Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Υπάρχουν

Υπάρχουν λίμνες δακρύων σιωπηλές
Που εντός τους καθρεφτίζονται
Έρωτες που καταποντίστηκαν
Απομεινάρια από πέταλα και ξεραμένες πεταλούδες
Σ’ εφηβικά λευκώματα

Άνθρωποι που πέρασαν απ’ τη ζωή μας
Κι άλλοι που πέρασαν απ’ την ψυχή μας

Υπάρχει κάποιος πλανόδιος θίασος
Που φεύγοντας αφήνει γλάρους ξεψυχισμένους
Υπάρχουν ξεχασμένα τα σανδάλια ενός αγγέλου
Στις σκαλωσιές του φεγγαριού

Ένα παρατημένο όνειρο στην προκυμαία
Ένα άδειο μπαλκόνι
Ένα κιτρινισμένο άκοπο βιβλίο
Στον βιβλιοπώλη του πεζοδρομίου
Ένα μικρό κορίτσι
Που περπατά με ανοιχτή τη Σύνοψη
Διαβάζοντας ψιθυριστά «Άσπιλε αμόλυντε...»

Υπάρχει ένα φωτοστέφανο που ακροβατεί
Στο μέτωπο του θλιβερού παλιάτσου
Μια νύχτα κεντημένη με ναυάγια
Και κάποια πένθιμη φωνή
Να μας υπαγορεύει ποιήματα

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Και να το θυμηθείς

Και να το θυμηθείς
Θα ’ρθουνε νυχτοβάτες
Φορτωμένοι την αγρύπνια
Της συνείδησής τους
Θά ’ρθουν
Για να φυσήξουν το κερί
Και κάτω απ’ τ’ άστρα
Να σταθούν
Τη νύχτα να λατρέψουν

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τα εγκαύματα

Τα μεσάνυχτα
—συνήθως μεσάνυχτα—
Που διάττοντα ποιήματα
Λυμαίνονται τον ύπνο σου
Η γυναίκα μες στα μαύρα
Κατεβαίνει από το κάδρο της
Στο άυπνο δωμάτιο
Πρόχειρα κάπου ακουμπά
Τα λουλούδια που όλη μέρα ασάλευτα
Διχοτομούνε τις παλάμες της
Ή εξαγοράζει με αυτά
Τη σιωπή γειτονικών θαλασσογραφιών

Λύνει τους επιδέσμους από τα παράθυρα
Που τα πληγώνει κάθε τι που αντικρίζουνε
Στο φως της μέρας
Κι ακροπατώντας
Με επιθέματα μέντας και γάζες
Πλησιάζει το κρεβάτι σου

Το ξέρει άλλωστε καλά
Τόσοι πόλεμοι άδοξοι
Τόσες μάχες χαμένες

Ξέρει καλά τι απομένει μετά

Ένας στρατός νικημένος
Από την εύφλεκτη αφή
Κι εγκαύματα που διανυκτερεύουν
Κάτω από τα σκεπάσματα

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Απουσίες

Καταμεσής του υετού παλιρροώντας σε Έρωτες
Έψαχνα
Ένα παράθυρο ανοιχτό να το φυσάει ο Αύγουστος
Μια ξαφνική εκπυρσοκρότηση γιασεμιών
Μήπως και φωταγωγηθούν
Οι σκοτεινές πλατείες του μυαλού μου

Να γέρνω να με θυμάται
Να σπρώχνω απουσίες και να γέρνω
Κι ύστερα φωνές
Πέφτω. Λυγίζουν τα υπάρχοντά μου κι η προδοσία
Με φυσάει από τη μνήμη
Κάποιος να κλείσει ερμητικά τη μνήμη

Τα σπίτια τα στοιχειώνουνε ύπουλες χαραμάδες
Ρωγμές που μόλις και μετά βίας χωράει
Ένα γράμμα ή μια τύψη λαθρεπιβάτιδα της σκόνης

Γιατί δεν κλείνει εντελώς;
Ποιον αποχαιρετά αυτό το φλύαρο μαντίλι
Που προεξέχει του χαμού;

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Παράταση ζωής

Πίδακας ευφροσύνης, για να υψωθεί
Έως τη στίλβη του απείρου σου

Πρέπει ένα πούπουλο από το πάπλωμα
που σκεπάζει το γυμνό κορίτσι
Ή ένας δείκτης ρολογιού που σπάζει
μόλις αυτό ξεσκεπάζεται, για ν’ ανταλλάξει
τη φωνή του με των χελιδονιών
Να γεφυρώσει τις πιο βαθιές αβύσσους
Να στήσει καρτέρι στον δρόμο της Σελήνης
—ύπτια κολυμπώντας περνά από εκεί
μεσάνυχτα η απελπισία—

Τότε θα νιώσεις τον σφυγμό του κόσμου όλου ν’ αναπάλλει
Θεία χαμόγελα θα βρεις πάνω στην άλμη των δακρύων
Και απ’ όλες τις καταφρονεμένες γωνίτσες
Που ασκητεύουνε οι όρκοι της αγάπης μου
Θα δεις

Τα ζοφερά ξέφτια του πόνου σου κλωστές να γίνονται
Ουράνιες κι αργά να χαλαρώνει των ημερών σου
Το σχοινί που σιγανά σε πνίγει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Δύο άδεια αρτοφόρια

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Δύο άδεια αρτοφόρια
Τα ασάλευτά σου μάτια
Που εμπρός τους εγονάτισε
Το βλέμμα μου που νήστεψε
Απ’ το άγιο κοίταγμά τους

Πουλιά αποδημητικά
Τα σταυρωμένα χέρια σου
Που πάνω στις φτερούγες τους
Πλάγιασε η μοναξιά μου

Αφού μες στις κλειδώσεις τους
Αναπαύονταν οι εσπέρες

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σπασμένα ονόματα στην πέτρα

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Ψηλά σ’ άλλον ουρανό
Παγιδευμένοι άγγελοι
Ανηφορίζουν με ύμνους
Και περασμένα από χρυσές κλωστές
Σπασμένα ονόματα στην πέτρα
Που πια κανείς δεν τα καλεί
Παρά μονάχα η καταχνιά
Ή λίγο χιόνι ανάλαφρα τ’ αγγίζει

Για να μπορεί να λευκανθεί
Ο υάκινθος που άνθισε
Στα σταυρωμένα χέρια

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Κι από τότε...

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Στους διαδρόμους τ’ ουρανού
Την έχασα
Στις αχανείς εκτάσεις της σιωπής
Δεν την άκουγα πια

Κι από τότε
Κάθε φορά που το καμπαναριό
Γεμίζει από πουλιά
Κι ακούγονται οι Χαιρετισμοί
Ως τον λειμώνα των ψυχών
Ξυπόλητη τη βλέπω να περνά
Μέσα απ’ των κάτασπρων σταυρών το δάσος
Σιάζοντας το χτενάκι στα μαλλιά της
Τινάζοντας τα χώματα από το φουστάνι της
Κι ύστερα
Όμοια με πυροτέχνημα
ή εκπνοή φωτός
Πάνω από τις στέγες ν’ απογειώνεται
Σφίγγοντας μέσα στη χούφτα της
Το παιδικό μου χέρι
Που φεύγοντας το είχα ξεχάσει
Στα άσπρα της μαλλιά

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Των αποτεφρωμένων ημερών
                                                             
Κάποτε όλα σ’ αποχαιρετούν.
Μια γκρίζα σερπαντίνα ο καπνός των αποτεφρωμένων ημερών
διασχίζει των δέντρων την υπομονή.
Μ’ όλα τα φώτα του σβησμένα, σε ενυδρεία αφτέρουγων πουλιών φεγγοβολεί
–βλέπεις οι πεθαμένοι κρυώνουνε ξεσκέπαστοι–
βιρτουόζος των αλλοιώσεων, τα περιγράμματα της μνήμης προσπερνά
κι ας είναι ακόμη άγνωστη η ρυμοτομία της ψυχής.

Στις άδειες παραλίες φωνές και γέλια ακούγονται
μια λέμβος ακυβέρνητη σπασμένα ρόδια μεταφέρει
κι η Σόνια «θ’ αναπαυθούμε, θ’ αναπαυθούμε» έλεγε
κι ύστερα
προέχει να μαζέψουμε τα τζάμια από το πάτωμα
τις τεθλασμένες να σβήσουμε και τις ευθείες στην παλάμη χαρακιές.

Μα τι τις θέλαμε τις χειραψίες με τον έρωτα;
Κι έπειτα τόσα ρόδια σε τι επιτέλους μας χρησίμευσαν;

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τα παλιωμένα σπίτια
                                                             
Ποιο απ’ τα δυο;
Περασμένα μεσάνυχτα και κάνει πρόβες η μπάντα
ή σαλπίζουν στη θύελλα τα ερειπωμένα σπίτια;

Πολιορκημένα από μια θλίψη παμπάλαια
σε περιπτύξεις που επιδίδεται με το ματαιωμένο
μεταφέρουν λαθραία νύχτα και μέρα στο υπόγειο πληγές
πληγές και χρόνια και κάτι χάρτινα κιβώτια με καμένα κεράκια
απομεινάρια απ’ τα γενέθλια κάποιας νοικάρισσας νεότητας.

Κι έχουν μια εγκαρτέρηση τα παλιωμένα σπίτια
θαρρείς και οι εντοιχισμένοι γνωστοί και άγνωστοι νεκροί
φορώντας τα καλά τους και ακίνητοι
σαν για να βγουν φωτογραφία
περιμένουν το γνέψιμο τις κλειδώσεις που θα λύσει
και τα φτερά με ένα άγγιγμα θα ξεκολλήσει απ’ τους ώμους.

Μέχρι τότε
με δάχτυλα ασκημένα να ψηλαφούν το αόρατο
σπρώχνουν τους τοίχους για να βγουν
σκοτάδια απόκρημνα μετατοπίζουν
η πέτρινη εχεμύθεια προδίδει τα μυστικά της
φλούδες ασβέστη στο δωμάτιο χιονίζει
και όλοι πια μαθαίνουμε
γιατί βαθαίνουν οι ρωγμές στα παλιωμένα σπίτια.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Συμφωνία
                                                             
Έπειτα αποφασίσαμε από κοινού
το ρολόι του ήλιου να ξεκουρδίσουμε

γιατί μονάχα η νύχτα ξέρει μες στα σεντόνια ήσυχα
τον πόνο μας να ενταφιάζει

γιατί η εμπόλεμη ζωή μια ανακωχή γυρεύει
ν’ αλλάξει από τα βάζα το βρόμικο νερό
και μ’ ανεμώνες κομμένες απ’ του καθρέφτη την πληγή να τα στολίσει

γιατί και η βιογραφία μας μια στάλα ύπνου λαχταρά
να ονειρευτεί πως υποδύεται την κρεμασμένη που χαμογελά
και μόλις πέσει η αυλαία επίσημα να υποκλιθεί σ’ όλα τα νήπια δάκρυα
που δε διασχίσανε ποτέ το μισοσκόταδο βλέμμα.

Θά ’ρθει, το ξέρουμε, καιρός
που ένας κωφάλαλος Θεός θα λογοδοτήσει
για του θανάτου το επισκεπτήριο στις χαλασμένες όψεις των πραγμάτων
για την αργή και βαθμιαία απελπισία
που απλώνει στις μορφές το άγγιγμά του.

Μέχρι τότε, κάποιος τις λέξεις ν’ απαλλάξει από το νόημά τους
την αντανάκλαση να προτιμήσει από το φως
κι από τις ελεγείες το έμβλημα του σιωπηλού Σεπτέμβρη ν’ αφαιρέσει.

Ποιος θα μας ξεναγήσει σ’ όλο το κίτρινο του δειλινού
αδίστακτα όταν γλιστράει στο δωμάτιο;
Κάτι σπασμένο κουβαλά και τρίζει
φυτεύοντας στα τζάμια και στα έπιπλα
τα τελευταία άνθη μιας θύμησης ευρύχωρης.
Ποιος θ’ ανελκύσει απ’ τους φωταγωγούς
τόσα τσαλακωμένα σημειώματα;
Ποιος θ’ αναλάβει να διαδώσει τον δεύτερο ερχομό
του ξακουστού ενορχηστρωτή οστών;

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τρεις διηγήσεις του καθρέφτη

α. Σε χρόνο υπερσυντέλικο
                                                             
Ακόμη και για τις μέρες που θα ’ρχονταν μιλούσε σε χρόνο υπερσυντέλικο
χρόνο των φαντασμάτων τον αποκαλούσαμε μικροί.
Κοιτώντας πάντα προς τα ’κεί που τα βήματα καταβροχθίζουν τους γκρεμούς
σήκωνε στα χέρια το θαύμα και το αναποδογύριζε.
Νωθρές νιφάδες ασημένιες έπεφταν τα φωνήεντα στην ανοιχτή παλάμη του
– πολλά τα φθαρμένα αντικείμενα γύρω και αυτές θα αναλάμβαναν την όποια επισκευή.

Το ξημέρωμα τον έβρισκε ν’ αποθηκεύει δάκρυα.
Θα χρειαστούνε, έλεγε.
Πού να ξεφλουδίζεις τόσες θαλασσογραφίες, αν τύχει κι έρθει ανομβρία
κι άλλωστε
κανένας δε μας κουβεντιάζει πια σ’ αυτή τη χλοϊσμένη ολονυκτία
έτσι θερισμένους απ’ το φιλί
έτσι ασυμφιλίωτους με την εύνοια κάθε γαμήλιας ανίας

και ήδη απ’ τις φωτογραφίες λάσπη ξερή φυσά
κι ο έρωτας αδιάβαστος μπροστά από τον καθρέφτη
τα λόγια του απαγγέλλει κι αδέξια χειρονομεί
αιώνες τώρα.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τρεις διηγήσεις του καθρέφτη

β. Μικροί καθημερινοί ηρωισμοί
                                                             
Νεροποντές σκιές σε λευκές επιφάνειες τοίχων
καθήλωναν το βλέμμα του.
Ο ύπνος του έμπαζε νερά
– σκασμένη η μπογιά στην ίσαλο του ονείρου
κι η ευτυχία θα ’ρχόταν αν προλάβαινε να ξεχάσει.

Πέντε η ώρα το πρωί, εν πλήρει σιωπή, ανέστελλε
την έκλειψη του πάθους, αδειάζοντας μες στο δωμάτιο
κουβάδες πνιγμένων λυγμών.

Κάποιος θ’ ανάλωνε μες στην αγάπη του την αθλιότητά μας
αλλά ούτε όνομα ούτε χρονιά, αόρατες γραφές και υποσχέσεις.
Γι’ αυτό τι ωφελεί τα δοκάρια της οροφής να μελετάς;
Τις μυστικές συνομιλίες των ψυχών
μόνο συλλέκτες άστρων τις κατέχουν.

Μα εκείνος μίλαγε διαρκώς για παπούτσια παλιά
που μόνα τους διέσχιζαν ξεθωριασμένες διαβάσεις
για καπέλα παράταιρα που φόραγαν κάτι γριές ψευδαισθήσεις
και πάντοτε ψιθυριστά για τα πράσινα σεντόνια των χειρουργείων
με την κηλίδα της ζωής να εφημερεύει αμήχανη.
Τις νύχτες παραμόνευε πλανόδιους οργανοπαίχτες.
«Ήχους ν’ ακούω» έλεγε «περαστικούς κι απόμακρους όπως η ύπαρξή μου».

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σημειωματάριο βίου
                                                             
Κοιμόμουν και πίσω από το παγωμένο τζάμι
σε αταίριαστων ερώτων προσφυγικούς καταυλισμούς
σκισμένα χαρτάκια με λόγια πρωτάκουστα
στοίχειωναν φωσφορίζοντας το πεθαμένο σώμα της αγάπης

όχι, όχι, η αυτομόληση στην άνυδρη ζωή προφορικά ανακοινώθηκε
κάτι άλλο θα έγραφαν...

Στις στέγες της μνήμης χιόνιζε αδιάκοπα.
Αποκλειστήκανε μορφές, δωμάτια που έπλεαν Ιούλιο μήνα στο φεγγάρι
δρόμοι που καταγράφανε το χρονικό μιας άρνησης∙
το χιόνι έφτανε ως τα πόμολα
λέξη καμιά δεν ταίριαζε στις κλειδαριές
κι η νύχτα ξεκινούσε από τις τεφροδόχες παλιών φωτογραφιών.

Την τελευταία μόνο στιγμή μεγάλοι προβολείς
στον άγγελο επάνω έπεσαν
την ώρα που κάποιο τραύμα παλιό περιποιούνταν
ύστερα εγώ σε έψαχνα
πού βγήκες δίχως γάντια και καπέλο;
Πέφτει αγιάζι στην παραλία και είδα τόσους φίλους να χάνονται.

Κι αν δε γυρίσεις να μου πεις, ποιος θα μου απαντήσει
«Προτού νυστάξει η θύμηση
πρόλαβες άραγε να με καταχωρήσεις
σε κείνο το περίφημο Σημειωματάριο Βίου;»

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σύγχυση
                                                             
Βαδίζαμε σαν μεθυσμένοι, συγγενεύαμε με τη θάλασσα
της μαθαίναμε ν’ αποστηθίζει τα πρόσωπά μας
μιαν άλλη φυλή της συστήναμε
αυτήν που με φερσίματα τυφλού σε ζωγραφισμένα βιβλία
έβρισκε τα σφαλιστά παράθυρα και τ’ άνοιγε στο φως.
Εκείνοι που θα φέρναν το κακό είχαν κλειδί
θα ’μπαιναν απ’ την πόρτα.
Ξοδέψαμε όλη τη ζωή μας για μια συγχώρεση
που δε μας δόθηκε ποτέ.

Ο δρόμος πλάι στη θάλασσα...
Τόση αγάπη πώς να την κουμαντάρεις;
Ανάγωγη κι αβράδιαστη –ίδια φωτιά Πεντηκοστής–
στα κύματα ν’ ανάβει πυρκαγιές
να καταργεί τους φάρους
να βλέπει τα σημάδια του καιρού
κι αυτή να ταξιδεύει.

Και πώς να ξεχωρίσεις με μόνο το φεγγάρι οδηγό
αν ήταν η νέα μέρα που έφτανε
ή αυτή που έφευγε για πάντα.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)