούν αηδόνια...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Κατοπινό ειδύλλιο

Στο σχοινί που απλώνει η μάνα μου τα ρούχα
από τη μουριά του γείτονα ήρθε ένας σπουργίτης.
Με κοιτάει∙ τον κοιτώ. Είτε πέφτει μαλακό το χιόνι
είτε ανάφτει πυρκαγιά η ροδιά στη φυλλωσιά της
μοιάζει να μην πολυπιστεύει πως εγώ είμαι εχθρός του
αλλά κι εγώ μπορώ να πάρω τη σφεντόνα
φύλλο ζεστό, σώμα μικρό τη στάχτη του
στους πέντε ανέμους να πετάξω;

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ένα φιλί

Α, σφοδρή επιθυμία με κατακλύζει
μαύρο σκαρπίνι στο ψιλό χορτάρι
βρεγμένη χλόη στα στήθια των νεκρών.
Γέμισε το πρόσωπό μου αστέρια απ’ τα φιλιά σου
και φεγγοβολώ σαν έναστρος ουρανός. Όμως
όταν με φιλάς δεν ονειρεύομαι μαζί σου στα λιβάδια.
Με κόπο συγκρατώ όλους αυτούς που πλάγιασαν στο στήθος μου
στη ματωμένη χλόη έγειραν αναστενάζοντας
κι αποζητώντας ένα φιλί δικό σου.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Σύγχρονη ρέμβη

Πόσον καιρό έχεις να σταθείς στο παραθύρι;
Μπροστά σου ο Απρίλης άνθισε μιαν ιτιά
και νανουρίζει το ποτάμι. Στον κάμπο
ολόλευκο άτι χλιμιντρίζει καρτερώντας την καλή σου, άντρα
που την καρδιά σου απόψε
καθώς το φύλλο της βερικοκιάς
μικρός βοριάς λυγάει.

Πόσον καιρό έχεις να σταθείς στο παραθύρι;
Καιρός, καιρός να πιάσεις πάλι το σπαθί.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Δυο τρεις

Πήραν το πανί και το περάσαν πέρα από τη θάλασσα
μήτε μπαμπάκι μήτε νήμα φάνηκε ξανά στα χέρια τους.
Έκλεισαν οι πύλες κόπηκε το νερό οι εργάτες
σκόρπισαν. Άλλοι έκλαιγαν άλλοι οργίζονταν άλλοι σιωπούσαν
άλλοι κινούσαν κιόλας για την ξενιτιά.

Δυο τρεις
που επιθυμούσανε πολύ σ’ αυτές τις μαχαιριές
να παίξουν κάποιο ρόλο και γνώριζαν καλά
τα μονοπάτια του δάσους
προτίμησαν, προς το παρόν, να βγούνε στα χωριά της περιοχής
κι ο καθένας με το φεγγαρόφωτο ή την αυγή
κουνάβια ακριβοπλήρωτα να πιάνουν και να τα πουλούν
— για τους τρυφερούς σας ώμους
κυρίες μου.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ερημιά

Μπορούσε ο κήπος τούτος να ’χε λουλούδια
και τριαντάφυλλα και βιολέτες και γαρούφαλα νυφιάτικα
και ηλιοτρόπια στη γωνιά.
Πίσω από τον φράχτη τώρα περνούν
βιαστικά ανθρώπινα κεφάλια ή πετάγματα πουλιών —
ο μόνος τρόπος που ’μεινε να ξεχωρίζεις
δρόμους ή φρυγμένους ποταμούς ή κήπους μ’ αγριολούλουδα.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Αστείο

Να σβήσει αυτό το φως της μέρας
να ’ρθουν βαθιά μεσάνυχτα
κι ο πετροκότσυφας ο μαχμουρλής
στου πρωινού την πάχνη ν’ αναστήσει φως,
βράδυ πάλι μαλακό να ’ρθει, να ’ρθουν
πάλι μεσάνυχτα, να φύγει, να ’ρθουν
να φύγει να ’ρθουν —
να ξημερώσει...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Επιτύμβιο

Μια φορά κι έναν καιρό οι μυλόπετρες του κόσμου
αλέσαν μόνο ένα σπυρί.
Μια φορά κι έναν καιρό οι μυλόπετρες του κόσμου
αλέσαν μόνο ένα καλοκαίρι.

Όσο ένα στάχυ καρπερό η φωνή του.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Πρωί πρωί...]

Πρωί πρωί
ο τοίχος κατάλευκος.
(Για να λησμονήσω
το άλλο χρώμα.)

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Τα μέλη στον τροχό...]

II

Τα μέλη στον τροχό
η οχιά να δαγκώνει
να συνθλιβεί το κρανίο — το νερό
θα φυτρώνει πάλι από κάτω.

Σαν αποτσίγαρο σβήνει τον ήλιο
(λοξή επιθανάτια κλίση ψαριών),
ο καιρός παγώνει το μέτωπο — το νερό
θα φυτρώνει πάλι από κάτω.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Η φαντασία πέτρα στον λαιμό...]

III

Η φαντασία πέτρα στον λαιμό:
Η λίμνη που ιστορούσα ψόφιο άλογο
κάτω απ’ τον στενό κύκλο του γύπα
ένα γύρο τα ξερά δάση και
η μπαταριά στον κάμπο δέκα νεκροί.

(Περίμενε μια στιγμή
να δέσω την τσακισμένη φτερούγα.)

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)