Ζωή Καρέλλη, Ημέρες και ώρες
[Ενότητα Αισθήσεις]
8ο
Της μέρας, που αρχίζει, το πρόσωπο
είναι μαργαριτάρι άσπρο και χρυσό.
Αλίμονο! Οι γυναίκες ποτέ
δεν μπορούν να ’ναι αγνότατες,
χρειάζεται πολύ να υποφέρουν.
Γι’ αυτό θα προχωρήσ’ η μέρα
ήρεμα, ήμερα, με βήματα
στην αρχή σιγαλά, ίσως δισταχτικά.
Δεν ξέρει πως ο χρόνος περιμένει
να την πάρει, πρώτα σαν ήλιος
την περιμένει, αφέντης δυνατός.
Και σαν ανάψει το λιοπύρι,
τότε θα φορτωθεί το πλήθος
της ζωής και θα πονέσει.
Δόξα του δειλινού χρυσοστεφάνωτη,
εσύ την βασιλεύεις. Εσπέρα
σεμνή, εσύ της δίνεις
τ’ όνομά της τελευταίο, σαν αποσύρεται
το φως και φεύγει, χάνεται η μέρα,
αφήνοντας στης νύχτας την πυκνότητα
τις αναμνήσεις, ουσία των ονείρων.
Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)