Βασίλης Φαϊτάς

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Το μεγάλο ποίημα

Ήξερε πάντα ήταν παιδί
μιλούσε με όνειρα
οι λέξεις του σμήνη πουλιών πλοηγοί ατραπών
ανέπνεε τη στάχτη των προγόνων του
προδομένος στη συνωμοσία του σύμπαντος
ήξερε
έτσι γράφεται το μεγάλο ποίημα
η ζωή αντικατοπτρισμός της νιότης ενός άλλου κόσμου
η κάθε μέρα που περνά αθάνατη
και δε γυρίζει πίσω.

Η αιωνιότητα βουτά στο κενό και τινάζεται
όπως ο μουσκεμένος σκύλος στο νερό
χαίτες γαλαξιών αινιγματικοί κονιορτοί του έρωτα
σαν κάτι από παλιά να ’χε πολύ πονέσει.

Στο εφήμερο περιθώριο της ροής
ο άνεμος θα συνοδεύει πάντα
αδιάφορες ιστορίες ταξιδιωτών.

Ήξερε πάντα
ένα παιδί γεννημένο από ουτοπίες.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ανεκπλήρωτες ανταρσίες

Ό,τι πέρασε βιαστικά το ξεχνώ
ο καιρός δεν περιμένει κανέναν
έχει να μοιράσει την ιδέα του σύμπαντος
για κάθε θάνατο το δίδυμό του τη ζωή
να πάρει πίσω ανεκπλήρωτες ανταρσίες
το βράδυ όταν ορθώνεται σείονται στην καρδιά του
οι φυλές ο έρωτας η γερασμένη νιότη
κανείς δε θα είναι να σε γυρέψει
τον εαυτό του βρίσκει ο καθένας μόνο ψάχνοντας
σ’ αυτό που πίστευε αιώνιο.

Υδάτινος άνεμος η θάλασσα
σοφία του κύματος προγονική
ήταν οι μέρες που το εύθραυστο φως
έπεσε πάνω μας
ξεμακραίνοντας αποκαλύπτει χαμένες αφετηρίες
μετανάστες της απώλειας ξαναγνωρίζουμε
αυτό που άλλος πριν δεν είχε γνωρίσει
τον ήλιο ενός ανώνυμου νόστου.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Η γη του κανενός

Άστατη νύχτα στον πευκώνα
ό,τι υπάρχει είναι στον άνεμο
η φωνή ακίνητη περιμένει
το σωσία του καιρού
ορθώσου μες στη συγχορδία
στη γη του κανενός απάντηση δεν έχει
πότε μεγάλωσε η θάλασσα
οι ίνες του αύριο δονούνται μες στο χώμα
το φθινόπωρο λάμνοντας πέρα διασχίζει το φως
ένας ξεριζωμένος λαβύρινθος γνωρίζει
τίποτα δεν έχει τέλος
ο κόσμος είναι ήσυχος σαν σύννεφο που κυλά.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Αδέσποτα μονοπάτια

Ο δρόμος πηγαίνει εκεί που πηγαίνεις εσύ
το σώμα σου μουσείο του χρόνου
άνεμοι και θραύσματα ταξιδεύουν
οι φυλές που σε γέννησαν το κατοικούν
η άβυσσος πατρικό σου σπίτι αποικία ονείρων
αδέσποτα μονοπάτια με θέα το απροσπέλαστο
κι εκείνη η λαχτάρα ν’ αντέξεις
τη χαρά και τη λύπη.

Έξω ήταν πάντα το ναυαγοσωστικό της νύχτας
το ωάριο του έρωτα δραπετεύει από μακριά
η απατηλή εφηβεία του θαύματος συμβαίνει
αγρυπνά από σελίδα σε σελίδα.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Το χρέος

Χρέος μου να προχωρώ στο όνειρο
πανί διάτρητο απ’ τα χρόνια της ήττας
σε ολόκληρο το ταξίδι εκδοχές της καρδιάς
στον αιθέρα ανάμεσα και το απεριόριστο
το εφήμερο λάμπει αλλάζει κατεύθυνση ξαφνικά
από μέρα σε μέρα
πλησιάζει και απομακρύνεται
μια φευγαλέα συνάντηση που δε θα ’ρθει ποτέ
στη θέση κάποιου άλλου που έφυγε ελπίζω
στο νόημα πίσω από ατελείς διαδρομές.

Ροή αιώνια ροή
κορυφογραμμές πεπρωμένου
κάποιος άλλος θα περιβληθεί τη σκόνη των άστρων
χιλιετηρίδες αναμονής
θα πάρει τη θέση μου
οι αντικατοπτρισμοί της άνοιξης θα τον προσπεράσουν
αναλώνοντας εκείνο που πίστεψε παντοτινό.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Η μάσκα της ήττας

Τι χρειάζονται οι ορίζοντες
σε όποιον μετά την καταιγίδα ορθώνεται
κρεμασμένος από μια ανταύγεια
σε κείνον που περπατά αναπνέοντας
το κυάνιο τ’ ουρανού
τι παραπάνω έχουν να δώσουν
τα ταξίδια τα βιβλία τα δάκρυα
σε κείνον που ανοίγοντας την πόρτα του ένα πρωί
χάνεται στις εποχές.

Περπατά στις αποβάθρες της Σαλονίκης
στο βουερό πλήθος που δεν είναι πια εκεί
είναι αργά ν’ αγαπηθεί και το ξέρει
η σιωπή παίρνει το σχήμα του ανέμου
ετυμηγορία παλιά όσο η ζωή
ο κάθε θάνατος οδηγεί στη δική του επανάσταση
κι έτσι αόρατος καθώς είναι γνωρίζει
η νίκη άλλο δεν είναι
παρά η μάσκα της ήττας
στο βάθος του μονοπατιού.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Σωσίας συνείδησης

Από τη στάχτη η προδοσία χιλιετίες αναγεννιέται
σωσίας συνείδησης ακρωτηριασμένης
γέρνει βαθιά προς το τέλος της η προδομένη μέρα
αθόρυβα ξαναβρίσκει το σκοτεινό πέλμα το βήμα του στην εποχή.

Μια περιρρέουσα αγάπη πλανιέται στην πόλη
θεϊκή παραδοξότητα μετενσαρκωμένη
έναστρες ψυχές γύρω απ’ τη σάρκα διασταυρώνονται
σ’ αυτό το μαιευτήριο των άστρων
το τέλος της παιδικής ηλικίας.

Βγαίνω απ’ το σπίτι των απογόνων μου
σ’ έναν καιρό που δε θα ’ρθει ποτέ
μια μοναχική άβυσσος απομακρύνεται.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Κρυπτογράφημα

Ζωή και θάνατος αειθαλής ενέργεια
μέσα από ιστιοφόρους λαβύρινθους που άφησε φεύγοντας
ο μέγας Απών ανάμεσα στους απόντες
στην αρχή του χρόνου μια γεννήτρια ψυχών
καθελκύει παράδεισους και αδιερεύνητους ορίζοντες.

Θα ’ρθουν άλλοι άνθρωποι
από νιογέννητους καιρούς
δε θα θυμούνται κι ούτε θα νοιάζονται
αν εμείς οι Νεάντερταλ της εποχής τους
ονειρευόμαστε κάποτε την ύπαρξή τους.

Λέξεις βγαλμένες απ’ το κενό για το κενό
τι άλλο είναι ένας στίχος απ’ τον έρωτα των προγόνων
σφυροκοπάει τη δική μου καρδιά
και από κει το χέρι
σαν ένα σκαλοπάτι στην άβυσσο
νεύμα σ' όλους και σε κανέναν.

Στο παρασκήνιο
ανάμεσα στον αφανισμό και την ουτοπία
υπάρχει κάτι
η παλινόρθωση μιας αιώνιας στιγμής.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ακατάπαυστη διαδρομή

Έτσι λοιπόν υπάρχω κι εγώ βαθιά θαμμένος
στη μνήμη άγνωστου όντος
όταν το φως πέφτει πάνω μου
αντιλαμβάνομαι την κίνηση στην αντίπερα όχθη
κάτι που έρχεται από έναν ασταθή κόσμο
μ’ έταξε δω να συναντήσω το στρόβιλο της μοίρας μου
αιωρούμαι στη μεθόριο ακατάπαυστης διαδρομής
κάθε σπόρος μεγαλώνει μια μητρική αγκαλιά
κάθε ζωή είναι η τελευταία.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Η κιβωτός

Ολόκληρη η ανθρωπότητα μια κιβωτός
στους προορισμούς του τυχαίου σπρωγμένη
από αόρατους καταρράχτες
κι εγώ στην κουπαστή αφουγκράζομαι
χτυπήματα φτερών ήχους αρχαίους
ό,τι αδάμαστο έμεινε έξω
απ’ όλες τις κιβωτούς του κόσμου.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Εργαστήριο ονείρων

Κρεμόμαστε ανάμεσα στο χρόνο και το διάστημα
φευγαλέες συλλήψεις
γονίδια μυστηρίου και έκστασης
ιχνηλάτες μετάλλαξης υφαίνουμε το χάος
της καταγωγής μας
στις μήτρες της ζωής και του θανάτου
τίποτα δε σώζεται τίποτα δεν πεθαίνει
με λέξεις ιδέες παλίρροιες της σκέψης
χτίζουμε στο άπειρο την επανάσταση
ενός προσχεδιασμένου ονείρου.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Πρόλογος και επίλογος

Προσπέρασα όλες τις ηλικίες τρέχοντας
στις αποβάθρες ταχυδρομεία του κόσμου
το αθέατο αιωρείται
αν κόψω ένα λουλούδι
στην άλλη άκρη του σύμπαντος
η αστραπή μιας ανομοιομορφίας
όλα είναι έτοιμα
ο παραλήπτης μόνο λείπει
καθυστερεί τον εαυτό του
στις ερημιές του κορμιού μας.

Κάθε ον η ιστορία της ανθρωπότητας
πρόγονός του μια σκέψη
η ύπαρξή του γενέθλια ευγνωμοσύνης
για ό,τι πέρασε
για κείνο που πρόκειται να συμβεί
το ανερμήνευτο μέσα του
ο άλλος
ό,τι απόμεινε απ’ αυτόν
η μια σκιά ακολουθεί την άλλη
πρόλογος και επίλογος μαζί
προχωρούν πέρα απ’ τις αυταπάτες του δρόμου
στιγμή που κρατάει αιώνια.

Παρουσίες ζωής
γεννημένοι στη ροή του ίδιου ποταμού
όμως δεν είμαστε το ποτάμι
κατοικούμε στις όχθες
σταγόνες ψηλαφούν την καρδιά μας
η ψυχή μας κοιτάζει τις πατρίδες
να απομακρύνονται
δεν ξέραμε για ποιον ή
γιατί ήρθαμε
ερωτευμένοι χωρίς ανταπόκριση
ρίζες μυστηρίου κρυφακούμε
της ροής την ηχώ.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Επίγονοι της άγνοιας

Ολοένα και πιο βαθιά ο μονόλογος της λήθης
η ιδέα του κόσμου
φτερούγισμα συγκομιδής
κάτι σαν αποκύημα αγρύπνιας
η ουτοπία βγαίνει απ’ το πορτρέτο της κι απομακρύνεται
με άδεια χέρια
στο φινιστρίνι των αισθήσεων
κάθε μέρα νέα θάλασσα μέσα μας
ακίνητοι προχωρούμε οι επίγονοι της άγνοιας
οι φωνές τα ονόματα η ιστορία των κυμάτων
δεν έρχονται από έξω
είναι ο έρωτας της καρδιάς
όταν αντικρίζει το θαύμα
την αλχημεία των ψυχών που κάνει τη γη να γυρίζει
καθώς η άγκυρα του ανέλπιστου
αιωρείται
ανάμεσα
στο μηδέν και στο άπειρο.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Το ρόπτρο

Εγκλωβισμένος πλοηγός μέσα στον χώρο
ο χρόνος
πάντοτε μακρινός και πάντοτε παρών
κι εμείς
γεννημένοι ίσως από μια πλεκτάνη της μοναξιάς
εμφυτεύματα ψυχών στην ουτοπία
προνύμφες συμπαντικού πεπρωμένου
σφιχταγκαλιασμένες με το φως
σκοτεινή μουσική σωμάτων
φορτίζει την άβυσσο
το αργοπορημένο νερό του γαλαξία.

Αινιγματική νόηση ο θάνατος
εποπτεύει την καθημερινή συντέλεια
μια κερδισμένη μάχη κάπου αλλού
όταν η χίμαιρα εισβάλλει στο κενό
όλα τα δρομολόγια οδηγούν στη σιωπή
ένας χαώδης θεός
χτυπά το ρόπτρο της νιότης.

Ήμουν το ρόπτρο και δεν το γνώριζα
η πύλη που δεν διάβηκε ποτέ
τον εαυτό της
ήμουν ακόμα εγώ
το κβαντικό αποτύπωμα
στον χτύπο της καρδιάς.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Εκκρεμότητα

Ποιος άφησε αυτή την ημιτελή παρτιτούρα
ανάμεσα στη νιότη και τη νύχτα
παγιδευμένη στα οδοφράγματα του νου
το έμβρυο της ύπαρξης ανθίζει απερίσκεπτα
στην εκκρεμότητα που ανυπομονεί
φυσιογνωμίες αναδύονται
φωνές του άλλοτε φωνές της σκόνης επιμένουν
πρόσωπα υπαρκτά ή
πρόσωπα που τα πρόλαβε ο χρόνος στο μεταίχμιο
όποιος έρχεται επιστρέφει ηχώ
περνά ο καιρός
περιμέναμε πολύ να ξεκινήσουμε
σ’ ένα σπίτι ψηλά στο αθέατο
φευγαλέες αισθήσεις και λέξεις
καράβια
σαλπάρουν στο νόημα του λίκνου
γνωρίζουν τίποτα δεν είναι έξω απ’ το φως
κι αίφνης το ποτάμι που κυλά
και το δάκρυ του Ηράκλειτου.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)