Γιώργος Δουατζής, Ποιητές και ιδιωτική εσωστρέφεια

[wings]

Γιώργος Δουατζής, Ποιητές και ιδιωτική εσωστρέφεια

Η Ποίηση δεν είναι μια απλή καταγραφή όσων συναισθηματικά και μόνον συμβαίνουν “εντός” του ποιητή. Η Ποίηση δεν έχει σκοπό την περίτεχνη χρησιμοποίηση λέξεων που χαρίζουν αισθητική απόλαυση χωρίς περιεχόμενο.  Η Ποίηση δεν απέχει από τα τεκταινόμενα στην κοινωνία και τον κόσμο. Η Ποίηση αφουγκράζεται τις αγωνίες του διπλανού και προσφέρει βάλσαμο στην ψυχή του τα τραγούδια της.  Η Ποίηση δεν μπορεί να συνεχίσει να κλείνεται στην ασφυκτική “ιδιωτική εσωστρέφεια*” των τελευταίων δεκαετιών.

Η Ποίηση δεν υπάρχει, παρά ταυτισμένη με την αποδοχή της μοναχικότητας του δημιουργού, τη διεισδυτική σκέψη, τα πετάγματα του νου, την ανακάλυψη νέων αληθειών, τη συμπόρευση με τη φιλοσοφία. Η μοναχικότητα όμως δεν μπορεί να συνιστά στοιχείο, δικαιολογία, ουσιαστικής απομόνωσης. Η Ποίηση από τη φύση της σκύβει με αγάπη στον άνθρωπο, στον αδύναμο, στον διεκδικούντα και αντιστρατεύεται κάθε μορφή εξουσίας.

Ο ποιητής  προσλαμβάνει, αναλύει, καταγράφει όσα γίνονται γύρω του και συχνά διαβλέπει τα επερχόμενα. Ο ποιητής αγαπάει με ανιδιοτέλεια τους ανθρώπους. Έχει πλήρη επίγνωση της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Τραγικότητας, όχι για την τελευταία πράξη ζωής, το θάνατο, αλλά για την ποιότητα της ίδιας της ζωής. Μιας ζωής, η οποία δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αξίες και ιδανικά και με πάγια αιτούμενα την ελευθερία, το δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, την Παιδεία, τη γνώση και σε ό,τι αποτελεί συστατικό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

[...]

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στον ιστότοπο του ποιητή Γιώργου Δουατζή

[wings]

Γιώργος Δουατζής

[crystal]

Βίκυ, επίτρεψέ μου να παραθέσω κάποιους στίχους από την αρχική σελίδα του ιστοτόπου του ποιητή. Σ' ευχαριστώ που μου τον γνώρισες. :)

- Τη θρησκεία μου ονόμασαν Ποίηση.
  Εκεί δεν έχει θεούς. Μόνο πίστη

- Ποίηση σκληρή, ανελέητη, αγαπημένη. Πόσες
  σπονδές χωράνε ακόμα τα ιερά σου...

- Κάθε πρωί τον φυλάκιζαν. Εκείνος έφτιαχνε
  σκάλες πανύψηλες με στίχους. Ως τον ουρανό
  πανύψηλες. Και κάθε σούρουπο τον έβρισκαν
  ανάμεσα τους, να μοιράζει φωτοστέφανα
  στους αδύναμους

- Κι η Ποίηση, το μεγαλύτερο, το πιο βαθύ, το μέγα
  έως θανάτου πάθος

- Πήρε τα χαρτιά μου ο άνεμος και πάγωσα έτσι
  γυμνός

- Εύθραυστα μολύβια μεταγγίζουν το βάρος της
  καρδιάς σε λευκά χαρτιά

- Δεν άφησα παρά χάρτινους απογόνους

- Η Ποίηση χωράει σε ένα κορμί απόψε.

- Γράφεις; Όχι. Διαβάζω ένα Ποίημα στα μάτια της

[wings]

Κρυσταλλία, ευτυχώς ή δυστυχώς, έχουμε πάμπολλους ποιητές, άρα θα σου γνωρίσω αρκετούς ακόμη στο μέλλον. Πάντως, η παρουσία του Γιώργου Δουατζή στην ελληνική ποίηση είναι αναμφίβολα ευτύχημα. :-)