Νίκος Δόικος

[wings]

Νίκος Δόικος: Άσκηση 1η – Τηλεθέαση (από «τέφρ-» έως «τηλεσ-»)

Τεφροδόχος σε θέση περίοπτη.
Τέχνασμα,
σκεύος εντέχνως φιλοτεχνημένο,
αλλά και δόλος,
για να θυμίζει θάνατο,
το μάταιο του αγώνα υπονοώντας.
Τέχνη μεγάλη, πολιτική επιδεξιότητα
μα και συγχρόνως
Τέχνημα, πανουργία τρομερή
κι ακαταμάχητη κι ο
Τηλεθεατής αμέριμνος
να μην μπορεί να γίνει
Τηλεσκόπος, ν’ αξιωθεί
να ιδεί λίγο πιο πέρα από τη μύτη του.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ο ακροβάτης

Δεν μπορώ να γράψω. Δαιμονισμένος θόρυβος.
Τηλεοπτικοί σπασμοί, κραυγές αίματος, τηλέρεβος.
Μ’ αποφεύγουν οι λέξεις και μόνες αναπηδούν
στην οθόνη κι αλλάζουν νοήματα, ορρωδούν
προπάντων, εξαντλούνται, καταρρέουν στη λήθη.
Μήπως πρέπει να ξεφύγω απ’ τα δικά μου ήθη,
ν’ ασχοληθώ με τις καστράτο κραυγές των ειδήσεων;
Ακροβατώ μεταξύ έξω εμπνεύσεων και έσω εκδύσεων.
Διστακτικός τη μια, ορμητικός την άλλη, αδυνατώ ν’ αποφασίσω
ποιες είναι πιο αληθινές, απλώς να συνηθίσω
στην ιδέα πως αρπίζονται κι οι δυο στην ίδια νότα.
Ιδέες συμπλέκονται μανιωδώς με αμείλικτα γεγονότα.
Δοξασίες παλεύουν με την Ιστορία (ή την Ουτοπία).
Δεν έχω πολλές επιλογές σε τούτη την ισορροπία
του μηδενός, την άχρονη, την αχωρική. Σπουδαίες
ιδέες γεννούν γεγονότα, γεγονότα εμπνέουν ιδέες.
Μπροστά μου πάντοτε αδήριτα διλήμματα, σταλάγματα
αμηχανίας, αδυνατώ να ξεχωρίσω τα προτάγματα.
Είναι καιρός, θαρρώ, να περιοριστώ στην Κίνηση,
αυτόν τον γόνιμο κυματισμό, την περιδίνηση
της συνάφειας. Είναι ίσως μια διέξοδος λυτρωτική,
άμα την αισθανθείς ως Σχέση, ως συμπλοκή ερωτική.
Σχέση και Κίνηση αδιάκοπη, Αλληλοπεριχώρηση,
για όλους τους επιχώριους τους πάντα βιαστικούς
και πάντα καθυστερημένους για την αναχώρηση.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ώριμος επιβάτης

Πρόσφερα την καρδιά μου τάμα
στα μέρη των ιεραποστόλων.
Ανάμεσα σε κύμβαλα μαροκινά
κι ισπανικά ταμπούρλα.
Να μην ακούγονται οι χτύποι της
με τόσες τυμπανοκρουσίες.
Έτσι που, κι αν ποτέ πονέσει,
να μην μπορέσω
να της συμπαρασταθώ.
Να βυθιστώ στο έλεος της λήθης,
στην εκκωφαντική σιγή.
Ώριμος επιβάτης στο θαύμα
των πραγματιστών.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ο φύλακας των διοδίων

Αμαρτωλοί στους παραδείσιους προθαλάμους
θριαμβευτές ανέρχοντ’ αίροντας σταυρούς.
Σε τέτοια ύψη αναμάρτητοι δεν φτάνουν,
δεν έχουν σθένος να πετάξουν, καθηλωμένοι
έτσι όπως τρέμουν στα κελιά των ιδρυμάτων,
στα καθαρά μεταξοσέντονα με τα νεκρά παγόνια,
με τις νεκρές, ημιτελείς τους ονειρώξεις.
Ξέρω τι λέω. Είμαι ο φύλακας των διοδίων.
Των υπερβάσεων ελέγχω τα φορτία, μετρώ το βάθος
των τετριμμένων πίθων, το πάθος των Δαναΐδων,
τους υμνογράφους που περνούν με κόκκινο
και την απόγνωση των γλάρων και των πελαργών.
Αιχμαλωτίζω κεραυνούς μες στο μικρό καντήλι
και ρίχνω κέρματα φωτιάς στην μηχανή του Χρόνου.
Σε τέτοια ύψη αναμάρτητοι δεν φτάνουν.
Αμαρτωλοί κοσμούν τις τάξεις των Αγίων.
Ξέρω τι λέω. Είμαι ο φύλακας των διοδίων.
Εκ γενετής τυφλός έμαθα να διαβάζω
τη μελωδία της σιωπής στο θρόισμα της Αλήθειας.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Συλλήβδην

Μας συνεπήρε ο συρμός.
Συλλήβδην.

Όλοι μαζί, ανεξαιρέτως,
απορρίψαμε τα κληροδοτημένα Δέοντα,
κρεμάσαμε τις φωτεινές επιγραφές
τεχνολογίας led στο μέτωπό μας,
γυμνοί εγκέφαλοι να διευκολύνουμε
την πλύση, κι ορμήσαμε, ώρες αιχμής,
στις πιο βαρύτιμες εξαγγελίες της «Αλλαγής».

Συν γυναιξί και τέκνοις ο οίστρος
της Ανάλωσης κατέκτησε τους στάβλους.
Κι εμείς ανέμελοι ευγενείς ποιμένες,
ανήμποροι ν’ αντισταθούμε στην σαγήνη
της Ποιμενικής Συμφωνίας των Δανειστών.

Πα – βου – γα – δι το παρελθόν,
το μέλλον contrapunto.

«Διψάσαμε το μεσημέρι», βράδυ και πρωί,
μα το νερό το δανεικό πιο
εύκολα μεθάει τους καταναλωτές.
Συλλήβδην.

Σκεφτήκαν τότε γιατρειά οι πιο σοφοί
να βγούνε μεσοπέλαγα, γοργόνες να
ρωτήσουνε σε ποια κρυφή αμμουδιά
φυλάγονταν τα ποίματα του Ομήρου.

Και η γοργών Πολύξερη τους έστειλε
σε μια μικρή του Τέξας πολιτεία όπου
ένας νιόπλουτος πλειοδότης στο σφυρί
είχε αγοράσει όλα του Ομήρου τα καλά.
Συλλήβδην.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Το Θέατρον

Γενέτειρα του Ασκληπιού,
κατεχωρήθη, ευτυχώς,
στα μη πωλούμενα Ακίνητα του Δημοσίου.

Άλλωστε πώς να εκτιμήσεις τον Ιερόν Όφιν,
πόσο να τον κοστολογήσεις,
με πόσα ωφέλη αντισταθμιστικά
να δελεάσεις τους αγοραστές;

Έτσι, ευτυχώς,
η αδυναμία εκτίμησης απέτρεψε την ύβριν.

Σε χέρια Ελληνικά
–ικέτιδες της θείας ευσπλαχνίας χαλαρώστε–
στους πρόποδες του Αραχναίου,
του Κορυφαίου και του Τίθιου,
θα βρείτε θεραπεία διά πάσαν νόσον
και παν δώρημα τέλειον.

Εδώ είν’ η πατρίδα των θεών,
των πειρατών, των κεκτημένων,
του κάλλους και του χάους,
των ωραίων ερώτων.

Πιο κει, Πολύκλειτος ο Νεότερος
όρθωσε θέατρο θεσπέσιο
χιλιάδων θεατρόφιλων,
για την ακρίβεια, δεκατριών χιλιάδων,
εικοσιδυό σειρές για τον λαό,
τριάντα τέσσερις σειρές για ιερείς και άρχοντες.

Τι πλούτος στην Επίδαυρο, Θεέ μου,
σε κάθε κάτοικο αναλογεί
ενάμισος ιερέας ή άρχοντας.
Τι πλούτος.

Άρχοντες αττικοί και ιερείς κατηφορίζουν
τις γιορτές τα καλοκαίρια,
μαικήνες μεταπράτες,
ανόργανοι διανοούμενοι,
και πάνω, στις εικοσιδυό σειρές,
εμείς οι ντόπιοι, Μακεδόνες,
Μωραΐτες, Κρητικοί, Νησιώτες,
Θράκες, Θεσσαλοί και Ηπειρώτες,
λίγοι ανάποδοι, ζαβοί και Ρουμελιώτες,
πολλοί Ακαρνάνες, Θεσπρωτοί και Αρβανίτες,
Ρώσοι, Πακιστανοί, Γεωργιανοί,
Ιλλυριοί, Αφρικανοί και Αφγανοί,
γαλάντες Άραβες και Κούρδοι,
όλοι της υμετέρας παιδείας αμέτοχοι, πλην
όλοι μύστες των ευγενών συναλλαγών του Γένους.

Λίγοι καλοί μα οι πιο πολλοί ατάλαντοι
διαφεντεύουν την σεπτή κλεισούρα, το Θέατρον,
μισό κογχύλι που πλαγιάζει στο Κυνόρπιο,
ανάμεσα Όστρια και Σιρόκο ανοιγμένο,
εξαντλημένο από τους πειραματισμούς,
την αποδόμηση, από τους μέσους όρους.

Εν τούτοις ίσταται ακατάβλητο ως Ιστορίας Χορός
που λοιδορεί τα μύρια τόσων εποχών παθήματα,
τολμήματα σκηνοθετών, προπέτειες πρωταγωνιστών,
περαίνοντας «ου δι’ απαγγελίας, δι’ ελέου και φόβου
την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». *

* Αριστοτέλης, «Περί ποιητικής»

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Μονάκριβη τύχη

Μονάκριβη τύχη της ρίζας μου. Ονειρικά δειλινά,
σαν ξαπλών’ η φωτιά στο πέλαγος και να την η Πούλια
ετοιμάζεται, όταν πλαγιάζουν οι έρωτες στα ζεστά πεζούλια,
ροδίζουν με κάθε σπασμό, κάθε φιλί, βαθύσκιωτα στενά.

Στη ρίζα μου τα χρώματα το Ουράνιο Τόξο δοκιμάζει.
Η ακολουθία των τόνων, οι αποχρώσεις δονούνται.
Στο Φως του Αιγαίου, τα πανωραία μελοποιούνται.
Τ’ αστέρι χαϊδεύει τα μάρμαρα, τις καρδιές αγκαλιάζει.

Πώς να στεριώσουν προστάγματα, θέσμια και νόμοι
στην γη που απ’ το κάλλος μεθούν και λικνίζονται οι δρόμοι;

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος: Άσκηση 2η – Ο μοναχικός αστροναύτης (από «σεισ-» έως «σηματ-»)

«Σεισάχθεια», φωνάζαν ρυθμικά οι ελλανοδίκες.
Σεισμός στα έδρανα των δανειστών.
Σείονται θώκοι αγορασμένοι με συνειδήσεις ευκαιρίας.
Συμβάσεις αορίστου σκοπιμότητας.
Σέλας κατέλαμψε τον θόλο της αιθούσης κι ο
Σελασφόρος μαχητής, ως φωτοδότης ταπεινός, απήλθε στην
Σελήνη, στα όρη, μάλλον, της αθέατης, της σκοτεινής πλευράς,
Σεμνός, εκθειάζοντας των ταπεινών τα δίκια,
Σημαιοφόρος μιας χαμένης, απαρχής, υπόθεσης,
Σημάντορας,
Σηματουργός ενός χαμένου ονείρου.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Η χαρά της αυγής αναβάλλεται

Ξημερώνει παραθύρι να χαρώ την αυγή στο καλό μου.

Ακόμα έχω σημάδια του χθεσινού ήλιου στο μυαλό μου.

Κανείς δεν αναζήτησε τον δολοφόνο των αυτονόητων.

Βολεύτηκαν με τις επικουρικές οι συνδαιτυμόνες των ευνόητων.

Ανάμεσα σε τόσους ευδαίμονες περιττεύει το πάθος.

Ανάμεσα σε δυο δεισιδαίμονες δυσθεώρητον βάθος.

Γεννήθηκα στη θάλασσα παρά τη θέλησή μου. Δίπλα ο Άθως.

Παράτησα τα δαγκωμένα μου λευκά φτερά στην άμμο.

Μ’ εξόρισαν οδηγητή στις άορνες πηγές ψηλά στον Γράμμο.

Πληθαίνουν τώρα τ’ αδιέξοδα μπροστά στις εκβολές μου.

Ξημερώνει.

Η χαρά της αυγής αναβάλλεται παρά τις συμβουλές μου.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ρανίδες ύδατος και αίματος

Λίγες πέτρες απόμειναν μονάχα,
μετά ’πό τόσα θέατρα,
πύργους και χαρακώματα.

Σπλάχνα βαρύτιμα.

Κάθε αμπέλι ακριβό σαν ένα αστέρι.
Μια Ελιά να λες πως
κάρπισεν η πλάση ολάκερη.
Κάθε Πλατάνι θόλος τ’ ουρανού,
ίσκιος βαθύς σαν να ’ναι όλην η δροσιά
της γης συμμαζεμένη.

Ρανίδες ύδατος κι αίματος μονάκριβες
κυλούν στις φλέβες της ξερολιθιάς.

Μονάχα η Γλώσσα μου βαφτίζει το νερό
«νεράκι του Θεού», «ψωμάκι» το ψωμί
«γλυκό ψωμί», «ελίτσα» την ελιά.

Δεν λέμε «η γη μας»,
λέμε «σε μια σπιθαμή γης»,
«δυο βήματα πιο κει»,
«μιαν αγκαλιά κλωνάρια».

Με το κορμί μετράμε τ’ αγαθά,
με τις παλάμες, πήχεις, πιθαμές και πέλματα,
κι όλα τους να ζυγιάζονται
μ’ αντίβαρον ιδρώτα,
ρανίδες σπάνιες, ακριβές,
ρανίδες ύδατος και αίματος,
σταλαματιά, σταλαματιά,
πάνω σε στάχυα, δίχτυα, σ’ αγκωνάρια,
χαράματα ν’ αλέθουμε όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού
μέσα σ’ ένα φραγκόφτυαρο αρμολόι
και κάθε δείλι ν’ αγοράζουμε όνειρα
(έτσι έμαθε η καρδιά μας) από τους
πάγκους των πλανόδιων πωλητών
«περάστε, όνειρα μισοτιμής».

Σπλάχνα βαρύτιμα,
φωτοδαρμένα στις ηλιακές φουρτούνες,
ατσαλωμένα ’πό τις ύβρεις των Μνηστήρων.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Σεμνοί αμνοί δημοσιονομικώς οι σκύμνοι

Άγρια σύνορα στις αμμουδιές χαράζονται
Άρρητ’ αθέμητα ψευτοδασκάλου εκβράζονται
Μεθούν μ’ ιχνοστοιχεία ωμής κατήχησης
Ωσεί πολίτες οι υπήκοοι της Ύφεσης
Εμπρός ανοίξτε τις κρυφές σας τις θυρίδες
Λίγες θα βρείτε δανεικές πλαστές δεσμίδες
Τριάκοντα γενιές καταραμέν’ αργύρια
Και παχιά λόγια μα χωρίς ακροατήρια
Να τος ο φέρελπις πολιτικός ο αλαζών
Κι ο άλλος σύμβουλος ψοφοδεής των τραπεζών
Περίλαμπρος ημέρα η πέμπτη εκεχειρία
Κανείς αυτόχειρ δεν προξένησε χηρεία
Άγρια σύννεφα πυκνώνουν τις νεφώσεις
Αλλού συγκλίνουν οι δειλές αναπτερώσεις
Οι αποστάσεις διαιρούν την γη σε δόσεις
Λάθος που διάλεξες στο Πήλιο να ριζώσεις
Ασύμφορες θ’ αποδειχτούν οι αποδόσεις
Φιλιώνοντας τις συνιστώσες θα ιδρώσεις
Σεμνοί αμνοί δημοσιονομικώς οι σκύμνοι
Ακούγονται του θεοφάνερου θιάσου ύμνοι
Στεγνώνει πάντα την μαΐστρα η μπουκαδούρα
Η θάλασσα χοροστατεί στην δέσμια σημαδούρα
Απόψε φοβερές θε να φυσήξουν διακηρύξεις
Άγριος ζυγώνει ο γδικιωμός και άγριες ρήξεις.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Στην βόλτα τ’ Αϊ-Θανάση

Συναγωγή Αραγονία Μπετ Ακνέσετ
και Μπετ Καλ –καμάρι του Senor Σάκο– εκεί
πρωτοκοιτάχτηκαν ο Γιακόμπ με την Ματίλντα.
Κλεφτές ματιές, πίσω από τις κολόνες,
όταν δεν πρόσεχαν οι άλλοι. Στα δεκαέξι τους
ξεθάρρεψαν, μια δυο κουβέντες πεταχτές
στην βόλτα τ’ Αϊ-Θανάση.

Μόλις τελειώσαν το σχολείο, προχωρημένη Κατοχή,
είπαν μαζί να μοιραστούν χαρές και λύπες.
Κοσμοπλημμύρα στη Συναγωγή,
είκοσι Μάρτη του ’44, δικοί και φίλοι τους
καμάρωναν και τι συγκίνηση σαν έσπασε ποτήρι
ο γαμπρός, σ’ ανάμνηση «της του Ναού καταστροφής».
Εικοσιτέσσερις του Μάρτη μαζέψαν όλην
την Κοινότητα στα Βαλαλάδικα, δίπλα
στην βόλτα τ’ Αϊ-Θανάση.

Τους φόρτωσαν σε φορτηγά για Σαλονίκη και απ’ εκεί
για το Άουσβιτς, μαύρα βαγόνια κοπαδιών
στρωμένα μ’ άχυρο. Γαμήλιο ταξίδι.
Φτάσαν στις έντεκα τ’ Απρίλη.
Τους μοίρασαν γυναίκες κι άντρες χωριστά.
Πρώτη φορά που νιόνυμφοι χωρίζαν
ο Γιακόμπ με την Ματίλντα, σαν όταν τέλειωνε, παλιά,
η βόλτα τ’ Αϊ-Θανάση.

Ένα πρωινό τους βγάλανε μαζί στην αγγαρία,
γυναίκες άντρες και στη μέση συρματόπλεγμα,
τα βλέμματά τους συναντήθηκαν, τρέξαν στα σύρματα,
πλέξανε ανάμεσα τα δάχτυλά τους και κοιτάζονταν, βουβοί,
με μάτια υγρά (σαν τότε πίσω απ’ τις κολόνες της Συναγωγής),
όταν δεν πρόσεχαν οι φύλακες και τα σκυλιά,
κι ένιωσαν σαν να σεργιανούν, για τελευταία φορά,
στην βόλτα τ’ Αϊ-Θανάση.

Κανείς δεν άκουσε ξανά για τον Γιακόμπ και την Ματίλντα.
Μάρτυς μοναδικός ένας Βαρκάρης Sonderkommando είδε
να τους κλειδώνουν στις τριάντα του Νοέμβρη
στον αβομβάρδιστο τον θάλαμο με Zyklon B.
Ανήμερα των Ελευθέριων της Καστοριάς.
Κείνο το βράδυ,
χάριν αβρότητος,
οι τοπικές κατοχικές αρχές επέτρεψαν την βόλτα τ’ Αϊ-Θανάση.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Της Γης ανάσα

Της Γης ζωηφόρος ανάσα
Γιομίζει τον θόλο η Ανάγκη
Αιώνια τροφός των αιώνιων
Μπολιάζει τον Χρόνο μ’ ατίμητες
Ρανίδες ύδατος και αίματος
Να κοινωνούμε την Αιωνιότητα
Θεία μετάληψη αναστάσιμη
Για όλα τα πλάσματα του μόχθου
Και πρώτα για τους σμιλευτές
Τα καλοχαϊδεμένα Της.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Καστορία λίμνη

Τα σύννεφ’ αγκαλιάσαν το βουνό μες στο μπαμπάκι,
μετά την εκκωφαντική εκτόνωση της καταιγίδας.
Κανείς δεν αναζήτησε τους ερωδιούς της λίμνης,
με την τρομάρα των αστραπών στον καλαμώνα.
Περαστικοί ψαράδες τους νομίσαν ροδολούλουδα
ανάμεσα στων καλαμιών το χρυσοφούντωμα,
εκεί που αναλαμπές μαλαματένιες γριβαδιών
και των πρικιών τ’ ασήμι φωταγωγούν νωχελικούς
διάπλους μαύρων γουλιανών κι οι πεταλούδες*, κάθε τόσο,
με βαρύγδουπες φιγούρες της ουράς, ραπίζουν τον αφρό,
λες αντηχώντας την αγαλλίαση της λιμναίας επικράτειας.

Flashback:

Το Κάστρο καλοτοιχισμένο δυτικά προς τον ισθμό
δεν έλεγε να πέσει μήνες τώρα. Κρατούσανε καλά
οι Νορμαννοί κι ας είχανε να πληρωθούν δυο χρόνια.

Ο Βοημούνδος είχε φύγει Σικελία να ’κονομήσει τη μονέδα
του στρατού κι άφησε πίσω τον Βρυένιο να διοικεί τις μοίρες.

Απόρθητο νησί η καστροπολιτεία της Καστοριάς
(νησί, προτού μπαζώσουνε την τάφρο
κάτω στο Βαρόσι γι’ αντιπαροχή),
παρά τα κύματα επιθέσεων και τις τελευταίας γενιάς
πολιορκητικές του Κομνηνού κρατούσε ακόμα σθεναρά.

Σαν είδε κι απόειδε ο κυρ-Αλέξιος
διέταξε τον Γεώργιο Παλαιολόγο,
τον δοξασμένο στρατηγό και πρώτο της γενιάς του,
να βρει καράβια, πλάβες και σχεδίες,
στα παραλίμνια τα χωριά,
να τα φισκάρει με καταδρομείς
και νύχτ’ αφέγγαρη να διαπλεύσουν από τους Δουπιάκους
(το Δί-οπον, Δουπιάκοι, Δι-σπήλαιον, Δισπηλιό)
προς την Μονή της Μεγαλόχαρης Μεσονησιώτισσας,
εκεί που η Χάρη Της ευλογούσε τα λιμναία πλάσματα
από τα χρόνια του Ιουστινιανού,
του πρώτου κτήτορα του Κάστρου του περήφανου.
Εκεί ευλογούσε και τον μόνο βολικό γι’ απόβαση γιαλό
σ’ όλο το περιγιάλι του ασβεστόλιθου,
όπου έκρυβε τον Ήλιο στις σπηλιές του
και τον εχάριζε λαμπρό με κάθε ανατολή στο Κάστρο.

Και ξεχυθήκαν μονομιάς τα ψαροκάικα
και πλάβες νεολιθικές, εφτά χιλιάδες χρόνια αρματωμένες,
γιομάτες κακοπληρωμένα, νηστικά παράπονα,
που ’χαν να δουν υπέρπυρο από τα κατευόδια.
Βουβό ποτάμι κι ούτε μια λάμψη
να προδίνει δόρατα και κράνη στο πηχτό σκοτάδι.

Και δέσανε στον ομαλό, σημαδεμένο
απ’ αθέατες στο Κάστρο καλογερικές λαμπάδες.
Νερό τους κέρασαν (και πού να θρέψει
τέτοιο πλήθος στράτευμα το μοναστήρι)
κι ορμήσαν στο βουνό να βγούνε στην
αφύλαχτην απύργωτη μεριά την ανατολική.

Εδώ χτυπήσαν την αυγή μετά το σύνθημα.
Την ίδια τη στιγμή το στράτευμα τ’ Αλέξιου
χαλνούσε την ζαχαρένια του Βρυένιου δυτικά
με γενική συνδυασμένη επίθεση σε πύργους κι ακροπύργια.

Στη μέση της λαβίδας δεν αντέξανε.
«Παράδοση» εψέλισε με σπασμένα Ελληνικά
και πιο πολύ σπασμένη περηφάνια ο αγγελιοφόρος.

Και στήσαν οι καταδρομείς το αυτοκρατορικό το λάβαρο
κάτ’ απ’ τον Ήλιο, εκεί σιμά στον εξωνάρθηκα
τ’ Αϊ-Γιώργη της Πολιτείας του Τροπαιοφόρου.
Καλέσαν όσους θέλαν Νορμαννούς να υπηρετούνε τον Αλέξιο,
να ’χουν οσπίτια και αμπέλια εδώ στο Κάστρο,
να γονατίσουνε μπροστά στο λάβαρο
κι οι άλλοι να τσακιστούν να φύγουν λεύτεροι στην Ιταλία
αφού όμως πρώτα ορκιστούν
πως δεν θα ξαναπολεμήσουν τον Πορφυρογέννητο.
Οι πιο πολλοί γονάτισαν
κι έκτοτε γιόμισε το Κάστρο Νορμαννούς και Φράγκους κι εργολάβους.
.................................................

Τα σύννεφ’ αγκαλιάσαν το βουνό μες στο μπαμπάκι
μετά την εκκωφαντική εκτόνωση της καταιγίδας.
Κύκνοι χορογραφούν τις λιτανείες του λιμναίου κόσμου.
Σειρές Αργυροπελεκάνων λαμπυρίζουν,
οπτασίες γιορτής ταγμένης στους προσκυνητές
της ασημένιας επικράτειας των Λιμνών.
Με κάθε γέλιο η χορευτική σειρά διασπάται
από ατίθασες παρέες Λευκοτσικνιάδων.
Ολίγοι μαύροι Κορμοράνοι καμαρώνουν
επιδεικνύοντας τα κάτασπρα πηγούνια τους.

Στη γαλανή περίμετρο χοροστατούν
αντίπαλες φατρίες, η θορυβώδης συνοδεία:
Πρασινοκέφαλες εδώ κι απέναντι
οι Μαυροκέφαλες αγριόπαπιες,
οι «πράσινοι» και «βένετοι» του λιμναίου πτηνοδρομίου,
κι ανάμεσά τους οι Κοκκινολαίμηδες,
ταχύπλοοι, σαΐνια στις διαμεσολαβήσεις,
οι μαλαγάνες των νερών, αγγελιοφόροι,
διαβιβάζουνε τους όρους της εκεχειρίας,
παραποιώντας τους πολλές φορές,
οξύνοντας έτσι επίτηδες την ένταση,
για να φουντώσουν τον καυγά
και ν’ απολαύσουν μόνοι τους
όσους απόμκαν λιγοστούς γυρίνους
και τ’ άλλα μετρημένα εδέσματα τριγύρω.

Κοκκινοκέφαλα Γκισάρια
–οι βούλες οι κεραμιδιές στα κούτελα
σαν βήσαλα πλινθοπερίκλειστων ναών του Κάστρου
ριγμένα ως ευλογία των νερών–
απρόσμεν’ αναδύονται,
μετά ’πό κάποια καταδυτική αναζήτηση,
ανάμεσα στο ζωηρό το πλήθος.
Κι ένα νεροφιδάκι, ο Διαμαντής,
κορδώνετ’ έξω απ’ το νερό,
διαγράφοντας βραχύ, σπειροειδή κυματισμό
στ’ ακύμαντα γαλαζοπράσινα νερά
της Καστορίας λίμνης.

* γριβάδια, πρικιά, γουλανιοί, πεταλούδες: ψάρια της Καστορίας λίμνης.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Κόρη της Πούλιας

Τα χέρια γίνονται φτερά όταν σ’ αγγίζω
και μ’ ανεβάζουνε ψηλά στους ουρανούς,
στα μέρη εκείνα των θεών ξαναγυρίζω,
κει που η ματιά σου ξεγελά τους κεραυνούς.

Κόρη της Πούλιας δεν μπορώ να σε ξεχάσω,
όπως τον Ήλιο δεν ξεχνούν οι αμμουδιές,
μια στάλαν άμμου της αυγής θέλω να μάσω
που ’κλεψε βράδυ τις δικές σου ευωδιές.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)