Χρυσούλα Βακιρτζή

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Φυγή

Θέλω να φύγω
να σπάσω τα δεσμά
που μου επιβάλλει
ο ίδιος μου ο εαυτός.
Θέλω να φύγω
– να ελευθερωθώ
κι από τις αναμνήσεις
που με πληγώνουν...

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Ώρες γαλήνης

Ώρες γαλήνης... στο μαβί
του δειλινού το πρώτο αστέρι.
Κάμποι γεμάτοι χαμομήλι
ρόδο π’ ανθίζει για πρώτη φορά.
Το θρόισμα των δέντρων
– απαλή η ανοιξιάτικη ανάσα.
Ώρες γαλήνης... στο μαβί
του δειλινού η σκέψη μου.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Είχα ξεχάσει

Είχα ξεχάσει πως η ζωή μπορεί να κυλάει
χωρίς τη δική σου αιθέρια παρουσία...
Ότι μπορεί κάποτε να υπάρξει
κάποιος στίχος που να μη μιλάει για σένα
– μια μουσική που δεν θα θυμίζει τη φωνή σου.
Τα είχα λησμονήσει όλα αυτά...
Όμως, μου τα θυμίζει αυτή η ώρα
(τα ρολόγια δεν έχουν πια αριθμούς
ή λεπτοδείκτες).
Μια αίσθηση δική μου
απολύτως αποζητώ.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Τροπή

Ή η πραγματικότητα
γλιστράει οδυνηρά
κάτω από τα πόδια μου
προς την τελική της
πορεία
ή εγώ κυλάω
με ξέφρενη ταχύτητα
πάνω στην κατηφορική
σεισμογενή επιφάνειά της
(πάντως, η όλη κατάσταση
φέρνει ενοχλητική ζάλη)

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Στιγμές

Λίγα λουλούδια κοντά μου να έχω
την ευωδιά τους να ανασαίνω
κι ένα απ’ όλα τους
ας με αγγίζει
καθώς η μέρα
θα τρεμοσβήνει
– μου είν’ αρκετά.
Μια αχτίδα του ήλιου
ας λαμπυρίζει
και μια βροχούλα
ας ψιχαλίει
σαν η καμπάνα
αχνά θα χτυπάει.
Μου είν’ αρκετά.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Ομοιότητες

Όποιο σχήμα κι αν δώσουμε
στη θλίψη
οι αποχρώσεις της πάντα
θα είναι γκριζωπές.
Δεν έχει σημασία αν ο θάνατος
κάνει τον τρύγο του
σε περιβόλια π’ αγαπήσαμε
ή σε άγνωστες –για μας– κοιλάδες
δεν έχει σημασία ποιος θρηνεί.
Το δάκρυ όλων μας
είναι το ίδιο διάφανο.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Ένα δεκατετράστιχο

Ω τι μαγεία. Όταν μετά την καταιγίδα
βγαίνει φωτόλουστος ο ήλιος.
Ω πόσο εξαίσιο το χαμόγελο
που ανθίζει σαν κόκκινο ρόδο
μετά από της πίκρας το ολόμαυρο δάκρυ.
Πόσο λυτρωτική η γαλήνη
μετά τον αβάσταχτο της ψυχής τον πόνο.
Πόσο διάφανη ανατέλλει η χαραυγή
μετά μιας αφέγγαρης νυχτιάς σκοτάδι.
Ω με τι χαρά λουλουδίζει η πλάση
σαν φεύγει ο κρύος χειμώνας.
Μετά από τη μεγάλη τρικυμία
πόσο γαλανή φαντάζει η θάλασσα
γεμάτη γαλήνη, όμοια με βλέμμα θεού.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Λέξεις

Μην αφήνεις τη φωνή σου να τρέμει...
Με τη μιλιά σου μιλά η άνοιξη.
Μη φοβάσαι τις λέξεις
που μιλούν για θάλασσα
για δύο ρόδα
για τρία αστέρια
για ένα παιδί.
Είναι οι μόνες
που να πληγώσουν
δεν μπορούν.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Ο ερχομός σου

Αποκοιμήθηκα κι ονειρεύτηκα
μια μέλισσα που τρυγούσε
τους ώριμους καρπούς της ευτυχίας από ’να μαβί
από ’να κόκκινο
κι από ’να λευκό λουλούδι.
Σαν ξύπνησα
είδα τη σκιά σου
υδάτινη κι αρχαία
να ευλογεί
το προσκεφάλι μου.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Ελιγμός

Δεν άντεχε άλλο να αντικρίζει
το εκτυφλωτικό φως του ήλιου
που έμπαινε από το παράθυρο
γι’ αυτό έκλεισε ερμητικά
το παντζούρι.
Δεν είχε περιθώρια
για άλλον ελιγμό.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Η δική μου όχθη

Σεπτέμβρης... Οι μέρες του καλοκαιριού, που φεύγει, κυλάνε βιαστικές. Φευγαλέες. Ζεστές ακόμα οι πιο πολλές, ηλιόλουστα τ’ απομεσήμερα.
Παρενθέσεις, ωστόσο, αναπόφευκτες. Η συννεφιά κάνει περισσότερο αισθητό τον χειμώνα που πλησιάζει...
Βιαστικές, φευγαλέες παρενθέσεις και όλοι εσείς. Έρχεστε κοντά μου. Για λίγο. Η παρουσία σας μια ζεστή, φωτεινή διάθλαση. Άλλοτε μία γκρίζα, κρύα παρεμβολή. Οι συναντήσεις μας παρενθέσεις που γρήγορα κλείνουν. Έτσι τις νιώθω. Στρέφομαι στη μοναξιά. Όλο και πιο πολύ. Την προτιμώ. Αυτήν την πολύτιμη, για μένα, μοναχικότητα. Όχι για να κρυφτώ, να βρω κάποιο καταφύγιο, από φόβο ή δειλία.
Συνειδητά την αναζητώ πλέον τούτη τη μοναξιά. Διακρίνεται στις αντιδράσεις, στην όλη μου ύπαρξη. Βέβαια, είναι και στιγμές που, φορτισμένη αρνητικά, νιώθω πως οι δυνάμεις μου με αφήνουν. Τον εαυτό μου να με εγκαταλείπει...
Και αφόρητη η αίσθηση της απομόνωσης νεκρώνει κάθε αντίσταση, αμφισβητεί όλες μου τις ισορροπίες. Η «πολύτιμη μοναξιά» γίνεται εχθρός. Με τρομάζει. Τότε ψάχνω τρόπους διαφυγής. Σπασμωδικά. Η παρουσία σας μου είναι απαραίτητη. Ξεχνώ, είτε έχω ανάγκη να ξεχάσω, ότι είστε στην απέναντι όχθη όλοι σας...
Στον δικό σας κόσμο. Απορροφημένοι σε προσωπικές χαρές, λύπες, μοναξιά. Βιαστικά και φευγαλέα θα έρχεστε πάντα κοντά μου. Παρενθέσεις έτοιμες να κλείσουν οι συναντήσεις μας. Σαν τις μέρες κάποιου καλοκαιριού που τελειώνει.
Κι εγώ εδώ. Στη μοναχική μου όχθη. Να προσμετρώ, να παρατηρώ τις όποιες διαθλάσεις τους. Πάνω στην υδάτινη οπτική του ποταμού που υπάρχει ανάμεσά μας.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή: Αρχή...

Βρίσκομαι στο
γράμμα νι της
απομόνωσης.
Η λογική παγι-
δευμένη σε ρήξεις.

Σπασμωδικά
συλλαβίζω τους
κωδικούς.

Από τη συλλογή Σε πλεύση καθολική (2001)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Πλάνο

Ακόμα μία
προσπάθεια
Προς τι;
Το πλάνο δεν
μας χωράει
πια όλους
κι όμως
κάπου πρέπει
να προσθέσω
την οπτική

Από τη συλλογή Σε πλεύση καθολική (2001)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Καθολικά

Η ομίχλη
συνηγορούσε
στη φωσφορίζουσα
επιστροφή μου
Με εξαίρεση την
σιωπή, ο ήλιος
πρόσθετη
εξάρτηση
Συνειδητά και
με προσοχή,
συναντιέμαι
μ’ εμένα

Σε πλεύση
καθολική

Από τη συλλογή Σε πλεύση καθολική (2001)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Αναίρεση

Σε τροχιές ευ-
μετάβλητες
αναιρώ το
«αυτονόητο»
Τούτος ο στίχος
η μόνη οικεία
εξίσωση
Θα υποβάλω
αυτοσκοπούς
αργότερα
Όταν απαλλαγεί
ο ύπνος μου
από τους φόβους
και δεν θα ψάχνω
για πρόχειρες
δικαιολογίες
ή συνειρμούς

(η οξυδέρκεια
γρίφος ακέραιος)

Από τη συλλογή Σε πλεύση καθολική (2001)