ΣΥΛΛΑΒΙΣΜΟΣ
ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗΤα αριθμητικά από το
δεκατρία ως το
δεκαεννέα - αλλά: είκοσι ένα, είκοσι δύο κτλ.
Οι αντωνυμίες
καθένας, καθεμιά, καθένα, καθετί, κατιτί, οποιοσδήποτε, οσοδήποτε, οτιδήποτε (χωρίς υποδιαστολή) και το ουσιαστικό
τα καθέκαστα.Τα καθιερωμένα:
αφού, απέξω, δηλαδή, ειδεμή, ενόσω, εφόσον, ενώ, κιόλας, μολαταύτα, μολονότι, μολονόπου, ολοένα, ολωσδιόλου, οπωσδήποτε, σάμπως, ώσπου, ωστόσο, ωσότου.Τα άκλιτα:
απαρχής, απεναντίας, απευθείας, αφότου, διαμιάς, ειδάλλως(ιώς), ενόψει, εξαιτίας, εξάλλου, εξαρχής, εξίσου, επικεφαλής, εντάξει, επιτέλους, επιτούτο (ή επιτούτου), εντούτοις, καθαυτό, καθεξής, καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα, καληώρα, καταγής, κατεξοχήν, κατευθείαν, μεμιάς, μόλο (-που), μολοντούτο, μονομιάς, προπάντων, προπαντός, υπόψη.Τα εμπρόθετα:
αφενός και
αφετέρου (όπου η χρήση τους είναι αναντικατάστατη).
Γράφονται ως μία λέξη τα
παρακάτω, παραπάνω, εκτός εάν με τον ιδιαίτερο προφορικό τονισμό τους χωρίζονται σε δύο λέξεις:
πάρα κάτω, πάρα πάνω. Το επίρρημα
τέλος πάντων γράφεται πάντοτε με δύο λέξεις, όπως τονίζεται και στον προφορικό λόγο.
Γράφονται με μία λέξη ορισμένες τοπωνυμίες που έγιναν λέξεις σύνθετες: Αϊλιάς, Περαχώρα καθώς και ρηματικές φράσεις, όπου χάθηκε η αίσθηση πως αποτελούνται από χωριστές λέξεις: δώστου (αυτός δώστου και τα ίδια).
Δεν συντρέχει λόγος να γράφονται μονολεκτικά εμπρόθετες εκφράσεις, μόνο και μόνο για να αποφεύγεται η χρήση λόγιας πρόθεσης ή η πτώση της δοτικής· στην τελευταία περίπτωση παραλείπουμε απλώς την υπογεγραμμένη, όπου υπήρχε.
Γράφουμε:
κατά βάθος, κατά λάθος, κατά τύχη, κατά κανόνα, κατά μέρος, εν μέρει, εν γένει, εν σχέσει, εν ενεργεία, εν ανάγκη, εν τω μεταξύ, παρά πόδας και όχι: καταβάθος, καταλάθος, κατατύχη, ενενεργεία, παραπόδας, ενμέρει, ενγνώσει κτλ.
[
Επιστροφή στα περιεχόμενα του Εγκολπίου της ορθής γραφής]