Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 06 Apr, 2008, 03:12:07

Title: Ορέστης Αλεξάκης
Post by: wings on 06 Apr, 2008, 03:12:07
Ορέστης Αλεξάκης (1931-2015)

(https://www.translatum.gr/forum/index.php?action=dlattach;topic=393399.0;attach=6355;image)

Ο ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟ POETICANET - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=3Ck6lfEsSnw)

Ο Ορέστης Αλεξάκης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1931. Σπούδασε νομικά και δικηγόρησε στην Αθήνα έως το 1991. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αυτοεξορίστηκε στη Δυτική Γερμανία. Μετά το 1991 έζησε κατά κύριο λόγο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, λίγα χρόνια στη Θεσσαλονίκη και ύστερα ξανά στην Αθήνα. Φιλολογικά του μελετήματα, δοκίμια και βιβλιοκριτικά του σχόλια δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε διάφορα περιοδικά. Ανήκε στη δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά. Πέθανε στην Αθήνα στις 16 Μαΐου του 2015.

[Πηγή για μέρος του βιογραφικού: ΕΚΕΒΙ (https://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=192)]

Ποιητικές συλλογές:
«Η Περσεφόνη των γυρισμών», εκδ. Δωδέκατη ώρα, Αθήνα, 1974
«Οι κόνδορες και το αντιπρανές», περιοδ. Πόρφυρας, Κέρκυρα, 1982
«Η λάμψη», εκδ. Κείμενα, Αθήνα, 1983
«Βυθός», εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, Αθήνα, 1985
«Ο ληξίαρχος», εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, Αθήνα, 1989
«Αγαθά παιχνίδια», εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, Αθήνα, 1994
«Νυχτοφιλία», εκδ. Ευθύνη, Αθήνα, 1995
«Υπήρξε» (επιλογή από όλες τις προηγούμενες συλλογές καθώς και από την ανέκδοτη συλλογή «Ο απόπλους»), εκδ. Απόστροφος, Κέρκυρα, 1999
«Μου γνέφουν» (έμμετρα ποιήματα), εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2000
«Ο μεταμφιεσμένος χρόνος» (μικρή καλλιτεχνική πλακέτα, εκτός εμπορίου), ιδιωτική έκδοση, 2005
«Θίασος στην εξέδρα», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2006
«Το άλμπουμ των αποκομμάτων», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2009
«Ορέστης Αλεξάκης | Ποίηση» (συγκεντρωτική έκδοση), εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2011
«Το ρόπτρο» (επιλεγμένα ποιήματα), Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα, 2014

Μελέτες:
«Τα σονέτα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη» (εισαγωγή και επιμέλεια), εκδ. Ωκεανίδα, Αθήνα, 1998

Ανθολογημένα ποιήματα:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Δουλτσινέα
Post by: wings on 06 Apr, 2008, 03:15:00
Dulcinea - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=nlRlDIp84vk)

Mitch Leigh & Joe Darion, Dulcinea
(Brian Stokes Mitchell / musical: Man of La Mancha (2002))


Ορέστης Αλεξάκης, Δουλτσινέα
 
Έρχομαι από τα βάθη των καιρών
απ’ τους βυθούς ενός χαμένου κόσμου
ματαιωμένος εξερευνητής
ιππότης νικητής
ανεμομύλων
 
Έρχομαι
σέρνοντας τα πολύχρωμα κουρέλια μου
φορώντας
τα επινικελωμένα μου παράσημα
και πάνω στο κεφάλι μου
—κορόνα
και δόξα των ονείρων της ζωής μου—
την άχρηστη λεκάνη του μπαρμπέρη
 
Έρχομαι τσακισμένος οδοιπόρος
γονυπετής μπροστά στο θαύμα της αγάπης σου
φώτισε με το βλέμμα σου τα σκοτεινά τοπία μου
ρίξε τα χέρια σου γεφύρια στο αχανές μου
βοήθησέ με πάλι να υψωθώ
μέσ’ απ’ τη δίψα των ψυχών
και το πανάρχαιο ρίγος των σωμάτων

Από τη συλλογή Το άλμπουμ των αποκομμάτων (2009)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Σαν να αναδύθηκε απ' τα χαμομήλια...]
Post by: wings on 06 Apr, 2008, 03:16:24
Ορέστης Αλεξάκης, [Σαν να αναδύθηκε απ’ τα χαμομήλια...]

Σαν να αναδύθηκε απ’ τα χαμομήλια.
κορίτσι δώδεκα χρόνων
λευκοντυμένο. Κρατάει ένα ματσάκι μαργαρίτες και τρέχει γελαστό να μου το δώσει.
- Είσαι ο πατέρας μου, μου λέει. Στον άλλο. Τον μακρινό κι ευλογημένο κόσμο. Όπου τα αστέρια ξέρουν να μιλούν. Κι οι ταπεινές μολόχες να χορεύουν.

Χρόνια σε περιμένω πέρα εκεί.
Χαίρομαι που μαθαίνω πως πλησιάζεις.


Από τη συλλογή Θίασος στην εξέδρα (2006)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Η απρόσμενη
Post by: wings on 08 Jun, 2008, 17:52:42
Orestis Alexakis - La inesperada - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=br8-rENuLEU)

Απαγγέλλει ο ποιητής.

Ορέστης Αλεξάκης, Η απρόσμενη

Όμως
ποια να ’σαι Εσύ που αιφνιδιάζεις
—με τόση λάμψη τόση μουσική—
το σκυθρωπό βασίλειο της σιωπής μου;
Που χείμαρρος φωτός εισβάλλεις ξάφνου
σ’ αυτά τα ειρηνικά σκιόφωτα όπου
χρόνια και χρόνια τώρα συντηρώ
τις λιγοστές αναιμικές μου μνήμες;
Μ’ αυτή την εκτυφλωτική ομορφιά; Μ’ αυτή
την εκκωφαντική σου παρουσία;
Τι ανακαλεί το βλέμμα σου στη μνήμη;
Κι αυτό το αστραφτερό χαμόγελό σου
—σαν άξαφνη αστραπή σε μαύρο φόντο—
ποιο ανέφικτο υπαινίσσεται και ποιες
ακτές πέραν του χρόνου προφητεύει;

Στο φρύδι του γκρεμού με καρτερείς
και με χαμόγελο ήρεμο μου γνέφεις
ανύπαρκτα φτερά να εμπιστευθώ
παγιδευμένες πτήσεις να τολμήσω

Από τη συλλογή Το άλμπουμ των αποκομμάτων (2009)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Αυτοσύσταση
Post by: wings on 20 Jul, 2008, 15:29:07
https://www.youtube.com/watch?v=xkKbk7fPP6g

Χρήστος Θηβαίος, Με λένε αέρα (δίσκος: Μόνο νερό στη ρίζα (2003)

Ορέστης Αλεξάκης, αυτοσύσταση
 
Με λένε Ορέστη – μα στη λέξη
μη σταθείς

παρακαλώ προσπάθησε
πίσω απ’ τη λέξη
να δεις τη νύχτα του χιονιού
– και του αγριμιού
το μάταιο μες στην ερημιά
ν’ ακούσεις κλάμα

Από τη συλλογή Η λάμψη (1983)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Η καταδίκη
Post by: wings on 31 Oct, 2008, 23:04:33
Ορέστης Αλεξάκης, Η καταδίκη
 
Κατηγορούμενε

Το δικαστήριο σε καταδικάζει

Ρύπανες το άσπρο ατλάζι των νησιών
Τη δροσερή πανίδα των κοιλάδων
Τα ταχύπλοα ιστία των ανέμων
Τους μενεξέδες των επιταφίων
Της αυγής τα σήμαντρα στην αυλή του Πάσχα
Το ρόδι, το κυδώνι και το μοσχολίβανο

Σκότωσες τα δεκαπενταετή χαμόγελα της Άνοιξης
Φύτεψες το μαχαίρι σου στα στήθη των πηγών
Θόλωσες το χιόνι των παρθένων και τις λεμονιές των νυμφών
Πυρπόλησες την εναέρια γέφυρα των χελιδονιών

Γκρέμισες όλους τους μικρούς φράχτες των πρωινών πουλιών
Σώριασες την πολύχρωμη πόρτα του αδέξιου έρωτα
Έσπασες όλα τα εύηχα κρύσταλλα όλα τα εύθραυστα δάκρυα
Σάρωσες τα χρυσά διάττοντα αστέρια
Των παιδικών παραμυθιών  Πρόδωσες τα νερά
Τα κρίνα και τα κάνιστρα  Υπονόμευσες
Τους κήπους της αστροφεγγιάς και τους άυλους φάρους
Των υγρών μελανών σπηλαίων της νύχτας

Καταδικάζεσαι στους αιώνες των νεκρών φεγγαριών
Να περιφέρεσαι γυμνός στην ερημιά της Πομπηίας
Μέσα στην κρύα φωτιά να κρυώνεις
Μες στο ξερό νερό να διψάς
Μες στα φαντάσματα του έρωτα να μονάζεις

Ίσκιος στην ερημιά των στερεωμάτων
Χωρίς απόκριση
Χωρίς συγκομιδή

Από τη συλλογή Η Περσεφόνη των γυρισμών (1974)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Έκπληξη
Post by: wings on 02 Nov, 2008, 00:12:34
https://www.youtube.com/watch?v=bnAvcGyy2u8

Θάνος Μικρούτσικος & Κώστας Λαχάς, Ο τυμβωρύχος
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: Στου αιώνα την παράγκα (1996))

Ορέστης Αλεξάκης, έκπληξη
 
Κι έτσι, ακουμπώντας στο προσκέφαλό σου
στης ρέμβης σου το λίκνισμα αφημένος
μπήκα μέσα στο ίδιο τ’ όνειρό σου
είδα το φως σου
κι ό,τι
μέσα στο φως σου ανθίζει

τη φοβερή απροσδόκητη ομορφιά σου
την κλειδωμένη ερμητικά στο σώμα

– σαν καταθαμπωμένος τυμβωρύχος

Από τη συλλογή Η λάμψη (1983)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ωραίο να ζεις
Post by: wings on 17 Nov, 2008, 15:45:54
(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fclaude-monet.org%2Fartbase%2FMonet%2F1900-1900%2Fw1620%2Fapc.jpg&hash=1c0752b0bf33a0afae5a1c24d757188781261481)

Le Printemps, Giverny by Claude Monet, 1900, private collection
Πηγή: Claude MONET painting Giverny, Picture Poster Print by claude Oscar Monet (http://www.intermonet.com/oeuvre/giverny.htm)

Ορέστης Αλεξάκης, Ωραίο να ζεις
 
Ωραίο να ζεις μέσα στην Άνοιξη
Στο φως και των χρωμάτων τη σπατάλη
Στων αρωμάτων τη χλιδή
Στη λάμψη και τη φαντασμαγορία

Ωραίο να ζεις σαν τα λουλούδια που αναβλύζουν
Σαν τα πουλιά που ιχνηλατούν
Σαν τα σκουλήκια που ζητούν τον προορισμό τους

Ωραίο να ζεις ξαλαφρωμένος τ’ ουρανού το βάρος
Ωραίο να ζεις απολησμονημένος
Ωραίο να ζεις τρυγώντας γήινες ώρες
Ωραίο να ζεις αντίπερα των άστρων

Ωραίο να ζεις πλησιάζοντας τις βρύσες
Ωραίο να ζεις ακούγοντας τις φλέβες
Ωραίο να ζεις με το ένα μόνο πρόσωπό σου
Ξεχνώντας το άλλο στο δικό του κόσμο

Ωραίο να ξέρεις – κι όμως να σωπαίνεις

Ν’ απλώνεις ρίζες – κι όμως να βυθίζεσαι

Από τη συλλογή Η Περσεφόνη των γυρισμών (1974)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ξένος
Post by: wings on 01 Dec, 2008, 22:40:02
https://www.youtube.com/watch?v=DlgayHzCGWc

Ξένος εδώ (καθιστικό παραδοσιακό ανατολικής Μακεδονίας με την Ξανθίππη Καραθανάση)

Ορέστης Αλεξάκης, Ξένος

μνήμη Αλέξη Τραϊανού (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8476.0)
 
Κι άξαφνα πρόβαλε στα μάτια μου απροσδόκητος
Ξένος – σαν άλλου ανέμου κι άλλου τόπου
Κουλουριασμένος στο σκοτάδι του, θανάσιμα
Τραυματισμένος, αμετάπειστα απερχόμενος

Στ’ άδυτα βάθη του οι σημαίες μεσίστιες
Τ’ αγάλματά του σιωπηλά και τα μαντεία
Χωρίς φωτιά και τρίποδα και λάλον ύδωρ

Έρημος σαν εξόριστος θεός    Οδοιπορούσε
Διασχίζοντας τοπία γυμνά, πόλεις νεκρές, ακτές
Στην καταχνιά και το άλυτο μυστήριο βυθισμένες

Σταυρούς κι αποκαΐδια μελετούσε
Μνήματα κι ενθυμήματα νεκρών
Καπνό και σκόνη προπορευομένων

Αρνιόταν να συγκατανεύσει, αρνιόταν
Μ’ όλη τη δύναμη του στήθους του ν’ αποδεχτεί
Να δώσει τ’ όνομά του, να συναριθμήσει
Τον εαυτό του ανάμεσα στ’ ανεξιχνίαστα πράγματα

Αρνιόταν να συμπράξει δίχως όλα
Τα φώτα του αναμμένα, δίχως όλα
Τα μάτια του ανοιχτά – τα μέσα κι έξω

Δεν έστεργε τα ημίφωτα, τις σκιάσεις
Τα διφορούμενα σημάδια, τα εκμαγεία

Ζητούσε φως και σάρκα, λόγο και άρτο
Γνώση και γνώμη, στάχυ και σταφύλι
Το όρος Θαβώρ, τα ιμάτια σαν το χιόνι
Φωνή εκ του βάθους
Άρμα
Ελευθερία

Ξένος – σαν άλλου ανέμου κι άλλης φλόγας
Πανέρημος – χωρίς κοχύλι κι άστρο
Κάποτε σκέπασε τα μέσα του πηγάδι
Και φόρεσε ήρεμος το αθέατο πρόσωπό του

Από τη συλλογή Η Περσεφόνη των γυρισμών (1974)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Φανέρωση
Post by: wings on 03 Oct, 2009, 17:11:17
Νταλάρας Dalaras " ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΦΑΝΕΡΩΘΕΙ " 1973 - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=KpVglYk1UNo)

Γιώργος Θέμελης & Σταύρος Κουγιουμτζής, Αυτός που θα φανερωθεί
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Ηλιοσκόπιο (1973))

Ορέστης Αλεξάκης, Φανέρωση

Φανερώθηκες στη νύχτα μου μ’ όλα τα φώτα σου
Τίναξες στο σκοτάδι μου τ’ άσπρα σου κρίνα
Μου ’δωσες φως και υπόσταση, τόπο και χρόνο
Σου χρωστώ που αναδύθηκα μέσα στα πράγματα

Σήκωσες τη βαριά κουρτίνα, φωταγώγησες
Πρωτόφαντες του ασύλληπτου εκδοχές
Διαστάσεις, περιγράμματα, μορφές του αγνώστου

Ήμουν η προβληματική σκιά, έγινα ο πάσχων άνθρωπος
Ήμουν το ασώματο κορμί, έγινα πνεύμα ενσώματο
Σου χρωστώ που κατοίκησα τους γήινους χώρους

Σου χρωστώ την κατάκτηση των αισθήσεών μου
Τη φωνή των χωμάτων, τον ποδηγέτη μου ήλιο
Το πηγάδι, το φεγγάρι, το τραπεζομάντιλο
Το ψωμί, το κυπαρίσσι, το σπιτίσιο αστέρι

Σου χρωστώ που χάνεσαι στην απεραντοσύνη
Σαν το φτερό που στάζει φως, σαν το μαντίλι
Του χωρισμού, σαν το πικρό τραγούδι – και που
Επιστρέφεις την αυγή κομίζοντας ένα λαμπρό
Κοχύλι, ένα θαλασσινό πουλί, ένα ανθισμένο φύκι
Ένα κοράλλι από θαμπούς βυθούς, ένα πεφτάστρι

Σου χρωστώ τα θαύματα του καθ’ ημέραν βίου
Σου χρωστώ τα θαύματα με το υλικό τους βάρος
Σου χρωστώ την έξωθεν καλή μαρτυρία τού κόσμου

Σου χρωστώ την ενσάρκωση και τη διδασκαλία
Την προσευχή και τη φανέρωση
Της προδοσίας τ’ αργύρια, το λινό σεντόνι
Τη μαύρη βούλα του αίματος στο έναστρο στήθος

Σου χρωστώ που γεύτηκα το μέλι και το ξύδι
Σου χρωστώ που δέχτηκα τη ζωή χωρίς απόκριση
Σου χρωστώ που καθίδρυσα τη συντέλειά μου στ’ άστρα
Σου χρωστώ που καταθέτω ταπεινά τη γραφίδα μου

Σου χρωστώ που επιστρέφω με γαλήνη στον ίσκιο μου

Από τη συλλογή Η Περσεφόνη των γυρισμών (1974)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ένοικος
Post by: wings on 04 Oct, 2009, 22:12:24
ΣΤ.ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ Ν.877-ΚΑΙ ΠΟΥ ΘΕΟΣ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=esainnX2H_A)

Τάκης Σούκας & Σώτια Τσώτου, Και πού θεός
(τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης / δίσκος: Και πού θεός (1994))

Ορέστης Αλεξάκης, Ένοικος

Μα Εσύ ποιος είσαι; Ακούω τα βήματά σου
Στους ήχους των βημάτων μου  Ποιος είσαι;
Ακούω το βάθος τής σιωπής σου ως ένα
Πηγάδι σκοτεινό ή ανάσα δέντρου
Ακούω την ύπαρξή σου σαν αγνώστου
Κι απόμακρου ουρανού το κατακρήμνισμα
Κι όμως το ξέρω, μ’ έχεις προσαρτήσει
Με κατοικείς, είμαι το σπίτι σου, έλα
Να ζεσταθείς, σου ανάβω την καρδιά μου

Δεν θέλω ανταμοιβή, δεν σου γυρεύω
Να μου φανερωθείς, σου ανοίγω κιόλας
Τη μυστική καταπακτή βαθιά μου
Να κρύψεις μέσα εκεί τα αινίγματά σου
Δεν σου ζητώ σημάδι παρουσίας
Δέχομαι τον πικρό καρπό της λήθης
Τη μοναξιά – την ερημιά των κόσμων

Σωπαίνω μέσα σ’ όλες τις σιωπές σου

Θα ’μαι το κάστρο σου ως στην έσχατη ώρα

Από τη συλλογή Η Περσεφόνη των γυρισμών (1974)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Χαιρετισμός στην Κέρκυρα
Post by: wings on 06 Oct, 2009, 14:17:21
Ορέστης Αλεξάκης, Χαιρετισμός στην Κέρκυρα

Πώς να ξοφλήσω την οφειλή; Τι ν’ αντιπροσφέρω;
Δεν έχω τίποτα δικό σου  Χτυπώ την πόρτα σου
Σαν τον τυφλό οδοιπόρο που έχασε το σπίτι του
Σαν το ξυπόλητο παιδί που ψάχνει για τ’ αστέρι του

Με δίδαξες την αλφαβήτα της ομορφιάς
Το συναξάρι της αγάπης
Τη μελωδία των ουρανών, την πέρα βοή των άστρων
Το μέσα φως των λουλουδιών
Τα έγχρωμα βάθη του όνειρου

Με δίδαξες να περπατώ με δυο κλωνιά παρηγοριά
Να σκύβω ν’ αφουγκράζομαι στα σφραγισμένα σπίτια
Ν’ αποστηθίζω των μανάδων τη σιωπή
Ν’ αναζητώ τ’ αχνάρια των απόντων
Να μελετώ περικοπές λησμονημένων προφητών

Με δίδαξες να συντηρώ το ανθρώπινο ζυμάρι μου
Να φέγγω πάντα μέσα μου με το αρχικό λυχνάρι
Να μην αφήνω τα κλαδιά να μου σκεπάζουν το άστρο
Ν’ αποκρυπτογραφώ σωστά τις δειλινές καμπάνες
Ν’ ακούω το βήμα του Χριστού στον έρημο ελαιώνα

Με δίδαξες ν’ αναζητώ τον σπόρο και τη ρίζα
Ν’ ακούω το ρήμα των καιρών και ν’ αποκρίνομαι
Να βάζω επιστροφής σημάδια μολονότι ξέρω
Πως χάνομαι σε μια φυγή χωρίς ελπίδα νόστου

Μα πιο πολύ με δίδαξες να ’μαι έτοιμος
Δίχως κηλίδα ή ρίγος – σαν τα βράδια σου
Όλος μι’ ανάερη μουσική, όλος σα φεγγαρόφωτο
Όλος αηδονολάλημα στα μαύρα κυπαρίσσια

Ήρθα λοιπόν Σαν άσωτος υιός Χτυπώ την πόρτα σου
Άφησε να περάσω το κατώφλι σου
Εκεί που δωδεκαετής είδα τα μάτια τού Θεού
Άσε να μπω στον κήπο των θαυμάτων σου
Να κατοικήσω μια στιγμή την πρώτη νιότη μου
Θέλω να πω
να θάψω εδώ
τα παιδικά μου σύνεργα

Θέλω να δω το πρόσωπό πριν θαμπώσει ο δρόμος
Θέλω ν’ ακούσω τη φωνή σου πριν πετρώσει ο χρόνος
Θέλω να πιω από το νερό σου πριν το πάρει η στέρνα

Είμαι για πάντα το παιδί σου∙ ψάξε με
Κοίταξε μέσα στο αίμα μου∙ θα δεις το φως σου
Σκύψε βαθιά στο στήθος μου∙ θ’ ακούσεις την ανάσα σου
Δώσ’ μου ξανά τη ρίζα μου∙ διψώ Μητέρα

Είμ’ έτοιμος  Είμ’ έτοιμος
Θα μείνω πάντα χώμα σου

Από τη συλλογή Η Περσεφόνη των γυρισμών (1974)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Επίγραμμα
Post by: wings on 06 Oct, 2009, 19:05:28
Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Χελιδόνι σε κλουβί - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=hjg3B7revXY)

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Χελιδόνι σε κλουβί
(τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης / δίσκος: Επιστροφή (1970))

Ορέστης Αλεξάκης, Επίγραμμα

Αν με μετρήσεις με φωνές και πεταλούδες
Θα μ’ εύρεις πιο μεγάλο απ’ το κλουβί μου
Κι ωστόσο, πες μου, πώς χωρώ εδώ μέσα;

Από τη συλλογή Η Περσεφόνη των γυρισμών (1974)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Βιογραφικά
Post by: wings on 07 Oct, 2009, 12:28:57
Γεννηθηκα Ν. Ξυλουρης - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=L-UQVv1Y0OM)

Γιάννης Μαρκόπουλος & Κ. Χ. Μύρης, Γεννήθηκα
(τραγούδι: Νίκος Ξυλούρης / δίσκος: Ιθαγένεια (1972))

Ορέστης Αλεξάκης, Βιογραφικά

I


Πρώιμα γεννήθηκα στη φλούδα των καιρών
Δεν ενσαρκώθηκα ολόκληρος
Έμειναν άνεμοι στις άκρες των χεριών μου
Ρίγη ουρανών στο δίχτυ των φλεβών μου
Ανεξιχνίαστο άπειρο στο στήθος μου όπου
Ιχνηλατούν τ’ οριακό σκοτάδι μου
Διάττοντες μνήμης

II

Κάποτε χάνω το πρόσωπό μου και μάταια ψάχνω
Να βρω σημάδια τόπου και χρόνου

Γίνομαι τότε κάτι σαν ένα ρίγος
Που διαπερνά τα πράγματα και τις εποχές τους

Σαν επιστρέφω τρέχω στον καθρέφτη
Αναζητώντας πάλι τον εαυτό μου

Ανακαλύπτω στο βυθό των ματιών μου
Ίχνη ξένων βλεμμάτων

III

Κρύβονται κι άλλα μυστικά στην ύπαρξή μου
Για παράδειγμα ο βόμβος των μελισσών
Το μνημειώδες κελάρυσμα των νερών
Νυχτερινών εντόμων φωταψίες

Όλα τούτα είναι σώμα μου και τα νιώθω
Όπως τα δάχτυλα ή τα χείλη μου
– αλλά ποιος είναι
Ο μικρός καμπούρης νάνος που διαβάζει
Στο κλειδωμένο υπόγειο της ψυχής μου
Μ’ ένα κερί μισοσβησμένης μνήμης
Μυστηριώδη έγγραφα προκτητόρων;

Από τη συλλογή Οι κόνδορες και το αντιπρανές (1982)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ενδόκοσμος (Γ. Χρόνος πραγμάτων)
Post by: wings on 08 Oct, 2009, 14:27:56
Συνήθεις Υποπτοι - Χρήστος Θηβαίος - Κόκκινο Θολό Φεγγάρι - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=uHqVeEJf4i4)

Χρήστος Θηβαίος, Κόκκινο θολό φεγγάρι
(τραγούδι: Χρήστος Θηβαίος / δίσκος: Μέρες αδέσποτες (1996))

Ορέστης Αλεξάκης, Ενδόκοσμος

Γ. Χρόνος πραγμάτων


Κι όπως αργά βραδιάζει στο άδειο σπίτι
Ο ήλιος δύει μέσα στους καθρέφτες
Σε σιωπηλά κι απόμακρα τοπία
Βυθισμένα για πάντα στο σκιόφως

Τη νύχτα η πανσέληνος ταξιδεύει
Στα φόντα των παλιών πορτρέτων
Φωτίζοντας λευκές κόγχες ματιών
Που βλέπουν προς το παρελθόν τους

Μα την αυγή ένα κόκκινο σκαθάρι
Πυρπολεί τις εύφλεκτες κουρτίνες
Καθώς αθέατα χέρια παίζουν πιάνο
Μόλις σχεδόν θωπεύοντας τα πλήκτρα

Τυχαίνει κάποτε όμως ν’ αλαφραίνει η ύλη
Τότε θαλάσσια κύματα μπαίνουν στο σπίτι
Ή ξαφνικά αναδύονται βαθιοί ελαιώνες
Ή πρόσωπα που χάθηκαν πάλι επιστρέφουν

Από τη συλλογή Οι κόνδορες και το αντιπρανές (1982)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Πάροικος
Post by: wings on 09 Oct, 2009, 01:27:19
Ορέστης Αλεξάκης, Πάροικος

Καθώς αμάξι γέρικο που τρίζει
Το σπίτι προχωρούσε στο σκοτάδι
Κουβαλώντας βαρύ φορτίο μνήμης

Μέσα η γριά με το μαβί κεφαλομάντιλο
Τα χέρια βουτηγμένα στο ζυμάρι
Το κουκούτσι της ψυχής λησμονημένο
Στα δικά του βυθισμένα παρελθόντα

Η Μαρία εντεκάχρονη κι ανώνυμη
Παρείσακτη στον κόσμο των δικαίων
Βιαζόταν κι άνοιγε φεγγίτες
Πότιζε αυγές μην ξεραθούνε
Ξεδίπλωνε ηλιοβασιλέματα

Πότε πρόλαβε κι αγκάλιασε θημωνιές;
Πότε πρόλαβε και φίλησε μαργαρίτες;
Πότε ταξίδεψε η Μαρία; Και τώρα
Εκατομμύρια πρόσχαρες παιδούλες
Κρυμμένες στ’ άστρα τους

Θα σου δώσουμε νερό να ξεδιψάσεις μου λένε
Θα σου ανοίξομε και άλλα μάτια πιο μέσα
Έχομε κι εμείς το δικό μας στάρι
Εσύ τι ξέρεις από ουρανό

Εγώ δεν ξέρω, βέβαια, λησμονήθηκα
Χρόνια σ’ αυτή την όχθη καρτερώντας
Τον σπλαχνικό ψαρά που θα με βγάλει αντίπερα

Εκεί που κύλησε το πρώτο πορτοκάλι μου
Εκεί που τα παιδιά βρήκαν τον κήπο τους
Κι οι γέροι με μια φλόγα πάνω στο κεφάλι τους

Μοιράζουν κάστανα στους ξυπόλητους

Από τη συλλογή Οι κόνδορες και το αντιπρανές (1982)
[/font][/color]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ο έσχατος
Post by: wings on 09 Oct, 2009, 12:22:01
MARIA FARANTOURI - APOKALYPSH - REVELATION - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=Xe7ZPQjBacw)

Ελένη Καραΐνδρου & Κ. Χ. Μύρης, Αποκάλυψη
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Η μεγάλη αγρύπνια (1975))

Ορέστης Αλεξάκης, Ο έσχατος

Κι όταν η πόλη οριστικά νεκρώθηκε
και στις μεγάλες άδειες λεωφόρους
έμειναν μόνο τενεκέδες σκουπιδιών
και γάτες εξαθλιωμένες που θρηνούσαν

Εκείνος γλίστρησε αλαφρά σαν ίσκιος
μέσ’ από την παλιά νεκροκασέλα
κι ευτυχισμένος που αξιώθηκε επιτέλους
τόση συγκομιδή απεραντοσύνης

γονάτισε και κλείνοντας τα μάτια
δόθηκε στη βαθιά μαγεία των ήχων
αυτών που μόνο οι πονεμένοι ακούνε

κι έτσι δεν ένιωσε καθόλου τα σκυλιά
που πεινασμένα σύρθηκαν κοντά του
κι έτρωγαν τρυφερά τις σάπιες σάρκες του

καθώς πιο κει το νέο του σώμα
φορτισμένο
με αγνότητα ουρανού

φεγγοβολούσε

Από τη συλλογή Οι κόνδορες και το αντιπρανές (1982)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Passato la fiesta
Post by: wings on 10 Oct, 2009, 00:33:52
Eleni Karaindrou-Unreleased theme from "The Dust of Time" - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=56wm6mNe1WI)

Ελένη Καραΐνδρου, Η σκόνη του χρόνου (2009)

Ορέστης Αλεξάκης, Passato la fiesta

Έρχομαι λοιπόν ουρανέ μου
Ιδού εγώ επιστρέφων
Ιπτάμενος
Στα φτερά μιας σεμνής πεταλούδας
Ή στη ράχη της ελικόπτερης μέλισσας

Σε πολιτείες ημίρρευστου φωτός
όπου επιπλέουν αγάλματα
σπατάλησα τη σκόνη των ημερών
Συγκόμισα καρπούς – άμμο και χιόνι
Και πίκρα πολλή των διόδων
Τώρα ωριμάζω προς τη μοναξιά
Χαίρετε μικρά θαύματα της ύλης
Το σώμα μου μικραίνει
Λιγοστεύω
Δεν έχω σώμα πια να κατοικήσω
Ελαφρά αναθρώσκω προς το άπειρο

...................................................

Σημείωση για τον σκηνοθέτη:
Εδώ
Ακούγονται υπόκωφοι κρότοι
Μια φούγκα εγχόρδων Στο βάθος
ωχρά κλάξον κι απόμακρες
ιαχές αναστάσεων

Σταθερά κι ανεπαίσθητα
η σκηνή σκοτεινιάζει

Και πόσο βάθος Κύριε σ’ ένα τρίμμα αγάπης

Και πόση μουσική ουρανών
μέσα σε πάμφθηνα πράγματα


Από τη συλλογή Οι κόνδορες και το αντιπρανές (1982)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ωκεανός
Post by: wings on 12 Oct, 2009, 13:17:37
https://www.youtube.com/watch?v=B1f0HM40K4I

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Δήμητρα Μπλίκα, Είσαι η ανακωχή μου
(τραγούδι: Βίκυ Μοσχολιού / δίσκος: Βραδινό σινιάλο (2004))

Ορέστης Αλεξάκης, ωκεανός
 
Και πόσος κόσμος Θε μου τι βοή
μες στην καταραμένη πόλη

μες στο τριμμένο φως τον κουρνιαχτό
τις τρομαγμένες μάσκες όπου εγώ

με απελπισμένο βλέμμα ναυαγού
του κάκου ψάχνω να σε δω κι Εσύ

πάντοτε αργείς να ’ρθεις και
πρόωρα φεύγεις

Από τη συλλογή Η λάμψη (1983)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Αναίτια
Post by: wings on 12 Oct, 2009, 21:40:18
https://www.youtube.com/watch?v=Ea8I38IPaSM

Χρήστος Νικολόπουλος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Όλες του κόσμου οι Κυριακές
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Χάρις Αλεξίου – 24 τραγούδια (1977))

Ορέστης Αλεξάκης, αναίτια
 
Έτσι
χωρίς να καρτερώ επισκέπτη

λούζομαι
και χτενίζομαι
και λάμπω

Από τη συλλογή Η λάμψη (1983)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Νύχτα
Post by: wings on 13 Oct, 2009, 13:41:50
https://www.youtube.com/watch?v=snHt9KPbhQ0

Κική Δημουλά, Ο πληθυντικός αριθμός (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=7084.msg130684#msg130684)
(ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου, πιάνο: Τάκης Φαραζής / δίσκος: Το μαγικό κουτί (1998))

Ορέστης Αλεξάκης, νύχτα
 
Με τρομάζουν οι μνήμες
περπατάνε

με βήματα ηχηρά πάνω στη στέγη

Από τη συλλογή Η λάμψη (1983)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Πρόσφυγες
Post by: wings on 13 Oct, 2009, 20:15:55
https://www.youtube.com/watch?v=QP2N_-bVCAE

Διονύσης Τσακνής & Παρασκευάς Καρασούλος, Των Βαλκανίων οι πρόσφυγες
(τραγούδι: Διονύσης Τσακνής & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας / δίσκος: Η νύχτα θα το πει (1994))

Ορέστης Αλεξάκης, πρόσφυγες
 
Διωγμένοι από την όμορφη πατρίδα
τώρα στους δρόμους των γυμνών ωρών

νομάδες ουρανών
αλιείς άστρων

εμείς
οι δόλιοι πρόσφυγες
του απάνω κόσμου

Από τη συλλογή Η λάμψη (1983)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Το είδωλο
Post by: wings on 14 Oct, 2009, 11:03:34
Ορέστης Αλεξάκης, το είδωλο
 
Καθρεφτίζεσαι μέσα μου  Το είδωλό σου
στολίζει της ψυχής μου το βυθό
με γιορτινά χαμόγελα
κι αστέρια
Κι όταν εσύ και πάλι απομακρύνεσαι
παίρνοντας όλο σου το φως μακριά απ' τις όχθες μου
το είδωλό σου δεν σ’ ακολουθεί

Μένει για πάντα στο βυθό
και μ’ ομορφαίνει

Από τη συλλογή Η λάμψη (1983)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Αφύπνιση
Post by: wings on 14 Oct, 2009, 19:42:13
Ορέστης Αλεξάκης, αφύπνιση
 
Μέσα σε φως και μνήμη κατοικώ

πώς λησμονήθηκα λοιπόν
στο σώμα;

Από τη συλλογή Η λάμψη (1983)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Επισκέπτες
Post by: wings on 15 Oct, 2009, 11:09:02
Ορέστης Αλεξάκης, επισκέπτες
 
Ακούς βαριούς βηματισμούς πάνω στο χιόνι;

Οι σύντροφοι είναι
που επιστρέφουν
από το παγωμένο μέλλον

Από τη συλλογή Η λάμψη (1983)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Απειλή
Post by: wings on 15 Oct, 2009, 18:42:06
Ορέστης Αλεξάκης, απειλή
 
Και πάλι ρόδινοι νυγμοί
στην άδεια νύχτα

σταγόνες μνήμης
στην τυφλή σπηλιά μου

ένα πουλί από φως στο μαύρο φόντο
ρίγη κελαηδισμού

φοβάμαι πάλι

Από τη συλλογή Η λάμψη (1983)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Είμαι στον τόπο και στο χρόνο...]
Post by: wings on 15 Oct, 2009, 20:35:55
https://www.youtube.com/watch?v=4VwysGMRU0Q

Δημήτρης Παπαδημητρίου & Γιάννης Γιαβάρας, Άγγελος του νόστου
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: Στης ψυχής το παρακάτω (2001))

Ορέστης Αλεξάκης, [Είμαι στον τόπο και στο χρόνο...]
 
[Ενότητα Α. Τα δύο πρόσωπα]

Είμαι
στον τόπο και στο χρόνο

δίχως τον τόπο και το χρόνο
να γνωρίζω

και μάταια στο βυθό μου αναζητώ
το πρώτο φως
τη ρίζα μου
το στίγμα

Σαν ερημίτης σε βαθιά σπηλιά
λαθρεπιβάτης σε
κλεισμένο αμπάρι

θαρρώ πως κάποιος σκάβει
στο πηγάδι

κάποιος απλώνει επάνω
τα πανιά

Από τη συλλογή Βυθός (1985)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Είσαι λοιπόν η εντός μου προβολή...]
Post by: wings on 17 Oct, 2009, 12:50:08
Αλίκη Καγιαλόγλου - Πες Μου Τ’ όνομα Σου / Tell Me Your Name (Audio Release) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=L-6ln61MrhQ)

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Πες μου τ’ όνομά σου
(τραγούδι: Αλίκη Καγιαλόγλου / δίσκος: Αντικατοπτρισμοί (1993))

Ορέστης Αλεξάκης, [Είσαι λοιπόν η εντός μου προβολή...]
 
[Από την ενότητα Α. Τα δύο πρόσωπα]

Είσαι λοιπόν

η εντός μου προβολή
μιας άλλης παρουσίας
ή μήπως
του εαυτού μου αντικατοπτρισμός;

Δικό σου είναι αυτό το ήπιο φως
ή το αντιφέγγισμα είναι
του μέσα μου αινιγματικού
κι ανεξιχνίαστου όντος;

Πού σβήνονται τα σύνορα
της ύπαρξής μου
και πού αρχινούν της ύπαρξής σου οι φλόγες;

Και πώς
στου απελπισμού την ύστατη ώρα
της δόξας σου ανατέλλει ο τέλειος ήλιος
κι όλο το εντός μου βάραθρο
φωτίζει;

Λάμπεις στα ύψη ή στο βυθό;
Πλησιάζεις τάχα ή όλο απομακρύνεσαι;

Από τη συλλογή Βυθός (1985)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Νιώθω θρυμματισμένος...]
Post by: wings on 17 Oct, 2009, 16:05:27
https://www.youtube.com/watch?v=YPkKW807UHs

Μάνος Χατζιδάκις & Αγαθή Δημητρούκα, Η προσευχή του ακροβάτη
(τραγούδι: Αλίκη Καγιαλόγλου / δίσκος: Αντικατοπτρισμοί (1993))

[Ορέστης Αλεξάκης, Νιώθω θρυμματισμένος...]
 
[Από την ενότητα Α. Τα δύο πρόσωπα]

Νιώθω θρυμματισμένος

ελλιπής

με διαπερνά σαν ρίγος η υποψία
πως κάποτε
πληρέστερος υπήρξα
πλησιέστερος
στο ιδανικό μου αρχέτυπο

Σε ποιους καιρούς λοιπόν έχω φθαρεί;
Σε ποιους καθρέφτες
αλλοιώθηκε η μορφή μου;
Πώς του εαυτού μου το
κακέκτυπο έγινα;

Βυθίζομαι στη μέσα μου σιγή

Ψάχνω να βρω
το πρώτο
πρόσωπό μου
στο μπλάβο φως
που εντός μου ακινητεί

στον σιωπηλό
κι ακύμαντο
βυθό μου

Από τη συλλογή Βυθός (1985)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Κι εσύ σα να μου γνέφεις...]
Post by: wings on 18 Oct, 2009, 14:19:23
https://www.youtube.com/watch?v=LnvUrbmCq1k

Οδυσσέας Ελύτης & Μάνος Χατζιδάκις, Με την πρώτη σταγόνα της βροχής
(τραγούδι: Δημήτρης Ψαριανός / δίσκος: Ο μεγάλος ερωτικός (1972))

Ορέστης Αλεξάκης, [Κι εσύ σα να μου γνέφεις...]
 
[Από την ενότητα Α. Τα δύο πρόσωπα]

Κι εσύ

σα να μου γνέφεις απ’ τα βάθη
πίσω από φώτα μακρινά μιας άλλης πόλης
όταν εγώ
στα δόντια των κυμάτων
παραδαρμένος
ναυαγός
άξαφνα νιώθω μέσα μου
το χάσμα
το απόκρημνο κενό που με τραβάει
κι ο φόβος ο πανάρχαιος
σαν μανδύας
παγωμένος και υγρός
με περιβάλλει
και μάταια ψάχνω για
σωσίβια λέμβο
και ιδού που ανοίγει το
βαθύ
πηγάδι
και πέφτω
στρο
βι
λί
ζομαι
και τότε
νιώθω το αίμα σου στο δίχτυ των φλεβών μου
το πέταγμά σου στις φτερούγες μου
και νιώθω
πως είμαι εσύ που μέσα σου φοβάμαι
πως είσαι εγώ που εντός μου γαληνεύεις
πως χύνεσαι όλη μέσα μου
πως όλος
λαμποκοπώ στη φωτεινότητά σου

Από τη συλλογή Βυθός (1985)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Πασχίζω ν' αποτραβηχτώ...]
Post by: wings on 19 Oct, 2009, 13:28:45
https://www.youtube.com/watch?v=7bOwWa8SC4M

Σταύρος Σιόλας & Μάνος Ελευθερίου, Σε άδειο θέατρο
(τραγούδι: Αλκίνοος Ιωαννίδης / δίσκος: Πάντα κάτι μένει (2008))

Ορέστης Αλεξάκης, [Πασχίζω ν’ αποτραβηχτώ...]
 
[Από την ενότητα Α. Τα δύο πρόσωπα]

Πασχίζω ν’ αποτραβηχτώ

στις πιο μικρές μου ανθρώπινες διαστάσεις
μέσα στο σώμα να
συμπυκνωθώ
σε μια γλυκιά παραδοχή
και μια
γλυκύτερη παραίτηση
να κλείσω
της έγνοιας το βιβλίο
και ν’ αφεθώ
γαλήνιος
στων πραγμάτων τη ροή

λησμονημένος θεατής
σκιών
ατάραχος ακροατής
ψιθύρων
ανέπαφος από τον κραδασμό
της τύρβης ή της μέριμνας το φόρτο
χωρίς την πίκρα της φθοράς ή της ελπίδας
το τρέμισμα

χωρίς ιδιοκτησία

πάρεξ ένα λευκό κλαδί ασφοδέλου
κι ένα χαμόγελο τεφρό
που θα φεγγίζει
στάχυ σιωπής
στο τόξο των χειλιών μου

Από τη συλλογή Βυθός (1985)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Κάθε φορά σ' αγγίζω και πεθαίνω...]
Post by: wings on 26 Oct, 2009, 12:52:38
https://www.youtube.com/watch?v=cR735UpHuHw

Σταύρος Ξαρχάκος & Βαγγέλης Γκούφας, Για χατίρι σου
(τραγούδι: Ζωή Φυτούση / ταινία: Ταξίδι (1962) του Ντίνου Δημόπουλου)

Ορέστης Αλεξάκης, [Κάθε φορά σ’ αγγίζω και πεθαίνω...]
 
[Από την ενότητα Α. Τα δύο πρόσωπα]

Κάθε φορά

σ’ αγγίζω
και πεθαίνω

κάθε φορά
σ’ αγγίζω
κι ανασταίνομαι

να σε κρατήσω ωστόσο
δεν μπορώ

πάντα γλιστράς προς το γαλάζιο
πάντα
ξεφεύγεις
προς την απεραντοσύνη

Και συνεχίζω τους μικρούς θανάτους μου
και τις μικρές μου μάταιες αναστάσεις
πάνω στο φρύδι τού
βαθιού
γκρεμού

Παίζοντας την τυφλόμυγα μαζί σου

Από τη συλλογή Βυθός (1985)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Λοιπόν ενσώματος εδώ...]
Post by: wings on 28 Oct, 2009, 14:37:34
https://www.youtube.com/watch?v=aKozbrCPOj8

Μίμης Πλέσσας & Γιάννης Καλαμίτσης, Φοβάμαι
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / ταινία: Ζευς (1999))

Ορέστης Αλεξάκης, [Λοιπόν ενσώματος εδώ...]
 
[Από την ενότητα Α. Τα δύο πρόσωπα]

Λοιπόν ενσώματος

εδώ
σ’ ένα τοπίο χωρίς εικόνα
και μόνο φως
φαιό
που με τυφλώνει
και το λευκό της αμνησίας κενό
κ’ οι φωτεινές σχισμές της μνήμης

Σουρουπώνει

θα πει βραδιάζει μέσα μου
πλησιάζουν
οι φίλοι με το νυχτωμένο στήθος
πυκνώνει πάλι γύρω η απουσία
πάλι και πάλι
κάποιος με πληγώνει

Λοιπόν υπάρχεις
προσπαθείς ακόμα
μέσα σ’ αυτό το αραχνιασμένο σπίτι
σ’ αυτή την κρύπτη
των σπασμένων προσευχών
των ραγισμένων ήχων
των μορφών
που μεταπλάθουν σε ουρανό το χώμα
Μα ποιος εκείνος που
σε κατοικεί
μοναχικός στον ωκεανό τού χρόνου
σα να ’σαι το έρημο νησί
κι αυτός
ο ναυαγός που εγώ δεν είμαι, σώμα;

Από τη συλλογή Βυθός (1985)
Title: Ορέστης Αλεξάκης: [Ναι, μόνο στη σιωπή σου υπάρχεις...]
Post by: wings on 29 Oct, 2009, 12:08:05
https://www.youtube.com/watch?v=gLTny6RC8-0

Λένα Πλάτωνος & Θόδωρος Ποάλας, Ηχοχρώματα
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη & Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Η τρίτη πόρτα (2000))

Ορέστης Αλεξάκης: [Ναι, μόνο στη σιωπή σου υπάρχεις...]
 
[Από την ενότητα Α. Τα δύο πρόσωπα]

Ναι, μόνο στη σιωπή σου υπάρχεις

και μόνον απ’ την ίδια σου σιωπή
το λάλον ύδωρ αναβλύζει εντός μου

κι αυτό το φέγγος που
σε περιβάλλει
που μέσα του ενοικείς και κυοφορείσαι
θαρρώ σιωπής εμφάνεια είναι
θαρρώ τους δυο μες στη σιωπή συμπλέκεις κόσμους

κι ο τόπος σου
είναι ο τόπος όπου σμίγουν
ζόφος και φως
κι εσύ
με φως και ζόφο
πλάθεσαι και κυριαρχείς
στα σιωπηλά σκιόφωτα του ονείρου

και ιδού
τα μέσα στον βυθό τοπία
ξυπνούν κι ανθίζουν με
τον ερχομό σου
στολίζονται άστρα και όστρακα
κι αργά
προς τον δικό μας αναδύονται κόσμο

Από τη συλλογή Βυθός (1985)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Το ανάβρυσμα
Post by: wings on 30 Oct, 2009, 22:50:29
Here, There And Everywhere (Live In Parramatta, Sydney) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=p6e3HjsiQh0)

The Beatles: Here, there and everywhere

Ορέστης Αλεξάκης, Το ανάβρυσμα
 
[Από την ενότητα Α. Το ανάβρυσμα]

Είσαι παντού

στο φως
στη μουσική
στη στέρεη γη
στην πάχνη των ονείρων
σ’ ό,τι βαθιά στη σιγαλιά ενδημεί
σ’ ό,τι διαχέεται στη
βοή του κόσμου

στις τροχιές των γλάρων
στις άνθινες πλαγιές που περιμένουν
τον φονικό χορό
των ερωτευμένων

στα σκοτεινά κελιά που θησαυρίζουν
στέρνες δακρύων

στους τάφους τούς χορταριασμένους
που ’χασαν όνομα και μνήμη

στον ζητιάνο που ακόμη
μέσα του ψάχνει
το θείο βρέφος

στον προφήτη που κρούει
τον ουρανό και βρέχει
βρώσιμη ελπίδα

στους γέρους που παράμερα σωπαίνουν
για να μπορούν ν’ ακούν
τα μέσα λόγια

στα παιδιά
που το σώμα τα βαραίνει
και φεύγουν απ' το σώμα
και πετάνε

Είσαι παντού

στη ρέμβη των πραγμάτων
στου Απριλομάη τη χειμέρια νάρκη
στην έρημο των σιωπηλών βλεμμάτων
στη μάταιη των χεριών
ιχνηλασία

στα σιωπηλά δωμάτια που βραδιάζουν
στους καθρέφτες που πάντα περιμένουν
στων ρολογιών τον αδιατάρακτο ύπνο
στο κρεβάτι με την Μαρμαρωμένη

Είσαι παντού

στον κουρνιαχτό των δρόμων
στον ωκεανό της αφρισμένης πόλης
στων όχλων την κινούμενη άμμο
στους ήχους των τριάκοντα αργυρίων

στο χωρισμό με το λευκό μαντίλι
στην προσμονή με το χλωμό καντήλι
στην αγάπη με το ανοιγμένο τραύμα

στο στεναγμό της κλειδωμένης πόρτας
στον ερχομό που ανοίγει παραθύρια
στο πουλί που ραμφίζει μια ηλιαχτίδα
στο γιορτινό φιλί σαν εύοσμο άνθος

στο βρέφος που γεννιέται και γνωρίζει
και αποζητά το προορισμένο στήθος

στις ρίζες που σαλπίζουν
τον εγερτήριο ύμνο
βαθιά στο χώμα

στη μουσική των ανθισμένων κήπων
στο ξαφνικό παρών του δρυοκολάπτη
στο απέραντο μυστήριο των ιβίσκων

στα νερά που ξυπνούν και τραγουδάνε
και κάτασπρα φοράνε
και χορεύουν

....................

Είσαι παντού
ορατή κι αποκρυμμένη
γειτονική κι απόμακρη
μητέρα
και θυγατέρα
πέτρα και νερό
χιόνι και υπόγεια βλάστηση
πανέρι
ρούχο απλωμένο στον αγέρα να στεγνώσει
δέντρο γεμάτο ανθούς και σημασία
Κι ωστόσο να σ’ αγγίξω
δεν μπορώ
στα μάτια σου να σκύψω
δεν μου πρέπει
ν’ αφουγκραστώ τον χτύπο της καρδιάς σου
τι μάταιος λόγος

Εσύ
που ανθίζεις μέσα στη σιωπή
με τη σιωπή σου μόνο με πλησιάζεις

Κι εγώ
στη γη των αιχμηρών
κραυγών

το θαύμα της σιωπής σου προαναγγέλλω

Από τη συλλογή Βυθός (1985)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Τα επίμετρα (I)
Post by: wings on 31 Oct, 2009, 21:22:14
https://www.youtube.com/watch?v=CsLan5tiusw

Νίκος Ζούδιαρης, Η άσφαλτος που τρέχει
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Η άσφαλτος που τρέχει (2001))

Ορέστης Αλεξάκης, Τα επίμετρα (I)
 
[Από την ενότητα Δ. Τα επίμετρα]

I

Ξυπνώ
στο σώμα πάλι εγκλωβισμένος

πλήρης αβύσσου
πλήρης ερημίας

Και ξάφνου
ιδού το απρόοπτο
μη με λησμόνει

και ξάφνου ιδού ο καρπός
το πορτοκάλι

και ξάφνου ιδού
ο Αλντεμπαράν
το αστέρι
*
Δεν σε γνωρίζω πρόσωπο στη λίμνη

σ’ έχει ραγίσει το νερό
κι ο χρόνος
*
Βαθιά μου ωχρά φεγγοβολείς
αρχαία πατρίδα
*
Ω υπέρτερε εαυτέ μου
Θάνατέ μου
της εντολής σου ακολουθώ τον δρόμο
στα μαύρα σου νερά καθελκυόμενος
*
Και πάντα μέσα μου αγρυπνάς ω αλλότριο βλέμμα

Σφίγγα
του σκοτεινού μου πεπρωμένου
*
Γενέθλιος είναι ο τάφος σου μητέρα

Αναζητώ και πάλι τον εαυτό μου
το βλέμμα μου
τη φωτεινή μου μνήμη
μέσα στο σώμα σου μυστηριακά επιστρέφοντας

Λάμποντας από θάνατο και γνώση
*
Καρπούμενος ωστόσο τη γαλήνη
καθώς η στάθμη του νερού ανεβαίνει

Τώρα το νιώθω
των υδάτων είμαι
*
Εδώ ενοικεί το λάμπος
το κρυμμένο
*
Νερό
πρωταρχική μου αφετηρία
*
α βου γου δου
κελαρυσμέ της γλώσσας
*
Νερό
στης μνήμης το βαθύ πηγάδι

έλα στο φως
ανάβλυσε
τραγούδησέ μου
*
Ναι
των υδάτων είμαι
της ροής
ιδού
και πάλι στο βυθό
κυοφορούμαι

Από τη συλλογή Βυθός (1985)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Τα επίμετρα (II)
Post by: wings on 01 Nov, 2009, 13:47:38
https://www.youtube.com/watch?v=2XdFH0IcS0U

Δήμητρα Γαλάνη & Παρασκευάς Καρασούλος, Περιουσία
(τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη / δίσκος: Φως (1991))

Ορέστης Αλεξάκης, Τα επίμετρα (II)
 
[Από την ενότητα Δ. Τα επίμετρα]

II

Εσύ μακριά
στο ανεπανάληπτο όνειρο

την τελειότητά σου υπαινισσόμενη
*
Στα βάθη του αδυσώπητου κενού
λάμψη κρυφή του υπονοούμενου άστρου
*
Φιλί της αιωνιότητας
ρήξη του χρόνου
*
Αμέριμνα γεωργείς το φως του κόσμου
*
Η ίδια η ομορφιά σε αναγγέλλει
σε υπόσχεται

όπως τα στάχυα υπόσχονται
τον εύοσμο άρτο
*
Ω μυστικέ ουρανέ του μέλλοντός μου

φεγγοβολή απροσδόκητη
προσέλευση άστρων
*
Ανάβεις πολυκάντηλο στο χάος
για να σε βλέπουν μάτια ναυαγών
*
Ω μνήμη ενός κοράλλινου βυθού

στης άσημης ζωής μου το ενυδρείο
*
Ω στίλβη των αστερισμών
μέσα σε νύχτες εύμολπες
*
Πώς απ’ τον θάνατό μου με ανασύρεις;

Πώς όλος είμαι μες στην ομορφιά σου;

Πώς σε κοιτώ κι ενδίδω στη σιωπή σου;
*
Ω αναντίρρητη στη βεβαιότητά σου

Ω μακρινή στη φωτεινή σου εγγύτητα

Ω σιγηλή στο μουσικό σου ανάκρουσμα
*
Μ’ ανακαλύπτεις στον βυθό
και μ’ ανυψώνεις

και στο δικό σου φως
μ’ επαληθεύεις
*
Με φέρνεις σ’ ό,τι απέραντο ενοικεί
τη λάμψη και το θάλπος της αγάπης
*
Σ’ ό,τι αποδίδει την ακέραιη μνήμη
*
Ψηλά
στην επιφάνεια του φωτός

Στης ομορφιάς την έκπαγλη εξουσία

Από τη συλλογή Βυθός (1985)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ψυχογένεια I
Post by: wings on 06 Nov, 2009, 13:51:25
μητροπανος δημητρης στης ψυχης το παρακατω mitropanos dimitris 2001 - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=EggINk0xhxM)

Δημήτρης Παπαδημητρίου & Οδυσσέας Ιωάννου, Στης ψυχής το παρακάτω
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: Στης ψυχής το παρακάτω (2001))

Ορέστης Αλεξάκης, Ψυχογένεια I
 
[Ενότητα Ψυχογένεια]

Τη νύχτα θεώμαι τα πράγματα
Τη νύχτα προσφεύγω στο θαύμα

Ότι πολύ ελαφρύνεται το αμάρτημα
της ύπαρξής μου με το βάλσαμο της δρόσου

και ότι πολύ απαλύνεται
με των δακρύων την έξοδο
η οχλαγωγία της μέριμνας
στο στήθος μου

Ω
την ημέρα χαίνουν οι πληγές
ηχούν αργύρια προδοσίας
άχθος και κονιορτός με καταβάλλουν

Όμως τη νύχτα ανοίγονται οι πηγές
βαθαίνουν οι στιγμές σαν περιβόλια
γίνεται η λύπη φως
η μνήμη δέντρο
κελαρυσμοί νερών τ’ άχαρα χρόνια

Τη νύχτα
που τα σώματα σιωπούν
και των ψυχών η μουσική αναβλύζει

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα είχε αρχικά συμπεριληφθεί στη συλλογή Βυθός (1985) χωρίς τίτλο]
[/i]
[/font]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Έκλεισα τις ρωγμές
Post by: wings on 09 Nov, 2009, 11:58:34
Ορέστης Αλεξάκης, Έκλεισα τις ρωγμές
 
[Από την ενότητα Ψυχογένεια]

Έκλεισα τις ρωγμές του σώματός μου
σκούπισα των καιρών τ’ αποκαΐδια
τόσα συντρίμμια
τόση στάχτη εντός μου

στόλισα της ψυχής τ’ ανθοδοχεία
όλα τα φώτα μου άναψα
και τώρα

προσμένω μάταια να μ’ επισκεφθείς
προσμένω μάταια να
με κατοικήσεις

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα είχε αρχικά δημοσιευτεί στο περιοδικό Νέα Εστία (1984) και είχε συμπεριληφθεί στη συλλογή Βυθός (1985) χωρίς τίτλο]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Έτσι θα συντηρήσω τη μορφή σου
Post by: wings on 11 Nov, 2009, 16:47:22
Ορέστης Αλεξάκης, Έτσι θα συντηρήσω τη μορφή σου
 
[Από την ενότητα Ψυχογένεια]

Όχι
όχι στη σκιά
στο ημίφως όχι

στην τέλεια λάμψη
στο
λευκό του ασβέστη
στου αμείλικτου φωτός
την τυραννία

θα σε κοιτώ
θα σε καλωσορίζω

διάφανη
αγέρινη σχεδόν
αστραφτερή

φτερό που στροβιλίζεται στο φως

σάρκα που ρέει και χύνεται
στον καταρράκτη του ήλιου

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα είχε αρχικά δημοσιευτεί στο περιοδικό Ανακύκληση (1987) και είχε συμπεριληφθεί στη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ψυχογένεια (II)
Post by: wings on 12 Nov, 2009, 16:52:58
https://www.youtube.com/watch?v=oBrbR0ASwdY

Νότης Μαυρουδής & Τάσος Σαμαρτζής, Κάθε μια νύχτα
(τραγούδι: Αναστασία Μουτσάτσου, κιθάρα: Νότης Μαυρουδής & Παναγιώτης Μάργαρης /
μουσική παράσταση Μια νύχτα στους αιώνες (Ιανός, 2008))

Ορέστης Αλεξάκης, Ψυχογένεια II
 
[Από την ενότητα Ψυχογένεια]

Τη νύχτα ζω με τους ψιθύρους
με θαμπές
μορφές του παρελθόντος
που μου γνέφουν
όμως από το μέλλον τώρα πια

Μέσα στη νύχτα το παρόν σωπαίνει
δαγκώνει πάλι ο χρόνος την ουρά του
βρίσκομαι εκεί
σ’ αυτό το δαχτυλίδι

Κερδίζω το παρθενικό μου βλέμμα
πίνω ζωή στο μητρικό της στήθος
ω ιδού που η νύχτα μού ’γινε μητέρα

Ιδού που συντροφεύω αυτό το σώμα
το φορτωμένο πέτρες και λουλούδια

και το κατευοδώνω στο βυθό του

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα είχε αρχικά συμπεριληφθεί στη συλλογή Βυθός (1985) χωρίς τίτλο]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ερημίτου απόλογος
Post by: wings on 13 Nov, 2009, 16:23:48
https://www.youtube.com/watch?v=61vOKvc-DSk

Μάνος Λοΐζος & Γιάννης Νεγρεπόντης, Δειλινό
(τραγούδι: Κώστας Θωμαΐδης / δίσκος: Κάτω από ένα κουνουπίδι (1995))

Ορέστης Αλεξάκης, Ερημίτου απόλογος
 
[Από την ενότητα Ψυχογένεια]

Έτσι εκπληρώνω τον προορισμό μου

Με τα κρυμμένα μου πουλιά
που ζωντανεύουν με κρουνούς κελαηδισμών
τις αποτεφρωμένες σας κοιλάδες
Με τη δική μου μουσική
των δειλινών
που μολονότι ηδυμελής και ωχρότατη
στο τέλος
τον άγριο παφλασμό σας υποτάσσει
Με των δρυμών την περισυλλογή
με των ανέμων την πολυφωνία
μ’ όλα τα μάτια μου ανοιχτά στο αντιπρανές
με τη σιωπή μου κύμβαλο αλαλάζον

Σ’ αυτό το μετερίζι ξαγρυπνώ
σ’ αυτή την έσχατη σκοπιά
παρόχθιος παρατηρητής
των επιγείων τη μοίρα κατοπτεύω

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα είχε αρχικά συμπεριληφθεί στη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989) με τον τίτλο Προς αδαείς επιστολή ερημίτη]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Η μεταμόρφωση
Post by: wings on 26 Nov, 2009, 16:35:38
https://www.youtube.com/watch?v=8M_VcV9pIFg

Γιώργος Θεοφάνους, Στα υπόγεια είναι η θέα
(τραγούδι: Πασχάλης Τερζής / δίσκος: Στα υπόγεια είναι η θέα (2004))

Ορέστης Αλεξάκης, Η μεταμόρφωση
 
[Από την ενότητα Ψυχογένεια]

Ξάφνου
ξυπνά στο στήθος σου ο νεκρός
– ο εσταυρωμένος
άγνωστος
εαυτός σου –

πετάει το σάβανο
τα χώματα
τις ρίζες

κι έτσι αμιγής κι αστραφτερός σαν χιόνι
τη φοβερή του λάμψη εξακοντίζει

Κι εσύ
– το σκιερό του τμήμα –
που εξορισμένος απ’ το φως
χρόνια και χρόνια
λαθροβιούσες στο
νεκρό του σώμα

μαζεύεις τώρα τα τυφλά πουλιά σου
τα κεραυνόπληκτα κλαδιά σου
τα ματωμένα νυχτολούλουδά σου

και σιωπηλός στα υπόγεια καταφεύγεις

– στην πιο κρυφή τής ύπαρξής σου κατακόμβη –

καθώς Εκείνος
σ’ όλη του τη δόξα

το σκοτεινό σαρκίο σου καταυγάζει

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα είχε αρχικά συμπεριληφθεί στη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Τα πατητήρια
Post by: wings on 29 Nov, 2009, 12:20:14
https://www.youtube.com/watch?v=JdR67-bC5GQ

Γιάννης Ρίτσος & Νίκος Μαμαγκάκης, Ο τρύγος
(τραγούδι: Γιάννης Πουλόπουλος / δίσκος: Έντεκα λαϊκά τραγούδια του Γιάννη Ρίτσου (1972))

Ορέστης Αλεξάκης, Τα πατητήρια
 
Μπαίνω δειλά στην έρημη αποθήκη
Παλιά βαρέλια και
μαδέρια σκόρπια
Νιώθω τη μυρωδιά του σάπιου ξύλου
και του ξινού κρασιού

και το κορίτσι
βγάζοντας το κεφάλι απ’ το βαρέλι
δεν έχουν τρύγο λέει στον κάτω κόσμο
δεν έχουν πατητήρια δε γιορτάζουν

και με κοιτάζει με θλιμμένα μάτια

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Μαρία ή το θαύμα της βροχής
Post by: wings on 30 Nov, 2009, 11:43:00
https://www.youtube.com/watch?v=6IqdlMDKvuQ

Γιώργος Χατζηνάσιος & Νίκος Γκάτσος, Πέφτει βροχή
(τραγούδι: Νάνα Μούσχουρη / δίσκος: Η ενδεκάτη εντολή (1982))

Ορέστης Αλεξάκης, Μαρία ή το θαύμα της βροχής
 
Καθώς
εγώ
τη μυγδαλιά τινάζω

πέφτουν τ’ αμύγδαλα βροχή
κι εσύ
πώς λάμπεις

μα δεν θυμώνεις
μόνο
με κοιτάζεις
και μου χαμογελάς
φεγγοβολώντας

Κι εγώ
τινάζω με
μανία το δέντρο
και Θε μου σε
φοβάμαι και
μ’ αρέσεις

κι όλο βυθίζεσαι στο φως
και μέσα
στην εκτυφλωτική σου λάμψη
σβήνεις

Κι εγώ
τινάζω κλαίγοντας
– γελώντας
και κλαίγοντας –
το δέντρο
και
ξυπνώ

και πια
δεν είναι φως
δεν είναι δέντρο

μόνο δωμάτιο γκρίζο
βουρκωμένο
και βρέχει
βρέχει
βρέχει
και δεν είσαι

κανείς δεν είναι πια
και με σκεπάζουν
άγρια θολά νερά

νερά
και χρόνια

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)


Ορέστης Αλεξάκης - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=iTwkUKLW838)

Απαγγέλλει ο ποιητής.
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Λεπτομέρειες για σπίτια που παλιώνουν
Post by: wings on 01 Dec, 2009, 13:46:19
https://www.youtube.com/watch?v=HMjOmKWlcbo

Η Λίνα Νικολακοπούλου διαβάζει «Τα σπίτια», ένα δικό της κείμενο. (δίσκος: Προσοχή Τρίφωνο (2008))


Ορέστης Αλεξάκης, Λεπτομέρειες για σπίτια που παλιώνουν
 
Κανείς δεν ξέρει πού
κοιτούν
τα σπίτια

μέσ’ από τ’ ανοιχτά παράθυρά τους
σαν προβολέα το βλέμμα περιφέρουν
φωτίζοντας ένα δικό τους κόσμο

Τα βράδια
κλείνουν πια τα βλέφαρά τους
βυθίζονται βαθιά στην ύπαρξή τους
νιώθουν κι αυτά το σώμα τους
ακούνε
τις πέτρινές τους φλέβες να φουσκώνουν

μέσα στα κύτταρά τους ξαναζούν
ψίθυροι των νερών
φωνές του ανέμου

Τα σπίτια μοιάζουν κάπως με τους τάφους
όπου νεκροί και ζώντες συνυπάρχουν
ο χρόνος τους ακινητεί
το παρελθόν τους και το μέλλον τους
χωρούν
μες στο πλατύ κι ασάλευτο παρόν τους

Όμως
πεθαίνουν κάποτε κι εκείνα
σωρεύεται στα στήθη τους σκοτάδι
σπάζουν τα κόκαλά τους απ’ το βάρος

και ξαφνικά
μια νύχτα
καταρρέουν
μ’ ένα βαθύ λυγμό που συγκλονίζει

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
[/color][/font]
Title: Re: Ορέστης Αλεξάκης
Post by: spiros on 01 Dec, 2009, 15:44:20
This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper.

T. S. Eliot, The Hollow Men
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Τόσο γυμνός...]
Post by: wings on 09 Dec, 2009, 11:40:38
https://www.youtube.com/watch?v=ap8ML1WsTOU

Διονύσης Σαββόπουλος, Μαύρη θάλασσα (δίσκος: Βρώμικο ψωμί (1972))

Ορέστης Αλεξάκης, [Τόσο γυμνός...]
 
Τόσο γυμνός που ντρέπομαι τη μνήμη

Τόσο τυφλός που βλέπω την αλήθεια

Τόσο πιστός που απόμεινα μονάχος

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Το πηγάδι
Post by: wings on 13 Dec, 2009, 13:50:24
https://www.youtube.com/watch?v=OZlgenUVp2M

Νίκος Παπάζογλου & Τάκης Σιμώτας, Το πηγάδι (δίσκος: Σύνεργα (1990))

Ορέστης Αλεξάκης, Το πηγάδι
 
Πώς βρέθηκα λοιπόν ανεβασμένος
πάνω σε τούτο το
κωδωνοστάσι;
Νύχτα κι αγέρας σκοτεινός φυσάει
κι όπως βαριά στενάζουν οι καμπάνες
με διαπερνά το ρίγος της αβύσσου

Κατρακυλώ στη σιδερένια σκάλα
Κι αν όμως είν’ η θύρα κλειδωμένη;
Κι αν ίσως δεν μπορώ να ξεκλειδώσω;

Νιώθω νερά στα πόδια μου
κοάζουν
τριγύρω μου βατράχια
με φωτίζει
ξάφνου ο θαμπός φανός του νεωκόρου
που σκύβει από ψηλά και μου φωνάζει

Ανέβα πάλι επάνω, χριστιανέ μου
τι θέλεις τέτοιαν ώρα στο πηγάδι
θα σε τραβήξουν κάτω τα τελώνια

Κι απορημένος κάνει το σταυρό του

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ο περιπατητής της παραλίας
Post by: wings on 15 Dec, 2009, 22:32:17
https://www.youtube.com/watch?v=Ux5UkHPvkdQ

Σταμάτης Κραουνάκης & Λίνα Νικολακοπούλου, Απόψε πουθενά
(τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη / δίσκος: Κανονικά (1984))

Ορέστης Αλεξάκης, Ο περιπατητής της παραλίας
 
Βρίσκω εκκωφαντικά τα γεγονότα
τις διατυπώσεις πληκτικές
το όλον έργο περιττό και χρονοβόρο
Κι αν ίσως κάποτε συμπράττω
θύμα κι εγώ μοιραίων συσχετισμών
όμως κρατώ τις όποιες αποστάσεις
τεκμήρια της αθωότητός μου
Γι’ αυτό αποφεύγω τους
συνωστισμούς
και προτιμώ τις άδειες παραλίες
φίλος και μνήμων των κυμάτων πάντα
πιστός ακροατής
των οριζόντων
Γι' αυτό αποφεύγω να
συνομιλώ
και με τον ίδιο ακόμη τον εαυτό μου
Θέλω ν’ ακούω ψιθύρους ουρανών
θέλω ν’ ακούω τριγμούς
πέραν των τάφων

Σβήστε λοιπόν αυτούς τους προβολείς
μη με διαλύετε στους
ορυμαγδούς σας
αφήστε ν’ αφουγκράζομαι γκρεμούς
αφήστε να θωπεύω
τους νεκρούς μου

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)


Orestis Alexakis - El caminante de la playa - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=O34BJk0ZXRE)

Απαγγέλλει ο ποιητής.
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ερωτηματικά ψυχοσαββάτων
Post by: wings on 04 Jan, 2010, 13:27:56
https://www.youtube.com/watch?v=ah_ostWzonU

Γιάννης Μαρκόπουλος & Κ. Χ. Μύρης, Μάνα
(τραγούδι: Σοφία Παπάζογλου & Αλκίνοος Ιωαννίδης από συναυλία στο Ηρώδειο (2009) /
πρώτη εκτέλεση από τον Νίκο Ξυλούρη στον δίσκο Ιθαγένεια (1972))

Ορέστης Αλεξάκης, Ερωτηματικά ψυχοσαββάτων

μνήμη Τάσου Κόρφη
 
Έρχονται οι φίλοι μού
χτυπούν την πόρτα
τι να τους πω θα τους ανοίξω πάλι
κι εξ άλλου χρόνια τώρα πεθαμένοι
κι εξ άλλου
χρόνια τώρα που κρυώνουν
Και το σκυλί – τι άβυσσος αλήθεια –
κουνώντας την ουρά
καλωσορίζει
Προς τι λοιπόν οι μάταιες αντιστάσεις;
Ποιος ορθοτόμος και
δικαιοκρίτης;
Και ποιος εγώ που δήθεν τοπογράφος
οριοθετώ
τον πάνω κόσμο από
τον κάτω κόσμο;
Και ποιος εσύ
που αμίλητος ανοίγεις
παλιά συρτάρια και
βαθιά σεντούκια
ψάχνοντας το χαμένο μυρογυάλι;
Και ποιος αυτός
που αντίκρυ μου στην τάβλα
χύνοντας δάκρυα φλογερά
μια πίνει κόκκινο κρασί και μια
την ερημιά των τάφων τραγουδάει;

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι
Post by: wings on 05 Jan, 2010, 13:44:28
https://www.youtube.com/watch?v=H9xjqa48IjE

Γιάννης Πάριος, Το σημάδι του έρωτα (δίσκος: Δώσε μου λιγάκι ουρανό (1999))

Ορέστης Αλεξάκης, Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι

Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια
των λησμονημένων

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών
μορφές αγαπημένων

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις

Είναι που κλείνεις τις
καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ
σα να πιστεύω πως
υπάρχω ακόμα

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ο ληξίαρχος
Post by: wings on 07 Jan, 2010, 16:00:32
https://www.youtube.com/watch?v=3xv4yGkTBTs

Σταμάτης Κραουνάκης & Λίνα Νικολακοπούλου, Ο Δερβίσης
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Ανθρώπων έργα (19939))

Ορέστης Αλεξάκης, Ο ληξίαρχος

Ίσως λοιπόν
πίσω από τόσους χωρισμούς
να βρεις κι εσύ το νόημα της ζωής σου
καρφώνοντας στην όχθη τού αχανούς
βίγλα του ακατανόητου
τη σιωπή σου

Γιατί κι ο χρόνος γέρων είναι
και κυφός
κι όση σοφία θησαύρισες καπνός και σκόνη
Δε μένει παρά λίγο γκρίζο φως
Κι ο σκοτεινός Ληξίαρχος που ζυγώνει

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ο καθρέφτης
Post by: wings on 10 Jan, 2010, 14:17:25
Ορέστης Αλεξάκης, Ο καθρέφτης

Μισόφωτο στην αίθουσα
μονάχος
άγνωστο τι γυρεύοντας
κοιτάζω
τεράστια κάδρα γύρω μου
πορτρέτα
νεκρών παιδιών
και πένθιμα τοπία
τόπων αγνώστων ή
λησμονημένων

Τέλος διακρίνω τον
βαθύ καθρέφτη
καθώς τεράστιο κάδρο δίπλα στ’ άλλα
και μέσα εκεί
παιδί
τον εαυτό μου
στη μέση μιας απέραντης ερήμου

Κρατώντας θυμιατήρι και λαμπάδα

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Στις αίθουσες αναμονής
Post by: wings on 11 Jan, 2010, 15:41:12
https://www.youtube.com/watch?v=BX3Ztxtm6F4

Μάριος Φραγκούλης & Παρασκευάς Καρασούλος, Τον εαυτό του παιδί
(τραγούδι: Μάριος Φραγκούλης / δίσκος: Φεγγάρι ερωτευμένο (1999))

Ορέστης Αλεξάκης, Στις αίθουσες αναμονής

Όσοι προσμένουν σιωπηλοί στους προθαλάμους
πλήττουν θανάσιμα, παλιά περιοδικά
βαριεστημένα ξεφυλλίζουν, μόνο
φωτογραφίες αδιάφοροι κοιτώντας
Άλλοι θυμούνται περιστατικά
ξεθωριασμένα από τον χρόνο κι άλλοι
σκέπτονται πράγματα που μόνο μέσα
στη νοσηρή τους φαντασία συμβαίνουν
Κάποιοι τρελαίνονται στο τέλος κι εφορμούν
βγάζουν τα μπουκαλάκια τής βενζίνας
ραντίζουν πολυθρόνες και κουρτίνες
κι όπως αλλόφρονες γιατροί γονυπετούν
και θρηνωδούν σπαραχτικές σειρήνες
αυτοί γυρνούν σε χρόνια μακρινά
θυμούνται το τραγούδι της μητέρας
το γέλιο της, τα μαύρα της μαλλιά
μικραίνουν πάλι, γίνονται
παιδιά
κρύβονται στην ποδιά
της νοσοκόμας

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Re: Ορέστης Αλεξάκης
Post by: spiros on 11 Jan, 2010, 15:50:49
Δεν ξέρω αν έχω πετύχει άλλο ποιητή που να μου αρέσει τόσο πολύ τόσο μεγάλος αριθμός ποιημάτων του...
Title: Re: Ορέστης Αλεξάκης
Post by: wings on 11 Jan, 2010, 15:55:01
Δηλαδή σε πέτυχα στο δοξαπατρί με την παρουσίαση του έργου του Ορέστη, ε; :-)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Το κατοικίδιο ζώο μοναξιά
Post by: wings on 12 Jan, 2010, 15:34:00
https://www.youtube.com/watch?v=Qt8PzhsKaEM

Μάριος Τόκας & Φίλιππος Γράψας, Η εθνική μας μοναξιά
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: Η εθνική μας μοναξιά (1992))

Ορέστης Αλεξάκης, Το κατοικίδιο ζώο μοναξιά

... θέλει φροντίδα θέλει
προστασία
δεν αγαπά τους κοπετούς
τα φώτα
μόνο στο ημίφως κάπως ησυχάζει
Λοιπόν αν τύχει κάποτε ν' ακούσει
φωνές από το βυθισμένο σπίτι
και ζωντανέψουν οι παλιοί τριγμοί
και λάμψουν απροσδόκητα οι καθρέφτες
τότε

ξυπνούν οι τρομαγμένες μνήμες
οι εφιαλτικές αναδρομές
τα πάθη των εξιλασμών
τα δάκρυα των καθαρτηρίων

Ραγίζουν οι μορφές και στάζουν φως

Θυμώνει το θηρίο και σκοτώνει

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Όσα δεν μάθαμε ποτέ για τα σκυλιά
Post by: wings on 13 Jan, 2010, 17:24:59
Πλατεία Αμερικής - Αρλέτα - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=JerKZz0kOAE)

Λάκης Παπαδόπουλος & Μαριανίνα Κριεζή, Πλατεία Αμερικής
(τραγούδι: Αρλέτα / δίσκος: Περίπου (1984))

Ορέστης Αλεξάκης, Όσα δεν μάθαμε ποτέ για τα σκυλιά

Έχουν δική τους μοίρα τα σκυλιά
δικό τους πρόσωπο θεού λατρεύουν
δικό τους αγναντεύουν ουρανό
δίνουν δικό τους ορισμό για τους ανθρώπους
Κρατούν τη μνήμη τού
κατακλυσμού
το ρίγος για μια άγνωστη πατρίδα
ψάχνουν το δάσος κάτω από την πόλη
θέλουν να ξεψυχήσουν σ’ άλλους τόπους
Κάποτε μες στον ύπνο των σκυλιών
θρηνούν οι λύκοι
σαλεύει ο φόβος τα βαριά κλαδιά του
φίδι σφυρίζει η πείνα την οργή της
Ακούν στα βάθη την παλιά οιμωγή
της ερημιάς τον προσκλητήριο θρήνο
δαγκώνουν την αόρατη αλυσίδα
κόκκινο φως τα μάτια τους τυφλώνει

Θυμούνται φλόγες και
ξεριζωμό

Ξυπνά το αγρίμι μέσα τους
και κλαίει

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Είναι μακρύς ο δρόμος προς το θαύμα
Post by: wings on 15 Jan, 2010, 19:34:09
https://www.youtube.com/watch?v=o1oPMRP50-g

Μίκης Θεοδωράκης & Πάνος Κοκκινόπουλος, Είναι μακρύς ο δρόμος σου (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/06/04/kostas-papadopoulos-einai-makrys-o-dromos-sou-mikis-theodorakis-panos-kokkinopoulos-grigoris-bithikotsis-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85/)
(τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης / δίσκος: Πολιτεία (1961))

Ορέστης Αλεξάκης, Είναι μακρύς ο δρόμος προς το θαύμα

Ατέλειωτος ο δρόμος σου

Μια φωτεινή γραμμή
στο μαύρο φόντο
που τη βαδίζω και
μ’ εξουθενώνει

Σα να ’ναι το σκοινί πούχεις πετάξει
στο σκοτεινό πηγάδι μου Μητέρα
τυλίγομαι μ’ αυτό
και περιμένω
κάποιος απ’ το βυθό
να με ανασύρει

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ο θάνατος των νεκρών
Post by: wings on 18 Jan, 2010, 23:32:00
https://www.youtube.com/watch?v=nW7Zj9Gbuxs

Γιάννης Ρίτσος & Μίκης Θεοδωράκης, Ο ταμένος (τραγούδι: Νένα Βενετσάνου (Ηρώδειο 2009) /
πρώτη εκτέλεση από τον Γιώργο Νταλάρα στον δίσκο Τα 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας (1974))

Ορέστης Αλεξάκης, Ο θάνατος των νεκρών

Όμως μια μέρα κ’ οι
νεκροί
πεθαίνουν
βυθίζονται διαρκώς μέσα στην πάχνη
χαμηλώνει το φως στα πρόσωπά τους
η φωνή τους ακούγεται σβησμένη
σαν μέσ’ από κρυστάλλινους θαλάμους
Φυσάει βοριάς τρελός κι αναστενάζουν
τα ζωντανά και πεθαμένα ξύλα
σαλεύουν χέρια πέρ’ απ’ τους τάφους
γίνεται το σκοτάδι μαύρος λάκκος
Κι αυτοί μαντεύουν πια πως ήρθε η ώρα
κι αυτοί βουλιάζουν πια
στη λησμονιά τους

Βέβαια στο τέλος
κ’ οι νεκροί
σωπαίνουν
κυλούν αργά στο σκοτεινό βυθό τους
γίνονται πέτρες άσπρες πέτρες μαύρες
Μες στη σιωπή τους πνίγονται οι νεκροί μας

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Χειμών δριμύς επέρχεται
Post by: wings on 19 Jan, 2010, 14:05:02
ΛΥΚΟΦΩΣ - Δήμητρα Γαλάνη & Στέφανος Κορκολής (1989) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=E-wsFFKpwl4)

Στέφανος Κορκολής & Παρασκευάς Καρασούλος, Λυκόφως
(τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη / δίσκος: Παλίρροια (1989))

Ορέστης Αλεξάκης, Χειμών δριμύς επέρχεται

Τοπίο γυμνό
πετρώδες
κάνει κρύο
φυσάει βοριάς
αόρατη γυναίκα
θα ξεπαγιάσεις έτσι
ψιθυρίζει
χειμών δριμύς επέρχεται μικρό μου
μάζεψε τα ξερόκλαδα ν’ ανάψεις
φωτιά για τους νεκρούς
κοιτάζω γύρω
δέντρο κανένα μόνο
μαύρες πέτρες
και πού κλαδιά και πώς
φωτιά ν’ ανάψω
κι ο τόπος σκοτεινιάζει και
κρυώνω
κλείνω τα μάτια βλέπω
περιστέρια
κι ακούω φωνές και γέλια και
σαλεύουν
πολύφυλλα κλαδιά στο μέτωπό μου
και λάμπει διάφανο στο φως
και λάμνει
σε βαθύσκια νερά γυμνό κορίτσι
κι αγέρας χλιαρός αναστατώνει
τ’ αρσενικά μου κύτταρα
κι ακούω
φιλιά κι ανάσες και
καλός ο πόθος
καλό το δάκρυ το
φιλί κι η σάρκα
και πιο βαθιά δεν έχει ο κόσμος λένε
κι η βάρκα με λικνίζει και
ποιος είμαι
και πού πηγαίνω σκέφτομαι
και σβήνει
το φωτεινό κορίτσι και
κρυώνω
και να ’μαι πάλι κουρελής και μόνος
οδοιπορώντας έρημα τοπία
κι αόρατη γυναίκα ψιθυρίζει
χειμών δριμύς επέρχεται μικρό μου
μάζεψε τα ξερόκλαδα ν’ ανάψεις
φωτιά για τους νεκρούς
που ξεπαγιάζουν

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Στο τέλος όλα σωπαίνουν...]
Post by: wings on 20 Jan, 2010, 23:39:50
https://www.youtube.com/watch?v=U-DEt4cRcus

Γιάννης Μαρκόπουλος & Μάνος Ελευθερίου, Ένας άπονος αέρας (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2012/01/16/kostas-papadopoulos-enas-aponos-aeras-yiannis-markopoulos-manos-eleftheriou-giorgos-dalaras-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9/)
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Σεργιάνι στον κόσμο (1979))

Ορέστης Αλεξάκης, [Στο τέλος όλα σωπαίνουν...]

Στο τέλος, όλα σωπαίνουν
και μόνο στάζει μια βρύση

Για να μπορείς να θυμάσαι

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Νύχτωνε κι ήμουν τόσο μοναχός...]
Post by: wings on 21 Jan, 2010, 18:15:55
https://www.youtube.com/watch?v=4impOJ6Bmkk

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας: Νύχτωσε, νύχτα (δίσκος: Όταν σου λέω πορτοκάλι, να βγαίνεις (1987))

Ορέστης Αλεξάκης, [Νύχτωνε κι ήμουν τόσο μοναχός...]

Νύχτωνε
κι ήμουν τόσο μοναχός

που νόμιζα πως ο Θεός
πλησιάζει

*

Ακοίμητος στα στήθη μου
καημός

ο καταποντισμός
του παραδείσου

*

Ξάφνου
φωτίζει μέσα μου ο νεκρός

τον σκοτεινό ουρανό
του μέλλοντός μου

*

Σα να ’χει κι άλλα βήματα ο καιρός

σα να ’χει κι άλλα σκαλοπάτια ο τάφος

*

Ψυχή μου
σκοτεινή καταπακτή

μυστηριώδης σήραγγα
του αγνώστου

*

Στη μοναξιά των λέξεων
κατοικώ

στην έρημο των στίχων
ασκητεύω

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Παρατημένα σπίτια συντηρώ...]
Post by: wings on 24 Jan, 2010, 14:44:40
https://www.youtube.com/watch?v=srZafJbeBRM

Αντώνης Μιτζέλος & Ελένη Ζιώγα: Πες μου, θάλασσα
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Πες μου, θάλασσα (2002))

Ορέστης Αλεξάκης, [Παρατημένα σπίτια συντηρώ...]

[...]

Παρατημένα σπίτια συντηρώ

δωμάτια πεθαμένων
συγυρίζω

*

Πόσα ναυάγια μέσα μου χωρούν;

Πόσους νεκρούς η ανάσα μου
λικνίζει;

*

Ο θάνατος
ο πιο
πυκνός
καπνός

ο θάνατος
ο κλίβανος των μύθων

*

Αιώνες λήθης
στρώματα σιωπής

από τη μια στην άλλη εντάφια μήτρα

*

Γιατί λευκοφορούν οι κερασιές

και φόρεσε ο νεκρός
τα γιορτινά του;

*

Άνοιξη
και τα χώματα σκιρτούν

άνοιξη και τα σώματα
θυμούνται

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)
Title: Re: Ορέστης Αλεξάκης, Παρατημένα σπίτια συντηρώ...
Post by: spiros on 24 Jan, 2010, 14:48:21
...και φόρεσε ο νεκρός
τα γιορτινά του;

*

Άνοιξη
και τα χώματα σκιρτούν

άνοιξη και τα σώματα
θυμούνται


Παράβαλε:

APRIL is the cruellest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.
https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=2866.0
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Προς τι λοιπόν η θλίψη κι ο καημός;]
Post by: wings on 26 Jan, 2010, 13:37:27
https://www.youtube.com/watch?v=LVNoyWNt9Ys

Βαγγέλης Γερμανός, Ο κηπουρός
(τραγούδι: Βαγγέλης Γερμανός & Διονύσης Σαββόπουλος / δίσκος: Τα μπαράκια (1981))

Ορέστης Αλεξάκης, [Προς τι λοιπόν η θλίψη κι ο καημός;]

[...]

Προς τι λοιπόν η θλίψη κι ο καημός;

Γέμισε πάλι φως
ο λίγος κήπος

*

Αγαπημένα χρώματα
της γης

μυστηριώδη νεύματα
του απείρου

*

Έρωτα

κηπουρέ των εγκοσμίων

*

Χρόνος
καθώς η λάμψη τού φτερού

Τόπος
καθώς η πάχνη της πρωίας

*

Κι εσύ καρδιά μου που
παραληρείς

συνεπαρμένη από βοή
και μοίρα

*

Ω μνήμη
σπίτι που
με κατοικεί

μητέρα
που το στήθος μου θηλάζει

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Κι αν τα κρυμμένα μάς φανερωθούν...]
Post by: wings on 01 Feb, 2010, 12:22:46
https://www.youtube.com/watch?v=JIlzsHwm6Vs

Κώστας Καλδάρας, Απ’ τα κρυμμένα να σωθείς
(τραγούδι: Μελίνα Κανά / δίσκος: Τραγούδια από το παράθυρο (1998))

Ορέστης Αλεξάκης, [Κι αν τα κρυμμένα μάς φανερωθούν...]

[...]

Κι αν τα κρυμμένα μάς
φανερωθούν

πόσοι θ’ αντέξουν τόση
φωταψία;

*

Τώρα κι εσύ
στα δόντια του καιρού

στην ερημιά του παγερού
καθρέφτη

*

Μόνος
μ’ αυτό που πάντα σε απειλεί

με τη σιωπή
της αιωνιότητας του

*

Μες στο μυστήριο του
τυφλού
θεού

στην παγωνιά
της παντοκρατορίας

*

Ώρα να ηχήσουν οι
βαθιές σιωπές

να τελεσθούν
οι ακραίες προσεγγίσεις

*

Όχι τον ήχο την
ηχώ ν’ ακούς

όχι το σώμα τη
σκιά να βλέπεις

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Εσύ στα βάθη πάντα...]
Post by: wings on 08 Feb, 2010, 00:14:43
Ορέστης Αλεξάκης, [Εσύ στα βάθη πάντα...]

[...]

Εσύ
στα βάθη πάντα
μακρινή

– για να ’χει μιαν ελπίδα η μάταιη πτήση

*

Λίγη από λάμψη
λίγη από νερό

χαμογελάς καθώς
ουράνιο τόξο

*

Σελήνη ακινητεί στο μέτωπό σου

– μαρμάρου φως το μέλλον επωάζει

*

Σύρεις το σύρτη και
με προσκαλείς

στο βάθος τής καταπακτής
χιονίζει

*

Βαθιά σιγή
δονεί
την ύπαρξή μου

με καταυγάζει το
πελώριο σκότος

*


Κι εσύ Μητέρα που
πυροβατείς

και ξαφνικά φωταγωγείς
το χάος

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Όπως ο λύκος έτσι κι η ψυχή...]
Post by: wings on 09 Feb, 2010, 14:31:44
https://www.youtube.com/watch?v=sUBvjyq_T78

Αρλέτα, Ο λύκος (δίσκος: Ένα καπέλο με τραγούδια (1984))

Ορέστης Αλεξάκης, [Όπως ο λύκος έτσι κι η ψυχή...]

[...]

Όπως ο λύκος έτσι κι η ψυχή

στην οιμωγή
στην απεραντοσύνη

*

Μήτ’ έν’ αστέρι πια στην κουπαστή

μήτ’ ένα θαύμα στην κλειστή
παλάμη

*


Και τελικά δεν έμαθε κανείς
ποιος έχει το κλειδί

και τι
θ’ ανοίξει

*

Τόσο μ’ ανησυχούσε ο χωρισμός
που ’χα ξεχάσει πως

κανείς δεν ήρθε

*

Ή μήπως δεν υπάρχει πια κανείς;

Ή μήπως είμαι ο μόνος
παραλήπτης;

*

Μιλώ
γι’ αυτόν που αιώνια καρτερεί

μ’ ένα κερί λιωμένο στην παλάμη

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Μνήμη συνάζω...]
Post by: wings on 11 Feb, 2010, 15:15:55
https://www.youtube.com/watch?v=Y0dk1Ill-ZQ

Θάνος Μικρούτσικος & Λάκης Λαζόπουλος, Το μηδέν
(τραγούδι: Ελευθερία Αρβανιτάκη / δίσκος: Ψάξε στ' όνειρό μας (1997))

Ορέστης Αλεξάκης, [Μνήμη συνάζω...]

[...]

Μνήμη συνάζω
μνήμη και σιωπή

στυφή τροφή
για τον βαρύ χειμώνα

*

Πάλι χαράζει εντός μου
παρελθόν

πάλι χιονίζει εμπρός μου
πεπρωμένο

*

Τι σκοτεινός ωκεανός
το φως

τι φωτεινό βασίλειο
το σκοτάδι

*

Ακούσατε τους φλοίσβους των νεκρών;

Διακρίνατε τις λέμβους
των απόντων;

*

Θαύμα που λέγεσαι σιγή του απείρου

Μηδέν που λάμπεις ως
εξαίσιος λίθος

*

Εγκόσμια χάρη πια δεν καρτερώ

– σαν ήσυχο νερό κυλά η ζωή μου

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, [Ψυχή μου που αναθρώσκεις στο αχανές...]
Post by: wings on 12 Feb, 2010, 21:14:18
https://www.youtube.com/watch?v=ZXQUQqHchhg

Κώστας Χατζής & Σώτια Τσώτου, Γλυκό της νιότης μου πουλί
(τραγούδι: Μαρινέλλα / δίσκος: Ρεσιτάλ (1976))

Ορέστης Αλεξάκης, [Ψυχή μου που αναθρώσκεις στο αχανές...]

[...]

Ψυχή μου
που αναθρώσκεις στο αχανές

Σώμα μου
που το χώμα σου αποδίδεις

*

Με προσκαλούν τα δάση
των ριζών

οι μαγικές πατρίδες
των μετάλλων

*

Μακριά
πέρ’ απ' τα τείχη της σιωπής

ακούω ξανά τον σαλπιγκτή
της νιότης

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Η εκτέλεση
Post by: wings on 15 Feb, 2010, 15:06:34
https://www.youtube.com/watch?v=BtS8fsfR0g8

Σταύρος Ξαρχάκος & Νίκος Γκάτσος, Παλικάρι στα Σφακιά
(τραγούδι: Νίκος Ξυλούρης / δίσκος: Νίκος Ξυλούρης – συλλογή (1974))

Ορέστης Αλεξάκης, Η εκτέλεση

[Από την ενότητα Ο απόπλους]

Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ – δεν θυμάμαι. Αντίκρυ μου εφτά παλικάρια με πρόσωπα μάσκες ανέκφραστες. Τα όπλα τους στο «παρά πόδα». Αρνούμαι να μου δέσουν τα μάτια. Ο επικεφαλής του αποσπάσματος παίρνει θέση στο πλάι. Η φωνή του αντηχεί παγερή.

- Πρόόόό σχή
– Επίίίίίί σκοπώ


Ασυναίσθητα κλείνω τα βλέφαρα. Όμως δεν ακούγεται Πυρ. Όταν τ’ ανοίγω και πάλι, βλέπω απέναντι μια μαρμάρινη κρήνη μ’ εφτά σκαλιστές κεφαλές, απ’ όπου τρέχει γάργαρο νερό. Ο επικεφαλής έχει σκύψει και πίνει. Ύστερα σκουπίζει τα χείλη με την παλάμη του, γυρνά το βλέμμα προς εμένα και χαμογελάει. Τι περιμένεις; με ρωτά καλοσυνάτα. Έλα να πιεις νερό να ξεδιψάσεις. Για τ’ άλλα μην ανησυχείς. Άλλοι φροντίζουν.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Η εκφορά
Post by: wings on 16 Feb, 2010, 18:42:24
https://www.youtube.com/watch?v=ReKyAHfKCcc

Βασίλης Δημητρίου, Το πεπρωμένο (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/06/15/kostas-papadopoulos-vassilis-dimitriou-to-pepromeno-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%80%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81/)
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Βαμμένα κόκκινα μαλλιά (1993))

Ορέστης Αλεξάκης, Η εκφορά

[Από την ενότητα Ο απόπλους]

Τέλειωσε πια η ακολουθία
Γιατί να πάμε μέχρι εκεί;
– Πόσο βαραίνει η Κυριακή
πίσω από μια μουντή κηδεία –

Βήμα νωθρό και κουρασμένο
Πρόσωπα γύρω μας θολά
– κάποιος ξεχνιέται και γελά
κάποιος μιλά για πεπρωμένο –

Αύριο και πάλι στο γραφείο
Χειμώνας Νύχτωσε νωρίς
Προς τι λοιπόν ν’ αργοπορείς
στο σκυθρωπό νεκροταφείο;

Πάνω απ’ το λάκκο μαζεμένοι
Ζηλεύω αυτούς που βλέπουν ματς
μασούν φιστίκια πίνουν σκατς
Τι αργά που η κάσα κατεβαίνει

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Δύο μονοκονδυλιές (α. Η γριά)
Post by: wings on 17 Feb, 2010, 11:58:08
https://www.youtube.com/watch?v=gL0Vjx3AAWo

Διονύσης Σαββόπουλος, Τσάμικο (δίσκος: Είκοσι χρόνια δρόμος (1983))

Ορέστης Αλεξάκης, Δύο μονοκονδυλιές

α. Η γριά


Γυαλίζει ο δρόμος στη βροχή και δεν
θυμάμαι πού πηγαίνω κι η γυναίκα
μια στείρα μια γριά σακατεμένη
που στο κατώφλι σέρνεται, θλιμμένα
χαμογελά και πού πηγαίνεις, λέει
κανείς δεν είναι πια σ’ αυτή την πόλη
στο κάθε σπίτι τρέμει ο λυχνοστάτης
στο κάθε σπίτι κλείνει ο τελευταίος
κι αφήνει μόνο μια χαραμαδίτσα
για τους ανυποχώρητους μα τώρα
ρημώθηκαν οι δρόμοι κι οι πλατείες
νεκρές και τα καρνάγια ρημαγμένα
κι οι άντρες μας καιρό ξενιτεμένοι
λησμονημένοι σε παλιά ταξίδια
κι άλλες γυναίκες δεν έχει πια ο τόπος
να σε καλοδεχτούν και να σου στρώσουν
και μόνο εγώ σου απόμεινα καλέ μου
μια στείρα
μια γριά σακατεμένη
σε σκοτεινή αγκαλιά να σε τυλίξω

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Δύο μονοκονδυλιές (β. Το συμβάν)
Post by: wings on 18 Feb, 2010, 16:32:17
https://www.youtube.com/watch?v=bwsxTCw_-zM

Georges Moustaki & Δημήτρης Χριστοδούλου, Ο μέτοικος
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Ο μέτοικος (1971))

Ορέστης Αλεξάκης, Δύο μονοκονδυλιές

β. Το συμβάν


Ήταν το σπίτι σκοτεινό κι η θύρα
μισάνοιχτη και μπήκα σα να μ’ είχε
φωνάξει κάποιος απ’ το βάθος όμως
κανείς δεν ήταν μόνον άδειοι τοίχοι
σοβάδες γκρεμισμένοι και σπασμένα
των προκτητόρων έπιπλα και σκόνη
που γέμιζε το στόμα και το στήθος
κι έψαχνα ψηλαφώντας στο σκοτάδι
χωρίς να ξέρω τι κι αναζητούσα
κάποιον που δεν εγνώριζα και μόνον
όταν και πάλι βρέθηκα στου δρόμου
την καταχνιά και τα λιωμένα φώτα
σα να ’χα από 'να λήθαργο επιστρέψει
θυμήθηκα
και μέτρησα τα χρόνια
κι είδα πως είχα χάσει τη ζωή μου

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Αιτιάσεις
Post by: wings on 22 Feb, 2010, 14:55:18
https://www.youtube.com/watch?v=CI6jXlN7pLU

Νίκος Αντύπας & Λίνα Νικολακοπούλου, Δι’ ευχών
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Δι’ ευχών (1992))

Ορέστης Αλεξάκης, Αιτιάσεις

Ακούσατε τη γύρω μελωδία;
Τα μυστικά τροπάρια των αγρών;
Ζήσατε τα συμπόσια των νεκρών
και των νηπίων την ολονυκτία;

Ψάξατε μέσα στ’ όνειρο το χρώμα;
Στον έρωτα την πένθιμη επωδό;
Βαδίσατε την τεθλιμμένη οδό
μ’ ένα λευκό τριαντάφυλλο στο στόμα;

Διασχίσατε τη στενωπό των στίχων;
Τη σκυθρωπή κοιλάδα των λυγμών;
Λάμψατε στη φωτόρροια των λαιμών
και τη χρυσή παλίρροια των βοστρύχων;

Διεισδύσατε στα μύχια των πραγμάτων;
Στων υπογείων ρευμάτων τη βοή;
Στην άδηλη του απείρου αναπνοή;
Στην εύγλωττη σιγή των αγαλμάτων;

Δώσατε στ’ όνομά σας παρουσία;
Στο παγωμένο στήθος προσευχή;
Κλάψατε για την έρημη ψυχή
και του Θεού την άλυτη αφασία;

Τίποτα δεν επράξατε στο λίγο
κι άσκοπα σπαταλάτε το πολύ
Σβήνω τα φώτα Πόνεσα πολύ
Γυαλίζω τα φτερά μου για να φύγω

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Τρία ενύπνια (β. Η βάρκα)
Post by: wings on 26 Feb, 2010, 13:24:18
https://www.youtube.com/watch?v=RYoohzYDl9Q

Μάνος Χατζιδάκις, Μητέρα κι αδερφή
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Η εποχή της Μελισσάνθης (1980))

Ορέστης Αλεξάκης, Τρία ενύπνια

β. Η βάρκα


Παιδί σκαρφαλωμένο στο δοκάρι
κοιτάζω τα νερά που πλημμυρίζουν
σκεπάζουν τα πανιά και τα πιθάρια
κι όλο ανεβαίνουν
κι όλο με πλησιάζουν
Ακούω φωνές στο δρόμο ξεχωρίζω
της πεθαμένης μάνας μου το κλάμα
Θέλω ν’ αποκριθώ φωνή δεν έχω
Και τότε ξάφνου βλέπω τη γυναίκα
να πλέει απάνω στα νερά σαν βάρκα
γυμνή
σε στάση πρόστυχη
γελώντας
κι απλώνοντας τα χέρια προς εμένα
ξάπλωσε απάνω μου λοιπόν να λέει
σου ’χω στο σπίτι μέλι και καρύδια
πάμε να φύγομε από δω δε βλέπεις;
Πληθαίνουν τα νερά και θα μας πνίξουν

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Τρία ενύπνια (γ. Το φαγκότο)
Post by: wings on 04 Mar, 2010, 19:10:37
https://www.youtube.com/watch?v=60-JUrZUwIE

Wolfgang Amadeus Mozart, The bassoon concerto (Caracas Municipal Symphonic Orchestra)

Ορέστης Αλεξάκης, Τρία ενύπνια

γ. Το φαγκότο


Ανοίγω τη μικρή γυάλινη θύρα
του σκοτεινού παλαιοπωλείου, χτυπάει
παλιοκαιρνό κουδούνι μα κανένας
δεν έρχεται Τριγύρω βασιλεύει
τέφρα σιωπής κι ακινησία θανάτου
Ποιος είναι εδώ; Ρωτώ και το κουδούνι
ξαναχτυπά καθώς η θύρα κλείνει
Νιώθω πως είμαι πια παγιδευμένος
σ’ ένα ψυχρό νεκροταφείο πραγμάτων
Μισοσβησμένες προσωπογραφίες
παμπάλαια βάζα και μουγκά ρολόγια
ζώα και πετεινά ταριχευμένα
που με κοιτούν με το νεκρό τους βλέμμα
Χαμογελά χορεύτρια πορσελάνης
Μου γνέφει φιλικά μακάριος βούδας
Κάτι σα χνούδι νιώθω να μ’ αγγίζει
Ποιος είν’ εδώ; Ξαναρωτώ
και τότε
φέγγος θαμπό το χώρο πλημμυρίζει
Ξανθό κορίτσι βγάζει το κεφάλι
πίσω από τη ροτόντα και μου λέει
πλησιάζοντας το δάχτυλο στα χείλη
Σιγά μη σας ακούσει και σωπάσει
Παίζει φαγκότο πάλι τον ακούτε;
Παίζει φαγκότο
Κάτω
Στα θεμέλια

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Côte d'Azur
Post by: wings on 05 Mar, 2010, 13:08:48
https://www.youtube.com/watch?v=sXH0zloM9JM

Franz Schubert & Sir Walter Scott, Ellens dritter Gesang
(Ave Maria με τη Νάνα Μούσχουρη / συναυλία για τη Unicef το 1994 στη Μαδρίτη)

Côte d’Azur

Μπαρ Saint Tropez d’amour
Gitanes και ουίσκι
Νέφος καπνού και πορφυρά κορίτσια
Μια μεθυσμένη κρεολή θυμάται
Σ’ ένα ρημάδι φύτρωσα μου λέει
Μεγάλωσα σε παγερούς διαδρόμους
Στο βάθος βλέπω μόνον άσπρους τοίχους
Μια μοναχή προσεύχεται στο ημίφως
Ένας καμπούρης θυρωρός κλειδώνει
Ξάφνου πηδώ τον φράχτη και τον φόβο
Μέλλοντα ζοφερά με καταπίνουν
Πολλά φανάρια μ’ έχουν οδηγήσει
πολλά σημάδια ναυτικών γνωρίζω
πολλών πλανόδιων πωλητών μασχάλες
Παντού καπνός και νυχτωμένοι δρόμοι
κι η μοναξιά σαν το βρεγμένο ρούχο
Νυχτερινό κλωστήριο το μυαλό μου
χτυπούν νερά τα χτένια τής ψυχής μου
σπάζουν οι αρμοί και φως με κατακλύζει
Διακρίνετε στο βάθος τις καμπάνες;
Το Ave Maria των πεφορτισμένων
Η Παναγία τής Λούρδης επιστρέφει
διασχίζοντας απέραντες εκτάσεις
σε βάθη σκοτεινών χιλιομέτρων
Γιατί κι η μοίρα κάποτε αστοχεί
Γιατί κι η νύχτα κάποτε
φωτίζει

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Adagio
Post by: wings on 06 Mar, 2010, 09:34:29
Theodorakis: Adagio for solo flute, string orchestra & percussion - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=7fTswdl8duk)

Μίκης Θεοδωράκης: Adagio for Solo Flute, String Orchestra & Percussion
(δίσκος: Zorba Ballet | Adagio for Solo Flute, String Orchestra & Percussion (2004))

Ορέστης Αλεξάκης, Adagio

μνήμη Χρήστου Μπράβου

Οι λυπημένοι περπατούν στους δρόμους
μ’ ένα δικό τους οδηγό της πόλης
Προτιμούν τις παρόδους
τις μικρές
αθόρυβες στοές
τις παρακάμψεις
Δεν θα τους βρείτε στα μεγάλα πάρκα
μα στα κηπάρια των εκκλησιών
δίπλα σε γέρους και τυφλούς που αποξεχνιούνται
Μαζεύονται νωρίς
δεν έχουν φίλους
ζουν με κατάλοιπα εποχών
με λιγοστά χειρόγραφα
της νιότης

Πολλές φορές
κοιτούν
τον άσπρο τοίχο
διαλύονται μέσα στο λευκό του φως
πηδούν τον φράχτη σ’ άλλον κήπο τρέχουν
βλέπουν μορφές
που τις ξαναθυμούνται
– Κάποιοι στο παρελθόν
αναχωρούν
κάποιοι βαθιά στο μέλλον
επιστρέφουν –
Οι λυπημένοι ξέρουν ποιος ανοίγει
τη θύρα, ποιος διαβαίνει το κατώφλι
ποιος τεχνουργεί σκιές στην οροφή
ποιος επιστρέφει με
σιωπές
και χιόνια
Ξέρουν το χρόνο που
τους διεκδικεί
το χώρο
που επικίνδυνα μικραίνει

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Αναμονή
Post by: wings on 07 Mar, 2010, 16:34:11
https://www.youtube.com/watch?v=BX6A8bVLgm8

Μαρία Κ. Παπαδοπούλου, Μικρός θεός (δίσκος: Φεγγαροστόλιστα (1999))

Ορέστης Αλεξάκης, Αναμονή

Ξέρω πως είσαι μέσα μου
κι ωστόσο
θαρρώ πως απ’ τον έξω κόσμο θα ’ρθεις
Ακούω τα βήματά σου να πλησιάζουν
από τα βάθη μακρινού διαδρόμου
Άλλοτε λυπημένα με κοιτάς
μέσ’ απ’ το φως φανταστικής οθόνης
μου δείχνεις ένα πέτρινο πηγάδι
κι ένα παιδί στο φιλιατρό
να κλαίει
Κάποτε σκοτεινιάζεις
και γεμίζεις τον ύπνο μου κεριά και μαύρα ρούχα
και σε φοβάμαι μέσα στην αγάπη
και σε φοβάμαι
μέσα στην ελπίδα
Όμως
καμιά φορά
χαμογελάς
με τόση τρυφερότητα με τόση
παιδική μνήμη
που άξαφνα
διακρίνω
– κάπου στα βάθη των
διαλογισμών
κάπου στα μάκρη ενός
χαμένου κόσμου –
πρόσωπα που εξαγνίζονται στο φως
πράγματα που εξαχνίζονται
στη δόξα

Σα να ’χει κάπου ο χρόνος να σταθεί
Σα να ’χει κάπου κι ο Θεός
πατρίδα

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Θαυματουργίες
Post by: wings on 08 Mar, 2010, 17:56:31
Γιώργος Νταλάρας (Goran Bregovic) - Το τραγούδι της βροχής - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=n8_8_cULDmQ)

Goran Bregovic & Μιχάλης Γκανάς, Το τραγούδι της βροχής
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Θεσσαλονίκη-Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα (1997))

Ορέστης Αλεξάκης, Θαυματουργίες

Κοιτάς μέσ’ απ’ το τζάμι τη βροχή
και μου θυμίζεις νυχτωμένη πόλη

Παίζεις στο πιάνο και
περνούν ελάφια
μέσ’ απ’ το σπίτι γίνομαι
ποτάμι
κυλάω αργά
νωθρά
στις καλαμιές σου
με χίλια παρακλάδια σε τυλίγω

Κάποτε γδύνεσαι απαλά πλαγιάζεις
δίπλα μου, κάποιος μέσα ξεκαρφώνει
το σκοτεινό κιβώτιο δεν
σε μέλλει,
θέλεις να δεις το φονικό μαχαίρι
να μυριστείς το δέρμα τού φονιά
ν’ ακούσεις την κραυγή
του σκοτωμένου

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Drachenfels
Post by: wings on 11 Mar, 2010, 16:39:14
(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg12.imageshack.us%2Fimg12%2F1198%2Fdrachenfelsrheinp.jpg&hash=25fc1ecfcbe931656c299f9affe63e164f368cac)

Drachenfels in 1921
Source: wikipedia (https://en.wikipedia.org/wiki/Drachenfels_%28Siebengebirge%29)

Ορέστης Αλεξάκης, Drachenfels
(Ο Βράχος του Δράκου. Τοπωνύμιο στη Ρηνανία)

Σας προσκαλώ σε σιωπηλό διαλογισμό
Τόσοι νεκροί μες στη σιωπή μας κατοικούνε
Μορφές σβησμένες που εναγώνια προσπαθούνε
να κρατηθούν να μην κυλήσουν στον γκρεμό

Δεν ξέρω αν έχετε εννοήσει το κενό
ή αν ο καθρέφτης σας τη νύχτα σάς τρομάζει
Καθένας βρίσκει τη ματιά που του ταιριάζει
το ρούχο εκείνο που τον δέχεται γυμνό

Κλείστε τα μάτια σας για λίγο Ακινητήστε
πάνω στον κόκκο της στιγμής που σας κρατεί
Μαζί με σας το σύμπαν όλο ακινητεί
Και τώρα αργά το πρόσωπό σας ψηλαφίστε

Λησμονηθείτε σιωπηλός στο αιθέριο λίκνο
Δεν θα ταράξει τη γαλήνη σας κανείς
Γύρω μας λάμπουν τα νερά της προσμονής
μα εμείς κοιτάμε ειρηνικά τον μαύρο κύκνο

Μην περιμένετε τον άυλο ταχυδρόμο
Κανείς δεν θά ’ρθει να μας φέρει το κλειδί
Μείνετε πάντα το ανεξήγητο παιδί
που αποστηθίζει τη βροχή στον άδειο δρόμο

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Η πηγή
Post by: wings on 13 Mar, 2010, 11:50:33
Γιάννης Αγγελάκας - Νίκος Βελιώτης - Μέσα στη θάλασσα - Official Audio Release - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=QbNAj4pGggo)

Νίκος Βελιώτης & Γιάννης Αγγελάκας, Μέσα στη θάλασσα
(τραγούδι: Γιάννης Αγγελάκας / δίσκος: Πότε θα φτάσουμε εδώ (2007))

Ορέστης Αλεξάκης, Η πηγή

Τέλος, μετά από μια κοπιαστική διαδρομή έφθασα κάποτε στο τέρμα. Πού ακριβώς είναι το τέρμα δεν γνωρίζω κι ούτε κανείς εκεί με περιμένει. Γκρίζο τοπίο σεληνιακό, γυμνό και άνυδρο. Χώμα σκληρό και ραγισμένο σαν απολιθωμένος πηλός

Μηδέ κελάηδισμα πουλιού μηδ’ ερπετού σημάδι

Και μόνο μια μικρή πηγή διακρίνω που το νερό της βράζει κι εξατμίζεται. Πλησιάζω και κοιτάζω σιωπηλός. Βλέπω τις φυσαλίδες, τον ατμό, ακούω τον ήρεμό της κοχλασμό. Ξέρω καλά –κι ας μην καταλαβαίνω– πως είναι η μόνη λύση του αινίγματος

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]
[/center]
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ο ποιητής και το ποίημα
Post by: wings on 14 Mar, 2010, 14:39:20
https://www.youtube.com/watch?v=WJMLhq3r_U8

Κώστας Καρυωτάκης & Μίκης Θεοδωράκης, Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Κώστας Καρυωτάκης (1985))

Ορέστης Αλεξάκης, Ο ποιητής και το ποίημα*

*


Ψυχής πείρατα ουκ αν εξεύροιο πάσαν
επιπορευόμενος οδόν, ούτω βαθύν λόγον έχει.
Ηράκλειτος


Επικρατεί η άποψη πως η ποίηση είναι ένα είδος αυτοεξομολόγησης. Και ότι διά μέσου της ποίησης μπορεί κανείς να γνωρίσει καλύτερα τον ποιητή. Η διαπίστωση είναι σωστή μόνον με την έννοια ότι η ποίηση μπορεί να φέρει στο φως ψυχικές εκτάσεις που την ύπαρξή τους αγνοεί και ο ίδιος ο δημιουργός. Το πρόβλημα είναι εάν και σε ποιο βαθμό οι «εκτάσεις» αυτές προσδιορίζουν την προσωπικότητα του ποιητή, αποτελούν δηλαδή συστατικά της χαρακτηριστικά, ή εάν εκτείνονται πέραν ή μάλλον βαθύτερα από τα όρια αυτής της συγκεκριμένης προσωπικότητας, σε χώρους δηλαδή όπου πλέον η ατομικότητα χάνει τα ειδικά χαρακτηριστικά της. Αυτό γίνεται περισσότερο κατανοητό αν σκεφθεί κανείς ότι το υλικό της ποίησης ανασύρεται από ένα βάθος, όπου το «ατομικό» με το «γενικό» δεν οριοθετούνται πια με απόλυτη ακρίβεια και όπου τα πράγματα δεν φέρουν πια τη σφραγίδα της ακριβούς προελεύσεώς τους και δεν συνέχονται αυτονόητα και αποκλειστικά με την προσωπικότητα του συγκεκριμένου ποιητή. Τουλάχιστον με εκείνη την προσωπικότητα που ο ίδιος γνωρίζει και με την οποίαν εκδηλώνεται – στον εξωτερικό κόσμο∙ και την οποία έχουν αποτυπώσει στη δική τους συνείδηση εκείνοι που τον περιβάλλουν.

Φαίνεται πως στα ομιχλώδη βάθη του ασυνείδητου, οι άνθρωποι δεν λειτουργούν πια σαν άτομα, αλλά σαν δέκτες και πομποί μιας ζωής, που εκτείνεται πέρα από τα όρια της προσωπικής τους ιστορίας. Και που ξεπερνά όλους τους σχηματικούς τύπους μιας συμβατικής καθημερινότητας, μιας οριοθετημένης χρονικότητας και μιας «περιγεγραμμένης» ατομικότητας. Σ’ αυτά τα βάθη, ο ποιητής έχει πεθάνει άπειρες φορές, έχει πιστέψει, έχει αγαπήσει, έχει προδοθεί. Σ’ αυτά τα βάθη η ανθρωπότητα καθημερινά καταστρέφεται, ο πλανήτης ερημώνεται, πολιτισμοί και ιδανικά καταρρέουν, ο άνθρωπος αναδεικνύεται, σ’ όλο το τραγικό μεγαλείο του, ως ο ήρωας ενός δράματος, του οποίου αγνοείται ο δραματουργός μα και η τελική, η απώτατη έκβαση.

Βέβαια, ο κόσμος του συλλογικού ασυνείδητου είναι απέραντος σε βάθος και σε έκταση και, συνεπώς, οι «γεωγραφικές συντεταγμένες» απ’ όπου κάποιος ποιητής αντλεί κάθε φορά το υλικό του διαφέρουν, όπως είναι ευνόητο, από περίπτωση σε περίπτωση. Εδώ παίζει ασφαλώς κάποιο ρόλο η συγκεκριμένη προσωπικότητα, με όλες τις ιδιαιτερότητές της και όλες τις πολύπλοκες εκφάνσεις της. Έτσι εξηγείται εξ άλλου η αντιφατικότητα και η αυτοαναίρεση που χαρακτηρίζουν συχνά το έργο των ποιητών, μια και από τη σκοπιά του συλλογικού ασυνείδητου, καθένας απ’ αυτούς δεν είναι μόνον ένας αλλά πολλοί – συχνά διαφορετικοί, κάποτε δε και εκ διαμέτρου αντίθετοι – χαρακτήρες.

Σε τέτοια απροσμέτρητα βάθη λοιπόν κυοφορείται το ποίημα. Και μόνον ύστερα από τη γέννησή του, ο ποιητής αναδύεται και πάλι στον κόσμο της καθημερινής συμβατικής του ζωής, μέσα στον οποίο προσλαμβάνει ξανά τα στοιχεία της προσωπικότητάς του, δηλαδή μορφή, χαρακτήρα, ιστορία. Μιας προσωπικότητας που οι άλλοι καλοπροαίρετα του αποδίδουν και ο ίδιος καλοπροαίρετα αποδέχεται. Και που δεν είναι καθόλου επίπλαστη. Γιατί είναι εξίσου γνήσια και αυθεντική όσο και η προσωπικότητα κάθε άλλου ανθρώπου, όπως αυτή εκδηλώνεται στην καθημερινή του ζωή. Πίσω εν τούτοις από την οποία, όπως και πίσω από ολόκληρο το πλέγμα των φαινομένων του επιστητού, ανεξιχνίαστο εκτείνεται το απροσπέλαστο χάος.

* Σημείωση: Το δοκίμιο «Ο ποιητής και το ποίημα» δημοσιεύτηκε σε μια πρώτη μορφή στο περιοδικό Ευθύνη, τεύχος 223, Ιούλιος 1990. Μεταφέρεται εδώ σαν επίλογος, που διευκολύνει πιθανόν την κατανόηση ορισμένων πτυχών αυτού του βιβλίου.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Εξάρχεια
Post by: wings on 17 Mar, 2010, 21:26:28
Εξάρχεια (Τέλος Εποχής) - Αρλέτα - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=4qCPheKv3oM)

Αρλέτα & Σάννυ Μπαλτζή, Εξάρχεια (Τέλος εποχής)
(τραγούδι: Αρλέτα / δίσκος: Και πάλι χαίρετε (2009))

Ορέστης Αλεξάκης, Εξάρχεια

[Από την ενότητα Ταρατατάμ ή το ξόρκι]

Κοιτώ μέσα στα μάτια σου βροχές
Διακρίνω φώτα και σκιές να τρέχουν
Υπνοβατώ χωρίς να με προσέχουν
Καθώς κυλούν στα βάραθρα εποχές

Δεν έμαθε κανείς για τον νεκρό
Βρέθηκαν ίχνη κήπου στ’ όνειρό του
Πυρομανείς διασχίζουν τη Διδότου
Τα παραμύθια γέμισαν νερό

Χάνομαι σ’ ένα βάθος προσμονής
Κρύβομαι σ’ ένα σώμα δανεισμένο
Φέγγει μπροστά μου βλέμμα δακρυσμένο
Μα πίσω από το δάκρυ του κανείς

Η πόλη; Σαν σταθμός του Ηλεκτρικού
Μισόφωτη – με μάτια νυσταγμένα
Σ’ αναζητώ σε βήματα σβησμένα
Στα σχήματα ενός άλλου σκηνικού

Ο χρόνος; Κάτι σαν υποτροπή
Σαν μια παλιά θαμπή φωτογραφία
Γράμματα χαραγμένα στα θρανία
Λόγια που τα σταμάτησε η σιωπή

Κι ο ποιητής; Σ’ ένα τοπίο γυμνό
Μεταμφιεσμένος σε κρανιοσκόπο
Πάλι ξυπνώ σ’ αυτόν τον ξένο τόπο
Ψάχνοντας δρόμο σπίτι κι ουρανό

Από τη συλλογή Μου γνέφουν (2000)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Αυτοχειρία
Post by: wings on 20 Mar, 2010, 14:40:04
https://www.youtube.com/watch?v=acCdUFdnBOs

Κώστας Καρυωτάκης & Δήμος Μούτσης, Ιδανικοί αυτόχειρες
(τραγούδι: Νίκος Ξυλούρης / δίσκος: Τετραλογία (1975))

Ορέστης Αλεξάκης, Αυτοχειρία

[Ενότητα Ταρατατάμ ή το ξόρκι]

Κι αν ίσως κάποτε συμπράττω
θύμα κι εγώ μοιραίων συσχετισμών..
Ο ΛΗΞΙΑΡΧΟΣ, «Ο περιπατητής της παραλίας»

Και βέβαια κάποτε συμπράττεις
Κάποτε ακούσια προσχωρείς
Ο χρόνος τήκεται νωρίς
Κι όλο σού γνέφει ο σχοινοβάτης

Κοιτάς σημάδια του προσώπου
Ζεις σε μιαν άγνωστη εποχή
Το τέλος είναι στην αρχή
Το σύμπαν στο κλουβί του ανθρώπου

Πόλη θαμπή και κουρασμένη
Μνήμη που γλείφει σαν σκυλί
Κανείς δεν ξέρει ποιο σκαλί
Το μάταιο βήμα κατεβαίνει

Κανείς δεν ξέρει ποιος ζυγώνει
Ποιος στη σκιά καραδοκεί
Ποιος στο κορμί σου κατοικεί
Ποιος επιστρέφει από τη σκόνη

Στο μεταξύ πετούν μπαλόνια
Γέμισε ο τόπος κομφετί
Γίνεται ο θάνατος γιορτή
Πωλούνται φέρετρα και χρόνια

Κάποιος ανοίγει την παρτίδα
Κάποιος ορίζει την τιμή
Σε παρασύρουν οι αριθμοί
Στη φοβερή τους πλημμυρίδα

Χάνεσαι μέσα στη χοάνη
Σε προσμετρούν στο ποσοστό

(Το πτώμα βρέθηκε ζεστό
Κι άγγιξε ο κρόταφος την κάννη)

Από τη συλλογή Μου γνέφουν (2000)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ταρατατάμ ή το ξόρκι
Post by: wings on 06 Apr, 2010, 15:04:04
https://www.youtube.com/watch?v=DI03Ugkij6Q

Διονύσης Τσακνής, Μετράω τον κόσμο (δίσκος: Με την πλάτη στον τοίχο (1999))

Ορέστης Αλεξάκης, Ταρατατάμ ή το ξόρκι

[Ενότητα Ταρατατάμ ή το ξόρκι]

(Ξόρκι κατά της αϋπνίας. Απαγγέλλεται νοερά σε ρυθμό εμβατηρίου.
Επαναλαμβάνεται συνεχώς μέχρι τελικού αποτελέσματος.)


Χρόνια τώρα στο σκοτάδι περιμένω
Και τα μάτια μου γεμίσανε νερό
Περιμένω τον θεράποντα γιατρό
Τον κλειδούχο που τον ρούφηξε το τρένο

Περιμένω τον ασώματο ιερέα
Τον κουτσό μεταφορέα υαλικών
Τον τραυλό καθηγητή των αγγλικών
Το παιδί με το λιοντάρι στη Νεμέα

Το βαρκάρη που ’χει χάσει τ' όνομά του
Τη μικρή παραδουλεύτρα Πασχαλιά
Τη Λουντμίλα με τα κίτρινα μαλλιά
Τον πλανόδιο βιολιστή με τα φτερά του

Τον καμπούρη δικαστή με την περούκα
Το χειρούργο με το μαύρο φυλαχτό
Την Οντίν που πια δεν βγήκε απ’ το κρυφτό
Το κορίτσι που θρηνεί στην Μπάνια Λούκα

Περιμένω το φαντάρο που κρυώνει
Τη γυναίκα που κοιμάται μοναχή
Την τροτέζα που την έλιωσε η βροχή
Το ζητιάνο που τον σκέπασε το χιόνι

Περιμένω τον τυφλό λαχειοπώλη
Περιμένω τον κουλό θεραπευτή
Περιμένω τον φιλάνθρωπο ληστή
Και το δήμαρχο που γκρέμισε την πόλη

Περιμένω την κυρτή πεντικιουρίστα
Τη γριά που θα μου ανάψει το κερί
Τη μητέρα που μου μίλησε νεκρή
Τη Μυρτώ που εξαϋλώθηκε στην πίστα

Περιμένω τον επίγειο ταξιδιώτη
Τον προφήτη που ’χει χάσει το κλειδί
Περιμένω το μονόδοντο παιδί
Και το δάσκαλο που ξέμεινε στην πρώτη

Περιμένω τον μουγκό θαλαμηπόλο
Περιμένω τον κουφό μπαλωματή
Τον νεκρό στους πάγους εξερευνητή
Που επιστρέφει μ’ άλλο σώμα από τον Πόλο

Περιμένω τον χαμένο χρυσοθήρα
Περιμένω τον πνιγμένο θερμαστή
Περιμένω τον ανύποπτο εραστή
Περιμένω τον πολύπαθο μνηστήρα

Περιμένω την αθέατη χορωδία
Περιμένω σκοτεινούς εξορκιστές
Περιμένω θυσιαστήριες τελετές
Και το πτώμα που ’χει αργήσει στην κηδεία

Περιμένω τον Βαρδή και τον Αντώνη
Τη Μαρίνα την Αλκμήνη την Αυγή
Τον Ερμόλαο που αναδύθηκε απ’ τη γη
Τον Νικήτα που βυθίστηκε στη σκόνη

Περιμένω να ’ρθει κάποιος να με σώσει
Να μου δώσει κάποιο στίγμα στο κενό
Για ν’ αντέξω τον αντίπαλο ουρανό
Και τη γυάλινη σιωπή που μ’ έχει ζώσει

Ταρατάμ ταρατατάμ ταράτα τάμταμ
Ταρατάμ ταρατατάμ ταρατατάμ
Ταρατάμ ταρατατάμ ταρατατάμ
Ταρατάμ ταρατατάμ ταράτα τάμταμ
κ.ο.κ.

Από τη συλλογή Μου γνέφουν (2000)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Η μόλις μουσική
Post by: spiros on 23 Mar, 2012, 11:19:09
Ορέστης Αλεξάκης, Η μόλις μουσική

[Από την ενότητα Το ακροτελεύτιο]

Μην απορείς που δυσανασχετώ
ν’ ακολουθώ τα βήματά σου Μνήμη
Γνωρίζω την αλήθεια τι ωφελεί
αδιάκοπα σ’ αυτήν να μ’ επιστρέφεις;
Για ποιο σκοπό ο χορός των ερειπίων;
Η επαναβίωση τόσων χωρισμών;
Η εκταφή του ενταφιασμένου χρόνου;

Σώπασε... σώπασε... η ψυχή κοιμάται
Μην την ξυπνάς... κουράστηκε να ελπίζει
Κουλουριασμένη μέσα στον εαυτό της
έχει αφεθεί στη μόλις μουσική

που η αίσθηση του μάταιου αναδίδει

Από τη συλλογή Το άλμπουμ των αποκομμάτων (2009)
Title: Re: Ορέστης Αλεξάκης
Post by: spiros on 23 Mar, 2012, 22:59:32
Ένα κόσμημα για τα Ελληνικά Γράμματα

Oρέστης Αλεξάκης
Ποίηση
Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2011

Ο ποιητής Ορέστης Αλεξάκης μας προσφέρει την ΠΟΙΗΣΗ του, συλλογική έκδοση της ποιητικής του από το 1960 έως το 2009 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, σε σχήμα περίτεχνο και περιεχόμενο ανατασικό για το πνεύμα του αναγνώστη, καθώς εκτυλίσσεται από ποίημα σε ποίημα η δυναμική του λυρικού ποιητή, η ακαταμάχητη ευαισθησία του, η επίπονη καταβύθισή του στα πέρα των φαινομένων, καθώς και η εξαιρετική διαχείριση της γλώσσας, που διεισδύει στην ουσία των πραγμάτων και ανασύρει επακριβώς με την ιδανική κατά περίπτωση λέξη το στοχευόμενο από τον ίδιο.

Στην καρδιά του Ο.Α. φυτρώνει το δένδρο της ποίησής του, με καρπό πλούσιο και πυκνό, λέξεις με διαφανή φλοιό, πούλπα με θελκτική γεύση και πυρήνα εύθραυστο και πικρό, όπου φωλιάζει ο θάνατος που προκαλεί διαρκώς την έκρηξη της φύτρας της ζωής:

ΕΝΟΙΚΟΣ

Μα Εσύ ποιος είσαι; Ακούω τα βήματά σου
στους ήχους των βημάτων μου Ποιος είσαι;
Ακούω το βάθος της σιωπής σου ως ένα
πηγάδι σκοτεινό ή ανάσα δέντρου
Ακούω την ύπαρξή σου σαν αγνώστου
κι απόμακρου ουρανού την κατακρήμνιση
Κι όμως το ξέρω μ’ έχεις προσαρτήσει
Με κατοικείς είμαι το σπίτι σου έλα
να ζεσταθείς σου ανάβω την καρδιά μου

Δε θέλω ανταμοιβή δε σου γυρεύω
να μου φανερωθείς σου ανοίγω κιόλας
τη μυστική καταπακτή βαθιά μου
να κρύψεις μέσα εκεί τα αινίγματά σου
Δε σου ζητώ σημάδι παρουσίας
Δέχομαι τον πικρό καρπό της λήθης
Τη μοναξιά ‒ την ερημιά των κόσμων

Σωπαίνω μέσα σ’ όλες τις σιωπές σου

Θα ’μαι το κάστρο σου ως την έσχατη ώρα


ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΖΕΙΣ

Ωραίο να ζεις μέσα στην Άνοιξη
στο φως και των χρωμάτων τη σπατάλη
στων αρωμάτων τη χλιδή
στη λάμψη και τη φαντασμαγορία

Ωραίο να ζεις σαν τα λουλούδια που αναβλύζουν
σαν τα πουλιά πού ιχνηλατούν
σαν τα σκουλήκια που ζητούν τον προορισμό τους

Ωραίο να ζεις ξαλαφρωμένος τ’ ουρανού το βάρος
ωραίο να ζεις απολησμονημένος
ωραίο να ζεις τρυγώντας γήινες ώρες
ωραίο να ζεις αντίπερα των άστρων

Ωραίο να ζεις πλησιάζοντας τις βρύσες
ωραίο να ζεις ακούγοντας τις φλέβες
ωραίο να ζεις με το ένα μόνο πρόσωπό σου
ξεχνώντας το άλλο στο δικό του κόσμο

Ωραίο να ξέρεις ‒ κι όμως να σωπαίνεις

Ν’ απλώνεις ρίζες ‒ κι όμως να βυθίζεσαι


Σ’ ένα επιτυχημένο αφιέρωμα που οργανώθηκε για τον Ορέστη Αλεξάκη στο βιβλιοπωλείο Βιβλιορυθμός στη Θεσσαλονίκη με την ενδελεχή φροντίδα της ποιήτριας Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου και την πολύ θερμή ανταπόκριση του κοινού, άκουσα τον ποιητή εκείνο το βράδυ σε μαγνητοφωνημένο χαιρετισμό του, αξέχαστο χαιρετισμό καθώς το μήνυμα αγάπης που εξέπεμψε μας συνεπήρε όλους. Τώρα με το βιβλίο του ανά χείρας ο αναγνώστης νιώθει το είναι του δημιουργού και αντιλαμβάνεται πού βρίσκεται η πηγή του συναισθηματικού του κόσμου, πού ο ποιητής νίβει την πέννα του, πώς ιάται το πνεύμα του για να αποδώσει τον υγιή καρπό του λόγου προς εμάς. Με την ποίησή του ο Ο.Α. δωρίζει ένα κόσμημα στα Ελληνικά Γράμματα.

Μέσα από το ρίγος της ζωής, τον ουράνιο τρόμο και το ανέμισμα του χρόνου βλέπει ο ποιητής τον ερχομό του στη γη ως ύπαρξη ανολοκλήρωτη, με το άλγος του δημιουργού, την οδύνη του αβέβαιου αποτελέσματος, την αγωνία της έμπνευσης, το πάθος του ευρήματος, με τον σεβασμό στη θεϊκή δημιουργία. Έτσι θαρρεί, μας λέγει, ότι φτεροκοπούν οι άνεμοι στις άκρες των δαχτύλων του και μες στο στήθος του τρέμει ανεξιχνίαστο το άπειρο.

Η ταπεινότητα που αρμόζει στον δημιουργό, η αναγνώριση του μικρού μεγέθους του εμπρός στο απίστευτο κάλλος της Πανδημιουργίας εκφράζεται στους παρακάτω στίχους:

Κι ο ποιητής…

…αδέσποτο σκυλί που μάταια ψάχνει
στο θεϊκό δοχείο απορριμμάτων


ή αλλού

…Και πόσο βάθος Κύριε σ’ ένα τρίμμα αγάπης

και πόση μουσική ουρανών
μέσα σε πάμφθηνα πράγματα


Ο θάνατος αποτελεί κεντρικό θέμα στην ποίηση του Αλεξάκη. Είναι απόλυτα συνδεδεμένος με την ακόρεστη λαχτάρα όχι τόσο για ζωή όσο για ποίηση, με το γιατί να σταματήσει το σιγανό τραγούδι που σκορπά τις νότες του πίσω από όλα τα στοιχεία της φύσης, της σχέσης του ανθρώπου με τους άλλους, από την αγάπη που έφυγε αλλά ο χτύπος της καλά κρατεί μες στην καρδιά.
Ο θάνατος αποτελεί κεντρικό θέμα στην ποίηση του Αλεξάκη όχι γιατί αγαπά το σώμα που φθίνει αλλά γι αυτό που θα χαθεί καθώς δεν θα εκπέμπεται μιας και το σώμα είναι ο πομπός, μιας και το πνεύμα μόνο του δεν ζει, θέλει φωνή, θέλει ματάκια άγρυπνα, ζητάει χάδια ερωτικά και το ελιξήριο της φιλίας, τον άνεμο να νοιώθει κάτω από την επιδερμίδα, δάκρυα χρειάζεται που οι πόροι του σώματος του προμηθεύουν.

Με ωριμότητα λυρικού ποιητή ο νεαρός Ορέστης Αλεξάκης, το 1948, γράφει:

…Το ξέρω βέβαια θα χαθώ στον απροσμέτρητο βυθό
και στο βοριά θα σκορπιστούν τα λυρικά φτερά μου
και νυχτοπούλια θα γυρνούν πάνω στη στέγη τ’ ουρανού
μ’ άγριους κρωγμούς τονίζοντας τη ματαιότητά μου…


Όμως λαμπρύνεται μέσα στη συλλογή ο κύκλος της ζωής που δεν αφήνει ακάλυπτη ούτε ρανίδα χρόνου. Η πέννα του ποιητή αποτυπώνει το σχέδιο του κόσμου, το πήγαινε έλα της ζωής, μεγεθύνει την ομορφιά του παιχνιδιού ανάμεσα στο φθαρτό και το αιώνιο. Παράξενη η θέαση του θανάτου στην ποιητική του Ο.Α., όπου φαντάζει ο ανεπιθύμητος ως το λαμπρό μας μέλλον, ως στο ακόλουθο ποίημα:

Πράματα θάματα λοιπόν στο λόφο αντίκρυ
Το βράδυ βλέπομε απ’ το
παραθύρι κυρτές γυναίκες στη σειρά ν’ ανηφορίζουν
την πλαγιά μαυροντυμένες κρατώντας τ’ αναμμένα
τους κεριά-που σβύνουν όταν φτάνουν στην κορφή
και το βαθύ σκοτάδι τις ρουφάει
Και την αυγή
μόλις που πάει να ξεμυτίσει ο ήλιος
ανθοστεφανωμένες κορασιές
με γέλια και φωνές

κατηφορίζουν


O ποιητής λειτουργεί στα όρια του σώματος όπου εκκινεί η εκπομπή της αύρας της ζωής, η εσωτερική εφόρμηση προς τα έξω, η επέκταση των ζωικών δυνάμεων προς το αιώνιο, το άφθαρτο και την αθανασία του πνεύματος που προϋποθέτει η μετάβαση στο θάνατο. Το ποίημα εναγκαλίζεται ευτυχείς θανόντες που τυχαίνουν αντικείμενο της αγάπης, της αποθυμιάς αλλά και της υψηλής ποιητικής δεινότητας του Ο.Α., που τιμά με το συναίσθημά του και την δυναμική της ζωντανής μνήμης το εκλιπόν σώμα. Το οξύμωρο θάνατος-απόλυση των βασάνων προσδίδει την προσδοκία συμφιλίωσης των ζώντων με το αναπόφευκτο. Δεν πρόκειται για παρηγορητική ποίηση εφόσον ο διαρκής βαθύς λυγμός του ποιητή διατρέχει τους θαυμάσιους στίχους του αλλά για υψηλού βαθμού αισθητική απόλαυση του λόγου που μετατρέπει με την φωτιά και την δρόσο του τον χουν σε παράδεισο.

Η αντίληψη της θνητότητας τονίζει την πρόσκαιρη χαρά και απαλύνει την οξύτητα της οδύνης εφόσον εγγυάται το αναπόφευκτο τέλος της, απογειώνει τον έρωτα ως να είναι και είναι η εντονότερη έκφραση της προσφοράς του σώματος στον άλλον, εγγίζει τον πλησίον ως το άλλο μέλος του συν-πάθους και προσβλέπει στον καλύτερο άνθρωπο.

Τα ποιήματα της συλλογής εκπέμπουν ριπές φωτός πάνω στην ομορφιά του κόσμου, που μοιράζει στον καθένα από μας ό,τι του αναλογεί, και σκαλίζουν τα αναμμένα κάρβουνα της αιώνιας αγωνίας του ανθρώπου. Αυτό που τρέμουμε να αντικρύσουμε κατάματα, ο ποιητής το συλλαμβάνει με τον λόγο του και ως εξαίρετος δεσμοφύλακας το κρατά φυλακισμένο μες στα ποιήματά του, όπου προσκαλούμαστε να ανατρέξουμε για να δούμε φωτισμένο το ακατανόητο.

Στην Ποίηση [1960-2009] του Ορέστη Αλεξάκη το τρισδιάστατο είναι ένα έντονο στοιχείο που μετατρέπει τη λεκτική αισθητική σε εικαστικά στιγμιότυπα, σχήματα και χρώματα. Έχουμε τμήμα θεματικής που παραδοσιακά είναι δεμένη με το μαύρο κι όμως στο ποιητικό σύνολο ενδύεται πολλαπλά χρώματα που αποδίδουν την ορμή της δημιουργίας. Τα ποιήματα δεν χαρακτηρίζονται από την υποτονικότητα του τέλους και την αδυναμία της φθίνουσας φοράς αλλά λαμπυρίζουν εσπαρμένα με φωτεινά σημεία όπου λειτουργούν ολοκληρωμένες φάσεις ζωής. Η μοναχικότητα του θανάτου εδώ συνοδεύεται από αγαπημένα πρόσωπα που ξορκίζουν το δράμα της εξαφάνισής μας από το πρόσωπο της γης, εξάλλου μια φορά υπήρξαμε για πάντα υπήρξαμε. Η αγάπη εγκυμονεί την ελπίδα, το φως πλέκεται με το σκοτάδι, το τέλος και η αρχή γίνονται ένα. Ο ποιητής λαμπρύνει με τους στίχους του τον ζόφο του χαμού καλώντας τις δυνάμεις της ζωής να εξοντώσουν την οδύνη:

Προς τι λοιπόν η θλίψη κι ο καημός;

Γέμισε πάλι φως
ο λίγος κήπος

*

Αγαπημένα χρώματα
της Γης

μυστηριώδη νεύματα
του απείρου

 *

Έρωτα
κηπουρέ των εγκοσμίων


Όταν ο χρόνος θα φροντίσει με τον μοναδικό του τρόπο να εκκαθαρίσει τις υποθέσεις του με την ποιητική τέχνη θεωρώ ότι θα κατατάξει τον Ορέστη Αλεξάκη στο άφθαρτο ευρετήριό του, όπου από το όνομά του και την ποίησή του θα αναδύεται άρωμα μεγάλου ποιητή.

Άννυ Κουτροκόη (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11769.0) - Χατζηπουλίδου, Ένα κόσμημα για τα Ελληνικά Γράμματα, Πόρφυρας (http://porfyras.com/), τεύχος 141
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Σχόλιο
Post by: wings on 20 May, 2015, 14:44:43
Μ’ ένα δικό του ποίημα, απ’ τα τελευταία του, νιώθω πως ήρθε πια η ώρα ν’ αποχαιρετίσω τον σπουδαίο ποιητή και φίλο Ορέστη Αλεξάκη:

Ορέστης Αλεξάκης, Σχόλιο

Ίσως στη διάρκεια των μετακομίσεων
από τη μια στην άλλη χώρα
ή από τη μια δεκαετία στην άλλη
ή από τη μια στην άλλην εκδοχή
ή ακόμη
στη διάρκεια τόσων ταραχών
τόσων συγκλονισμών, τόσων θανάτων
χάθηκαν πράγματα πολλά
πολλά και χρήσιμα
– πολύτιμα αντικείμενα, κειμήλια
συμβόλαια, χάρτες, σκαριφήματα
τεκμήρια κι αποδείξεις δικαιωμάτων
Αυτές λοιπόν οι απώλειες μας καθόρισαν
Αυτές προσδιόρισαν το τότε μέλλον
–σήμερα ξοδευμένο παρελθόν–
δεσμευτικά οριοθετώντας τη ζωή μας

Μα
δεν υπάρχει λόγος να το σκέφτεσαι
γιατί κι αν είχαν
οι απώλειες αυτές αποφευχθεί
άλλες θα είχαν πιθανόν συμβεί στη θέση τους
που θα καθόριζαν εκείνες –πάλιν ερήμην μας–
το μέλλον της ανύποπτης ζωής μας
Δεν έχουν νόημα συνεπώς οι μεταμέλειες
Όποιες κι αν ήταν οι αποκλίσεις, τελικά
στον ίδιο δρόμο θα μας οδηγούσαν
Στην ίδιαν έρημο ξανά θα οδοιπορούσαμε
βασανισμένοι από ήλιο κι άμμο
ψάχνοντας ένα μήνυμα ουρανού
διψώντας για νερό και δικαιοσύνη

Στην ίδιαν έρημο θα γυάλιζαν τα οστά μας

Από τα επιλεγμένα ποιήματα της έκδοσης Το ρόπτρο (2014)
Title: Re: Ορέστης Αλεξάκης
Post by: wings on 27 May, 2015, 14:22:26
ΒΡΑΔΙΝΟ ΣΙΝΙΑΛΟ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=MJ-5UaL1jSM)

Στη μνήμη του Ορέστη Αλεξάκη και της Αγγελικής Ελευθερίου
Εκπομπή «Βραδινό σινιάλο» στο Εθελοντικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης FM 100,6 (26/05/2015)
Επιμέλεια & παρουσίαση: Βικτωρία Καπλάνη (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=231546.0)
Title: Ο Ορέστης Αλεξάκης στην εκδήλωση «Το βλέμμα του ποιητή» (21 Μαρτίου 2015)
Post by: wings on 30 May, 2015, 23:08:54
Ημερίδα ποίησης, Μαρτιος 2015, απαγγελία Ορέστη Αλεξάκη - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=OouqeRoV7bs)

Μιλά και απαγγέλλει ο Ορέστης Αλεξάκης.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, το Σάββατο 21 Μαρτίου 2015 η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία και ο Κύκλος Ποιητών παρουσίασαν την εκδήλωση «Το βλέμμα του Ποιητή» στη Στοά Βιβλίου.

Δεκαέξι ποιητές γεννημένοι τις δεκαετίες από το 1920 έως και το 1990 συνομίλησαν μεταξύ τους και με το κοινό και διάβασαν δικά τους και άλλων ποιήματα.

Συμμετείχαν:
Νάνος Βαλαωρίτης, Αντιόπη Αθανασιάδου, Χρήστος Ρουμελιωτάκης, Θεώνη Κοτίνη, Κώστας Παπαγεωργίου, Βάγια Κάλφα, Δήμητρα Χριστοδούλου, Δημήτρης Αθηνάκης, Γιώργος Μπλάνας, Γιάννης Αντιόχου, Ορέστης Αλεξάκης, Λένα Καλλέργη, Κώστας Κουτσουρέλης, Κατερίνα Χανδρινού, Πάνος Κυπαρίσσης, Αγγελική Κορρέ.

Συντόνισαν η Τιτίκα Δημητρούλια και η Παυλίνα Παμπούδη.

Πηγή: Το βλέμμα του Ποιητή στη Στοά Βιβλίου (http://www.elculture.gr/blog/announcements/to-vlemma-tou-piiti/)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Το ωράριο
Post by: wings on 28 Jun, 2015, 15:44:55
Το πανηγύρι των άστρων (Μ. Θεοδωράκης & Ν. Γκάτσος) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=Ykycri8b0lw)

Μίκης Θεοδωράκης & Νίκος Γκάτσος, Το πανηγύρι των άστρων (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2011/08/19/kostas-papadopoulos-to-panigyri-twn-astrwn-mikis-theodorakis-nikos-gatsos-grigoris-bithikotsis-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CE%B3%CF%8D%CF%81%CE%B9-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81/)
(τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης / δίσκος: Θαλασσινά φεγγάρια (1974))


Ορέστης Αλεξάκης, Το ωράριο

Θα πρέπει ωστόσο να παραδεχθείς
πως έχει πλέον η ώρα προχωρήσει
πως πρέπει πια να κλείσεις το πρατήριο
κι αν ίσως
δεν συμπληρώθηκε εντελώς ο χρόνος
αν μένει κάποιο υπόλοιπο ωραρίου
όμως για ποιο σκοπό να περιμένεις
αφού το εμπόρευμα έχει εξαντληθεί
στο δρόμο η κίνηση έχει λιγοστέψει
φίλος δεν θά ’ρθει να σ’ επισκεφθεί
– πού χάθηκαν; Πώς χάθηκαν οι φίλοι; –
και τι να κάνεις πια στον άδειο χώρο
μόνος κι ασάλευτος ένα tableau vivant
μ’ αυτό το κρύο χαμόγελο που μάταια προσποιείται
σβήσε το φως
κλείσε τη θύρα
ηρέμησε
ξέχνα για μια στιγμή την ύπαρξή σου
τα δούναι και λαβείν της κάθε μέρας
τον κουρνιαχτό... τον συρφετό της πόλης

Και σκέψου λίγο το βαθύ ουρανό
Τα εκατομμύρια πάνω εκεί των άστρων...

(Αδημοσίευτο)

Από τα επιλεγμένα ποιήματα της έκδοσης Το ρόπτρο (2014)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ενδόκοσμος (Α. Το επακόλουθο)
Post by: wings on 01 Jan, 2016, 21:34:24
Ορέστης Αλεξάκης, Ενδόκοσμος

Α. Το επακόλουθο


Αμφιβολία δεν σκίαζε το πρόσωπό σου
γνώριζες πως θ’ ανοίξει ξάφνου η θύρα
Και πως θα μπει με το σκοτάδι τυφλής μνήμης
Να ψηλαφίσει αξύπνητες φωνές

Σαν άνοιξες το γέρικο σεντούκι
Με τη φρυγμένη μυρωδιά τού χρόνου
Ένιωθες πως ξυπνάς τα βήματά της
Πως θρυμματίζεις γυάλινες σιωπές

Τώρα φοράς το πήλινο χαμόγελό σου
Να τη δεχτείς με κοσμικές χειρονομίες
Πως τάχα οι μυστικές κλωστές κοπήκαν
Πως πια προσάραξες στις γήινες εποχές

Πώς ν’ αρνηθείς το μαγικό της βλέμμα
Κι όλο το φως που μέσα του αναβλύζει
Δεν έχεις άλλο δρόμο απ’ τη σιωπή της
Κι όσες εκεί φεγγίζουν χαραυγές

Από τη συλλογή Οι κόνδορες και το αντιπρανές (1982)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Κάτοπτρα (ΣΤ. Διαμαρτυρία)
Post by: wings on 01 Jan, 2016, 21:41:07
Ορέστης Αλεξάκης, Κάτοπτρα

ΣΤ. Διαμαρτυρία


Υπάρχει τόσος θάνατος λοιπόν;
ρωτούσε ο φίλος

Τότε γιατί περνούσαν τραγουδώντας
οι λαμπεροί μεταλλικοί στρατιώτες;


Γιατί σκορπούσαν φως και παραμύθι
οι αόρατες αγερικές καμπάνες;

Γιατί κρεμούσαν στα κλαδιά λευκά στεφάνια
οι μυστικοί αρραβωνιασμένοι;

Γιατί χαμογελούσαν στ’ όνειρό τους
τα φτερωτά κορίτσια;

Από τη συλλογή Οι κόνδορες και το αντιπρανές (1982)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, αισιοδοξία
Post by: wings on 11 Sep, 2016, 19:53:37
Ορέστης Αλεξάκης, αισιοδοξία
 
Και μολονότι ξένος και μονήρης
ανθίζω κάποτε στο φως ωραίος και πλήρης

παρ’ όλ’ αυτά τα κάτοπτρα που ωστόσο
μ’ αμφισβητούν και μ’ ασχημίζουν τόσο

Από τη συλλογή Η λάμψη (1983)
Title: Ορέστης Αλεξάκης, Ενδόκοσμος (Β. Μαρία των άστρων)
Post by: wings on 28 Jun, 2019, 18:19:54
Ορέστης Αλεξάκης, Ενδόκοσμος

Β. Μαρία των άστρων


Τώρα που βλέπω τη μορφή σου στη φεγγοβολή της
Ανατρέχω στις επίγειες αστροφεγγιές μας
Σ’ αυτό το ρίγος από λίμνες κι αθέατα δάση
Σ’ αυτό το φέγγος από αναπόληση και γυρισμό

Σ’ έλεγα Μαρία για να σε διακρίνω
Από τ’ άπειρα θαύματα των διαλογισμών μου
Για να δίνω πρόσωπο στους καθρεφτισμούς σου
Σ’ έλεγα Μαρία για να σε κρατώ

Στο σπίτι που σε σκοτεινούς καιρούς ανθοφορούσε
Πριν σιδερόφραχτοι χειμώνες το γκρεμίσουν
Ήταν η έναυλη σιωπή σου μνήμη πατρίδας
Ήταν το δάκρυ σου έκλαμψη προσμονών

Ξέρω πως ψάχνεις να με βρεις στα μέσα σου άστρα
Κι εγώ σε ψάχνω ανάφτερη στα λυκαυγή μου
Πώς ζήσαμε τόσο κοντά του χωρισμού τον στρόβιλο
Και τώρα πια πώς σμίγουμε σε μια στιβάδα φως

Από τη συλλογή Οι κόνδορες και το αντιπρανές (1982)