Μαρία Ψωμά

[wings]

Μαρία Ψωμά, Εξορκισμός

[Ενότητα Της αναζήτησης]
 
Ξαναγυρίζουμε σ’ εκείνα τα σώματα
του πρωτόγνωρου ρίγους
που μετάλλαξαν τις στιγμές σε ιστορία,
στην έξαψη, την ανάταση, τα ποιητικά λόγια
που παρέμειναν συνθήματα στην μετέπειτα πορεία.
Ξαναγυρίζουμε στην αδημονία της αφετηρίας,
στ’ απατηλά συναισθήματα, στις προσαρμογές της αφέλειας,
στον ενθουσιασμό της απειρίας.
Κατερχόμαστε νύχτα στους πρόποδες
ασκεπείς και ξυπόλητοι
με το νόστο μόνη γεύση στο στόμα,
κατερχόμαστε μ’ ευλάβεια
στης αθωότητας τις θαμμένες πηγές
να συλλέξουμε αγίασμα
για τον εξορκισμό των λαθών μας.

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Ανεξίτηλα σημάδια

[Ενότητα Του έρωτα]
 
Τα σώματα που αναστήθηκαν
στο γέννημα του πόθου,
που ανθίσανε στο άγγιγμα,
στην ηδονή του πάθους,
αυτά που μετέστησαν
απ’ την τρυφερότητα της ένωσης
μέχρι το απόλυτο του βάθους ...
Δεν ξεχνούν.
Χρόνια μετά στέκουν δέντρα
με τα σημάδια του θαύματος ανεξίτηλα
στον κορμό τους.

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Σ' ένα βαρύ ζεϊμπέκικο

[Ενότητα Της ανησυχίας]
 
Σ’ ένα βαρύ ζεϊμπέκικο καίω ό,τι με καίει.
Ρίχνω το βήμα, γεμίζω μουσική,
αφήνομαι οι στίχοι να με στοιχειώσουν,
είμαι εκεί μα δε βρίσκομαι,
μετέχω στο μύθο άλλου,
στη στροφή, απ’ το εγώ κενή
μόνο κορμί
δοξάρι γίνομαι,
μεθίσταμαι,
απλώνω
σε κόσμους δίχως λόγια,
όπου παλμοί, αισθήματα, ρυθμοί
εκφράζονται έξω απ’ τα δόντια.
Σ’ ένα βαρύ ζεϊμπέκικο
τελειώνω
ξαναρχίζω.

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=VwGpQVmiQs8

Γιάννης Μαρκόπουλος & Μάνος Ελευθερίου, Κι είδα γυναίκες
(τραγούδι: Λάκης Χαλκιάς / δίσκος: Θητεία (1974))

Μαρία Ψωμά, Ισόβια θητεία

[Ενότητα Της αναζήτησης]
 
Ισόβια θητεία
η έρημος που βρεθήκαμε.
Η ξηρασία στεγνώνει τις φωνές.
Το ίδιο τίποτα
μαραίνει τις κινήσεις.
Τις νύχτες σκάβουμε όπως-όπως
τρύπες στους βράχους για κατάλυμα
μα, έκθετοι ξανά τα πρωινά,
διψασμένοι
νομίζουμε
πως η όαση της ανακούφισης σιμώνει,
ενώ, ιδέα εκείνη,
όλο μετατίθεται
για την επόμενη παραίσθησή μας...

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=Z4rRY7o3uW8

Αντώνης Βαρδής & Πάνος Φαλάρας, Με τον Μπομπ Ντίλαν
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1978))

Μαρία Ψωμά, Γενιά του ’80

Βρεθήκαμε ανάμεσα,
λίγο μετά την επανάσταση των ψυχών,
λίγο πριν τη κυριαρχία των υπολογιστών,
ακούσιοι γευσιγνώστες της δράσης.
Αμήχανοι, ακούγαμε ροκ
ακολουθούσαμε τη δίνη των αλλαγών,
μέσα στο στρόβιλο
αλλά ποτέ στο κινητήριο πνεύμα,
κάτω απ’ τις σημαίες άλλων
βολευτήκαμε,
χαθήκαμε με ξένο όνομα
στο «περνάω καλά»
μιας δανεικής ευημερίας,
κανένα τίτλο δεν αναρτήσαμε στην ιστορία.
Απαίδευτοι στη μοιρασιά,
χέρια δεν απλώσαμε να ενώσουμε κόσμους,
επαναστάτες μαϊμού
καταδυθήκαμε εντός
σε αμφισβήτηση του ίδιου μας του προσώπου,
μεσήλικες πια
κατεβαίνουμε ακόμα,
πάτο δε πιάσαμε,
ακόμα ρωτάμε;

Από την προς έκδοση συλλογή Άλλη ζωή (2008)

[wings]

Ανδριάνα Μπάμπαλη-Μια ευχή - YouTube

Χρυσόστομος Μουράτογλου & Ανδριάνα Μπάμπαλη, Μια ευχή
(τραγούδι: Ανδριάνα Μπάμπαλη / δίσκος: ... και η γη γυρίζει (2003))

Μαρία Ψωμά, Ευχή

Στην κόρη μου Ζέτα
 
Είσαι εσύ σε μια κόγχη στο σύμπαν ζεστή,
χαμογελάς,
χρώματα εύγλωττα γράφεις,
στην έκφρασή τους χαλαρά ακουμπάς,
φωτεινή η αύρα σου ώριμο πορτοκαλί,
κύματα απλώνεται, ενώνεται, συγχωνεύει.
Είμαι εγώ σ’ άλλη κόγχη στο σύμπαν μακριά,
μ’ ακουμπάνε οι δονήσεις, το ρεύμα με παίρνει.
Είμαι όπου είσαι…, γαλήνη

Από την προς έκδοση συλλογή Άλλη ζωή (2008)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=nSFg3UN2PlM

Διονύσης Σαββόπουλος, Τα κορίτσια που πηγαίνουν δυο-δυο (δίσκος: Φορτηγό (1966))

Μαρία Ψωμά, Τα κορίτσια

[Ενότητα Της αναζήτησης]
 
Οι παλιές συμμαθήτριες
συναντιούνται αραιά και πού
στα καφέ, στις κοσμικές εκδηλώσεις,
ανάμεσα απ’ τ’ ανέμελα χαμόγελα,
το κουβεντολόι, τη χαλαρή ευθυμία,
ανήσυχη η ματιά ερευνά
τα πρόσωπα, τα σώματα,
να επιβεβαιώσει αγωνιά
τη γλυκιά πλάνη,
πως αυτές ο χρόνος τις εξαίρεσε,
παραμένουν κορίτσια.

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=rTOVBwlJ0KE

Γιάννης Σπανός & Γιάννης Καλαμίτσης, Άνθρωποι μονάχοι
(τραγούδι: Βίκη Μοσχολιού / δίσκος: Η Βίκη Μοσχολιού τραγουδά Σπανό (1977))

Μαρία Ψωμά, Λευκά σεντόνια
 
Ο βίος του λευκά σεντόνια,
θαρρείς δεν κουλουριάστηκαν κουρασμένα σώματα,
δεν αιμορράγησαν όνειρα,
ούτε κλάψανε ουτοπίες,
αλώβητη διατηρεί την αφέλεια ποιητή,
ενώ αποπνέει τραχύτητα πλάσματος
που ’σφιξε γερά το χέρι του θανάτου.
Άνθρωπος;
Μόνος

Από την προς έκδοση συλλογή Άλλη ζωή (2008)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Αφαίρεση

[Ενότητα Της αφαίρεσης]
 
Με κουράζουν πια
τα πολλά επίθετα, του ουσιαστικού
θολώνουν το τοπίο,
δυσφορώ με τα ρήματα που υπερβάλλουν,
τα θαυμαστικά, τ’ αποσιωπητικά
που παίζουν με τις λέξεις,
χρόνους καταπονημένη η σκέψη μου,
το πνεύμα επιβαρυμένο,
αναζητούν στο λιτό να λειτουργήσουν,
καθώς συρρικνώνεται η διαδρομή,
χρήσιμο μόνο, για να επικοινωνώ
ελάχιστες ξεκάθαρες πράξεις.

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Πιότερο απ’ τον θάνατο

[Ενότητα Της αναζήτησης]
 
Πληροφορούμαι στις μέρες μου, πληροφορούμαι,
ακούω, παρατηρώ, σιωπώ...
Τρέμω μην απαρνηθώ
τα λίγα που με κρατάνε άνθρωπο,
μη μου ξεσχίσουν την ταυτότητα στα δόντια
και πάψω να υπάρχω πριν πεθάνω.

Πιότερο απ’ τον θάνατο
την εξουσία του νου φοβάμαι.

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Δυο κόσμοι γίνονται ένας

[Ενότητα Της αναζήτησης]
 
Κυλούν τα δάκρυα ασταμάτητα,
Μεγάλης Παρασκευής υπόκωφη θλίψη,
όχι για κάτι που έχασα
αλλά για κείνο που ποτέ δεν είχα,
αναριγούν μαζί μου οι δικοί νεκροί
στις στενές σαρκοφάγους
συμπάσχουν στο θρήνο μόνοι αυτοί,
γιατί μόνο αυτοί κατανοούν το τίποτα για έχει τους
συνάμα με την επίγνωση του «ουδέν οίδα».
Και οι δυο κόσμοι γίνονται ένας...

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

Μαρία Ψωμά: Πάλι ναι...

[Ενότητα Της αναζήτησης]
 
Έπειτα λέω πάλι «ναι»,
θαρρείς είναι το προφανές
που οι πάντες συνηθίζουν,
γνωρίζω το «όχι»
μα δεν το εξασκώ,
κάθε που έρχεται οριστικό
το σταματώ,
αρθρώνω πάλι «ναι»,
κάποιο, κάποτε
θα μου ξεφύγει
τεράστιο, ορμητικό,
θ’ ακυρώσει όλα τα «ναι»,
θ’ αφήσει κενό το αρχείο.

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Ψυχή

[Ενότητα Της ανησυχίας]
 
Έρημος τόπος
βράχος γυμνός
που η αρμύρα όλο λαξεύει,
φλούδα γης μεσοπέλαγα αφημένη
παλεύει
περιμένει...
το πάτημα Αργοναυτών να δεχτεί,
στα διψασμένα τους κορμιά
τη δροσιά
απ’ τις αθέατες σπηλιές της να μεταγγίσει.
Ανάσταση!

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Τα υλικά

[Ενότητα Της ανησυχίας]
 
Μετρημένα τα υλικά για να φτιαχτεί ένας δρόμος,
χαλίκι, πίσσα, εργαλεία, δουλειά.
Να! Εδώ είναι! Μπροστά σου!
Γιατί το συζητάς, ρωτάς, αναβάλλεις;
Τι γυρεύεις απ’ τις θάλασσες, τους αφρούς να σου πουν;
Σαρώνεται το πέλαγος μ’ αξίνες;
Στρώνεται με φτυάρια το νερό;
Στρώσε πρώτα το δρόμο.
Τιθάσευσε το απτό,
από κει ίσως τελικά ταξιδέψεις στο ποθητό.

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

[wings]

Μαρία Ψωμά, Μόνιμη παγίδα

[Ενότητα Της αφαίρεσης]
 
Την αφέλειά μας τελικά δε θα αποδεχθούμε,
όλο θα επανέρχεται η δήθεν χαμένη αθωότητα,
έκπληκτους φέρνοντάς μας μπροστά στο ίδιο λάθος.
Δε θα κατανοήσουμε πως η πείνα για να «ελπίζω»
θα ξεπηδά ενίοτε ισχυρότερη της γνώσης,
μήτε πως η αγάπη, ο έρωτας μ’ όλα τα συναφή,
που δεν προσφέρονται σε αγοραία τιμή,
θ’ αποτελούν στο νυν και αεί
τη μόνιμη παγίδα.
Στις επάλξεις μας θα κλωθογυρίζουμε
έως το βαθύ γήρας
σε κάθε μάχη πιστεύοντας
πως θα ’ναι η νικητήρια,
το εισιτήριο εισόδου στην έμπρακτη ουτοπία.

Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)