Σοφία Στρέζου

[wings]

Σοφία Στρέζου, Ένα άγαλμα στον βυθό

Απελπισμένο άγαλμα στον βυθό,
παραδομένο στη φθορά,
θρηνεί τη μοναξιά,
βιάζει τον χρόνο ειρηνικά,
ερωτεύεται
απομονώνοντας μορφές,
μ’ ευγενική τρέλα
επαιτεί την αγάπη.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Οδυνηρή δραπέτευση

Της ίδιας σου της νίκης αιχμάλωτος,
πίσω από το φράγμα των ματιών σου
κλαις για τη βροχή∙
δεν ισορροπείς στης ζωής το σχοινί∙
μιμείσαι∙ σε δονούν οι σιωπές∙
χωρίς να μπορείς ν’ αναστηθείς
παρασύρεσαι σε πόρτες φωτεινές,
σε ρυθμούς όχι δικής σου επιλογής∙
κι οδυνηρή είναι η δραπέτευση
στην άνιση μάχη με το σώμα σου.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Δυο φεγγάρια

Δυο φεγγάρια πνίγηκαν
μέσα σε μια νύχτα
στο ίδιο πηγάδι
νομίζοντας πως θα ’σβηναν τη φλόγα τους
πριν την αυγή.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Η ανάσα της ώρας

Σε βρίσκω και σε τυλίγω
στους δρόμους του μυαλού μου∙
κι αν τα χέρια μου ολοένα σ’ αγγίζουν
είναι που δεν μπορούν ν’ αντισταθούν
στη σκόνη και στ’ όνειρο κάποιου αιθέρα,
στης ανάσας την ώρα,
στων ημερών τη θύμηση που κρατάμε,
με την ανησυχία που τυραννικά με γυρίζει
στο ταξίδι της νοσταλγίας,
για να μπορώ να ελευθερώνομαι
κι ύστερα να παραδίνομαι συνειδητά στην αγάπη.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Απόπειρα

Προσπαθείς για μια απόπειρα φυγής από το πεπρωμένο
ψάχνοντας για κύκλους στο άπειρο,
κι είναι η σιωπή η τελευταία σου άμυνα,
μέσα στον κύκλο που μόνος σου χάραξες,
λιποθυμάς από τα φώτα σα νυχτώνει,
με πόνο βλέπεις τα μάτια σου άνυδρα∙
κι όμως σε γνώρισα,
είχες την όψη του ιδανικού∙
τώρα ποιος άνεμος βιαστικός σε προσπέρασε
χωρίς να προλάβεις
να του ανοίξεις ένα παράθυρο.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Συμβιβασμός

Δεν υπάρχουν αδάκρυτοι δρόμοι για να περάσεις,
θ’ ακολουθήσεις ή θα χαθείς
στη Σαχάρα του νου σου,
θα ψάχνεις για το τέλος μιας ομορφιάς
κι από αδράνεια θα κάνεις λάθη.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Φαέθων

Ένας άνεμος κλέβει το γυμνό σου κορμί
πήρες την αναζήτηση που σε μαγεύει
γυρεύοντας τον αρχάγγελο που δεν είχες δει
φώναζε τ’ όνομά του «Φαέθων»
κι ύστερα ξαφνιάστηκες από μια πύρινη βροχή
χωρίς να προφτάσεις να αυτοαναλυθείς.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Αποπλανηθήκαμε

Αποπλανηθήκαμε σε στιγμές αλλόκοτα περίεργες
σ’ έναν κόσμο που μόνο μισθοφόροι μας αγαπούν
μέσα σε σκιές ψάχνουμε ένα άγνωστο αστέρι να μας μιλήσει
για ένα λουλούδι που δεν έπρεπε ποτέ να κοπεί
ποιοι εαρινοί κι ανεπίγνωστοι πόθοι φέρνουνε δάκρυα
ποιες παράνομες σιωπές παραμονεύουν στο άδειο δωμάτιο
μπροστά σ’ ένα γιατί που ομολογεί.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Ίδιες διαδρομές

Δεν θυμάμαι τι αναζητούσα
κι όμως κάτι προσπέρασα που μ’ άγγιξε,
χωρίς ν’ αφήσω το βλέμμα μου να παρασύρεται
συνέχισα στον ίδιο κύκλο,
δίχως να νιώθω ντροπή για το λάθος
στις ίδιες πάντα διαδρομές,
που μ’ ακρωτηριάζανε,
μόνο στιγμές σαν άγγιζα τον άνεμο
έλεγα τότε ναι,
ξανά απ’ την αρχή θα ζωγραφίσω,
θα διώξω τις σκιές
και τις ροές θ’ αλλάξω∙
ύστερα τίποτα,
χάνονταν όλα μες στη μουντή νύχτα
μπροστά σ’ ένα άδειο ποτήρι νερού.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Ανάγκη

Δεν ονειρεύομαι πια τη δύση,
δολοφονήθηκε μέσα στη δυσαρμονία του κόσμου∙
κι ήταν φθινόπωρο
που πάντα μου ’φερνε λύπη,
κι εσύ όλο με ψάχνεις
στου δρόμου σου τη χαρά.
Μα με τι να ντύσω τη θλίψη μου
για να σου δώσω τη φωτιά,
ακολουθείς τον ίσκιο μου, βιάσου
τυλίγεται στην ομίχλη
δεν με προφταίνεις...
Έλιωσα μέσα σε κίτρινα σύννεφα,
ίσα που πρόλαβα να σου πω ένα γεια.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Θλιβερή παράσταση

Τυφλοί μέσα στη νύχτα κινούν
να προφτάσουν τη γεύση
χωρίς ελπίδα, ανέγνωμοι,
θαρρείς κι είναι νεκροί,
με άβουλη ανεμελιά προσφέρουν
σκιές του δρόμου το θέατρο,
να παίζουν το δράμα της νιότης
σε μια παράσταση θλιβερή
κι ύστερα να θρηνούν ανώφελα
το έργο τους που απέτυχε,
και το φεγγάρι να τελειώνει γι’ απόψε,
η θύελλα της φωτιάς να τους κυκλώνει
απόκληροι στον ίδιο τους τον θίασο
καίνε τους πόθους τους συνειδητά,
κρύβουν τα ραγισμένα κρύσταλλα της καρδιάς τους.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Περιθώριο

Ώρα δώδεκα και τριάντα
πλατεία Λευκού Πύργου,
περιθώριο,
μαύρα ρούχα, καπνός άσπρης σκόνης,
θολά μάτια,
κι αυτοί τώρα αρχίζουν να ζουν
με το γέλιο πνιγμένο στη δύση,
κυματάκια χωρίς χρώμα
κρατούν τον αφρό στου τσιγάρου τη σπίθα,
με ρίγη συνωμοτούν για ηδονές καπνών,
με ακοίμητους πόθους
χαράζουν πορείες ιλίγγου στη λεωφόρο.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Ισορροπία

Μένω σιωπηλή
χωρίς να μπορώ ν’ αναστήσω
τη σιωπή του θανάτου,
να υποτάξω τη διάσταση της ζωής
στον παράλογο χρόνο,
να διαχωρίσω το σώμα μου από την ψυχή,
τη μνήμη από την ανία.
Ποια αδυσώπητη δύναμη
μου επιτρέπει ακόμα ν’ αγαπώ,
να μη μετανιώνω γι’ αυτό μου το λάθος,
ποια ομορφιά ταξιδεύει
σ’ αδιέξοδα αγνώριστα∙
κι όμως αρχίζω να σπάω να καταρρέω
μέσα σε χίμαιρες,
σ’ ενέργειες άγνωστες
χωρίς να μπορώ ν’ αλλάξω,
να μένω αμετάβλητη
στο ίδιο πάντα τεντωμένο σχοινί.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Το τέλος σου

Προσπαθείς να ελευθερώσεις τη φωνή,
μες στην ομίχλη του καθρέφτη σου
διακρίνεις το χλωμό πρόσωπό σου
ψάχνοντας για ένα φως,
και δεν ακούς
τις νωπές ακόμα κραυγές σου
στο τελευταίο σου βράδυ,
τυλιγμένος με χρώματα τρέλας
αποστρέφεσαι τη λάμψη της καταδίκης σου
και το τέλος σου προκαλείς.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)

[wings]

Σοφία Στρέζου: Γυναίκα Α'

Τι θέλει εκείνος ο άνδρας στο απέναντι πεζοδρόμιο
να σημαδεύει με πόνο μια γυναίκα,
ένας κόκκινος λεκές στο μέρος της καρδιάς
ζωγραφίστηκε πάνω στο άσπρο της παλτό,
κι ακόμα είναι όρθια —
σε λίγο θα πέσει —
κανείς δεν θα τρέξει πίσω του,
κανείς δεν θα σκύψει να τη σηκώσει,
θα σβήσει όπως τ’ αγαπημένο της δειλινό
κρατώντας στα χέρια της μια αξία
που θέλησε πρόωρα να της φύγει,
κι ας της είχε γίνει σκιά.
Τώρα απάτη, όλα απάτη,
μπροστά στον καθρέφτη της αυταπάτης,
στην περιπλάνηση του φόβου και της μνήμης,
στη μη αποδοχή του ονείρου
όμορφα κι ήσυχα έσβησε μια φωτιά
μέσα από ένα βλέμμα αρωματισμένου έρωτα.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)